Μεγάλη η χάρη σου Αγιε μου, κάνε εσύ την ...δουλειά σου

Ποτέ δεν τα κατάλαβα αυτά τα ροζ που σου φοράνε. Πόλεμος και σεισμός είσαι του λόγου σου.
Φωτιά που καίει τα πάντα στο πέρασμα σου. Να καούν, να λειώσουν τα πάντα, και εκεί πάνω στην καμένη γη, που αφήνεις στο κατόπι σου, εκεί να ξαναβλαστήσουν.
Και περνάς και ξαναπερνάς… Κύρης κι Αφέντης, Τρομοκράτης και Άρχοντας της Ζωής. Και ξανακαίς τα βλασταράκια που άνθισαν μετά την μεγάλη φωτιά. Και ξανα...
Αρχή και Τέλος είσαι του λόγου σου. Και μετά το Τέλος, μια καινούργια Αρχή. Και άντε πάλι από την Αρχή...

Εσύ σκοτώνεις τον Θάνατο, Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Έρωτας το όνομα σου
Εσύ που είσαι η θάλασσα που ανταριάζεις μέσα μου. Εσύ που είσαι ο μόνος ωκεανός που λαχταράω να περνοδιαβαίνω τα τεράστια κύματα σου με καρουδότσουφλο το κορμί μου, με μόνο πηδάλιο την ψυχή μου και με το απαγορευτικό του νου μου, να φωνάζει, και να απαγορεύει...
Πόσα απαγορευτικά του νου μου παραβίασα; Πιο πολλά από όσα αντέχω να ξέρω. Πιο πολλά από όσα αντέχω να θυμάμαι.

...Από τα θρανία μέχρι το ...θα του θανάτου, στα θαύματα σου να παραδίνομαι.

Έρωτα μου Εσύ, Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Εσύ που κάνεις τους γκρεμούς παράδεισους και τους παράδεισους ...γκρεμούς.
Εσύ που πλήττεις, που βαριέσαι ανυπόφορα, που ξορκίζεις τις κάλμες και τις ησυχίες, τις κτητικότητες και τις ιδιοκτησίες, τους θεσμούς και τους νόμους, εσύ που παραβιάζεις κάθε Τάξη και κάθε Νόρμα, εσύ που ποδοπατάς στο διάβα σου κάθε Κανόνα και κάθε Συνήθεια, εσύ που μόλις η ανάσα πάψει να είναι λαχάνιασμα, πάψει να είναι συριχτή, πάψει να είναι ξέφρενη, μόλις πάει να βρει το ρυθμό της, ξαναβουτάς το τόξο, ακονίζεις το βέλος και δωστου πάλι να με ξαναχτυπάς και να με πετυχαίνεις. Μόνο για σένα Έρωτα μίλησα, ρωτώντας ...Έζησα;

Έρωτα εσύ που μόνο ελληνικά γνωρίζεις, άλλη γλώσσα δεν έμαθες του λόγου σου; Αλήθεια γιατί όλοι οι άλλοι σε λεν …αγάπη( amour, amore, love), αλήθεια γιατί όλοι σε υποτιμούν και σε φωνάζουν με τα ξέφτια σου; Τα ξέφτια σου, τα ξεφτια του κοκκινου λαμπερου μανδυα σου Έρωτα μου, είναι η ...αγάπη.

Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Μεγάλε Δημιουργέ, της ζωής και του θανάτου μου, του κλάματος και του γέλιου μου, του πόνου και της χαράς, της ηδονής και της οδύνης, της μνήμης και της λήθης, Εσύ Θεε μου φτερωτέ, που κι όσες φορές σταύρωσα τα χέρια να προστατέψω το στήθος από τα βέλη σου, βρήκες την ίντσα του δέρματος μου την απροστάτευτη, να με ξαναχτυπήσεις. Αχιλλέας εγώ, με έμαθες ότι ..αθάνατη δεν είμαι. Αθάνατη με κάνεις Εσύ.

Θεέ μου φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, Εσύ και μόνο Εσύ με δίδαξες στα ...θρανία σου, την μόνη εξίσωση που άξιζε να μάθω σε αυτή την ζωή.

Κωμωδία = Τραγωδία + Χρόνος

Αλλά Εσύ και μόνο Εσύ, ρίχνεις κάθε φορά τα πέπλα της θειας λήθης για να με κάνεις να την ξεχνώ τη γνωση, να παραβλέπω την εξισωση, έτσι για να μου δώσεις κάθε φορά την μαγική ευκαιρία να ...ξαναζήσω.

Έρωτα εσύ, που σε μασκάρεψαν με τα ροζ, όλοι αυτοί που Εσύ αγνόησες, διάλεξε Εσύ τους ζωντανούς και κέντα τους με τα βέλη σου.
Χρόνια σου πολλά Θεέ φτερωτέ, Θεέ μου άσπλαχνε, να είναι πάντα η φαρέτρα σου γεμάτη, καλοακονισμένα βέλη, αυτά σου τα βέλη που γεννούν ...Ζωή.

Σε φιλώ

Κατερίνα