Οι εικόνες μου...

Γύρισα στο σπίτι την ώρα που ξημέρωνε και ηθέλα πολύ, πάρα πολύ να γράψω. Απλά το θελω ξεπερνούσε τις φυσικές μου δυνάμεις.
Έπεσα …ξερή στο κρεβάτι, μπύρες, κρασιά, ουίσκια, ρακόμελα και βοτκες, χόρευαν σάλσα στο στομάχι μου αλλά το στομάχι …δόξα στην επιστήμη το ελέγχεις. Αυτές όμως τις χιλιάδες εικόνες που χόρευαν σάλσα στο κεφάλι μου… και δεν μπορούσα αλλά και δεν ήθελα να τις «ελέγξω».

Για άλλη μια φορά σκέφτηκα πως και γιατί γράφω αναρτήσεις σε αυτό το blog… και όχι μονο αναρτησεις και όχι μόνο στο blog.. Ειναι πάντα μια, δυο, ...πεντε, ...εκατό εικόνες, που το κεφάλι και το θυμικό μου θέλει να ...πέψει στο χαρτί. Κατα καιρους για διαφορα που διαβασα, που συζητησα, που σκεφτηκα προσπαθησα να γραψω. Ποτε δεν τα καταφερα. Το μονο που μπορώ να γραψω ειναι ότι βλέπω. Και έτσι, τις χθεσινοβραδυνές εικόνες μου θέλω να κάνω λέξεις. Και μάλιστα γρηγορα γρηγορα, όσο ειμαι ακόμα υπο την ...επηρρεια...

Είχαμε συμφωνήσει στις παρέες μας, στα blogs μας, στα ΜΜΕ, ότι οι πολίτες (όχι δεν θα πω ...ο λαός), δεν ψηφίζουν πια , αλλά καταψηφίζουν. Διαψευστήκαμε πανηγυρικά. Καλώς ή κακώς καμία ψήφος δεν γράψει επάνω της το σκεπτικό της και δεν περιγράφει την πορεία της για να φτάσει μέχρι την κάλπη. Αλλά τα χθεσινά μηνυματα της κάλπης, δεν μπορεί σε καμια περίπτωση να σημαίνουν... καταψηφιζω.
Σημαινουν μονο κάτι, σημαινουν ...ΕΛΠΙΖΩ.

Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάρος, απο το να διαχειριστείς την ελπιδα κάποιου.
Ναι, την ελπιδα ακόμα και αυτού που ειναι συμμέτοχος και συνένοχος για την κατάσταση του.
Πιστεύω ακράδαντα, το γραφω σε κάθε αναρτηση, οι "προεκλογικές" μου αναρτησεις έχουν την ετικετα, "μεταξυ κατεργαραιων ειλικρινεια", δεν θα με πεισει κανείς ότι η ευθύνη των πολιτικών και των πολιτών, δεν είναι πολύ άνισα κατανεμημένη. It takes two to tango. Μαλλί κουβάρι είμαστε. Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα χειρότερα μας χάιδεψαν και τα χειρότερα μας παίξανε. Στη μη ύπαρξη δικών μας αντιστάσεων ποντάραν τα ρέστα τους και μέχρι τώρα έβγαιναν πρόσκαιρα ...κερδισμένοι. Και όλοι μας τελικά, και εκείνοι και εμείς, είμαστε χαμένοι. Εκείνοι γιατί κρίθηκαν αναξιοπιστοι διαχειριστές και εμεις γιατί βουλιαξαμε στο βάλτο του μικροδικιου και της εωλης ψευδοευημερίας του καθενός μας.

Η πρωτη εικόνα στην Κλαυθμώνος.
Στους χθεσινοβραδυνούς μικροπωλητές κασκόλ, σημαιών και λουλουδιών, που με το ένα μάτι στην πραμάτεια και το άλλο στην γιγαντοοθόνη προσπαθούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει για αυτους αυτό που έβλεπαν. Ρωτησα 4, "εσυ θα τον ψηφιζες;"

Οι τρεις... επειδή έχουν κι αυτοι εξελληνιστεί, απάντησαν πονηρά. Σου λεει θα της πω ότι νομιζω ότι θέλει να ακουσει, και έδειξαν έναν τρελό ενθουσιασμό. Ο τέταρτος κουνησε καταφατικά το κεφάλι του και πηγε να φυγει. Επέμεινα, τον ξαναρώτησα, με έκοψε από πάνω μεχρι κάτω, με αυτό το ακτινογραφικό βλέμμα, που σου ρίχνουν οι μετανάστες το μονο όπλο που έχουν για την επιβιωση, το μονο που μπορουν να εμπιστευτουν, αυτο που εμεις χάσαμε, δηλαδή το ένστικτο τους. Καταλαβε ότι ειχα ειλικρινή απορία, ρωτούσα για να μάθω και όχι για να «επιβεβαιώσω» και μου είπε το σημαντικότερο από ότι άκουσα σε όλη την προεκλογική περίοδο, στις αναλύσεις στα επινίκια, και στις μετεκλογικές αναλυσάρες. «Εγώ είχα ...hope και ήρθα, και αυτό μονο έχω. Τι να σου πω;»

