Αφορμή υπάρχει πάντα....Στην …περίπτωση μας, ήταν η ανάρτηση για ...το αν το blogging είναι άλλοθι απραξίας του Σχολιαστή.
Ήταν η λέξη ... «κοινότητα» του Homo Sapiens.
Ήταν η ρητορική(;;;) ερώτηση “έχει δυναμική το blogging”, του left liberal synthesis
Και... αυτές οι σκέψεις, αυτές οι λέξεις, αυτές οι ερωτήσεις... έχουν πάψει πια να περνούν από το μυαλό μας, και να μας αδειάζουν …έτσι στα σβέλτα την γωνιά, αντίθετα εγκαταστάθηκαν εκεί, απλώθηκαν εκεί, χτίσανε το κονάκι τους εκεί...Και πια είναι επιτακτικές....
Και έτσι, εμείς οι τέσσερις αρχικά, είπαμε να ανοίξουμε μια συζήτηση, που ελπίζουμε και ...ναι, φιλοδοξούμε να γίνει και ουσιαστική και μεγάλη.
Και έτσι, εμείς οι τέσσερις αρχικά, είπαμε να ανοίξουμε μια συζήτηση, που ελπίζουμε και ...ναι, φιλοδοξούμε να γίνει και ουσιαστική και μεγάλη.
Χαίρομαι πάντα πολύ, με τα σχόλια σας αλλά ...μικροαστικά σεμνή...δεν έχω ζητήσει ποτέ ...ευθέως την συνεισφορά σας.
Αυτήν την φορά, σε αυτήν την ανάρτηση όμως, συχωριανοί μου, φίλοι, «αντίπαλοι», συνιστολόγοι, όσοι διαβάζετε blogs αλλά δεν έχετε δικό σας, όσους τυχαία σας φέρνει ο δρόμος σας, αλλά δεν αφήνετε ποτέ σχόλια, θα σας παρακαλούσα να συνεισφέρετε σε αυτήν την κουβέντα, σε αυτόν τον διαλογο, για το τι κάνουμε, αλλά και τι μπορούμε να κάνουμε ... εμείς οι bloggers …οι «bloggers» ...οι συνιστολογοι, οι ...συχωριανοί...
Α, και μην ρωτήσετε γιατί στο δικό μου blog… Η απάντηση προφανής...Είμαι γυναίκα...είναι gentlemen….
Αυτήν την φορά, σε αυτήν την ανάρτηση όμως, συχωριανοί μου, φίλοι, «αντίπαλοι», συνιστολόγοι, όσοι διαβάζετε blogs αλλά δεν έχετε δικό σας, όσους τυχαία σας φέρνει ο δρόμος σας, αλλά δεν αφήνετε ποτέ σχόλια, θα σας παρακαλούσα να συνεισφέρετε σε αυτήν την κουβέντα, σε αυτόν τον διαλογο, για το τι κάνουμε, αλλά και τι μπορούμε να κάνουμε ... εμείς οι bloggers …οι «bloggers» ...οι συνιστολογοι, οι ...συχωριανοί...
Α, και μην ρωτήσετε γιατί στο δικό μου blog… Η απάντηση προφανής...Είμαι γυναίκα...είναι gentlemen….
Και η Κατερίνα έγραψε...
Όχι, δεν θα σας ξαναπώ, πως το ξεκίνησα, όχι δεν θα σας ιστορήσω τι είναι για μένα το blogging- αυτό και να με ρωτούσατε... ειλικρινά (;;;) δεν το ξέρω να σας το απαντήσω- και ...όχι δεν θα αυτομαστιγωθώ για την ματαιοδοξία μου.
Γιατί...ναι, μια στάλα, μια δόση, μια γαβάθα ή ένας ωκεανός... ματαιοδοξίας...είναι από τα βασικά συστατικά του blogging. Αν το αλεύρι για το κέικ είναι μια στοιχειώδης ψηφιακή γνώση, ένα laptop και μια σύνδεση... ε, η ζάχαρη είναι το ...«διάβασε με»
"Μα με το γράψιμο δεν γίνεται κανείς πιο ωραίος;"
"Κάποτε ήμουν πιο άσχημος ξέρετε..." Ζαν Ζιροντού
Ας μιλήσουμε όμως θεωρητικά... όπως άλλωστε, τόσο ...θεωρητικά είναι όλα,....τι θα ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι το blogging.
Θα μπορούσε να είναι η κουβέντα, η λέξη, η φωνή, η κραυγή, η άποψη της «κοινωνίας των πολιτών». Θα μπορούσε να είναι η δράση της «κοινωνίας των πολιτών». Αν υπήρχε κοινωνία... αν υπήρχαν πολίτες...
