Τα υπέροχα πλάσματα

Εκεί γύρω στα 4 μου χρόνια, ανακάλυψα ότι τα πιο δυνατά, το πιο γενναία, τα πιο υπέροχα πλάσματα στον κόσμο- ναι υπάρχουν και εξαιρέσεις, αλλά απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα- είναι οι άνδρες.. Από τότε μέχρι σήμερα κατόρθωσα να μην μάθω τίποτα περισσότερο για το ποδόσφαιρο.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, οι γνώσεις μου που κατέκτησα, παρέμειναν στο ότι κερδίζει η ομάδα που βάζει τα περισσότερα γκολ και επίσης ότι γκολ είναι, όταν η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα. Τελεία.

Το ποδόσφαιρο σαν θέαμα δεν με αφορά στο ελάχιστο αλλά με ενθουσιάζει το θέμα των ανδρών που παρακολουθούν ποδόσφαιρο. Όσες φορές βρέθηκα σε γήπεδο, σπανίως κοιτούσα κάτω στο τεραιν. Τις κερκίδες χάζευα και αυτές απολάμβανα πάντα με την καρδιά μου.
Τι απολάμβανα; Τον ενθουσιασμό, την τσαντίλα, την πίκρα, την πίκα, την δικαιολογία, την ατάκα, τις πιο ευφυείς και ψαγμένες βρισιές, τα συνθήματα, τα τραγούδια, τις ιαχές, τις κραυγές και βέβαια την βεβαιότητα. Την βεβαιότητα ότι οι άνδρες μπορεί να ενηλικιωθούν, να μεγαλώσουν, να γεράσουν, αλλά δόξα τω Θεώ, ευτυχώς δεν ωριμάζουν ποτέ.

Λατρεύω τις φυλές των φίλων που αθλούνται στις ...ιαχές. Λατρεύω τις φυλές των φίλων που ενθουσιάζονται με ότι, το δικό μου κεφάλι αρνείται να εγγράψει και να κατανοήσει. Αλλά αν κάτι έμαθα στον μάταιο τούτο βίο, είναι ότι, ότι ενθουσιάζει τους άντρες, καλό πράμα είναι.

Κάποτε σε κάποια από αυτές τις κρίσεις ανασφάλειας και παλιμπαιδισμού, όταν τόλμησα να πω στον σύντροφο μου «δεν μ’ αγαπάς(;)»,ξέρετε με αυτό το ερωτηματικό ...που και ερωτηματικό δεν το λες, απλά περιμένεις με απόλυτη σιγουριά να στο διαψεύσει κατηγορηματικά ο άλλος. Η απάντηση του ήταν καταπέλτης. Σηκώθηκε όρθιος, αναψοκοκκίνισε, άστραψε και βρόντηξε και με κατακεραύνωσε με το εξής αποστομωτικό επιχείρημα «τολμάς να ρωτάς αν σ’ αγαπάω όταν παίζει απόψε ο Ολυμπιακός στο Champions League, τα ...παιδιά έχουν μαζευτεί για μπύρες στου Χ, και εγώ είμαι εδώ και παρακολουθώ αυτή την γαμωταινία;» Είδα καιρό αργότερα τη ταινία, στο DVD. Νομίζω ότι είχε ήδη αποκλειστεί ο Ολυμπιακός.

Αυτόν τον τόσο γήινο, ζωώδη, αντρικό ενθουσιασμό τον έχουν εισπράξει εκατοντάδες φορές επίπονα οι καναπέδες του σπιτιού μου όπου στρογγυλοκάθονται οι πιστοί, μαζί με άπειρα κουτάκια μπύρα και χιλιάδες πίτσες που αν τις βάλλεις δίπλα δίπλα, πρέπει να καταλαμβάνουν έκταση ίσαμε την Αττική. Και βέβαια το ποδόσφαιρο και η μυρωδιά του ξεσηκωτικου ενθουσιασμού δεν φαντάζομαι ότι συνδυάζεται ούτε με σουσι ούτε με σούπα με φρέσκο εστραγκόν, ούτε με σατέν μελιτζάνας και πατάτα κονφί σε λίπος χήνας, πολύ δε περισσότερο με μεσογειακά λαχανικά κομμένα ζυλιέν, που διαβαζω σε περιοδικά με οδηγίες για οικοδεσποτες στον καιρό του Μουντιάλ. Πίτσα, άντε στα μεγάλα κεφια σουβλάκια, μπύρα και άγιος ο Θεός. Ο φιλεύσπλαχνος Θεός της μπάλας

