Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Αποχαιρετισμός σημαίνει αποχωρισμός και αποχωρισμός σημαίνει ένα τέλος

Κι αν μόνο αυτή την φωτογραφία μας άφηνες, και πάλι πάρα πολύ θα ήταν.

Μίζερες οι λέξεις, τεράστιο το μέτρο σου. Και πώς να αναμετρηθούν οι λέξεις μαζί σου; Ποιος και τι να γράψει για σένα;
Να γράψουν όσοι αναμετρήθηκαν με τον έρωτα και την οδύνη του αποχαιρετισμού;

"Αναρωτιέμαι αν, πενήντα τόσα χρόνια μετά, τον σκέφτεστε στην καθημερινότητά σας;
«Είναι πάντα κοντά μου. Τον αισθάνομαι. Τον ρωτάω για ό,τι κάνω. Και εκείνος βρίσκει τον τρόπο να μου απαντήσει»."

Να γράψουν όσες μάνες είχαν το κουράγιο να αποδείξουν στα παιδιά τους ότι η ανθρώπινη ζωή είναι μόνο ο αγώνας ανάμεσα στον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα...

"Όταν έγραφα από τη φυλακή αυτά τα γράμματα στο γιο μου, δεν περίμενα ποτέ πως θα τα έβλεπα δημοσιευμένα, και μάλιστα με τη δική μου συγκατάνευση.

Πρέπει να ομολογήσω πως στο θέμα δημόσιο και ιδιωτικό διαφωνούσα με τον Νίκο (Μπελογιάννη). Για μένα το ιδιωτικό ήταν τόσο ιερό που κάθε παραβίασή του ισοδυναμούσε με ένα είδος ιεροσυλίας. Κι όταν εκείνος μου έγραψε πως λυπόταν για τα γράμματά μας που καταστρέφαμε, γιατί -αν ζούσαμε- "θα μπορούσαμε να τα εκδώσουμε", παραξενεύτηκα. Για μένα, εκείνα τα γράμματα τα γραμμένα σε κουρελόχαρτα που τα μαζεύαμε απ' τα σκουπίδια, κι αντί για πένα γράφαμε με σπίρτα καρβουνιασμένα σε αναμμένο τσιγάρο, ήταν ο κρυφός θησαυρός μας, απρόσιτος σε κάθε άλλον. Η κατάθεση της ψυχής μας και της σκέψης μας σ' εκείνους τους ατέλειωτους μήνες που ζήσαμε στα μπουντρούμια της Απομόνωσης στη Γενική Ασφάλεια της Αθήνας. Ο κίνδυνος να πάρουνε σε μια έρευνα τα χαρτιά μας υπήρχε πάντα, και τότε θα μπορούσανε να εκμεταλλευτούνε άγρια απόψεις μας για να ζημιώσουνε το Κόμμα. Αυτό το Κόμμα που του είχαμε δώσει τη ζωή μας και το φυλάγαμε σαν πολύτιμο αγαθό...

Εκεί, σ' αυτή τη φυλακή, έπεσε η αυλαία της ματωμένης Κυριακής. Με κρατήσανε στο ίδιο κελί από όπου αποχαιρέτησα τον Νίκο από την Κυριακή ως την Τετάρτη. Απόγευμα έγινε η μεταγωγή μου στη μόνιμη πια κατοικία μου, τις Γυναικείες Φυλακές Αβέρωφ. Εκεί βρήκα το γιο μου, που ήταν επτά μηνών. Αυτά του τα γενέθλια ήταν και τα μόνα που προλάβαμε να "γιορτάσουμε" με τον Νίκο.

