Δύο...

Πως στο διάβολο πέρασαν δυο χρόνια...

Πότε διάβαζα εκείνο το «εγχειρίδιο» πως να φτιάξετε ένα blog με τρεις απλές κινήσεις, ποτέ έλεγα στον κολλητό μου, επαγγελματία γραφιά του λόγου του, «θα φτιάξω blog» και μου απαντούσε... «κόψε τις μαλακίες Κατερίνα, σε ξέρω, θα βαρεθείς στη πρώτη βδομάδα», και πότε σας λέω ...περάστε να πιούμε ένα ποτήρι, σήμερα γιορτάζω τα δεύτερα γενέθλια του τσαντιριού μου.

Λοιπόν έχω πολλά και ...ανυπέρβλητα χαρίσματα (σας βλέπω βρε, μην μουντζώνετε!!!) αλλά η τελειομανία δεν συγκαταλέγεται σε αυτά. Μάλλον, τελειομανής είμαι μόνο με ότι δεν γουστάρω, με ότι βαριέμαι από την αρχή ή με ότι βαρεθώ στην πορεία.
Από παιδί, ...«τέλεια» κάνω μόνο ότι θέλω να τελειώνει, να φεύγει από τα χέρια μου, να χωρίζουμε τα τσανάκια μας, να μένει πίσω. Εκεί, είμαι άψογη.
Τέλος, τελεία, τέλεια.

Το blog μου όμως φαίνεται ότι το γουστάρω και έτσι εξακολουθώ πατροπαράδοτα να το χρησιμοποιώ ...χαοτικά . Κοινώς ότι του φανεί του Λολοστεφανή... Και ενώ τωρα θα έπρεπε να γραφω για τα πολλά και πολιτικά που τρέχουν, εγώ κάνω επετειακές αναρτησεις για τα γενεθλια.

Γιατί αλήθεια το γουστάρω το blog μου;
Κάποιος μου είπε ότι είμαι ωραιοπαθής, και γουστάρω ...λέει, πέφτω στα πατώματα, για το ...χειροκρότημα.
Κάποιος μου είπε ότι δένομαι με πράγματα και δεν μπορώ να ξεκόψω εύκολα.
Κάποιος μου είπε ότι έχω ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποιο μήνυμα, με τον δική μου χαοτική προσέγγιση.
Κάποιος μου είπε ότι...
Τελικά, το σωστό βεβαίως μου το είπε ο ειδικός. Και εγώ το έχω ξαναπεί συχωριανοί μου, σέβομαι απόλυτα την γνώμη των ειδικών.

Ο τέως ψυχίατρος μου λοιπόν, που συναντηθήκαμε, τυχαία σε μια παρέα -το έχω τσεκάρει επανειλημμένως, αυτή η πόλη είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ μικρή, μονίμως κουτσουλιόμαστε... -μου λέει:
«Κατερίνα, χαθήκαμε...»

Τι να του πω τώρα και αυτού; Η κρίση, η ύφεση, η ακρίβεια, άσε που κάθε φορά που είναι να έρθω στο ιατρείο σου, πρέπει να κάνω τάμα στον Άγιο Φανούριο για να παρκάρω. Να του πω πως μόλις με δουν οι παρκαδόροι στο Κολωνάκι αλαφιασμένη να εκλιπαρώ, «χώστο κάπου», με κοιτάνε και γνέφουν ο ένας στον άλλο... Πριν προλάβω να βρω μια από τις ...τέλειες δικαιολογίες μου, μου δίνει αυτός την εξήγηση.
«Εντάξει ξέρω, διαβάζω το blog σου. Αλλά και εμείς μωρέ Κατερίνα, κλέφτες θα γίνουμε;»

Συχωριανοί μου σας χρωστάω πάρα πολλά.
Να μην σας εξιστορήσω από τι παρακάλια σε παρκαδόρους με έχετε γλιτώσει, μη σας πω από τι έξοδα με έχετε γλιτώσει, δυο συνεδρίες εβδομαδιαίως, άσε το shopping... Διότι στο Κολωνάκι μετά την συνεδρία, μετά το ξαλάφρωμα, μετά το κλάμα και το λυγμό, μετά την ανάσα, ε...δεν θα πάρεις και ένα ζευγαράκι παπουτσάκια;

Ενώ με το blogging, με μια συνδεσούλα, αραχτή στο καναπέ μου, το κρασάκι μου, το τσιγαράκι μου, σας πετάω τα σώψυχα μου στη μούρη. Το θυμό μου, την στριμάρα μου, την ελπίδα μου, την έννοια μου, τη χαρά μου, το γέλιο μου, τη πίκα μου. Το θυμικό μου.
Ναι, μόνο ο ξένος αποδέκτης είναι το φάρμακο, η δραστική ουσία και της εξομολόγησης και της προέκτασης της, της ψυχανάλυσης.
Όχι. Όχι, ο φίλος, ο εραστής, ο συνεργάτης, η παρέα ΔΕΝ μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο. Εκεί μόνο ο ξένος. Ή μάλλον ο συναισθηματικά αφόρτιστος από και προς εσένα.

Γιατί γνώρισα αρκετούς από τους συχωριανούς bloggers. Και σας ορκίζομαι στα ευαγγέλια, είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ πεπεισμένη ότι, κάθε blog κρύβει πίσω του, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ βγάζει. Κανένα ψέμα δεν πέθανε από βαθιά γεράματα. Το ψέμα πεθαίνει πάντα ... νέο. Σας ξέρω όλους!!!! Ακόμα κι όσους δεν γνωρίζω.

Συχωριανοι μου, ναι βρε εσείς οι δικοι μου ξένοι, να είστε καλά να με γιατροπορεύετε
Κι όταν κλείσω το blog να το ξέρετε...θα έχω βρει ψυχίατρο με καλές τιμές και θέση parking.

Υ.Γ. Εγώ τον γιατρό μου τον αγαπώ πολύ α, και το σωστό να λέγεται, του χρωστάω πολλά. Με όρκισε να μην πω το μυστικό, επαγγελματίας είναι ο άνθρωπος, και έχει πάρει και χοντρό δάνειο για αγορά καινούργιου ιατρείου με θέσεις parking. Αλλά σε σας που το λέω, δεν πιάνει ο όρκος!!!! Αφού βρε και εσείς blogs έχετε; Τι να τον κάνετε τον ψυχίατρο;


Υ.Γ.2. Είπα να κάνω μια καθαριότητα, μια τακτοποίηση εδώ μέσα, ένεκα ...η επέτειος. Κολοκύθια δεν είναι για μένα αυτά, ποτέ και τίποτα δεν «τακτοποίησα». Εξακολουθώ να μισώ τις ...«τακτοποιήσεις».
Μια ανακαίνιση μήπως; ... Όχι. Γιατί θα παλεύω ΠΑΝΤΑ να μην συνηθίσω το ...τέρας. Ίσως μόνο μια κουβέντα κάποιου από αυτούς που πολύ «αγάπησα», ενός ...«παράλογου» Ιρλανδού, που έγραψε την πιο ηρωική φράση, από όσες ποτέ έπεσαν στα μάτια μου. Κι έτσι σαν προσθήκη στην επικεφαλίδα, εκεί δίπλα στο... ΚΑΤΕΡΙΝΑ ...No matter. Try again. Fail again. Fail better.


Υ.Γ.3. Αν φτάσατε μέχρι εδώ, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω... σας ευχαριστώ από καρδιάς που με ακούτε.... Τι; Κι αν δεν με ακούτε; Και τι έγινε βρε... Μήπως και ο ψυχίατρος μου, με άκουγε;