Η Άγια Καψούρα...

Λέξεις αμετάφραστες. Λέξεις χωρίς συνώνυμα. Λέξεις χωρίς ερμηνεία. Καψούρα, ντέρτι, λιώμα... Λέξεις που κάθε περιγραφή, θα τις αδικήσει.

Τι είναι η καψούρα;
Είναι έρωτας η καψούρα; Όχι... δεν είναι.
Στον έρωτα υπάρχουν δύο, η καψούρα είναι το πιο μοναχικό συναίσθημα στον κόσμο.

Μοναχικό όσο και το ζεϊμπέκικο.

Ο Έρωτας είναι ταγκό. Η Καψούρα ειναι ζεϊμπέκικο

Αυτό το ζεϊμπέκικο της στροφής, του χασίματος, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να σταυρωθείς, εκεί που ανοίγεις τα χέρια να πετάξεις. Εκεί που σκύβεις να γίνεις ένα με το χώμα, εκεί που σηκώνεσαι να γίνεις ένα με τον ουρανό. Είναι το πιο γρήγορο κοίταγμα από το κάτω στο πάνω και πάλι από την αρχή. Είναι εκεί που το κορμί σου, τόξο, χορδή, σκοινί να ενώνει το χώμα με τον ουρανό. Χωρίς καθορισμένα βήματα, τα βήματα του καθενός, ο πιο άναρχος, ο πιο λυτρωτικός χορός. Ο χορός της Άγιας Καψούρας.

Καψούρα είναι η Αγια Ανάγκη σου να πονέσεις. Καψούρα είναι η Αγια Ανάγκη σου, να γίνεις λιώμα, χώμα, λιάδα... Καψούρα είναι να ζητάς απεγνωσμένα να πιάσεις πάτο, να βουτάς, να τον ακουμπάς τον πάτο, να γεύεσαι την στιφάδα του, και μετά να πετιέσαι ψηλά, με αυτόν τον αναστεναγμό κραυγή, που σε ξεσκίζει και σε γιατρεύει.

Καψούρα είναι το χάσιμο. Για ποιον; Γιατί; Και τι σημασία έχει;
Καψούρα είναι το έργο. Ο Άλλος, ο όποιος Άλλος, ίσα το σκηνικό για να ζήσεις το ...έργο σου. Για να ζήσεις αυτή την Αγια Δυστυχία, μια Αγια Δυστυχία που λάμπει.

Η καψούρα συμπυκνώνει το ανεκπλήρωτο της ζωής, της στιγμής, της ανάγκης. Ο έρωτας έχει πρόσωπο. Η καψούρα ...δανείζεται ένα πρόσωπο. Άλλο κάθε φορά.

Ο έρωτας τελειώνει. Η καψούρα ποτέ.
Ο έρωτας έχει αρχή, μέση, τέλος. Ο έρωτας είναι καραμέλα. Τον πιπιλάς, τον γλύφεις, τον εξαντλείς, τον φτάνεις στο τέλος κρατώντας την γλύκα της επίγευσης ή τον φτύνεις γιατί σε λίγωσε.
Η καψούρα είναι άναρχη...και άπειρη. Η καψούρα, δανείζεται πρόσωπα, τα χρησιμοποιεί, τα κάνει μαχαίρια με την λάμα προς τα μέσα, κατεύθυνση τα σωθικά σου. Να νοιώσεις την λιποθυμιά της αιμορραγίας, να νοιώσεις τον πόνο του λαβώματος, να νοιώσεις την γλυκιά στιφίλα του αίματος σου.

Άμαθη στο αλκοόλ, άμαθη στο τσιγάρο, κοιτάς πως πίνουν, κοιτάς πως καπνίζουν και τους μιμείσαι όσο καλύτερα μπορείς. Όσο καλύτερα σου επιτρέπει το άμαθο 18χρονο στομάχι σου, τα πεντακάθαρα γυαλιστερά 18χρονα πνεμονια σου. Σκηνικό... Μποζουκομάγαζο Παριζιάνα... Παραλία Τσαούση ...Πάτρα. Καλλιτέχνες... διεθνώς άγνωστοι. Ορχήστρα αλλού, φωνές αλλού για αλλού, Καψούρα ...παντού.

Το ξημέρωμα σε βρίσκει στο κρεβάτι της φοιτητικής σου γκαρσονιέρας, ενός δώματος στον 7ο όροφο μιας άθλιας πολυκατοικίας στο τέρμα της Γούναρη. Αλλα το δωμα έχει πιάτο την θάλασσα του Πατραϊκού, καράβι που αρμενίζει. Και αρμενίζεις...

Το λάδι που σε είχαν ορμηνέψει να πιεις για να αντέξεις το πιωμα και τις μπόμπες, έχει πια απορροφηθεί, οι αλκοολικές αναθυμιάσεις σε κατακλύζουν, από το πρώτο σου αγορασμένο πακέτο σου χαμογελάει ειρωνικά η ξανθιά του santé, αναρωτιέσαι αν θα σε πλακώσουν πρώτα οι τοίχοι ή το ταβάνι. Στοιχηματίζεις για το ταβάνι. Το κόβεις για πιο γρήγορο, πιο επιθετικό.

Σέρνεσαι μέχρι το μπάνιο, παρακαλώντας, ικετεύοντας το στομάχι σου να σε υπακούσει επιτέλους και να ξεράσει... πίνεις νερό παλεύοντας να ποτίσεις την Σαχάρα που εξαπλώνεται και ερημοποιεί το μέσα σου, στηρίζεσαι στον νιπτήρα....και κοιτιέσαι στον καθρεφτη. Δύο. Εσύ και το είδωλο σου. Και ...καψουρευεσαι.... Το καψουρευεσαι!

Ανάβεις το πρώτο τσιγάρο για σένα, και όχι για τους άλλους, για πάρτη σου και όχι για το ντεκόρ σου,...και αποφασίζεις...
Θα ερωτευτείς πολλές φορές ή ...ποτέ. Έρωτες θα έρθουν ή δεν θα έρθουν, έρωτες θα φύγουν ή θα μείνουν.
Αλλά... καψούρα Κατερίνα, θα είσαι συνέχεια. Άναρχα. Άπειρα.

Cynical… στον Άγιο Τερλέγκα, στον ιερέα που διακονεί την Αγια Καψουρα. Πάμε να τα πιούμε, πάμε να στροβιλιστούμε, πάμε να πέσουμε και να σηκωθούμε, πάμε να λειωσουμε. Πάμε να κοινωνήσουμε στην υγειά της Άγιας Καψούρας.

Κι άμα λάχει συχωριανοί, σας κάνουμε και ρεπορταζ ...μετά. Ότι θα ...θυμομαστε. Ότι... θα έχει μεινει....απο ένα καψουροτραγουδο.