Θα μου πείτε... χέσε μας Κατερίνα, τα έχεις πει τόσες φορές τα ίδια λόγια, κοινώς...καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει Δράκο....
Κι όμως έχει... Δράκο.
Ας μιλήσουμε όμως θεωρητικά... όπως άλλωστε, τόσο ...θεωρητικά είναι όλα,....τι θα ΜΠΟΡΟΥΣΕ να είναι το blogging.
Θα μπορούσε να είναι η κουβέντα, η λέξη, η φωνή, η κραυγή, η άποψη της «κοινωνίας των πολιτών». Θα μπορούσε να είναι η δράση της «κοινωνίας των πολιτών». Αν υπήρχε κοινωνία... αν υπήρχαν πολίτες...
Θα μου πείτε... χέσε μας Κατερίνα, τα έχεις πει τόσες φορές τα ίδια λόγια, κοινώς...καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει Δράκο....
Κι όμως έχει... Δράκο.
Πήραμε ένα μέσο... τζάμπα και το κάναμε τζάμπα... μαγκιά.
Μιμηθήκαμε τα ΜΜΕ που κοροϊδεύουμε, μιμηθήκαμε τις λαϊκίστικες ευκολόπεπτες ευαισθησίες τους που χαϊδεύουν το μαλακό υπογάστριο του «δεν φταίω εγώ», που αναπαράγουν το «πες ένα ανάθεμα, δείξε κάποιον, κατήγγειλε κάποιον άλλον, ok, καλά είσαι, αρκεί», μεταφερθήκαμε από τον καναπέ και την οθόνη της tv, στην πολυθρόνα και την οθόνη του laptop, αλλά ...αυτούς, τους πήραμε, τους κουβαλήσαμε μαζί μας, στην διαδρομή και ...αυτούς αναπαράγουμε .
Εξουδετερώσαμε όποια δυναμική θα μπορούσε να έχει...και EXEI γαμώτο, βολευτήκαμε να δίνουμε καραμελίτσες στην παιδική ασθένεια του blogging… στον παρείστικο χαρακτήρα του.
Μιμηθήκαμε τα ΜΜΕ που κοροϊδεύουμε, μιμηθήκαμε τις λαϊκίστικες ευκολόπεπτες ευαισθησίες τους που χαϊδεύουν το μαλακό υπογάστριο του «δεν φταίω εγώ», που αναπαράγουν το «πες ένα ανάθεμα, δείξε κάποιον, κατήγγειλε κάποιον άλλον, ok, καλά είσαι, αρκεί», μεταφερθήκαμε από τον καναπέ και την οθόνη της tv, στην πολυθρόνα και την οθόνη του laptop, αλλά ...αυτούς, τους πήραμε, τους κουβαλήσαμε μαζί μας, στην διαδρομή και ...αυτούς αναπαράγουμε .
Εξουδετερώσαμε όποια δυναμική θα μπορούσε να έχει...και EXEI γαμώτο, βολευτήκαμε να δίνουμε καραμελίτσες στην παιδική ασθένεια του blogging… στον παρείστικο χαρακτήρα του.
Ο Δράκος ...μεγάλωσε, έγινε υπολογίσιμος, τον χαϊδεύουν πολύ και πολλοί ...βαυκαλιστήκαμε ότι η αναξιοπιστία των ΜΜΕ, σημαίνει αυτόματα την αξιοπιστία της bloggoσφαιρας...
Αλλά ...δεν είναι έτσι.
Θα γίνουμε ...«εμείς», θα γίνουμε πολίτες ...ή βολικά θα παραμείνουμε ...bloggers;;;
Θα συνεχίσουμε να ατενίζουμε με ειδωλολατρικό φανατισμό το φωτοστέφανο μας που καθρεφτίζεται στην οθόνη του υπολογιστή μας ή θα αντέξουμε να «καθρεφτιστούμε» εκεί που πρέπει και μπορούμε; Ή δεν μπορούμε;
Και ο Homo Sapiens έγραψε...
Αλλά ...δεν είναι έτσι.
Θα γίνουμε ...«εμείς», θα γίνουμε πολίτες ...ή βολικά θα παραμείνουμε ...bloggers;;;
Θα συνεχίσουμε να ατενίζουμε με ειδωλολατρικό φανατισμό το φωτοστέφανο μας που καθρεφτίζεται στην οθόνη του υπολογιστή μας ή θα αντέξουμε να «καθρεφτιστούμε» εκεί που πρέπει και μπορούμε; Ή δεν μπορούμε;
Και ο Homo Sapiens έγραψε...