Τώρα κρατούσα στα χέρια μου τον μικρούλη Νίκο, κι έπρεπε να βρω τρόπο να γνωρίσει, μεγαλώνοντας τον πατέρα του. Τον ερωτευμένο άντρα που μπορούσε ακόμα και να κλάψει αν νόμιζε πως σε κάτι έφταιξε ή πως κάτι βασάνιζε την αγαπημένη του και τον πολιτικό με την τολμηρή σκέψη και πράξη. Για τον πολιτικό δεν υπήρχε αμφιβολία πως πολλά θα άκουγε στο μέλλον. Ύμνους και ερμηνείες -με αμφίβολη πάντα γνησιότητα. Κι ωστόσο οι πολιτικές υποθήκες του, καθαγιασμένες με το θάνατο, μικρή θέση έχουνε στα γράμματα που άφησα στο γιο μου. Ήταν πάντα ο κίνδυνος να πέσουν στα χέρια του αντιπάλου που με κρατούσε δέσμια. Μα ήταν και κάτι περισσότερο: έγραφα έχοντας μπροστά μου όχι το μωράκι που κοιμόταν πλάι μου ανίδεο για όσα είχαν γίνει, αλλά τον έφηβο των δεκάξι χρόνων για τον οποίο τα προόριζα. Εκείνος, ο άγνωστός μου έφηβος που θα διάβαζε τα γράμματά μου."

Και…

"Ο χωρισμός ήταν πολύ σκληρός και για τους δυο μας· εμένα με έκανε κομμάτια. Ηταν φρίκη να βλέπεις το παιδί σου μία φορά τον μήνα, για πολλά χρόνια. Ετσι έφτιαξα αυτά τα βιβλιαράκια και μετά μια άλλη σειρά, με έργα του Αριστοφάνη... "


Να γράψουν όσοι στην εποχή του «ναι», κράτησαν με χέρια καθαρά το ΟΧΙ, σημαία τρανή;
"…Γιατί είχαμε και τη χούντα το '67, και πάλι χωρίσαμε με τον γιο μου... Πήγα εξορία. Στα Γιούρα. Οπου αρρώστησα πολύ άσχημα και τότε οι Σοβιετικοί κατάφεραν να με πάρουν από κει, να με φέρουν στην Αθήνα και τελικά να με ελευθερώσουν, χωρίς η ίδια να γνωρίζω τίποτα. Με σκοπό να με πάρουν μαζί τους στη Σοβετική Ενωση, για να ενισχύσουν τον αντιδικτατορικό αγώνα, στην ουσία για να με αξιοποιήσουν υπέρ του καθεστώτος, προβάλλοντας την εικόνα του κομμουνιστή που μένει πιστός στις ιδέες του. Είχαν κάνει μεγάλη προετοιμασία, άρχισαν να στρώνουν το κόκκινο χαλί για να με δεχτούν, αλλά δεν πήγα. Αρνήθηκα.
- Γιατί;
«Γιατί είχε γίνει εν τω μεταξύ η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, προς την οποία ήμουν αντίθετη. Όμως, ήταν πολύ βαρύ για κείνους αυτό που τους έκανα. Και από τότε οι σχέσεις μας διαρρήχθηκαν. Δηλαδή με αγνόησαν, και δικαίως. Πήγε στη θέση μου ο Ρίτσος για τον ίδιο σκοπό... Εγώ έμεινα εδώ, προσπάθησα να σταθώ στα πόδια μου»"

Να γράψουν όσοι προσπάθησαν να ψηλαφίσουν την ελευθερία;
"Ποιος μιλάει σήμερα για ελευθερία; Ίσως δεν το 'χουμε προσέξει, μα τούτη η λέξη που άλλοτε βρόνταγε και βογκούσε, που φλόγιζε τις καρδιές και μάτωνε τα κορμιά, αυτή η λέξη-σύνθημα στις πιο μεγάλες ώρες της Ιστορίας, χάνεται από το λεξιλόγιο. Μοιάζει να φθίνει, να πεθαίνει ήσυχα ήσυχα από εξάντληση και μαρασμό χωρίς κανείς να παραστέκεται στις τελευταίες της ώρες. Η ελευθερία -σύνθημα των μεγάλων ξεσηκωμών που τραντάζανε και ρίχνανε καθεστώτα, μοναρχίες, κατακτητές- έχει αποσυρθεί από τους δρόμους. Όπως έχουν αποσυρθεί από τους δρόμους και τα μεγάλα πλήθη των επαναστατικών ξεσηκωμών. Τα τελευταία χρόνια η Ιστορία φαίνεται ότι περνάει από τη συσσωρευτική της φάση, πριν προχωρήσει σε νέα ποιοτικά άλματα."

