Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Δύο...

Πως στο διάβολο πέρασαν δυο χρόνια...

Πότε διάβαζα εκείνο το «εγχειρίδιο» πως να φτιάξετε ένα blog με τρεις απλές κινήσεις, ποτέ έλεγα στον κολλητό μου, επαγγελματία γραφιά του λόγου του, «θα φτιάξω blog» και μου απαντούσε... «κόψε τις μαλακίες Κατερίνα, σε ξέρω, θα βαρεθείς στη πρώτη βδομάδα», και πότε σας λέω ...περάστε να πιούμε ένα ποτήρι, σήμερα γιορτάζω τα δεύτερα γενέθλια του τσαντιριού μου.

Λοιπόν έχω πολλά και ...ανυπέρβλητα χαρίσματα (σας βλέπω βρε, μην μουντζώνετε!!!) αλλά η τελειομανία δεν συγκαταλέγεται σε αυτά. Μάλλον, τελειομανής είμαι μόνο με ότι δεν γουστάρω, με ότι βαριέμαι από την αρχή ή με ότι βαρεθώ στην πορεία.
Από παιδί, ...«τέλεια» κάνω μόνο ότι θέλω να τελειώνει, να φεύγει από τα χέρια μου, να χωρίζουμε τα τσανάκια μας, να μένει πίσω. Εκεί, είμαι άψογη.
Τέλος, τελεία, τέλεια.

Το blog μου όμως φαίνεται ότι το γουστάρω και έτσι εξακολουθώ πατροπαράδοτα να το χρησιμοποιώ ...χαοτικά . Κοινώς ότι του φανεί του Λολοστεφανή... Και ενώ τωρα θα έπρεπε να γραφω για τα πολλά και πολιτικά που τρέχουν, εγώ κάνω επετειακές αναρτησεις για τα γενεθλια.

Γιατί αλήθεια το γουστάρω το blog μου;
Κάποιος μου είπε ότι είμαι ωραιοπαθής, και γουστάρω ...λέει, πέφτω στα πατώματα, για το ...χειροκρότημα.
Κάποιος μου είπε ότι δένομαι με πράγματα και δεν μπορώ να ξεκόψω εύκολα.
Κάποιος μου είπε ότι έχω ανάγκη να εξωτερικεύσω κάποιο μήνυμα, με τον δική μου χαοτική προσέγγιση.
Κάποιος μου είπε ότι...
Τελικά, το σωστό βεβαίως μου το είπε ο ειδικός. Και εγώ το έχω ξαναπεί συχωριανοί μου, σέβομαι απόλυτα την γνώμη των ειδικών.

Ο τέως ψυχίατρος μου λοιπόν, που συναντηθήκαμε, τυχαία σε μια παρέα -το έχω τσεκάρει επανειλημμένως, αυτή η πόλη είναι ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ μικρή, μονίμως κουτσουλιόμαστε... -μου λέει:
«Κατερίνα, χαθήκαμε...»

Τι να του πω τώρα και αυτού; Η κρίση, η ύφεση, η ακρίβεια, άσε που κάθε φορά που είναι να έρθω στο ιατρείο σου, πρέπει να κάνω τάμα στον Άγιο Φανούριο για να παρκάρω. Να του πω πως μόλις με δουν οι παρκαδόροι στο Κολωνάκι αλαφιασμένη να εκλιπαρώ, «χώστο κάπου», με κοιτάνε και γνέφουν ο ένας στον άλλο... Πριν προλάβω να βρω μια από τις ...τέλειες δικαιολογίες μου, μου δίνει αυτός την εξήγηση.
«Εντάξει ξέρω, διαβάζω το blog σου. Αλλά και εμείς μωρέ Κατερίνα, κλέφτες θα γίνουμε;»

