Αποφόρια

Θυμάμαι πριν καμιά δεκαριά χρόνια αν πέρναγες πήγαινες από την Ομόνοια, εκει κατά τις 10 το πρωί, έβλεπες κάποιους κυρίους με πρόσωπα γωνιώδη, μάτια μάλλον κουρασμένα αλλά το βλέμμα διερευνητικό, που φορούσαν κάποια κουστουμάκια. Τα λέω κουστουμάκια γιατί φαινόταν από μακριά ότι αποφόρια άλλων ήταν. Και δεν ήταν αυτή η γυαλάδα του πολυφορεμένου ρεγιόν ή του ταλαιπωρημένου cool wool, δεν ήταν ο μαύρος ο γαμπριάτικος ο αλπακάς που φάνταζε περίεργος ένα πρωινό στην πλατεία Ομονοίας, δεν ήταν το παράταιρο το παντελόνι και η γυαλάδα του στα γόνατα, δεν ήταν ο τριμμένος ο γιακάς του πουκαμίσου, δεν ήταν το μεγεθος που δεν εφάρμοζε, μιας που ο ...μακαρίτης ήταν είτε πιο σωματώδης είτε πιο λιπόσαρκος. Ήταν ο τρόπος που τα φορούσαν. Το ξένο, όταν το φοράς ...φαίνεται.

Διαβάζοντας άλλοτε με προσοχή και άλλοτε με απόλυτη βαριεστιμάρα, την πληθώρα των πληροφοριών αλλά και των απόψεων που εκφράζονται για την διάσπαση του ΣΥΝ και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακόμα περισσότερο για την μη ενότητα της Αριστεράς, ήρθε σαν φλασιά εκεινη η εικόνα, των κουστουμαρισμένων με τους γυαλισμένους μαύρους αλπακάδες που περιφέρονταν στην Ομόνοια προσπαθώντας να αδράξουν μια ευκαιρία για επιβίωση.

Εκείνοι και επιβιώσαν και έχτισαν και πρόκοψαν. Με πολύ πόνο, με πολύ κόπο, με πολύ ιδρώτα, με πολύ πείσμα, με πολύ φόβο, με πολύ δάκρυ, με πολλή απελπισία, με πολύ πείνα. Κάποιοι και με πολύ αίμα. Έπιασαν το ...τίποτα, και το έκαναν πολλά. Και για αυτούς δεν θα έχω παρά μόνο συναισθήματα σεβασμού.

Άλλωστε, εγώ εκ πεποιθήσεως...ασεβής, πολύ λίγα πράγματα έμαθα να σέβομαι σε αυτή τη ζωή. Τον πόνο, τον κόπο, τον ιδρώτα, το πείσμα, το φόβο, το δάκρυ, την την απελπισία, την πείνα...και το αίμα. Προπαντός το αίμα. Εκείνοι ήταν οι Αλβανοί, οι Πολωνοί, οι Βούλγαροι, οι Ρουμάνοι, που σουλατσάρανε στην Ομόνοια, ψάχνοντας ένα μεροκάματο. Ψάχνοντας από κάπου να αρχίσουν.

Κι οι άλλοι; Αυτοί που παλεύουν σήμερα να αδράξουν μια ευκαιρία για επιβίωση;

Μεγάλη η κουβέντα Αριστερά. Κι όσο μεγαλύτερες οι κουβέντες, τόσο πιο μεγάλος ο κίνδυνος, για το φορτίο που κουβαλάνε. Κι αν το φορτίο είναι ...αέρας; Και όχι από αυτόν τον φρέσκο, αλλά αυτόν τον μπαγιάτικο, το μουχλιασμένο, τον ..κοπανιστό.

