Ένας...

Όταν έγραφα ότι το μήνυμα των ευρωεκλογών ήταν... πέλαγος, εννοούσα ότι το μήνυμα... αυτή η πολύφερνη νύφη, ο λαός, ο κόσμος, οι ψηφοφόροι, το έβαλαν σε ένα μπουκάλι και το πέταξαν στο πέλαγος. Προφανώς, ακόμα δεν ξεβράστηκε το μπουκάλι στην ακτή, ή ο καθένας βρήκε από ένα άδειο μπουκάλι, πλαστογράφησε το ...μήνυμα, και μας το ...ανακοίνωσε.

Και μιας που το μήνυμα μάλλον θα παραμείνει μέσα στο μπουκάλι και θα ταξιδεύει στο πέλαγος, και επειδή αργία μήτηρ πάσης κακίας, τα Κόμματα μας αποφάσισαν να κάνουν επαναστατική γυμναστική και να ασχοληθούν με κάτι που είναι «εύκολο», πιασαρικο, και στα μέτρα των ελάχιστων και τραγικών δυνατοτήτων τους. Αποφάσισαν να ασχοληθούν με το αυξανόμενο ακροατήριο του ντεμέκ ακροδεξιού Καρατζαφέρη.
Αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα της ...μετανάστευσης... Έτσι...τσακ μπαμ. Γιατί η ελληνική πολιτική σκηνή είναι να μην πάρει μπρος...έτσι και πάρει, τίποτα δεν την σταματά. Εδώ πάμε να ξαναγράψουμε την ιστορία της ανθρωπότητας. Έτσι, αλά Ελληνικά...

Ακούμε, βλέπουμε, και διαισθανόμαστε αδιανόητα και απίστευτα πράγματα. Λέξεις τραγικές, λέξεις φορτισμένες, λέξεις επικίνδυνες...γίνονται κλισεδάκια στα στόματα των πολιτικών, των τηλε-μαϊντανών, των τηλε-οικοδεσποτών, αλλά και πολιτών...
Λέξεις όπως «επιχείρηση σκούπα», μας ακούγονται πια οικείες, κοινές, καθημερινές, λέξεις όπως... «στρατόπεδα» τις βαφτίζουμε με διάφορες πολιτικά ορθές ονομασίες, ο καθένας πετάει και ένα νούμερο, έτσι ποιος θα πει το πιο εντυπωσιακό, αυτό που θα του επιτρέψει δυο επιπλέον λεπτά τηλεοπτικού χρόνου.

Δεν θα πω κανείς-θα ήταν πραγματικά αφοριστικό- αλλά λίγοι, ελάχιστοι σχετικά με τα τηλεσκουπίδια-, και πολιτικοί και πολίτες, λένε αυτό που όλοι ξέρουμε. Ότι η ιστορία της ανθρωπότητας, από τα βάθη των αιώνων, γράφεται με την μετανάστευση. Και όποιος δεν το δει έτσι, καλός είναι για το πεντάλεπτο τηλεοπτικού χρόνου που του αναλογεί, αλλά για το πεντάλεπτο...

Για να τελειώνει το παραμύθι των αποτελεσματικών πολιτικών των «πολιτικών» μας, ας έχει κάποιος τα κότσια να πει, ότι η μετανάστευση... ΔΕΝ έχει προφανείς λύσεις «αντιμετώπισης». Έχει απλά, κάποιες διαχειριστικές προσεγγίσεις.
Και αυτό γιατί καμιά μεταναστευτική πολιτική, σε κανέναν τόπο, δεν μπόρεσε να ελέγξει την απελπισία. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να την τιθασεύσει. Μόνο να την διαχειριστεί.

Και μιλάμε για απελπισμένους. Όταν μιλάμε για …λαθρομετανάστευση, ουσιαστικά αναφερόμαστε στους Ασιάτες και Αφρικανούς μετανάστες.

Αναφερόμαστε σε ανθρώπους που ότι και να γίνει, πίσω δεν γυρίζουν.