Να γράψουν όσοι αναρωτήθηκαν για την επαναστατική ηθική ή την …απουσία της;
«Για τους απανταχού κομμουνιστές, η Κομμούνα του 1871 παίζει ανάλογο ρόλο κι εγείρει ανάλογες έριδες με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.
Ήρθε τη σωστή ώρα ο Ιωάννης (να βαπτίσει τον Χριστό και να εξαφανιστεί από το προσκήνιο) ή μήπως πολύ νωρίς; Θα μπορούσε να μετεξελιχθεί ο ίδιος σε Χριστό ή ήταν εξ αρχής καταδικασμένος; Με τον ίδιο τρόπο, η Κομμούνα του 1871, που έλκει απευθείας την καταγωγή της από μιαν άλλη Κομμούνα, σχεδόν εκατό χρόνια νωρίτερα, την Κομμούνα του Παρισιού της Γαλλικής Επανάστασης, μοιάζει να αναδιατυπώνει το αίνιγμα που έθεσε η Σφίγγα στον Οιδίποδα- μονάχα που το ζητούμενο, εν προκειμένω, δεν είναι η ανθρώπινη φύση, αλλά η επαναστατική φύση: «Ποια εξουσία ταιριάζει στη σοσιαλιστική επανάσταση;». Η Κομμούνα του 1871 αποφαίνεται: «Η εξουσία που αρνείται τον εαυτό της». Μπορεί μια εξουσία να αρνηθεί τον εαυτό της και μολαταύτα να εκπληρώσει τον προορισμό της;»


Είστε ένας Μύθος για την Αριστερά την ρώτησαν;
«Δεν έχω καθίσει να το σκεφτώ ποτέ. Δεν είχα φανταστεί ότι θα είχα ν' αντιμετωπίσω, κάποια στιγμή, τέτοια ερώτηση. Φοβάμαι και που την ακούω».

Προσωπικά δεν μπορώ να γράψω τίποτα… Μόνο να βάλω το χέρι αντήλιο και να προσπαθήσω να ατενίσω το ύψος και το μέγεθος που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, εκει που μπορεί να σκαρφαλώσει μια γυναικα.

Κι ίσως ίσως φυλαχτό, αυτήν η μικρή φωτογραφία, που έκανε τον γύρο του κόσμου, που ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα φευγαλέο άγγιγμα, ένα ενσταντανέ…όρισε, έβαλε το μέτρο του τι σημαίνει «αγαπάω». Κληρονομιά για κάθε γυναίκα τόσο βαριά και τόσο μαγικά ανάλαφρη… «αφήστε με να πεθάνω μαζί του».

Ειλικρινά όσο κι αν έστυψα το μυαλό μου, όσο κι αν εκβίασα τις λέξεις μου, όσο κι αν τα δαχτυλα μου έμειναν μετεωρα στο πληκτρολογιο… δεν μπόρεσα να γράψω τίποτα.
«Το πολιτικό; Γιατί δεν ξεκολλάω απ΄ το πολιτικό; Είμαι ζώο πολιτικό. Δεν μπορώ να σκεφτώ διαφορετικά. Έπειτα, ήταν μαζί με τον έρωτα. Αν δεν είναι μαζί, τότε είναι χυδαίο πράγμα. Τότε δεν μπορείς να είσαι ζώο πολιτικό. Έτσι, χωρίς αίσθημα. Τότε είσαι τέρας. Το σωστό πολιτικό ζώο, νομίζω, πρέπει να έχει περάσει πολύ καλά και τον έρωτα. Αλλιώς δεν μπορεί να κάνει τίποτα, θα στεγνώσει, αργά ή γρήγορα θα ξεραθεί, δεν μπορεί να δώσει στον άνθρωπο τίποτ΄ άλλο…»
«Αποχαιρετισμός σημαίνει αποχωρισμός και αποχωρισμός σημαίνει ένα τέλος" έγραφες εσύ…
Αντίο Έλλη Παππά…

13 σχόλια:

ο κύριος "αμ" είπε...

Προσπάθησα πολλές φορές , μέσα από τον εκδότη της , να την συναντήσω . Ενοιωθα , την ένοιωθα σαν δεύτερη μου Μάνα και εξακολουθεί .
Η ζωή μου το 'φερε να χάσω το ίδιο πρόσωπο δυό φορές . Το ένα το γνώρισα , είχα την αγκαλιά του , το χάδι του , το άλλο δεν το "ακούμπησα" , μπόρεσε όμως εκείνο και το έκανε .
Πενθώ .