Συχωριανοί μου σας χρωστάω πάρα πολλά.
Να μην σας εξιστορήσω από τι παρακάλια σε παρκαδόρους με έχετε γλιτώσει, μη σας πω από τι έξοδα με έχετε γλιτώσει, δυο συνεδρίες εβδομαδιαίως, άσε το shopping... Διότι στο Κολωνάκι μετά την συνεδρία, μετά το ξαλάφρωμα, μετά το κλάμα και το λυγμό, μετά την ανάσα, ε...δεν θα πάρεις και ένα ζευγαράκι παπουτσάκια;

Ενώ με το blogging, με μια συνδεσούλα, αραχτή στο καναπέ μου, το κρασάκι μου, το τσιγαράκι μου, σας πετάω τα σώψυχα μου στη μούρη. Το θυμό μου, την στριμάρα μου, την ελπίδα μου, την έννοια μου, τη χαρά μου, το γέλιο μου, τη πίκα μου. Το θυμικό μου.
Ναι, μόνο ο ξένος αποδέκτης είναι το φάρμακο, η δραστική ουσία και της εξομολόγησης και της προέκτασης της, της ψυχανάλυσης.
Όχι. Όχι, ο φίλος, ο εραστής, ο συνεργάτης, η παρέα ΔΕΝ μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο. Εκεί μόνο ο ξένος. Ή μάλλον ο συναισθηματικά αφόρτιστος από και προς εσένα.

Γιατί γνώρισα αρκετούς από τους συχωριανούς bloggers. Και σας ορκίζομαι στα ευαγγέλια, είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ πεπεισμένη ότι, κάθε blog κρύβει πίσω του, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ βγάζει. Κανένα ψέμα δεν πέθανε από βαθιά γεράματα. Το ψέμα πεθαίνει πάντα ... νέο. Σας ξέρω όλους!!!! Ακόμα κι όσους δεν γνωρίζω.

Συχωριανοι μου, ναι βρε εσείς οι δικοι μου ξένοι, να είστε καλά να με γιατροπορεύετε
Κι όταν κλείσω το blog να το ξέρετε...θα έχω βρει ψυχίατρο με καλές τιμές και θέση parking.

Υ.Γ. Εγώ τον γιατρό μου τον αγαπώ πολύ α, και το σωστό να λέγεται, του χρωστάω πολλά. Με όρκισε να μην πω το μυστικό, επαγγελματίας είναι ο άνθρωπος, και έχει πάρει και χοντρό δάνειο για αγορά καινούργιου ιατρείου με θέσεις parking. Αλλά σε σας που το λέω, δεν πιάνει ο όρκος!!!! Αφού βρε και εσείς blogs έχετε; Τι να τον κάνετε τον ψυχίατρο;


Υ.Γ.2. Είπα να κάνω μια καθαριότητα, μια τακτοποίηση εδώ μέσα, ένεκα ...η επέτειος. Κολοκύθια δεν είναι για μένα αυτά, ποτέ και τίποτα δεν «τακτοποίησα». Εξακολουθώ να μισώ τις ...«τακτοποιήσεις».
Μια ανακαίνιση μήπως; ... Όχι. Γιατί θα παλεύω ΠΑΝΤΑ να μην συνηθίσω το ...τέρας. Ίσως μόνο μια κουβέντα κάποιου από αυτούς που πολύ «αγάπησα», ενός ...«παράλογου» Ιρλανδού, που έγραψε την πιο ηρωική φράση, από όσες ποτέ έπεσαν στα μάτια μου. Κι έτσι σαν προσθήκη στην επικεφαλίδα, εκεί δίπλα στο... ΚΑΤΕΡΙΝΑ ...No matter. Try again. Fail again. Fail better.


Υ.Γ.3. Αν φτάσατε μέχρι εδώ, πράγμα για το οποίο πολύ αμφιβάλλω... σας ευχαριστώ από καρδιάς που με ακούτε.... Τι; Κι αν δεν με ακούτε; Και τι έγινε βρε... Μήπως και ο ψυχίατρος μου, με άκουγε;

29 σχόλια:

E[BLOG]HMENOΣ (a.k.a kaliteros) είπε...