Γιατί.. πίσω υπάρχει η φυλακή και τα βασανιστήρια, γιατί πίσω υπάρχουν οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές μαφίες που έχουν δολοφονήσει, τον αδελφό, τον πατέρα ή τον φίλο τους, μη χαλαλίζοντας καν μια σφαίρα, έχουν δολοφονήσει με φρικτά βασανιστήρια, για παραδειγματισμό, τον γείτονα, και αυτό το ίδιο ακριβώς, περιμένει κι όποιον... επαναπροωθήσουμε(!!!!) πίσω.

Γιατί πίσω ξεπουλήθηκαν (ας σηκώσουμε μια φορά, το βλέμμα κι ας ρωτήσουμε όποιον βρεθεί στον δρόμο μας, τι ακριβώς σημαίνει «ξεπουλήθηκαν») αδελφές, παιδιά, μανάδες στον δουλέμπορο, για να βρεθούν τα 5000-6000 δολάρια, γιατί πίσω υπάρχουν 7-8-10-15 στόματα που περιμένουν το έμβασμα των 100 ευρώ του ...λαθρομετανάστη για να φάνε ένα μήνα.

Γιατί το πίσω... δεν υπάρχει. Γιατί για τον απελπισμένο, υπάρχει μόνο το μπροστά.

Τι είναι στην Ελλάδα του σήμερα, αυτό το ...μπροστά; Είναι η «αγκαλιά» του μαφιόζου, που για ένα ξεροκόμματο, για αυτά τα 100 ευρω τον μήνα, θα τον κάνει ναρκεμπορο, νταβατζή, εκδιδόμενο, δολοφόνο, στυγερό ληστή, πωλητή προϊόντων-μαϊμούδων, πωλητή λουλουδιών, καθαριστή τζαμιών ή το ακόμα χειρότερο εξολοθρευτή του σημερινού μετανάστη για να επιβιώσει ο ...χθεσινός.
Σε μια χώρα, με σύνορα όλο το Αιγαίο και τον Έβρο (και ναι υπάρχει ακόμα το ναρκοπέδιο του Έβρου), που έχει μόνο ένα κέντρο υποβολής αίτησης πολιτικού άσυλου, αυτό της Πέτρου Ράλλη δεν μιλάμε για μεταναστευτική πολιτική, μιλάμε για απύθμενη βλακεία(;;;;) ή.....

Οι κινήσεις εντυπωσιασμού…είναι έτοιμες…

Το ακροατήριο του, διψάει να δει τον Καραμανλή να σηκώνεται από την πολυθρόνα. Οι ψηφοφόροι- τηλεθεατές, ζητούν να ακούσουν από τον κάθε πολιτικό που ψηφίσαν ή που θα ψηφίσουν να τρίψει το λυχνάρι του Αλλαντίν και να εξαφανίσει... το πρόβλημα.
Οι κρεατομηχανές γυαλίζονται, οι φασίστες αναρχοκομμουνιστομαλάκες και οι φασίστες χρυσαυγίτες, θα παίξουν τα παιχνιδάκια τους στις πλάτες των κολασμένων και των κατοικων που ειδαν τις γειτονιές τους να γινονται γκετο, οι μαφιόζοι τρίβουν τα χέρια (κατακόρυφη αύξηση του τζίρου τους), οι κατασκευαστές ονειρεύονται το Soho του ιστορικού κέντρου, οι κάτοικοι έχουν φτάσει και ξεπεράσει τα όρια τους, η κοινωνία πείστηκε ότι η λαθρομετανάστευση …είναι φαινόμενο, που χρήζει αστυνομικής αντιμετώπισης.

