Παρελαύνοντας και προελαύνοντας

Η Ιστορία είναι ρεπορτάζ; Όχι, δεν είναι.

Η Ιστορία όμως, είναι δυο πράγματα ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ.

Είναι επιστήμη, κι όπως κάθε επιστήμη έχει δεκάδες οπτικές γωνίες για να προσεγγίσει, να επεξεργαστεί, να ...εξηγήσει, ένα ...εργαστηριακό εύρημα, εν προκειμένω ένα γεγονός και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ είναι η αφήγηση που μοιράζονται αυτοί που χρειάζονται την αίσθηση, την αγκαλιά του συν-ανήκειν. Από διαφορετικές σκοπιές, από διαφορετικές αφετηρίες, από διαφορετικές ιδεολογικές προσεγγίσεις, από διαφορετικές προβολές της στο παρόν. Το συν-ανηκω, σε καμία περίπτωση ΔΕΝ ταυτιζεται με το αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται διαρκώς. Μόνο που είναι σαν την σκηνοθεσία στις αρχαίες τραγωδίες. Ενώ το ...μοτίβο, η ουσία και η κεντρική ιδέα παραμένει πάντα ίδια, ο ....σκηνοθέτης προσθέτει και τις νέες παραμέτρους, σταθερές και αναλογίες στο ...έργο. Κι από μηχανής Θεός, είναι μόνο οι κρίσιμες μάζες των ανθρώπων, που οι νικητές ...εκ των υστέρων, ονοματίζουν ...Λαό.

Πιθανότατα το απόγευμα θα υπάρχουν και αφημένα στεφάνια στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη. Κι ίσως περισσότερα από άλλες χρονιές. Σε εποχές κρίσης, φτώχειας, φόβου και ανασφάλειας οι άνθρωποι ψάχνουν πολύ έντονα να πιαστούν από κάτι, το πιο ευκολο είναι το κορδόνι που σαν προγονικό παρελθόν, τους δένει μεταξύ τους. Η ασφάλεια που προσφέρουν οι εθνικισμοί, ενδεδυμένοι ως πατριωτισμοί, πάντα σε περιόδους κρίσης και απελπισίας ανθούν, όχι σε περιόδους ευμάρειας και ελπίδας. Συχνότατα δε, μακελεύουν τους εύκολους, τους κατασκευασμένους -από τους εκάστοτε Κοτζαμπάσηδες- ....εχθρούς. Εύκολος τέτοιος στόχος σήμερα, στα ...μέρη μας, οι μη κατ’ αίμα Έλληνες. Κι όχι,οι δυνατοί, όχι οι ισχυροί, όχι οι ... μετέχοντες, αλλά οι αδύναμοι, οι κολασμένοι,οι ηττημένοι, αυτοί που παλεύουν να ζήσουν αόρατοι.

Σήμερα, για πολλούς οι Κλέφτες δεν θα είναι οι ένοπλες ...συμμορίες, που ληστεύουν όποιον ταξιδιώτη βρεθεί στο διάβα τους, δεν θα είναι οι Χαιντουκς σε όλα τα Τουρκοκρατούμενα Βαλκάνια. Οι Αρματολοί δεν θα είναι οι ...αστυνομικές ομάδες οι υποταγμένες στον κάθε Πασά που προστάτευαν κοτζαμπάσηδες και Οθωμανούς από τους Κλέφτες.

Ο Γρήγοριος Ε’ δεν θα αφορίζει την Επανάσταση, οι Φαναριώτες δεν θα είναι οι …managers της Πύλης και το Φιλελληνικό Κομιτάτο δεν θα κάνει τρελές business με τα δάνεια της Ανεξαρτησίας, τα ραι μπουγιουρντιά, τα προσκυνοχάρτια δεν θα τα αγοράζουν οι ...χριστιανοί δια χειρός Νενέκου, ο Κολοκοτρώνης δεν θα απαντάει κάθε άλλο παρά με...πολιτική ορθότητα στον Ιμπραημη συνεχίζοντας τον κλεφτοπόλεμο και το αντάρτικο που το ξαναβρίσκουμε ατόφιο στον Αρη, κι ο «μούλος» της ...καλογριάς, δεν θα ήταν ποτέ στην Αυλή του Αλή Πασά, δεν θα κατηγορείται ποτέ από τους αιώνιους ...Μαυροκορδάτους της Ιστορίας, για εσχάτη προδοσία, κι ίσως ίσως να μην ρώτησε και ποτέ τον μπούτζον του, για να απαντήσει στον Μαχμούτ.