Εγω πάντως νομίζω οτι δεν θα άντεχα να σε ακούω.
Να σε.............διαβάζω όμως...ναι.
Α ναι, και χρόνια πολλα!!!

Kος Μηδενικός είπε...

Δυο χρόνια εεε; Και είμαι σχεδόν δυο χρόνια στο κατόπι σου! Να κάτσεις και να τα λες όσο καιρό θέλεις και αντέξεις. Και εμείς θα περνάμε, θα σε ακούμε, θα λέμε και μια κουβέντα...μια συμβουλή...και η ζωή θα προχωράει. Γιατί όλοι τόσα χρόνια το αγαπάμε το σκατό-blogging! Για την ψυχική μας υγεία ρε γαμώτο!

cinderella είπε...

Καρδιά μου.

Ομορφιά μου.

Κοριτσάρα μου.

Πως μπορεί ένα blog να είναι τόσο λαμπερό σε σκούρο φόντο?

Πως μπορεί ένα πρόσωπο να είναι τόσο ταλαντούχο και τόσο ανοιχτό μου λες;

Αν εσύ ψοφάς για το χειροκρότημα, ε εγώ ψοφάω να σε χειροκροτώ.

Και είμαι πολύ τυχερή. Που υπάρχουν τα blogs. Όχι ψέμματα. Χέστηκα για τα άλλα. Για το δικό σου χαίρομαι. Για σένα χαίρομαι. Εσένα θέλω να επευφημώ. Να χειροκροτώ. Να ζητωκραυγάζω όταν βγαίνεις στη σκηνή.

Καλή συνέχεια. Καλό δρόμο.

Τα καλύτερα. Γιατί μόνο αυτά σου πάνε. Ασορτί με τα πράσινα μάτια σου και το υπέροχο, ζεστό σου χαμόγελο.

Χειμώνιασε ρε, το δες;
Αντε...βγάλε τα μάλλινα!

tsaousa είπε...

Άντε, χρόνια πολλά (όρισε το πολλά μόνη σου) και μακριά από ψυχίατρους -να γίνουν κλέφτες, ναι-.

Σε εμένα πάντως δεν λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά το blogging. Άμα έχω κόλλημα στη ζωή μου, κολλάω και με το blog.
(σιγά που θα γίνουν κλέφτες οι ψυχίατροι...)

dimitrisdelaportas είπε...

Γεια σου.Ομορφη Κατερίνα,που όμορφα γράφεις!.Σου ευχομαι και εγω, οτι καλύτερο στη ζωη σου και χρόνια πολλα!

gyristroula2 είπε...

Χρόνια πολλά, Κατερίνα. Για όποιο λόγο και να γράφεις, σημασία έχει ότι το χαίρεσαι και εγώ η ειδική επ' αυτού έχω να σου πω ότι κάνεις πολύ καλό στο γράψιμο και στους αναγνώστες σου.

Θανασης Ξ. είπε...

Χρόνια πολλά λοιπόν Κατερίνα..

Γέλασα πολύ με το σόπινγκ μετά την ψυχανάλυση !..

Αυτά κάνεις...

apos είπε...

O γιατρός την πάτησε, αλλά εγώ αισθάνομαι τυχερός. Γιατί θυμήθηκα πώς είναι να εκτιμάς έναν άνθρωπο, που έχει πάθος.

Καλή συνέχεια Κατερίνα μου. Κατερίνα μας.

Swell είπε...

Ο καθένας κάτι "ψάχνει" με το blog του. Εσύ γλύτωσες από τις κουφάλες, το ψυχίατρο και τους παρκαδόρους. Κάποιος άλλος προσπαθούσε να ξεφύγει από κάτι άσχημο. Και, στη θέση του, γνώρισε κάτι όμορφο. Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα.