Και οι Αριστεροί; Μεγάλη κουβέντα και αυτή. Ποια να είναι άραγε η σχέση ανάμεσα στο να είσαι εξόριστος στην Γυάρο ή να είσαι καλεσμένος τηλε-ευαγγελιστής σε ένα τηλεοπτικό πάνελ; Ποια να είναι η σχέση ανάμεσα στο να πεινάς κάτω από καθεστώς παρανομίας ή να έχεις τον μισθό του επαγγελματικού στελέχους. Δεν ξέρω. Ειλικρινά σας λέω, δεν ξέρω.
Μετά από τους προηγούμενους μεγάλους πολέμους, που ντύθηκαν με εθνικές προβιές, σήμερα βιώνουμε και άλλον έναν μεγάλο πόλεμο. Το μέγα θύμα; Ο μεγάλος πληγωμένος ...η εργασία. Και έπονται και άλλα θύματα, το κοινωνικό κράτος, τα δημόσια αγαθά, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δημοκρατία, η ισονομία και η ισοπολιτεία, η ενημέρωση. Σήμερα που η πληροφορία τρέχει με απίστευτους ρυθμούς, σήμερα την εποχή της υπερπληροφορησης, όλα καταλήγουν να ανακυκλώνονται σε ένα βούρκο μη ουσιαστικής ενημέρωσης, όλα αποβλέπουν σε ένα διαχειριζόμενο θυμικό φόβου, σε ένα βάλτο που αναπαράγει τσιτάτα χειροκροτητών. Σε ένα παιχνιδάκι ηθικολογίας και πατριωτισμού, που αναπαράγεται απο πονηρούς πολιτευτές και εθελοντές ανόητους.

Δεν νομίζω ότι είναι η ώρα να μιλήσουμε για τις τεράστιες αποτυχίες της Αριστεράς όποτε αυτή πήρε την Εξουσία, όπου έκανε το δικό ΤΗΣ Κράτος, όπου εγκαθίδρυσε το δικό της καθεστώς. Αυτή η Αριστερά κακά τα ψέματα...νικήθηκε. Και μάλιστα σε αυτήν την ήττα χρεώθηκε εν πολλοίς και το ψευδοεπιχείρημα ότι η γραμμή ανάμεσα στην αριστερά και στην δεξιά είναι θολή. Κάποιοι ακόμα θρασύτεροι, είπαν και ανύπαρκτη. Κάπου εκεί άρχισε η θεωρία του τέλους των ιδεολογιών και η αποθέωση της «κοινής λογικής» και της περίφημης «αποτελεσματικότητας».

Σήμερα, σε αυτόν τον πόλεμο που ζούμε, δεν έχει έννοια να μιλήσουμε για τις αποτυχίες, όταν οι επιτυχίες που έχει στο ενεργητικό της η Αριστεράς, είναι πολλές και θριαμβευτικές. Και πότε ήταν αυτές; Όποτε η Αριστερά ήταν ένα μαχητικό κίνημα. Ας σκεφτούμε όλοι, πως θα ήταν η μετά ναζιστική δυτική Ευρώπη αν η αριστερά δεν υπήρχε.

Η ελληνική αριστερά όσο κι αν φώναζε είτε στους δρόμους, ειτε στα τηλεπαραθυρα, είτε στα κομματικά γραφεία, ότι όχι μωρέ, η ...Ιστορία δεν τελείωσε κ. Φουκουγιάμα, χαυνώθηκε, επαναπαύτηκε δημιουργώντας κόμματα εκλογικούς αυτοσκοπούς, φαραωνικούς μηχανισμούς και γραφειοκρατικά μορφώματα. Βολεύτηκε σε θεολογικά σχήματα, και ξυνόταν αμέριμνη συζητώντας ατέρμονα για το φύλο των αγγέλων.

Διαβάζοντας όλη την φιλολογία, παραφιλολογία, μυθολογία, παραμυθολογία, και θεολογία, για τη διάσπαση του ΣΥΝ, θυμήθηκα όλους αυτούς τους οικονομικούς μετανάστες που τριγύριζαν στην Ομόνοια με τα γυαλισμένα ξένα κουστουμάκια. Φορώντας οι άνθρωποι αυτοί αυτά τα παράταιρα αποφόρια καταμεσής της Ομόνοιας, προσπαθούσαν να καταρρίψουν στα μάτια μας, όλους εκείνους τους μύθους που κυκλοφορούσαν για τους μετανάστες κλέφτες, αλήτες, αποβράσματα, που ...άδειασαν μαθές οι Κυβερνήσεις τους τις φυλακές και τους ξαπόστειλαν σε εμάς τους ενάρετους για να μας κλέψουν το βιος και να μας βιάσουν τα γυναικόπαιδα.