(Η πρωτοβουλία είναι πολύ ωραία και χαίρομαι πολύ που συμμετέχω. Οι παρακάτω σκέψεις απηχούν τη δική μου ηλεκτρονική παρουσία, δηλαδή τη δημιουργία ενός blog δημόσιας κριτικής και σχολιασμού θεμάτων -κυρίως- πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών).
Εν αρχή…είναι η επιλογή: επιλέγω να εκθέτω -είτε επώνυμα είτε ανώνυμα- δημόσια τη σκέψη μου, την άποψή μου, τις ιδέες μου. Γίνομαι υποκείμενο δημόσιας κριτικής. Η τεχνολογία μου δίνει αυτό το “προνόμιο” και έτσι γίνομαι μέρος της blogoσφαιρας. Μια σταγόνα στον ωκεανό της.
Οκ, όμως υπάρχουν κάποια ερωτήματα: γιατί, ποιος ο σκοπός και το νόημα, ποια η προσφορά, ποια τα κίνητρα; Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, μας έχουν απασχολήσει εξ’ αρχής τα ερωτήματα αυτά. Ωστόσο, αν θέλουμε να προσεγγίσουμε το πραγματικό περιεχόμενο (σημασία) της διαδικτυακής μας παρουσίας, την αυθεντική διαδικτυακή μας ταυτότητα, είναι αναγκαίο να κάνουμε αυτή την προσπάθεια. Σε πρώτη φάση θα πω τις βασικές μου σκέψεις και μετά στον διάλογο στα σχόλια θα συνεχίσω.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το πρωταρχικό κίνητρο είναι «εγωιστικό», είναι η ικανοποίηση μίας προσωπικής ανάγκης. Είναι εκείνη η ματαιοδοξία (δίνω εδώ θετική έννοια) του ατόμου να ασκήσει μία δημιουργική επιρροή στον (ηλεκτρονικό και όχι μόνο) κοινωνικό του περίγυρο. Η μετάδοση των γνώσεων και της αντιληπτικής μας ικανότητας για την εξήγηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας ικανοποιούν την ανάγκη μας να ασκήσουμε κάποιου είδους επιρροή στη σκέψη και στην αντίληψη των άλλων. H αναγνωσιμότητα και ο αριθμός των σχολιαστών που ανταποκρίνονται θετικά στο μήνυμά μας, πιθανώς ενισχύει αυτή την «εγωιστική» ηλεκτρονική μας διάσταση.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το πρωταρχικό κίνητρο είναι «εγωιστικό», είναι η ικανοποίηση μίας προσωπικής ανάγκης. Είναι εκείνη η ματαιοδοξία (δίνω εδώ θετική έννοια) του ατόμου να ασκήσει μία δημιουργική επιρροή στον (ηλεκτρονικό και όχι μόνο) κοινωνικό του περίγυρο. Η μετάδοση των γνώσεων και της αντιληπτικής μας ικανότητας για την εξήγηση των όσων συμβαίνουν γύρω μας ικανοποιούν την ανάγκη μας να ασκήσουμε κάποιου είδους επιρροή στη σκέψη και στην αντίληψη των άλλων. H αναγνωσιμότητα και ο αριθμός των σχολιαστών που ανταποκρίνονται θετικά στο μήνυμά μας, πιθανώς ενισχύει αυτή την «εγωιστική» ηλεκτρονική μας διάσταση.
Αυτή η ατομική συνεισφορά προϋποθέτει αναμφίβολα ένα ενδιαφέρον για τα δημόσια πράγματα. Επομένως, η «ματαιοδοξία» μας να ασκήσουμε δημιουργική επιρροή στον κοινωνικό μας περίγυρο μετασχηματίζεται σε ανάγκη να δημιουργήσουμε αυτόνομες κοινότητες-ομάδες για να επιτύχουμε μεγαλύτερη επιρροή στο δημόσιο χώρο. Οπότε, ενδιαφερόμαστε να περάσουμε από τον απλό ηλεκτρονικό διάλογο στην ουσιαστικότερη δημόσια παρέμβαση και στον πραγματικό πολιτικό -κοινωνικό ακτιβισμό.
Μέχρι τώρα η ελληνική blogοσφαιρα έχει ελάχιστα να επιδείξει. Προσωπικά, αισθάνομαι πολύ όμορφα που συμμετέχω στην ομάδα της G700, που αποτελεί -ίσως- το καλύτερο παράδειγμα διαδικτυακής δημόσιας παρέμβασης (και ακτιβισμού, δείτε την επέκταση του ωραρίου λειτουργίας του μετρό, την εθελοντική υπηρεσία του συνηγόρου του εργαζομένου).