Ναι δεν ξέρει και δεν τον αφορά στο ελάχιστο η φορολογική κλίμακα, το δημοσιο χρεος, το συμφωνο σταθερότητας, και το έλλειμα. Ξερει όμως πολύ καλά κάτι. Ξέρει την ΕΛΠΙΔΑ και ξερει να την διακρινει...κι όπου τον βγάλει. Ξερει, ότι σε μια κοινωνία ευημερίας, σε μια κοινωνίας όχι μικροδικιων αλλά Δικαίου, σε μια οικονομία που θα παράγει προϊόν και όχι αέρα, σε μια χώρα που ο πολίτης θα ελπίζει, θα έχει κανόνες, θα πειστεί ότι το όλον ειναι δικό μου και το δικό μου ...όλων μας, σε μια ΑΝΟΙΧΤΗ, και όχι φοβική κοινωνία, θα έχει και αυτός ένα καλυτερο αυριο.

Ειναι πολύ ευφυής και δεν θα ειχε φτασει εδώ αν δεν ήταν. Σε αυτον δεν χαριστηκε ΤΙΠΟΤΑ, το διεκδικει και το παιρνει. Και ξερει ότι το δικο μου καλυτερο αυριο δεν θα ειναι ειναι το ίδιο με το δικό του. Ξερει όμως ότι το δικό μου καλυτερο αυριο, ειναι Η προυποθεση για το δικο του. Ξερει ότι η ελπιδα ειναι το πρωτο κεφαλαιο, η μαγια, για να τοκισεις. Και η απελπισία, ειναι ο χειροτερος επενδυτής. Εξανεμιζει τα ...πάντα.

Ειδα πολούς, πάρα πολλούς φίλους χθες το βραδυ. Και οι φίλοι μου, οι ...δικοί μου φίλοι, δεν ήταν μεθυσμένοι απο την χαρά της νίκης, τα μάτια και τα λόγια τους εκρυβαν ΚΑΙ φόβο, γιατί "η πλημμυρίδα σηκώνει και κορμούς δέντρων, κότερα και βάρκες, λάσπες, φελλούς και «πτώματα»".

Γιατί ο Γιωργος Παπανδρεου, αυτή την στιγμή δεν κραταει στα χερια του, το 44%, δεν κραταει την διαφορά του 10%, δεν κρατάει τους 160 βουλευτες. Αυτά μπορεί να μην ειναι τίποτα αυριο. Αυτό που κραταει, αυτο που ΠΡΕΠΕΙ να τοκίσει ειναι η ΕΛΠΙΔΑ. Και στο επενδυτικό "Ελπιδα", το επιτοκιο τρεχει με 1000%.

Η δευτερη εικονα, στα Προπύλαια.
Μουσικές που αντηχούν στην Πανεπιστημίου, πλήθος και ...ανασα. Αν με κάτι θα περιέγραφα το πολύχρωμο πλήθος στο εκλογικό περίπτερο του ΣΥΡΙΖΑ, ειναι αυτό το γέλιο της ανακούφισης, αυτό το άγγιγμα χεριών και βλέμματων, που λεει «τα καταφέραμε».
Θυμήθηκα κάτι, θυμήθηκα γιατί αγαπάω ...όχι την Ελλάδα, γενικώς και αορίστως... αλλά τους συμπατριώτες μου, τους «συχωριανούς» μου, το ταμπεραμέντο και το θυμικό τους. Άλλωστε η μόνη φύση που με εξιτάρει, είναι ΜΟΝΟ η ανθρώπινη φύση.
Θυμήθηκα ...το «γαμώτο» που μας σηκώνει απο κάθε πτώση, αυτόν τον ...πατριωτισμό του θα «τα καταφέρουμε ρε πούστη μου». Και ο ΣΥΡΙΖΑ, «τα κατάφερε...ρε πούστη μου».
Και εδώ συζήτησα, ήπια, γέλασα, άκουσα πολλούς φίλους και πολλές αναλύσεις. Προσωπικά διαφωνώ με τις χθεσινοβραδυνές εκτιμήσεις των συχωριανών μου για τον εκλογικό ...θρίαμβο. Αν κάτι διέσωσε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ, για μένα ειναι αυτό το «γαμώτο», αυτός ο πατριωτισμός του «θα τα καταφέρουμε». Απο καρδιάς ευχομαι να τον διασώσει και πολιτικά. Προσωπικά...δεν το πολυπιστεύω, αλλά σημερα ειπαμε... σημερα ελπιζουμε.
Μεγάλος νικητής του παιχνιδιου ο Αλέξης Τσιπρας. Το πήρε πάνω του, το έσωσε και οτιδήποτε άλλο, αυτή την στιγμή, εκτός απο το «μπράβο», θα ήταν μικροψυχο. Απεδειξε και αυτός, ότι αν δεν πέσεις... δεν σηκώνεσαι. Απεδειξε ότι, ότι χαρίζεται, ειναι ...τζάμπα και δεν ειναι ποτέ δικό σου. Συχωριανοί, το ρακόμελο εξαιρετικό, η βοτκα... μάλλον μπομπα.