Meropi είπε...

Κατερίνα μου με άγγιξε κι εμένα πολύ ο θάνατος της Έλλης Παππά. Αντιγράφω ένα κομμάτι από τη σημερινή ανάρτηση μου.
Η Έλλη Παππά αντιπροσώπευε για μένα ό,τι θα έπρεπε να είναι σήμερα ο αριστερός άνθρωπος. Δηλαδή ανήσυχο και συγχρόνως κριτικό πνεύμα, χωρίς αυστηρά δόγματα που φτάνουν και ξεπερνούν τα όρια της θρησκοληψίας, με συγκροτημένη σκέψη και ανοιχτός σε καινούργιες ιδέες. Αυτό δε που διάβασα στο “ΒΗΜΑ” ότι στόχος της Έλλης ήταν «η κάθαρση της μαρξιστικής σκέψης από τις σταλινικές στρεβλώσεις», μου άρεσε πολύ. Ευτυχώς γι’ αυτήν δεν είχε συμβουλευτεί την Αλέκα και τους συντρόφους της για να καθορίσει τους στόχους της!

Στέργιος είπε...

Το είπες και το έκανες Κατερίνα. Μπράβο!

Δεν νομίζω ότι μπορώ να εκφραστώ εύκολα αφού δεκαετίες τώρα τα αυτιά μου εξαντλήθηκαν να ακούν για την Έλλη. Η Έλλη ως άνθρωπος, ως γυναίκα, ως μελετητήρια και ως πολιτικός ήταν ένα διαλεκτικό κουβάρι αξεδιάλυτο. Τίποτα δεν ξεχωρίζεις ούτε απομονώνεις. Ήταν από τη στόφα της Έλλης Αλεξίου ,της Μίνας Γιάννου, της Ρόζας Ιμβριώτη, της Χρύσας Χατζηβασιλείου και άλλων της γενιάς της που ήξεραν 100 φορές την αλήθεια πριν τη πουν μια φορά.

Η Έλλη ήταν πρώτα βαθιά ψυχή κομμουνίστρια, μαρξίστρια και μετά οτιδήποτε άλλο. Και τα συγγράμματά της ακόμη και τα πιο ανθρώπινα και προσωπικά, μαρξιστικά ήταν όχι τροφή για το «Βήμα» να μας λέει αυτό, τάχα, το σκοπό τους. Η μαρξιστική σκέψη έχει χιλιάδες διαφορετικές απόψεις ακόμη και συγκρουόμενες μεταξύ τους, γιατί υπάγονται όλες στις μαρξιστικές φιλοσοφικές κατηγορίες της αναγκαιότητας και του τυχαίου. Ούτε η Έλη είναι η αυθεντική μαρξίστρια-καομμουνίστρια ούτε η Αλέκα. Τέτοιο προνόμιο ευτυχώς δεν το διεκδικεί κανείς αν και η Αλέκα… Κάθε μια έχει το ειδικό της βάρος που η ιστορία αλλά και οι μαρξιστές κομμουνιστές θα κρίνουν. Οι τρίτοι θα κρίνουν με εξωτερικά δικά τους κριτήρια. Οι εχθροί θα την κρίνουν μόνο με βάση τον πόλεμο κατά του μαρξισμού και εκεί μπορούν να χρησιμοποιήσουν όχι μόνο την Έλλη και τα γραπτά της αλλά και τον Τσε όπως συχνά- πυκνά βλέπουμε τελευταία. Τα σκοπίμως «άχρωμα» ή διθυραμβικά βιογραφικά που ακούμε τελευταία δεν έχουν καμιά σχέση με τους σκοπούς και τη θυσία της ζωής αυτών των ανθρώπων, λυπάμαι.

Ευτυχώς η ανάρτηση της Κατερίνας απέφυγε τους διθυράμβους που θάβουν την αλήθεια και αναδείχνει πολύ βαθύτερα χαρακτηριστικά, από αυτά που κάποιοι δεν θα ήθελαν να βλέπουμε.