Ικανοποιεί άλλες ανάγκες, πιο προσωπικές; Ναι. Π.χ. η ανάγκη να γνωρίσεις ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, να κάνεις φίλους, να μοιραστείς τη σκέψη σου μαζί τους, να μάθεις από αυτούς, να διδαχθείς από τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους, να γίνεις καλύτερος, να ξεφύγεις από τον απρόσωπο και τυπικό γραπτό λόγο και να βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο, να τους δεις, να τους ακούσεις και να σε ακούσουν, να τους ανακαλύψεις πραγματικά και να τους διαβάσεις έπειτα με μία νέα, καλύτερη, ομορφότερη ματιά. Η γνωριμία μου με την Κατερίνα, τον Γιάννη (lls), τον Διονύση, τον Γιάννη (koblopoulos) είναι από τις πιο ωραίες στιγμές σ’ αυτή τη διαδικτυακή διαδρομή.
Δεν θέλω να γράψω παραπάνω τώρα.
Κάνω όμως κάποιες ερωτήσεις που θα απαντήσω στα σχόλια. Τις απευθύνω στον εαυτό μου και σε όλους:
α) η κοινωνική ευαισθησία που συχνά δείχνουμε λειτουργεί ως ευησυχασμός και ως ατομικός στρουθοκαμηλισμός;
Αισθανόμαστε ήσυχοι με τη συνείδησή μας όταν π.χ ποστάρουμε για τον πόλεμο στη Γάζα; Είναι άλλοθι για την κοινωνική μας απραξία; Διαφημίζουμε την κοινωνική μας ευαισθησία και αισθανόμαστε υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες;
β) περιμένουμε κάτι από την…όποια αναγνωρισιμότητα; Κάποιο όφελος;
Ειλικρινά, ελπίζω η πορεία του διαλόγου στα σχόλια να είναι όσο πιο δημιουργική γίνεται. Δίχως στεγανά και καθωσπρεπισμούς. Από τη δική μου πλευρά, είμαι πρόθυμος να δεχθώ κάθε είδους κριτική. Είναι ίσως το πρώτο πράγμα που αποφάσισα, όταν μπήκα με το όνομά μου στο blogoχωριό.
Και ο left liberal synthesis έγραψε...
Και ο left liberal synthesis έγραψε...
Πριν περίπου ένα χρόνο, ένας γνωστός με τον οποίο συζήτησα την ανικανότητα μου, να επικοινωνήσω ένα πλέγμα ιδεών που κωδικά λέμε Left Liberal ,μου συνέστησε το ιστολογείν. Μέχρι τότε η πολιτική κουβέντα ,για μένα, ήταν αφόρητα επαναλαμβανόμενη, χωρίς εκπλήξεις και εντός ενός νοηματικού κόσμου πολύ περιορισμένου.
Αυτή είναι και η κινητήρια δύναμη πισω απο το εγχείρημα. Μια αυθεντική ανάγκη πολιτικής κουβέντας για ένα θέμα που είναι μάλλον περιθωριακό.
Από εκεί και πέρα όμως συνάντησα μια σειρά από ευχάριστες εκπλήξεις.
Η θεματολογία περιέργως πως ήταν κοινή σε πολλούς θαμώνες του ιστου.
Το επίπεδο σε μερικούς απο αυτούς ανώτερο του αναμενομένου και πάντως μακράν απο την κοινοτοπία των νυσταλαίων ΜΜΕ.
Πολύ γρήγορα ,σε εβδομάδες,το ιστολόγιο LLS ,έπαψε να είναι η διανοητική συνενόηση μέσω ενός υπολογιστή,αλλά η καταγραφή σκέψεων ,ο ζωντανός διάλογος που όμως εμπνέεται και απο φυσικά πρόσωπα που αποκαλυφθηκαν πίσω από παράξενες υπογραφές.
Μου είναι τώρα αδύνατο να σκεφτώ για το blogging.Στην ουσία συμμετείχα ως αυθεντικός “blogger” μονο για 4-5 εβδομάδες.
Ταυτόχρονα όμως δεν έχω βρει απλούς συνομιλητές,αλλά συνομιλητές bloggers.
Μου είναι άγνωστο αν θα μπορούσα να συνεχίσω την προσπάθεια,αν σε κάθε ευκαιρία δεν προσπαθούσα να συναντήσω τα φυσικά προσωπα πίσω από τα ιστονόματα.