KitsosMitsos είπε...

Σ'ακούμε, σ'ακούμε. Να είσαι σίγουρη γι αυτό.
Όσο για το ιστολόγιό σου, να τα εκατοστήσεις! Όσο περισσότερο αντέχεις, σου εύχομαι!
Καλημέρα

Homo Sapiens είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Homo Sapiens είπε...

...είναι δυνατόν να μη σε ακούμε?

Λοιπόν Κατερίνα, καλό το blogging, αλλά χαθήκαμε, χάσαμε τη φωνή σου!

να΄σαι καλά...Πολλές ευχές στο "ΚΑΤΕΡΙΝΑ".

Andreas Koutras είπε...

Χρόνια Πολλά.
Είσαι νότα χαράς κάθε φορά που σε διαβάζω εδώ στα ξένα. Ο λόγος είναι απλός.... μου δίνεις ελπίδα ότι κατι καλό υπάρχει σε αυτό τον τόπο πισω από όλη την δυσωδία.

Ανώνυμος είπε...

Κατερινάκι μου,κάποιοι γιατροί σε χρειάζονται να τους γιατροπορέψεις και δεν τους χρειάζεσαι.Μην με αναγκάσεις να κατεβάσω τους συναδέλφους σε απεργιακό αγώνα.Για σένα κάνω και επισκέψεις κατ’οικον,διαθέτω και πάρκιν και συνοδεύω στο shopping.Συνεπώς δεν έχεις την παραμικρή δικαιολογία.Χρόνια πολλά.
Κ.Μ.

monahikoslikos είπε...

Χρόνια ΚΑΛΑ Κατερίνα κι είναι και πολλά ακόμα καλύτερα....

agrampelli είπε...

Κατερίνα,
έγραφα κάποιά στιγμή:
"θαύμασα την σκέψη ξεχωριστών ανθρώπων,"είδα" εικόνες που με κάνανε να πονέσω από την ομορφιά τους"....
"Σιχαμερά" υπέροχη Κατερίνα, είσαι μέσα σε αυτούς και ο αριθμός τους, (μάντεψε) μονοψήφιος είναι!
Να τις χιλιάσεις τις αναρτήσεις σου,δεν ξέρω αν χρειάζεσαι πια τον ψυχίατρό σου,σίγουρα όμως σε χρειαζόμαστε εμείς...
Μια μεγάλη αγκαλιά!

tovenito είπε...

εγώ θα σου αφήσω ένα ξενικό και αφόρτιστο χρόνια πολλά στο μπλογκ σου καθότι κι εγώ είμαι κατά βάθος του γιατρού!
και να διαφωνήσω επετειακώς στο ότι κάθε blog κρύβει πίσω του, ότι ΑΚΡΙΒΩΣ βγάζει.
καλή συνέχεια!καλές αναρτήσεις!
και όπως λέμε στην ελλάδα happy blog day!

b|a|s|n\i/a είπε...

καλή σου συνέχεια!! στα χίλια δύο. σε όσα ακόμα δύο επιθυμείς. πάντα με αυτήν την αλήθεια που σε χαρακτηρίζει. κυρίως με αλήθεια συναισθημάτων. χρόνια σου πολλά!! :))

cynical είπε...

Και συ δίχρονο Κατερίνα;

Ξερεις τι λενε για τα διχρονα παιδια; "The Terrible Twos!"
Πολλες ευχες να φτασεις και στα "Terrible ***ies".

Αυτο που εχω παρατηρησει ειναι οτι εδω γυρω πολλα βλογς γυροφερνουν τα δυο χρονια. Και γω περιπου στα ιδια ειμαι. Δηλ. ειμαστε οι blog-boomers?

m13 είπε...

xronia polla :)

alex_m είπε...