Αυτά τα γυαλισμένα από τον καιρό και το πολυφόρεμα κουστουμάκια φοράνε σήμερα και οι λογής λογής ιδιοκτήτες της Αριστεράς, άλλα φαρδιά κι άλλα στενά , ανάλογα με τον σωματοτυπο του υποτιθέμενου ...μακαρίτη. Μόνο που αυτοί πάνε να καταρρίψουν τους μύθους που υπάρχουν μόνο στο μυαλό τους. Μόνο που αυτοί, χωρίς πόνο και φόβο, αλλά με διαγκωνισμούς, άλλοτε πολιτισμένους και άλλοτε στο πιο ...vulgair, κοιτάνε ποιος θα πρωτοσηκώσει το φερετρο. Αλλά ...ευτυχώς αερα κοπανιστό έχει το φέρετρο, τα δικά τους τα ...μετάλλια και τα παράσημα έχει το φέρετρο, η Αριστερά σε πείσμα τους δεν έχει πεθάνει. Σήμερα είναι πιο ζωντανή και πιο επικαιρη από ποτέ. Πιο αναγκαία απο ποτέ. Πιο γοητευτική κοπέλα από ποτέ.

Δεν μ’ αφορά στο ελάχιστο η ...διάσπαση. Ήμουν πάντα υπέρ των διασπάσεων. Παντού και πάντα. Μέσα από κάθε διάσπαση ελευθερώνεται και ενέργεια και καινούργιες υγιείς δυνάμεις. Οι επετηρίδες και οι ιεραρχίες σπάνε. Τα παλιά σαρώνονται, το αίμα κυκλοφορεί. Η Αριστερά δεν έχει ανάγκη αυτή την στιγμή του πολέμου, να λύσει τα θεολογικά προβλήματα της ενότητας της, έχει να φτιάξει συμμαχίες. Κινηματικές συμμαχίες. Τα άλλα είτε έπονται είτε δεν θα έρθουν ποτέ.

Το μόνο καλό που θα κάνει το ΔΝΤ, θα είναι να διασπάσει όλα τα ιστορικά κόμματα. Το πιστεύω ακράδαντα, το λέω από τον Δεκέμβρη που φάνηκε πια καθαρά για το που πάει τη δουλειά ο διεκπεραιωτής. Μπορεί σήμερα να μην μας αφορά στο ελάχιστο τι θα κάνει η Ντόρα σαν πρόσωπο, αλλά ακόμα και αυτή η Ντόρα, ακούσια μεν, αλλά θα μετακινήσει τις πλάκες.

Δεν έχουν καμιά σημασία τα πρόσωπα. Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή, θέλω να πιστεύω ότι όλους αυτούς θα τους ξεπεράσουν τα γεγονότα. Θα τους φτύσουν οι ίδιοι οι καιροί. Τα Κόμματα πια, με τον σημερινό τους χαρακτήρα είναι κόμματα αυτοσκοποί. Δεν εξυπηρετούν κανέναν και τίποτα πέρα απο συμφέροντα (που βέβαια θα σπεύσουν να ακροβολιστούν στα καινούργια κόμματα, για να μην έχουμε και αυταπάτες), και κάποιες κομματικές νομενκλατούρες που νέμονται κυβερνητικές, παρακυβερνητικές, ή προσωπικές εξουσίες, μυστηριες ιεραρχίες και ιδιοτροπες επετηρίδες. Το σημερινό είναι σκηνικό προαναγγελθέντος θανάτου. Και η Ν.Δ. θα διασπαστεί, και το ΠΑΣΟΚ θα διασπαστεί.

Και καμία έννοια δεν έχει το να μετράμε πρόσωπα και τις έωλες συμπαρατάξεις γύρω από αυτά. Αυτά δεν είναι η αντίδραση. Οι καταλύτες είναι, ίσα για να γίνει η αντίδραση. Και μέσα από την καρδιά μου εύχομαι αυτή η αντίδραση να είναι ισχυρότατα εξώθερμη.

Ας μου επιτραπεί λοιπόν η ασέβεια να μην είμαι διόλου θλιμμένη με την διασπαση της ...Αριστερας. Η Αριστερά μια χαρά ειναι στην υγεία της και περιμένει τους καινουργιους εραστες της. Όσο για την ...ιδιοκτησιακή Αριστερά, νομίζω ότι ο Μαρκ Τουαίν θα ξαναέλεγε σαρκάζοντας: «Δεν παρέστην στην κηδεία, αλλά έστειλα ένα γράμμα που έλεγε ότι την εγκρίνω».