Αντιγράφω: «τα τελευταία χρόνια η Ιστορία φαίνεται ότι περνάει από τη συσσωρευτική της φάση, πριν προχωρήσει σε νέα ποιοτικά άλματα». Η φράση αυτή που κι εγώ αλλά και κάθε μαρξιστής έχουμε εκθέσει επανειλημμένα και από τα μπλογκ συνάντησε αρκετές ειρωνείες γιατί κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι είναι βαθιά μαρξιστική φιλοσοφική άποψη, κοινή σε όλους μας και επιβεβαιωμένη από τη ζωή. Τη νόμισαν προσωπική εκτίμηση! Ύστερα εγώ πρόσθετα συχνά ότι, όταν έρθουν τα γεγονότα κάποιοι θα τρίβουν τα μάτια τους μη μπορώντας να τα ερμηνεύσουν. Το πιστεύω πάντα.

«Ποια εξουσία ταιριάζει στη σοσιαλιστική επανάσταση;». Η Κομμούνα του 1871 αποφαίνεται: «Η εξουσία που αρνείται τον εαυτό της». Μπορεί μια εξουσία να αρνηθεί τον εαυτό της και μολαταύτα να εκπληρώσει τον προορισμό της;» Η δικιά μου απάντηση είναι, ναι μπορεί, αλλιώς δεν θα είναι κομμουνιστική. Και ο Μαρξ ανέλυσε τι από αυτό δεν έκανε η Κομμούνα. Όμως όποιος πάει να ερμηνεύσει αυτή τη φράση με συμβατικό τρόπο ως αντιφάσκουσα, χωρίς να ξέρει ότι είναι κοινό κτήμα της διαλεκτικής των μαρξιστών, δεν θα καταλάβει τίποτα. Όπως δεν θα καταλάβει ποτέ το κράτος που καταργεί (απονεκρώνει ) τον εαυτό του. Δεν έλεγε τυχαία λόγια η Έλλη. Πώς να συζητηθούν όμως τόσο μεγάλα θέματα σε τόσο μικρό χώρο;

Η ιστορία θα βάλει την Έλλη εκεί που της αξίζει. Κυρίως γιατί δεν σιώπησε, έμεινε ανυπότακτη χωρίς να αρνηθεί την ιδεολογία της και γιατί δεν εξαργύρωσε την ιστορία της. Προσωπικά δε θα ξεχάσω τις ήρεμες εισηγήσεις της σε κάποια θέματα πολιτικής έρευνας ούτε τη παρουσία της στη Γυάρο που τη νομίζαμε τότε κάτι σαν ανέγγιχτη ηρωίδα. Νομίζω ήταν ένα παράδειρα προς μίμηση. Μακάρι και κάποιες σημερινές νέες να πρωτοπορήσουν όπως στον καιρό της αυτή. Η επαναστάτρια δεν είναι μόνο αυτή με τις ηρωικές πράξεις αλλά και αυτή που αλλάζει βαθιά τον κόσμο με τη δουλειά του μυρμηγκιού. Η Έλλη τα έκανε και τα δυο γι αυτό η ζωή της θα μείνει παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές.

Όσα και να λέμε το μπλογκ είναι πού μικρό για τέτοιες μορφές

katerina είπε...

κ. Α.Μ. έχω γραψει αναρτησεις και αναρτησεις εδώ και δύο χρονια, για την ακριβεια του πραγματος 250. Κι ίσως ήταν η πιο δυσκολη για μένα να γραφτεί.

Δεν επιχειρησα ποτέ να την γνωρίσω, ακομα κι όταν την ειδα σε εκδηλώσεις προς τιμήν της. Έμεινα μακρυά, πάντα φοβομουν μηπως σπηλώσω τους Μυθους μου.

Ρομαντική προσεγγιση; Μπορεί; Φοβική; Πιθανότατα.
Αλλά σε αυτήν την τόσο ανυδρη εποχή, νοιωθω τόσο μεγάλη αναγκη να προστατεψω τους δικούς μου Μυθους, τους δικούς μου ΗΡΩΕΣ.