Μια μπάλα είναι ένα πεζό, μάλλον άχαρο αντικείμενο. Κι όμως σε αυτή τη στρογγυλή γεμάτη αέρα πέτσινη Θεά, η κλωτσιά δίνει ψυχή. Γάτα απείθαρχη και ανυπάκουη η πέτσινη Θεά, γενναιόδωρη όμως σαν σκυλί, δίνει με την σειρά της ψυχή στο πόδι που την κλωτσάει.

Και λες κι αυτή η ψυχή εξατμιζομενη πολλαπλασιάζεται καταλαμβάνοντας μάτια, κορμιά, χέρια, πόδια, κεφάλια χιλιάδων, μυριάδων θεατών. Φεύγει από τα γήπεδα, ταξιδεύει μίλια, απλώνεται πάνω από στεριές και θάλασσες, χωριά και πόλεις, χώνεται μέσα από τα γυαλιά των τηλεοράσεων και κάνει να χορεύουν οι καναπέδες σαν ατιμόνευτα σκαριά στα μελτέμια του αιγαιοπελαγίτικου Αύγουστου. Γκοοοοοοοοοοοοοοολ!!!!!!!!!

Το ποδόσφαιρο δεν είναι ο πολιτισμός του νου, είναι ο πολιτισμός του σώματος. Του σώματος των φιλάθλων. Και όχι δεν χρησιμοποιώ τον όρο «φίλαθλος» με την ελιτιστική του έννοια. Με την ...σκληρή του έννοια το χρησιμοποιώ. Με την έννοια του οπαδού, αυτού που ανήκει στην κοινότητα μιας ομάδας. Εκεί που νοιώθει αφοσίωση ακόμα και όταν η πίκρα, ο θυμός και η απογοήτευση είναι τόσο πυκνές που κόβονται με το μαχαίρι.

Στοιβάζω λοιπόν τις ντάνες με τις φρεσκοαγορασμένες μπύρες, καρφώνω στο ψυγείο με το μαγνητάκι, 7 διαφημιστικά από πιτσαρίες, και 3 από σουβλακερί για ποικιλία, και ετοιμάζομαι να απολαύσω το θέαμα σας. Το πιο αντρίκειο θέμα του κόσμου, όχι των ποδοσφαιριστών, το δικό σας. Αυτό που συνδυάζει τα δυο πιο βασικά χαρακτηριστικά σας, την αγάπη για το παιχνίδι και την λατρεία για την πρωτιά.

Συχωριανοί μου σας εύχομαι από καρδιάς η αδρεναλίνη σας να χτυπήσει κόκκινο-μην ακούτε τους γιατρούς, όσο πιο έντονα ζήσεις, τόσο πιο πολλές ζωές έζησες.
Σας εύχομαι από καρδιάς μπύρες να σας ταξιδέψουν όπου λαχταράει η ψυχούλα σας, πίτσες να χτυπήσουν 300σαρια στην χοληστερίνη σας, και ΦΧΑΡΙΣΤΗΘΗΤΕ το με την ψυχουλα σας.

Και εμείς, μην παραμυθιαζεστε, δεν θα καμαρώνουμε τα ...χρυσά ποδιά, θα καμαρώνουμε εσάς που ....δόξα να έχει ο ...Θεός δεν θα ωριμασετε ποτε. Και ναι ο ...Θεός ειναι Άνδρας, δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία για αυτό. Δεν το διαπραγματεύομαι. Είναι γενναίος, δυνατός, έξυπνος, υπέροχος και όταν μάθω και τι ομάδα είναι θα σας ενημερωσω.
Υπέροχα μου πλάσματα............... γκοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοολ!!!!!



Υ.Γ. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί όταν «βλέπετε» ποδόσφαιρο δεν θέλετε μπουκάλι και ποτήρι αλλά κουτάκι μπύρα που το ...καταπίνετε απ’ ευθείας από το κουτί;