Πόσο μας ανήκουν όλοι αυτοί; Και οι Ήρωες και οι Προδότες; Απόλυτα. Όσο άλλωστε τους ανήκουμε και εμείς. Γιατί η Ιστορία δεν είναι σήριαλ στις οθόνες της ζωής μας. Από τη Βαστίλη στους Γιακωβίνους, από το Βατερλό στην Ιερή Συμμαχία, από τον Μέτερνιχ στην Αντιβασιλεία και στον Όθωνα. Η Ιστορία, ΔΕΝ είναι μια αλυσίδα καλών και κακών. Είναι ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, συμφερόντων, στιγμών, συγκυριών, που αιώνες τώρα αναπαράγει το ίδιο μοτίβο, σε τούτο τον τόπο. Κοτζαμπάσηδες, Πασάδες και Σεβάσμιους Δεσποτάδες.

Τη δεκάτη ο τσιφλικάς, δώστου κόψιμο ο πασάς

κι υπαγόρευε το ράσο: «Σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω».

Οι εποχές, τα συμφέροντα, οι συμμαχίες, οι ρόλοι, οι καιροί, και τα κουστούμια αλλάζουν. Η ουσία...παραμένει πάντα η ίδια.

Ολαρία - ολαρά, γύρω - γύρω τα παιδιά,

ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη,

ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά,

ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη

κι η παρθένα με τον σατανά....

Σήμερα τα παιδιά του ...Λαού, θα γεμίσουν δρόμους, πλατείες και ηρώα παρελαύνοντας. Δάφνινα στεφάνια θα κατατεθούν σε ...Αγνώστους. Αγνώστους στρατιώτες, αγνώστους αγωνιστές, αγνώστους ήρωες, αγνώστους σκοτωμένους.

ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ την εικόνα ομοιόμορφα ντυμένων παιδιών και εφήβων να περπατάνε στοιχημένα εν-δυο, ένα στο αριστερό....Και ΛΑΤΡΕΥΩ την αποδόμηση, την διάβρωση, τον κλεφτοπόλεμο που τα ίδια τα παιδιά κάνουν στις ...παρελάσεις.

Λατρεύω την εικόνα των δεκαεξάχρονων μπουμπουκιών που βιάζονται να ανθίσουν. Λατρεύω την εικόνα των κοριτσιών στην ηλικία που ανακαλύπτουν την σεξουαλικότητα τους, λατρεύω τα μίνι τους μέχρι τον αφαλό, λατρεύω τα λευκά ορθάνοιχτα στο στήθος, πουκάμισα τους, λατρεύω το ...εν-δυο με το δεκάποντο. Λατρεύω την εικόνα των αγοριών με τα μπλουτζηνς, τα μισοβγαλμένα απο το παντελόνι πουκάμισα και τα πολύχρωμα σταράκια τους που χαβαλεδιάζουν με ...βήμα βγαλμένο από τη λούφα και παραλλαγή.

Πάνω στην ξύλινη εξέδρα, σανίδι θαρρείς σουρεαλιστικής παράστασης με τίτλο «η δημοκρατία τους», υπουργοί, δημαρχαίοι, νομαρχαίοι, προεστοί, παπάδες και παρατρεχάμενοι της εκάστοτε Εξουσίας, περιμένουν καθιστοί να τους αποτίσουν ...χαιρετισμό υπακοής και πειθαρχίας οι ...παρελαυνοντες νεολαίοι.

Κι εγώ, ...Κοτζαμπάσηδες μου, Πασάδες μου και σεβάσμιοι Δεσποτάδες μου, όσο κι αν τα ΜΑΤ,οι μπάτσοι κι οι ασφαλίτες σας, παλευουν να μην φθαρεί η φιλοτεχνημένη εικόνα σας στα δελτία των 8, μια ελάχιστη αλλά τόσο ανακουφιστική βεβαιότητα έχω. Κι αυτή την ελπίδα που αφήνομαι να την ζήσω ως βεβαιοτητα, ας την εκφράσω σήμερα ...επετειακά, παραφράζοντας* τον γιο της καλογριάς... «τις δυνάμεις τους τις ζυγιάζουν, ο μπούτζος τους είναι ψηλά».

Αυτοί που σήμερα ...παρελαύνουν, αύριο θα προελαύνουν...

*Γιατρός προς τον φυματικό Καραϊσκάκη: Στρατηγέ μου, οι δυνάμεις σου έχουν πέσει πολύ.

Καραϊσκάκης: Ο μπούτζος μου έπεσε ωρέ, όχι οι δυνάμεις μου.