Κραταω όμως κάτι απο εκεινες τις μικρές επαφές. Την ομορφιά της. Ναι, και δνε εννοώ μονο την ομορφιά της ...ψυχής της. Αλλά την ομορφιά της με την τρεχουσα έννοια του όρου.

Θα μου πεις αυτό σε εντυπωσιασε; Κι όμως η Παππα, περα απο ότιδηποτε άλλο, ήταν η επιτομή της Γυναικας. Της Γυναικας μάννας, συντροφου, ερωτευμενης, ...Ψυχής.

Δεν θα γραψω άλλο, νοιωθω ότι καμια φορά οι λέξεις, ειναι τόσο μιζερες, τόσο λιγες, που πιθανά αντι να περιγραφουν συναισθηματα, τα κάνουν να φαινονται μιζερα.

katerina είπε...

Μεροπη μου, ειναι αρκετά περιεργο, όπως εγραψα και στον κ. Α.Μ. δεν την ήξερα προσωπικά, αλλά παρακολουθησα ότι εγραψε και ότι γραφτηκε για αυτήν εδώ και χρονια, με λογική (ντρεπομαι να το ομολογήσω) φανατικού.

Θα σου πω και κάτι ...μάλλον αστείο. Όταν ειδα τον άνθρωπο με το γαρυφαλλο, μου φάνηκε τόσο ...επική η πρωταγωνιστρια, τόσο...θεατραλε, που έφυγα απο την μεση του εργου. Σαν να την προσβαλλε.

Θα μου πεις και ποια εισαι εσυ κυρά μου, να έχεις άποψη, όταν η ίδια δεν αντεδρασε. Καμια. Δεν ειμαι καμία. Αλλά και ο κανενας... εχει το δικαιωμα να προστατευει τους ηρωες και τους Μυθους του, όπως εκεινος νομιζει.

katerina είπε...

Δεν το ήξερα για την Ελλη Παππα, το ραδιοφωνο...αξιολογουσε άλλα σημαντικώτερα στο δελτιο ειδησεων που ειχα ακουσει, ο Στεργιος μου τηλεφωνησε και μου το είπε.

Στεργιε, δεν θα απαντησω την ουσια του σχολίου σου, απλά γιατί δεν εχει έννοια κάποιος σχολιασμός. Ειναι αναρτηση απο μόνο του.
Η δική σου προσεγγιση. Η δική μου.

Το μονο που θέλω να πω, ειναι ότι θα λατρευω ΠΑΝΤΑ, θα αποθεώνω τους ανθρώπους που λένε ΟΧΙ.
Το ΟΧΙ, η πιο μαγική, η πιο ηρωική, η πιο πονεμενη λέξη.

OnWine είπε...

Κάποτε βρέθηκα στην Κύπρο γιά δουλειές... πάνε πολλά χρόνια, ίσως ΠΑΡΑ πολλα...

Βρισκόμουν στο γραφείο ενός φίλου, όταν χτύπησε η πόρτα, άνοιξε η γραμματέας του, και του είπε: "Σας τηλεφώνησε ο κ. Παπαδόπουλος..." Ο φίλος μου γιά να διευκρίνήσει ακριβώς ποιός ήταν, τη ρώτησε -με απόλυτα φυσικό τρόπο: "Ο Στελλάκης, ο ήρωας?" και αυτή, απόλυτα φυσικά επίσης, απάντησε "ναι, ο ήρωας"...

Εμεινα εμβρόντητος... γιά εμένα οι ήρωες είχαν τελειώσει κάπου μαζί με τον Κολοκοτρώνη... στους Κύπριους, να ζουν ανάμεσα σε "ήρωες", ήταν απόλυτα φυσικό...

Διάβασα πολλούς διθυράμβος γιά την Ελλη... δεν θα συμφωνήσω με κανένα σχεδόν, γιατί όλοι γράφονται γιά κάποιο σκοπό, ακόμα και οι "ουδέτεροι", ακόμα και αυτοί που το αρνούνται...

