Βγάζοντας την γλώσσα στον Ηρώδη...

Προσωπικά σιχαίνομαι τις σημαίες. Προσωπικά μισώ τις σημαίες. Πίσω από αυτά τα κομματάκια πανιού, που κυματίζουν ...αγέρωχα σε κτίρια, σε ιστούς, σε χέρια, σε μυαλά, εντάσσονται «κατηγορίες» ανθρώπων, λατρεύονται οι διαχωρισμοί ανθρώπων. Διαχωρισμοί, εθνικοί, θρησκευτικοί, πατριωτικοί. Μίζερες φοβίες με περιτύλιγμα ένα πανί.

Μαθήτρια, 16 χρονών, πορεία για την ...μυθική στα εφηβικά μάτια μου, επέτειο του Πολυτεχνείου, κάψιμο της Αμερικάνικης σημαίας. Οι απέξω από τα κάγκελα πολλοί, ψιλοβρόχι, η φωτιά δεν ανάβει εύκολα... Ενθουσιασμός, τραγούδια, κράτημα σφιχτό, χέρι με χέρι. Και ξαφνικά στο μυαλό μου, στα μάτια μου, ο Nelson Algren…Εγώ που δεν είχα πατήσει το πόδι μου μέχρι τότε στην Αμερική, εγώ αυτήν την Αμερική ήξερα απο τα γραφτά του, εγώ αυτό το Σικάγο του Algren γνώριζα, καλύτερα από κάθε άλλη πόλη, καλύτερα και από την δική μου πόλη, καλύτερα και από την Αθήνα μου. Έβλεπα ένα πανί να καίγεται, βούτηξα, χάθηκα, μέσα στην αγκαλιά του πλήθους, σκεφτηκα ότι και ο Algren αν ήταν εδώ, αν έχωνε τον αγκώνα του στα πλευρά μου, με το άλλο χέρι θα πεταγε το σπιρτο του τσιγάρου του, στα αποκαΐδια της ...σημαίας.

Με τρομάζουν οι ταξινομήσεις ανθρώπων.
Με τρομάζουν οι κατηγοριοποιήσεις ανθρώπων.
Με τρομάζουν οι αριθμοί όταν αναφέρονται σε «κατηγορίες» ανθρώπων.
Ακόμα και όταν οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, τα blogs μιλούν για 10, 100, 1000, 250.000 ανθρώπους, για 1.000.000 ανθρώπους, για 10, 100, 900 εκατομμύρια ανθρώπους εγώ για να ...καταλάβω την «είδηση» πρέπει να φέρω στο μυαλό μου τον ΕΝΑΝ
Αυτός ο ΕΝΑΣ... Αυτός ο ένας και μοναδικός, αυτές οι θαυμαστές μονάδες, που συγκροτούν τις «κατηγορίες». Αυτός ο ΕΝΑΣ, με την τόσο διαφορετική ιστορία, με τόσο διαφορετικά βιώματα, με τις τόσο διαφορετικές παραστάσεις, χαρές, λύπες, θριάμβους, βάραθρα, ηρωισμούς και αυταπάτες, χτίζει την «κατηγορία».

Κατηγορία: Μετανάστες.
Χώρα: Μικρές πατρίδες, πολύχρωμες κουκίδες στον χάρτη, δυσκολοπροφερτα ονόματα.
Τόπος: Το χώμα που πατάμε, η Κυψέλη, ο Άγιος Λεύτερης, οι Αμπελόκηποι, η Ν. Ιωνία, ο Βοτανικός, η Ομόνοια, η πόλη μου.

Νοσοκομείο Αλεξάνδρα. Διάδρομος με πορτοκαλί πλαστικές καρέκλες, αλλά λίγοι, ίσως μόνο οι εξουθενωμένοι απο την αργοπορία, κάθονται. Έξω από τα χειρουργεία, πίσω απο τις πρασινες πόρτες, εκει που παλευει να έρθει στον κόσμο, ο Αχμέτ, η Ζιρά, η Φάσα, ο Μπάι, η Μαλου. Οι απεξω ξέρουν ότι περναει πιο γρηγορα ο χρόνος αν βηματιζεις στο διαδρομο. Μέλλοντες πατεράδες που το χαμογελο στο στομα παιζει ζάρια με την αγωνία στα μάτια, σκουροι φίλοι, που συμπαραστεκονται στην μεγάλη στιγμή, στον καινουργιο ερχομό, ευχές σε γλώσσες άγνωστες. Μειοψηφία...εμείς. Εμεις οι ξένοι, στον κόσμο τους, εμεις δικοι στην χαρά τους.
Και ο Αχμέτ, η Ζιρά, η Φάσα, η Μπάι, η Μαλού, που θα ανοιξουν σε λίγο για πρωτη φορά τα μαυρα σαν πυρωμένο κάρβουνο ματάκια τους, που θα βγάλουν την πρωτη κραυγή τους, που θα ρουφήξουν τα σκουροχρωμα φουσκωμένα, γεμάτα γάλα στηθη, μεχρι χθες...ανιθιγενείς. Απο αυριο...με ιθαγενεια.
Δεν τους χαριστηκε τίποτα. Δεν θα τους χαριστεί τίποτα. Αλλά τουλάχιστον, θα έχουν ένα κομματάκι γης, δικια τους γης, «πατρίδας» γης, για να πατήσουν και με μοχλό την δύναμη τους, να σηκώσουν πιο ψηλά αυτήν την νέα πατριδα.

Εγώ, την ψήφο μου στις εκλογές, την ...εξαργυρωσα. Την πηρα πισω ...διπλή και τρίδιπλη. Έμαθα σε αυτήν την μιζερη χώρα, να μην εμπιστευομαι υποσχέσεις. Αλλά για αυτήν που τηρήθηκε, είμαι πραγματικά υπερήφανη. Και δεν θα μεμψιμοιρησω- τουλάχιστον σήμερα- ουτε αν οι προυποθέσεις, ειναι πολλές ή λίγες, ουτε αν τα αποτελεσματα θα ειναι επαρκή ή ανεπαρκή, ουτε για αριθμούς, ούτε για «κατηγορίες» ανθρώπων. Η πόρτα άνοιξε... ακόμα κι αν προκειται για χαραμάδα, εμεις θα την ανοιξουμε διαπλατα..

Καλά μας Χριστουγεννα. Φέτος βγάλαμε την γλώσσα, στον Ηρώδη.

Υ.Γ. Αφιερωμένο από καρδιάς, στον ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΗΡΩΑ. Στον Αντώνη Καρρά. Ναι, Αντώνη μου, φέτος την βγάλαμε την γλώσσα στον Ηρώδη.