A sip of wine, a cigarette... and then it's time to go . . .

Το κορμί στυλιζαρισμένο. Η πλάτη ίσια, άκαμπτη, ίσα να αγγίζει τον καναπέ, αλλά να μην αφήνεται να χαλαρώσει στην δερμάτινη αγκαλιά του. Τα χέρια αδέξια, να προσπαθούν να απασχοληθούν με το άναμμα ενός τσιγάρου. Τα μάτια να μην βρίσκουν το μονοπάτι της συνάντησης με τα δικά της. Το βλέμμα του καρφωμένο στο σημάδι του κραγιόν πάνω στα χείλη του ποτηριού της.

Θέλει πολύ άλλο ένα ποτήρι. Άλλο ένα ποτήρι από αυτό το υπέροχο κόκκινο, κόκκινο, στο ...αίμα του ταύρου- κρασί, έχει μεγάλη ανάγκη να καταπιεί γρήγορα, άγρια, βάναυσα ότι απέμεινε στο ποτήρι του και μετά να το ...ξαναγεμίσει.
Ξέρει ότι δεν μπορεί, ο χρόνος πια μετράει αντίστροφα, όταν τελειώσει τις λίγες σταγόνες που απέμειναν, πρέπει να σηκωθεί, και να την αποχαιρετήσει. Το φέρνει μέχρι την μύτη, ίσα το αγγίζει στα χείλη του και μετά το ακουμπάει πάνω στο τραπέζι, εκεί δίπλα από την καράφα που αναπαύεται το κρασί που περιμένει τον επόμενο να το γευτεί. Ρισκάρει ένα βλέμμα της.... Τα μάτια της δεν πια έχουν βάθος, στην ίριδα τους δεν ζωγραφίζεται πια η αναμονή της ηδονής, ίσως μόνο ανία, ίσως πάλι κάποια βιασύνη για την σκηνή του αποχωρισμού.

Το ξεκίνημα της κίνησης του διστακτικό, και μετά αποφασιστικό. Απλώνει το χέρι του στην καράφα, την αδράχνει... Απλώνει το δικό της, καλύπτει το στόμιο, αλλά όχι πια τρυφερά, όχι πια ηδονικά. Εκνευρισμένα, βίαια.

-Πρέπει να φύγεις, είναι πια αργά...
-Ένα ποτήρι ακόμα, ένα μικρό, μόνο λίγο...
-Για το δρόμο; τον προκαλεί ειρωνικά.
Κλείνει τα μάτια του, ηδονικές εικόνες ορμάνε, ξεχύνονται, από κάθε κύτταρο του, τον κατακλύζουν, τον πνίγουν στην θύμηση τους. Δεν θέλει, δεν αντέχει να την χάσει. Δεν αντέχει τις εικόνες της που έχει κρατήσει η μνήμη του, το κορμί του, τα χέρια του, οι αισθήσεις του. Δεν αντέχει όμως πια και την εικόνα της, εκεί απέναντι του, να βιάζεται να τον ξεπροβοδίσει...
Σκύβει να της πιάσει το χέρι, αυτό το λεπτό αλλά τόσο στιβαρό χέρι που το γνωρίζει τόσο καλά. Τον αφήνει... Αναθαρρεύει, θα κάνω τα πάντα για σένα είναι έτοιμος να της ψιθυρίσει στο αυτί.
Τον σταματάει. Πρέπει να φύγεις τώρα. Αντίο.

Σηκώνεται βαρύθυμα. Ξέρει ότι ο χειρότερος φόβος δεν είναι ο αποχωρισμός, αλλά ...ο φόβος του αποχωρισμού. Να τελειώνει. Μαζεύει τα τσιγάρα του, πίνει βιαστικά την τελευταία γουλιά από το ...αίμα του ταύρου, και σηκώνεται. Στέκεται μπροστά της και προσπαθεί να βρει το βλέμμα της. Απλώνει το χέρι του να χαϊδέψει τα φλογάτα μαλλιά της ...αλλά το μετανιώνει. Σηκώνει με τα δάχτυλα του το πηγούνι της, την αναγκάζει να τον κοιτάξει κατάματα και χάνεται για κλάσματα δευτερολέπτου στους ανταριασμένους ωκεανούς των ματιών της.
-Θα ξανάρθω, θα με περιμένεις;
Αυτή χαμογελάει. Χαμόγελο αυταρέσκειας, κι όπως όλα τα ...αυτάρεσκα χαμόγελα ούτε αυτό δεν φτάνει στα μάτια. Μένει ζωγραφισμένο, ξεκρέμαστο θαρρείς στα γεμάτα, σαρκώδη χείλη. Σε αυτά τα κατακόκκινα βαμμένα χείλη, που έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στο ποτήρι της, στο πουκάμισο του, στη ζωή του, στο παρελθόν και στο... μέλλον του.
-Δεν συνηθίζω να περιμένω παρά μόνο τον κατακτητή μου. Το ξέρεις.
-Πουτάνα
Σηκώνεται όρθια, είναι πια πολύ πιο ψηλή από αυτόν, το στήθος της που πάλλεται διακρίνεται έντονα μέσα από το κόκκινο φόρεμα της. Κόκκινο, όπως τα χείλη της, κόκκινο, όπως το σημάδι στο ποτήρι, κόκκινο όπως το κρασί στην καράφα.
-Ήσουν ένας ακόμα εραστής, ένας από τους πολλούς που πέρασαν, ένας από τους πολλούς που θα έρθουν. Εμένα με ρώτησε κανείς τι καρτεράω, τι αναζητάω, τι ποθώ; Να σου πω λοιπόν εγώ. Αναζητώ αυτόν που θα με κατακτήσει. Εσύ δεν ήξερες καν το λόγο για να με υποτάξεις. Αντίο λοιπόν ...Ηγέτη
- Αντίο Εξουσία.

Ο Ηγέτης, βγαίνει στον βραδινό, κρύο, καθαρό αέρα. Τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις, ο κόσμος, ο κόσμος του, συζητούν αναλύουν, φωνάζουν και ψιθυρίζουν νούμερα σκληρά, λέξεις που τον τσακίζουν, φράσεις που περιγράφουν τον χωρισμό του από ...Εκείνη. Από κάπου μακριά ακούγεται ο λυγμός του Cohen.
I'm what I am, and what I am,
Is back on Boogie Street.

	Leonard Cohen - Boogie Street
	Found at bee mp3 search engine

Τυλίγεται με το παλτό του, ψάχνει τα τσιγάρα του, ανάβει ένα και ο πικρός καπνός ανακατεύεται στο στόμα του με την στυφή τελευταία γουλιά του κρασιού.
A sip of wine, a cigarette... and then it's time to go . . .

Μόνη της πια η Εξουσία, βάζει λίγο ακόμα κρασί στο ποτήρι της. Κουρασμένη ...μαινάδα μαγνητίζεται από τις λαμπερές κόκκινες ανταύγειες του κρασιού, το κόκκινο ...αίμα του ταύρου, και το πίνει μονορούφι. Κλείνει τα μάτια και κουρνιάζει σαν έμβρυο, κουλουριάζεται σαν φίδι, περιμένοντας τον νέο Ηγέτη που θα πιει, θα ρουφήξει, την ηδονή της.