Γιατί blogging;
Αυτή είναι και η κινητήρια δύναμη πισω απο το εγχείρημα. Μια αυθεντική ανάγκη πολιτικής κουβέντας για ένα θέμα που είναι μάλλον περιθωριακό.
Από εκεί και πέρα όμως συνάντησα μια σειρά από ευχάριστες εκπλήξεις.
Η θεματολογία περιέργως πως ήταν κοινή σε πολλούς θαμώνες του ιστου.
Το επίπεδο σε μερικούς απο αυτούς ανώτερο του αναμενομένου και πάντως μακράν απο την κοινοτοπία των νυσταλαίων ΜΜΕ.
Πολύ γρήγορα ,σε εβδομάδες,το ιστολόγιο LLS ,έπαψε να είναι η διανοητική συνενόηση μέσω ενός υπολογιστή,αλλά η καταγραφή σκέψεων ,ο ζωντανός διάλογος που όμως εμπνέεται και απο φυσικά πρόσωπα που αποκαλυφθηκαν πίσω από παράξενες υπογραφές.
Μου είναι τώρα αδύνατο να σκεφτώ για το blogging.Στην ουσία συμμετείχα ως αυθεντικός “blogger” μονο για 4-5 εβδομάδες.
Ταυτόχρονα όμως δεν έχω βρει απλούς συνομιλητές,αλλά συνομιλητές bloggers.
Μου είναι άγνωστο αν θα μπορούσα να συνεχίσω την προσπάθεια,αν σε κάθε ευκαιρία δεν προσπαθούσα να συναντήσω τα φυσικά προσωπα πίσω από τα ιστονόματα.
Γιατί blogging;
-Μα γιατί είναι η μοναδική ευκαιρεία να συγκροτήσω τις ιδέες μου.Οι ιδέες χύμα στο κεφάλι είναι σκοτεινές εμπνεύσεις
-Μα γιατί αξιολογούνται δοκιμάζονται οι ιδέες με αντεπιχειρήματα, διαφωνίες ,απορρίψεις, αποδοκιμασίες
-Μα γιατί γνωρίζω ανθρώπους, αλλά και ιστοφιγούρες που δεν θα μπορούσα ποτέ να συναντήσω
-Μα γιατί έχω μια αίσθηση του κοινωνικού γίγνεσθαι γρήγορα και απλά. Ο ιστοχώρος αντανακλά την κοινωνία. Απο τον καιρό που διαπερναω απο τις ιστογειτονιές τα ΜΜΕ δεν μου προσφέρουν και πολλά.
-Μα γιατί θα υπάρχουν και λόγοι που δεν τους έχω συνειδητοποιήσει, και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ.
Είναι το blogging άλλοθι κοινωνικής απραξίας;
-Μα γιατί αξιολογούνται δοκιμάζονται οι ιδέες με αντεπιχειρήματα, διαφωνίες ,απορρίψεις, αποδοκιμασίες
-Μα γιατί γνωρίζω ανθρώπους, αλλά και ιστοφιγούρες που δεν θα μπορούσα ποτέ να συναντήσω
-Μα γιατί έχω μια αίσθηση του κοινωνικού γίγνεσθαι γρήγορα και απλά. Ο ιστοχώρος αντανακλά την κοινωνία. Απο τον καιρό που διαπερναω απο τις ιστογειτονιές τα ΜΜΕ δεν μου προσφέρουν και πολλά.
-Μα γιατί θα υπάρχουν και λόγοι που δεν τους έχω συνειδητοποιήσει, και μάλλον δεν θα μάθω ποτέ.
Είναι το blogging άλλοθι κοινωνικής απραξίας;
Και να είναι ,η απόδειξη είναι αδύνατη, γιατί τέτοια δεν προσκομίζεται μέσω blogging.
Δεν έχει κανένα νόημα να παραθέσω τι κάνει ή δεν κάνει ο κάθε LLS όταν δεν είναι στον υπολογιστή.
Διάλεξα το επώνυμο ιστολογείν, γιατί αυτή η διαφάνεια απαντά ,εκ των πραγματων το ερώτημα.
Κι’ομως μαζύ με φίλους που γνωριστήκαμε μέσω ιστου δημιουργήσαμε παρεμβάσεις
Συμμετοχή σε συναυλία για τις φυλακές, ένας έρανος για την Κούνεβα ήταν λίγα από αυτά που μπορούμε να πούμε. Τα άλλα δεν έχει νόημα να αναγραφούν.