Εφυγε από κοντά μας ένας πολύ διαφορετικός άνθρωπος από όλους μας πιά... βλέπετε, εμείς δεν εχουμε -σαν τους Κύπριους- την πολυτέλεια να ζούμε ανάμεσα σε αυτά τα περίεργα όντα που χαρακτηρίζουμε "ήρωες"... και η Ελλη ήταν ένα από αυτά τα όντα, τα παράξενα, τα περίεργα, τα ακατανόητα σήμερα... που τα θαυμάζουμε όλοι υποκριτικά, που εκμεταλλευόμαστε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που θαυμάζουμε μεν, αλλά δεν καταλαβαίνουμε, γιατί αδυνατούμε να ταυτιστούμε μαζί τους...

Το ΚΚΕ, οι διάφοροι παρατρεχαμενοί του, σπεύδουν -ακόμα και εδώ- να γραψουν τα πως, τα γιατί,... μα δεν υπάρχουν πως και γιατί... γιατί δεν υπάρχει "μέτρο" αναφοράς... οι πράξεις αυτών των -ας πούμε- ανθρώπων, παραμένουν απόλυτα ακατανόητες, γιατί όλοι οι σύγχρονοι συμπολίτες μας, αδυνατούν να ταυτιστούν με αυτούς... Τι σημασία έχει, αν "Η Έλλη ήταν πρώτα βαθιά στην ψυχή κομμουνίστρια, μαρξίστρια"... τι ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ, γιά ποιό σκοπό έκανε ότι έκανε... γιατί η υπέρβαση έχει χρώμα?... σημασία έχει ΤΙ ΕΚΑΝΕ γιά αυτό τον σκοπό, ποιά ανθρώπινα όρια ξεπέρασε, που "ανέβηκε"... γιατί την κατεβάζετε στο επίπεδο του "αντικειμένου" γιά φτηνή προπαγάνδα? Γιατί προσπαθείτε να δικαιώσετε το άθλιο κομμουνισμό σας και τον πεθαμένο και απαρχαιομένο μαρξισμό σας με τις πράξεις της Ελλης?

Τότε, που η Ελλη έκανε ότι έκανε, η κοινωνία μας ζούσε ανάμεσα σε όντα σαν και τους "ήρωες" της Κύπρου, σήμερα όχι... σήμερα ζόυμε ανάμεσα σε λογιστάδες που καταγράφουν τα συν και τα πλην... εμείς προσπαθήσαμε να "ηρωποιήσουμε" κάποιους της γενιάς του Πολυτεχνείου, έχοντας την ανάγκη της δημιουργίας "ηρώων"... αλλά αυτοί οι ίδιοι δεν μας άφησαν, εξαργυρώνοντας τα έλάχιστα που εμείς θελήσαμε να τους αναγνωρίσουμε.

Κρίμα που έφυγε η Ελλη... Ποτέ δεν συμφώνησα με την ιδεολογία της, ποτέ δεν έπαψα να την θαυμάζω απεριόριστα... ο κόσμος μας φτώχυνε γιατί το "άπιαστο", το ανερμήνευτο, το ονειρικό, αν θέλετε, έπαψε να κυκλοφορεί ανάμεσά μας...

katerina είπε...

Να μια πολύ σημαντική ερωτηση Σχολιαστη; Χρειαζομαστε ήρωες;

Η δικη μου απαντηση, που δεν περιεχει καμια ...κοινωνιολογική μετρηση η προσεγγιση, ειναι καθαρα και απολυτα προσωπική, αφορά μονο σε εμένα, ειναι ΝΑΙ.

Ενα κατηγορηματικό ΝΑΙ, που αφορά στα ηρωικά ΟΧΙ, όσων τα είπαν, όσων τα υπηρετησαν, και όσων τα πληρωσαν.

Αν κάτι λεει και η ηρωική ζωή της αλλά και το εκπληκτικό έργο της, ειναι ότι η Ελλη Παππα, είπε πολλά ΟΧΙ, και πληρωσε ακομα περισσότερα.