Εικόνα τρίτη, στην Κοραή.
Το περίπτερο των οικολόγων, άδειο, έρημο, μια νησίδα που ζητούσε λές κι αυτή μια ανθρώπινη παρουσία... Έχουν ακόμα να μάθουν πολλά ακόμα οι Οικολόγοι. Και το πρώτο...ότι πριν απο το ..προγραμμα, βάζουμε το κέφι, βάζουμε το χαμογελο, βάζουμε την ταυτοτητα μπροσταρη.

Εικόνα Τετάρτη... τηλεοπτική, από το Ζάππειο.
Αλίμονο σε όποιον κλωτσήσει τον ηττημένο.
Δεν θα διστάσω να πω ότι, κι αν ακόμα ο Καραμανλής ή ο όποιος Καραμανλής τον διαδεχτεί, ήταν ο καλύτερος δυνατός Πρωθυπουργός, ο μεγαλύτερος Ηγετης, ο θεόπνευστος και ο θεόσταλτος, εγώ ΔΕΝ θα τον ψήφιζα. Για μένα σωστά ή λάθος, πολιτικά ή ...οπαδικά, κοινωνιολογικά ή αισθητικά, δεν ψήφισα ποτέ την Ν.Δ. και δεν θα την ψηφισω ποτέ. Σωστά η λάθος, είναι πολύ μακριά από τα δικά μου δεδομένα και ακόμα μακρύτερα απο τα δικά μου ζητούμενα.
Αν κάτι όμως θέλω να πω αυτή την ώρα, είναι ότι ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΝ η λογική «δεν κάνω τίποτα, για να μην κάνω λάθος», δεν τον πήγε ΠΟΥΘΕΝΑ. Δεν θα πω τίποτα άλλο, τον ηττημένο έμαθα να τον σέβομαι.
Κι αν κάτι δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν τα τριχιλιαρα που μοίρασε μετά τις φωτιές στην Πελοπόννησο, και ...που έπιασαν τόπο. Τον ξανάβγαλαν νικητή το 2007. Αυτό ας μην το ξεχάσουμε ΠΟΤΕ. Καραμανλήδες να φτύνουν μια δεκάρα στο θύμα, είδαμε πολλές φορές στην ιστορία. Αν κάτι πρέπει να αλλάξει, δεν ειναι οι Καραμανλήδες, ειναι τα θυματα που εξαργυρώνουν την θέση τους για μια δεκάρα, και γίνονται θυτες. Και αυτό επίσης... βαθιά Ελληνικό....

κ. Παπαρηγα, δεν είχα εικόνα σας, δεν μου έλειψε στο ελάχιστο, και δεν επεδίωξα στο ελάχιστο να αποκτήσω χθες το βράδυ. Το «όσο χειροτερα, τόσο καλυτερα», θα με χαλάει ΠΑΝΤΑ, θα με βρίσκει πάντα αντιμέτωπη.

Όσο για τον κ. Καρατζαφέρη και τα τσιράκια του, θα πω μόνο ότι ΦΟΒΑΜΑΙ.
Θέλω να ελπιζω ότι το ποσοστό του, προερχοταν απο θυμωμένους Ν.Δ.κρατες και όχι απο φοβισμένους πολίτες. Θέλω να πιστευω, ότι λειτουργησε απλά το θυμικό κάποιων που ένιωσαν ότι προδιδονται απο τον κομματικό τους χωρο, και όχι απο ανθρωπους που ασπαζονται τον τοσο επικινδυνο φασισμό που ο Καρατζαφερης κουβαλάει και λοιμωδώς μεταφερει. Γιατί αυτός ειναι ο επικίνδυνος φασισμός. Όχι ο φασισμός των ...«παλικαριών» της Χρυσής Αυγής. Αυτούς τους αντιπαλεύουμε και τους απομονώνουμε , πολύ πιο εύκολα.

Συχωριανοί μου, ότι κι αν ψηφίσατε, ότι κι αν ελπίσατε, εύχομαι από καρδιάς καλή ελπίδα...

Υ.Γ.Πριν απο λίγο έμαθα ότι ...έφυγε η Mercedes Sosa...

Καλα τα ..μετεκλογικά και οι ...εξετάσεις, αλλά η Sosa, και τις πολύ σκληρες εξετάσεις της έδωσε, και θα βγάζει πάντα στην επιφάνεια της μνημης μας τις πιο όμορφες, τις πιο τρυφερές στιγμές μας... Τις μνημες, τα όνειρα και την "φωνή της σιωπηλής πλειοψηφίας". Η Sosa... έκανε τον ψιθυθρο, την φωνή...ΚΡΑΥΓΗ. Να ειναι ελαφρυ το χώμα...