Απο το Blogging στο Humanoblogging;
Είναι ίσως και ανωφελο το πως και γιατί, αλλά εκ των πραγμάτων ενεπλάκην στο Humanoblogging. Δηλαδή στην προσωπική επαφή με ανθρώπους που γνωρίζω ως ιστουπογραφές.
Νομίζω ότι είναι κάτι καταπληκτικό.
Κατ’αρχάς όλοι αδικούνται από τα γραφτά τους. Είναι απείρως πιο ενδιαφέροντες από ότι μπορώ να δω από τα κείμενα τους
Με μερικούς μιλάω στο τηλέφωνο και άλλοι μου αντιστέκονται. Ακόμα και η τηλεφωνική επαφή και η παράλληλη ιδιωτική γραπτή επικοινωνία είναι απίθανη, αποκαλυπτική.
Και μετα τί;
Δεν έχει κανένα νόημα να παραθέσω τι κάνει ή δεν κάνει ο κάθε LLS όταν δεν είναι στον υπολογιστή.
Διάλεξα το επώνυμο ιστολογείν, γιατί αυτή η διαφάνεια απαντά ,εκ των πραγματων το ερώτημα.
Κι’ομως μαζύ με φίλους που γνωριστήκαμε μέσω ιστου δημιουργήσαμε παρεμβάσεις
Συμμετοχή σε συναυλία για τις φυλακές, ένας έρανος για την Κούνεβα ήταν λίγα από αυτά που μπορούμε να πούμε. Τα άλλα δεν έχει νόημα να αναγραφούν.
Απο το Blogging στο Humanoblogging;
Είναι ίσως και ανωφελο το πως και γιατί, αλλά εκ των πραγμάτων ενεπλάκην στο Humanoblogging. Δηλαδή στην προσωπική επαφή με ανθρώπους που γνωρίζω ως ιστουπογραφές.
Νομίζω ότι είναι κάτι καταπληκτικό.
Κατ’αρχάς όλοι αδικούνται από τα γραφτά τους. Είναι απείρως πιο ενδιαφέροντες από ότι μπορώ να δω από τα κείμενα τους
Με μερικούς μιλάω στο τηλέφωνο και άλλοι μου αντιστέκονται. Ακόμα και η τηλεφωνική επαφή και η παράλληλη ιδιωτική γραπτή επικοινωνία είναι απίθανη, αποκαλυπτική.
Και μετα τί;
Ο LLS μπορεί να βαρεθεί, να κουραστεί, να δει τις ιδέες του διαψεύσιμες από την λογική και την ζωή.
Ωστόσο το Blogging και το Humanoblogging εχουν μέλλον.
Ισως εμπλουτιστουν με άλλους αδιανοητους τρόπους.Γιατί πισω απο τους υπολογιστές υπαρχουν άνθρωποι,απροβλεπτοι,δυναμικοί,αντιφατικοί,αξιαγάπητοι
Καλη συνέχεια σε όλους!!!!!
Ωστόσο το Blogging και το Humanoblogging εχουν μέλλον.
Ισως εμπλουτιστουν με άλλους αδιανοητους τρόπους.Γιατί πισω απο τους υπολογιστές υπαρχουν άνθρωποι,απροβλεπτοι,δυναμικοί,αντιφατικοί,αξιαγάπητοι
Καλη συνέχεια σε όλους!!!!!
Kαι ο Σχολιαστής έγραψε...
Γράφουμε, γράφετε, γράφουν...
Δυό αναρτήσεις μου πριν, είπα ότι το blogging είναι το "άλλοθι" της απραξίας μας, η εκτόνωσή μας, η καταστολή των τύψεων που δεν κάνουμε τίποτα... σίγουρα πολύ απόλυτη σαν γενική άποψη, γράφτηκε μπάς και ταρακουνήσει κάποιους... και κάποιους τους ταρακούνησε... και νάμαστε εδώ, προσπαθώντας να πούμε ...τι?
Τι είναι Blogging? Γιατί γράφουμε? Τι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι Blogging?