Ειχα ένα σωρό ΟΧΙ της, να περιγραψω, και ίσως τα ΟΧΙ της τα λιγωτερο γνωστά, αυτά που την αφησαν και μόνη της, και «εκτεθειμένη» και πληγωμένη. Τα μεγαλα ΟΧΙ της στον Σταλινισμό, τα μεγάλα ΟΧΙ της στην καπηλεια του δικου της ονοματος και του Μπελογιαννη, τα μεγαλα ΟΧΙ της στους επαγγελματιες προστατες του «λαού». Προσπάθησα απο ένα τεραστιο έργο ζωής που άφησε, να βάλω ένα ελαχιστο κομματι, ...κατα την δική μου ταπεινή γνωμη, το πιο αντιπροσωπευτικό για την γυναικα Ελλη Παππα, για την μαννα Ελλη Παππα, για την παντοτινή αγωνιστρια Ελλη Παππα, για την συγγραφεα Ελλη Παππα, για αυτό το όπως λες, άπιαστο, ονειρικό, ανερμηνευτο πλάσμα που ηταν η Ελλη Παππα.

Ο καθενας πια ας πει, ας γραψει και ας την ερμηνευσει όπως θέλει ή όπως νομιζει ότι της αρμοζει. Η ιδια πάντως έλεγε
Οταν το 1989 κατέρρευσε το σύμπαν, αποδείχτηκε ότι ήταν όλο εις μάτην. Οτι όλο αυτό που λεγόταν Σοβιετική Ενωση γεννήθηκε για να πεθάνει. Εγώ και όσοι ήξερα δεν το είχαμε μετρήσει έτσι. Παρ' ότι από την εποχή που ήμουν στη φυλακή, προ χούντας, έφταναν ώς εμάς από την Σοβιετική Ενωση κάποιες πληροφορίες, σαν βαρίδια. Ηταν φοβερό• γιατί να γίνονται τέτοια πράγματα εκεί, αναρωτιόμουν, είχα ταραχτεί τόσο, που φώναζα στον ύπνο μου 'Σοβιετική Ενωση'! Τόσο δεμένη ήμουν μ' αυτό το κίνημα, τόσο φοβόμουν, είχα το προαίσθημα ότι κάτι κακό θα συμβεί. Αλλά ήταν σάπιο απ' την αρχή αυτό που έστησαν και άκρως αντίθετο προς τις ιδέες που ευαγγελιζόταν. Δεν αντεχω να πιστευω ότι ότι έγινε ήταν ματαιο
Προσωπικά, για τον δικό μου Μυθο, για την δική μου ηρωίδα, κραταω αυτουσια τα δικά της λόγια.

Hypericum Perforatum είπε...

Πολύ όμορφο κείμενο Κατερίνα
όμορφα το συμπλήρωσαν και οι σχολιαστές σου
συγχώρησέ μου, παρακαλώ,
την οικειότητα και τον ενικό

katerina είπε...

Χαρα μου και η οικειοτητα και ο ενικός μαζί σου.
Και τι χαρά ...ναι μπορώ να πω εξαιρετική χαρά, να πεσω στο blog σου, στο εκπληκτικής ευαισθησιας κειμενο, του πιο ευαισθητου, του πιο υπεροχου άνδρα που περασε απο αυτόν τον τόπο, του Χειμωνά.

Αυτό Tου το κειμενο...και όχι μονο αυτό, με έχει στιγματίσει. Έκανε λέξεις, όλα όσα ψυχανεμιζομουν στα εικοσι μου. Πιθανότατα και όλα όσα πονταρα, "έπαιξα", και ...εχασα τα ρεστα μου. Αλλά ακομα πονταρω στον υπεροχο Χειμωνά.

"Κι αφού η γυναίκα τον άντρα μονάχα να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο, θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο γι’ αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμα που είναι ο άντρας."

Αχ, Χειμωνά με πηρες στο λαιμό σου αλλά χαλαλι σου....

Hypericum Perforatum είπε...

χαίρομαι
που σου άρεσε το κείμενο του Χειμωνά,
ποιό κείμενο δηλαδή,
για τον Χειμωνά μιλάμε..

και ναι,
τα ρέστα μας τα παίξαμε
και τα χάσαμε ..

μ'αρέσει το γράψιμό σου
σε διαβάζω καιρό
αόρατη

καλή σου μέρα

Ανώνυμος είπε...

O Xειμωνας ηταν σπουδαιος ποιητης.
Ο Χειμωνας ηταν μισογυνης.Το ενα δεν αναιρει το αλλο...
Ανωνυμη σχολιαστρια

katerina είπε...

Ο Χειμωνας ήταν ...ο λατρεμένος μου.