Δύο χρόνια λοιπόν ....
Μόνον ένας , που σε "παρακολουθώ" , σε "διαβάζω" ...
Κι αν ποτέ , σταματήσεις , νοιώσεις πως , οι γνωστοί - άγνωστοι "ψυχολόγοι" σου , δεν σου είναι απαραίτητοι ή έστω ένας απ' αυτούς ,
να ξέρεις , πως κατά βάθος , Εσύ τους είσαι απαραίτητη .
Εχεις την αγάπη μου και μια ζεστή καλή νύχτα για το πρώτο ίσως κρύο βράδυ αυτού του χειμώνα !
αλέκος

μ είπε...

Ας μη μιλήσω καλύτερα για την ψυχιατρική και του εκπροσώπους της... Ποτέ δεν ξέρεις...

Να τα χιλιάσεις;;; Ε αν θες ναι φυσικά!

ikor είπε...

Όσο νομίζω ότι σε ξέρω, άλλο τόσο θέλω να συνεχίσω να σε γνωρίζω!

Εύχομαι να συνεχίσεις να γράφεις όσο έχεις κέφι και μεράκι Κατερίνα. Κι αν κάποτε το κλείσεις το blog, να μη χρειαστούμε εμείς ψυχολόγο, λόγω στέρησης! :-)

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ είπε...

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουμε; Χρόνια πολλά, λοιπόν…
Όμορφο blog.

Ανώνυμος είπε...

Ρε καλά να πάθεις,πήγαινες γυρεύοντας!Εγώ πάντως θα σε.. διεκδικώ μαζι με τους άλλους "μνηστήρες" της..Κατερίνας!!Τις ευχές και τα χρόνια πολλά από κοντά!!Γαμώτο με ξέχασες αλλά εγώ πάντα θα σε αγαπώ..Μου λείπεις!

Περικλής από το real χωριό σου

Left Liberal Synthesis είπε...

Χρονια Πολλα!!
Δεν βλέπουμε ομως κανένα ηλεκτρονικό κεράκι να σβήνει....

katerina είπε...

Όποιος είπε ότι δεν είναι γλυκό να σ’ αγαπουν και να σου το λένε… να του καεί το laptop.

Τωρα εγώ τι να πω; Να πω ότι ειμαι συγκινημένη; Κλισέ δεν θα είναι;
Μωρε και δεν πα να είναι; Ε, ναι λοιπόν ειμαι. Και πολύ μάλιστα. Και πάρα πολύ μάλιστα.

Και είναι απεραντα γλυκό, σιροπιαστό θα έλεγα να σου λένε ότι σε αγαπάνε. Και εγώ χωμενη σε αυτό το σιροπι των σχολίων και των mails σας, νοιωθω να έχει πιαστεί το σαγόνι μου από το χαμογελο που εχει καρφιτσωθεί στην μουρη μου. Το πρωί με χαιρετησε με τον δέοντα σεβασμό και ο τροχονόμος στο φαναρι του Ψυχικου, σου λεει για να ειναι αυτή τόσο γελαστή ανελαβε κυβερνητικό ποστο.

Αναβω τσιγαρο λοιπόν και τα ξαναδιαβάζω. Και ξανακάνω μακροβούτι στο υπεροχο, πεντανοστιμο καλαμέρωμενο σιρόπι της παρουσίας σας.

Υ.Γ. Πάω να αγοράσω ένα ζευγαρακι παπουτσάκια. Συνηθεια κτηθείσα εν τω στρατευματι. Κάθε φορά που νοιώθω αναλαφρη και χαρουμενη παπουτσια αγοράζω. Μην ρωτησετε ποσα ζευγαράκια έχω…

akrat είπε...

άντε να περάσουν και άλλα χρόνια
και να σας διαβάζουμε όπως τώρα..

aerostatik είπε...

μ΄έκανες να ανακαλύψω πως τα δικά μου δίχρονα, πέρασαν ήδη χωρίς να το πάρω χαμπάρι...
νάσαι καλά...