Το να απαντήσω γενικά, θα ήταν άτοπο... το να απαντήσω προσωπικά, ποιόν ενδιαφέρει τι σημαίνει το Blogging για εμένα? Και αν ακόμα σας ενδιέφερε, θα ήταν ανόητο να προσπαθήσω να στερήσω από το Blogging τις άπειρες διαστάσεις του, να το κάνω μονοδιάστατο υποτάσσοντάς το στην δική μου... και εξαιρετικά εγωιστικό. Να ...ψυχαναλύσω κάποιους? Πολύ θα το ήθελα, αλλά ...όχι εδώ... γιά τον κάθε ένα είναι κάτι διαφορετικό... η ποικιλία των θεμάτων ασύλληπτη, το πλήθος των ενδιαφερόντων τεράστιο... άλλοι πολιτικολογούν, κάποιοι γράφουν ποιήματα, μερικοί λαϊκίζουν λες και αύριο θα ...εκλεγούν βουλευτές, πολλοί εκτονόνωνται... με διάφορους τρόπους, γιά αλλους είναι το άλλοθι της απραξίας τους... αρκετοί μετράνε επισκεψιμότητες, για άλλους επάγγελμα... γιά κάποιους ευκαιρία διαλόγου, γιά πολλούς βασική επαφή, γιά μερικούς υποκατάστατο μιάς ανύπαρκτης προσωπικής ζωής... για αρκετούς βήμα καταγγελίας... και ακόμα... ευκαιρία γιά κουβέντα, κουτσομπολιό, μέσο προσωπική έκφρασης ή διασκέδασης, πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, μέσο προσωπικής προβολής ...το καθημερινό βουητό των απόψεων που ανταλλάσσονται, των θεμάτων, των θέσεων... κάνει σήμερα το blogging το βασικό και μοναδικό σε χαρακτηριστικά μέσο διακίνησης ιδεών... ένα τερατώδες σε μέγεθος κανάλι, ένας ποταμός της πληροφόρησης και της διακίνησης των ιδεών με άπειρους παραπόταμους... που ρέει ορμητικά, χωρίς σταματημό και -ΚΥΡΙΩΣ- χωρίς κατεύθυνση...
Χαώδες, άναρχο, χωρίς αρχή και τέλος... χωρίς κανόνες, το μόνο μέσο που δεν ρυθμίζεται από κανένα... που δεν "υπακούει" σε κανένα... σε καμμιά "αρχή", εξουσία, εκ των άνω "σκοπιμότητα"... εκεί που οι ασήμαντοι έχουν φωνή, οι παρίες άποψη, οι φοβισμένοι λόγο... εκεί που η ανωνυμία ελευθερώνει και απελευθερώνει... μιά "δύναμη" ανεξέλεγκτη, χωρίς κατεύθυνση, μιά χοάνη ιδεών, προτάσεων, απόψεων, ανοησιών, γνώσης, εμπειριών... μία Βαβέλ και ταυτόχρονα δημοκρατία χωρίς όρια... ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ χώρος που -άμεσα ή έμμεσα- δεν ελέγχεται από το "σύστημα", την άλλη άναρχη, χαοτική οντότητα του σημερινού κόσμου... που "ελέγχει" κυβερνήσεις, πολιτικούς, οικονομία, κόμματα όλων των τάσεων και αποχρώσεων, κράτη... και που μόνο αντίπαλο "δέος", μοναδικό ανεξέλεγκτο "σύντροφο" στην εγωκεντρική, σαρωτική της πορεία στο επίσης "άγνωστο", έχει τον δικό μας χώρο... δυό χώροι παρόμοιοι, παράλληλοι, αέναα αντιμαχόμενοι, αντιδιαμετρικοί, αλληλοαμφισβητούμενοι... ΑΥΤΟΙ και ΕΜΕΙΣ...
Δεν βλέπω τίποτα κοινό μεταξύ όλων των bloggers... οι στόχοι διαφορετικοί, οι επιδιώξεις επίσης, οι ανάγκες άλλες...
Εκτός από το ...ΕΜΕΙΣ... αυτό το αρνητικά προσδιοριζόμενο ΕΜΕΙΣ, την "αντίθεση" σε ΑΥΤΟΥΣ... ναι, εκτός από κάτι που πρέπει να είναι κοινό σε όλους ΕΜΑΣ... ανεξάρτητα του τι γράφουμε και γιατί γράφουμε, του τι διαβάζουμε και γιατί το διαβάζουμε:
Την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να προστατέψει ο κάθε ένας από ΕΜΑΣ την ελευθερία στο Internet, το δικαίωμα στο Blogging... την αδέσμευτη, ανεπηρέαστη, ανεξάρτητη, χαοτική και άναρχη μορφή τους... να προστατέψει την ανωνυμία, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, το ιδιότυπο "άσυλο"... όχι το ψεύτικο, άχρηστο και ιδιοτελές άσυλο των δικών μας Πανεπιστημίων γιά το οποίο σήμερα κόπτωνται πολιτικάντηδες και απατεώνες... ο ναός της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών δεν είναι πιά εκεί... εκεί βρίσκονται πιά μόνο τα ερείπιά του... εκεί το μόνο που διακινείται είναι η πρέζα, και τα διάφορα "συμφέροντα"... των καθηγηταράδων, των φοιτητοπατέρων, της αμάθειας, της αδράνειας και την οπισθοδρόμησης... εδώ, στο Internet και στο Blogging βρίσκεται ο νέος ναός των ιδεών, και είναι υποχρέωση ΟΛΩΝ όσων ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ εκφράζονται μέσα από αυτό, να το προστατέψουν με ένα νέο, παγκόσμιο "άσυλο"...