Η Πολιτεία, αντί να προσανατολιστεί ...στο μόνο προφανές, δηλαδή με το που εντοπίζεται κάποιος παράνομος μετανάστης, αντί αυτού του εφιαλτικού... «ρουχ αλ Ομόνοια» που όλοι ξέρουμε τα αποτελεσματα του, αυτός να καταγράφεται και να παίρνει μία στοιχειώδη ροζ ή ότι άλλη κάρτα με ένα στοιχειώδες ονοματεπώνυμο και χώρα προέλευσης(αλλά τότε θα ειχαμε ποιοτικά και ποσοτικά στοιχέια, τότε θα ξεραμε για ποιο πραγμα μιλάμε...και κανείς δεν θέλει ...ακριβή στοιχεία), αντί να σπάσουν τα γκέτο και την περιθωριοποίηση και κατ’ επέκταση την εγκληματικότητα που αυτά αναπαράγουν, επιχειρούν να δημιουργήσουν και άλλη γκετοποιηση και άλλη περιθωριοποίηση.

Κανείς, μα κανείς...δεν έχει λύση. Τον απελπισμένο, δεν μπορείς να τον απελπίσεις περισσότερο.
Είναι το λιγότερο αστείο να προσπαθείς να βρεις αν οι κάτοικοι έχουν δίκιο, αν οι νόμιμοι έχουν δίκιο, αν οι παράνομοι έχουν δίκιο. Τα ...δίκια όλων, είναι κουβάρι αξεδιάλυτο.
Η παράνομη μετανάστευση, δεν είναι ζήτημα που μπορεί να λύσει η ...αστυνομία. Και πριν η Πολιτεία, συζητήσει λύσεις, πρέπει πρώτα η κοινωνία να το αντιμετωπίσει κατάματα.

Και η κοινωνία...δεν είναι κάτι γενικό και αόριστο.

Η κοινωνία είναι ο καθένας από εμάς. Πριν... ακούσουμε τον κάθε πολιτικό... πριν κλείσουμε τα μάτια, ας τα ανοίξουμε και ας αντικρίσουμε ο καθένας μας, ο ΚΑΘΕΝΑΣ μας, έναν ...ξένο. Έναν ξένο… που του λείπουν οι άνθρωποι του, οι λέξεις τους, οι λιακάδες του, οι βροχές του, οι μυρωδιές του, η Πατρίδα του. Ο καθένας μας, όταν ακούει την λέξη λαθρομετανάστης, ας φέρει στα μάτια του, έναν …μόνο έναν απελπισμένο, ανασφαλή, απίστευτα φοβισμένο, έρμαιο πληροφοριών και παραπληροφοριών, μαφιοζων, κοινοτήτων και εμπόρων.
Ας πούμε καθαρά και ξάστερα ότι ...σήμερα, ΣΗΜΕΡΑ που μιλάμε,

• μειώνω την εισροή, σημαίνει: τους αφήνω να πνίγουν στην θάλασσα,
  
• σταθμοί υποδοχής μεταναστών σημαίνει: γκετοποιημένες φυλακές για ένα χρόνο, και ...μετά βλέπουμε, θα έχουν περάσει και οι εθνικές εκλογές
  
• επαναπροώθηση σημαίνει: ξαναστέλνω τον κολασμένο, πίσω στην κόλαση του. Δεν θα πάει, ή θα ξαναέρθει. Οι μόνοι που τρελαίνονται από την χαρά τους, με αυτό το σενάριο, είναι οι δουλέμποροι.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε, αλλά για μια φορά, για μια μοναδική φορά, αυτή η άθλια υποκριτική κοινωνία ας ξέρει για ποιο πράγμα μιλάει. Όχι με ωραιοποιήσεις, όχι με στρογγυλέματα, όχι κρύβοντας ακομα μια φορά, την βρωμιά της υποκρισίας μας που σημερα την λέμε πολιτική ορθοτητα, κάτω από το χαλί.
Ας βάλουμε καλά μέσα στο μυαλό μας ότι προφανείς λύσεις πέρα από τις γνωστές ναζιστικές, δεν υπάρχουν. Το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης... απλά μπορεί κατά περιόδους να οξύνεται ή να αμβλύνεται, και απλά στα πλαίσια των ανθρωπιστικών κατακτήσεων τόσων αιώνων, μπορούμε στοιχειωδώς να το διαχειριστούμε. Αλλά ...όχι τσιτάτα... όχι λαθρομετανάστευση, όχι λαθρομετανάστες. Ένας. Ένας άνθρωπος. Ένας ξένος. Ένας....