Γιατί αυτός ο "τόπος" δεν είναι δικός τους... ούτε ΚΑΙ δικός τους... είναι ΜΟΝΟ δικός μας...
Ο Marshal McLuhan είχε πει γιά την τηλεόραση ότι Το Μέσο είναι το Μήνυμα (The Medium Is The Message) ... έκανε λάθος... χρειάστηκαν περισσότερο από 40 χρόνια γιά να επαληθευτεί ΑΠΟΛΥΤΑ σήμερα, εδώ, το ρητό του... και αυτό το Μήνυμα είναι ο κοινός μας παρονομαστής... ίσως και η μόνη ελπίδα...
Σχολιαστής
ΥΓ:Αν νομίζετε ότι δεν απάντησα στο ερώτημα... αν βρίσκετε ότι αντιφάσκω με την προηγούμενη ανάρτησή μου... το λάθος είναι όλο δικό σας...
Γράφουμε, γράφετε, γράφουν...
Δυό αναρτήσεις μου πριν, είπα ότι το blogging είναι το "άλλοθι" της απραξίας μας, η εκτόνωσή μας, η καταστολή των τύψεων που δεν κάνουμε τίποτα... σίγουρα πολύ απόλυτη σαν γενική άποψη, γράφτηκε μπάς και ταρακουνήσει κάποιους... και κάποιους τους ταρακούνησε... και νάμαστε εδώ, προσπαθώντας να πούμε ...τι?
Τι είναι Blogging? Γιατί γράφουμε? Τι ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να είναι Blogging?
Το να απαντήσω γενικά, θα ήταν άτοπο... το να απαντήσω προσωπικά, ποιόν ενδιαφέρει τι σημαίνει το Blogging για εμένα? Και αν ακόμα σας ενδιέφερε, θα ήταν ανόητο να προσπαθήσω να στερήσω από το Blogging τις άπειρες διαστάσεις του, να το κάνω μονοδιάστατο υποτάσσοντάς το στην δική μου... και εξαιρετικά εγωιστικό. Να ...ψυχαναλύσω κάποιους? Πολύ θα το ήθελα, αλλά ...όχι εδώ... γιά τον κάθε ένα είναι κάτι διαφορετικό... η ποικιλία των θεμάτων ασύλληπτη, το πλήθος των ενδιαφερόντων τεράστιο... άλλοι πολιτικολογούν, κάποιοι γράφουν ποιήματα, μερικοί λαϊκίζουν λες και αύριο θα ...εκλεγούν βουλευτές, πολλοί εκτονόνωνται... με διάφορους τρόπους, γιά αλλους είναι το άλλοθι της απραξίας τους... αρκετοί μετράνε επισκεψιμότητες, για άλλους επάγγελμα... γιά κάποιους ευκαιρία διαλόγου, γιά πολλούς βασική επαφή, γιά μερικούς υποκατάστατο μιάς ανύπαρκτης προσωπικής ζωής... για αρκετούς βήμα καταγγελίας... και ακόμα... ευκαιρία γιά κουβέντα, κουτσομπολιό, μέσο προσωπική έκφρασης ή διασκέδασης, πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης, μέσο προσωπικής προβολής ...το καθημερινό βουητό των απόψεων που ανταλλάσσονται, των θεμάτων, των θέσεων... κάνει σήμερα το blogging το βασικό και μοναδικό σε χαρακτηριστικά μέσο διακίνησης ιδεών... ένα τερατώδες σε μέγεθος κανάλι, ένας ποταμός της πληροφόρησης και της διακίνησης των ιδεών με άπειρους παραπόταμους... που ρέει ορμητικά, χωρίς σταματημό και -ΚΥΡΙΩΣ- χωρίς κατεύθυνση...
Χαώδες, άναρχο, χωρίς αρχή και τέλος... χωρίς κανόνες, το μόνο μέσο που δεν ρυθμίζεται από κανένα... που δεν "υπακούει" σε κανένα... σε καμμιά "αρχή", εξουσία, εκ των άνω "σκοπιμότητα"... εκεί που οι ασήμαντοι έχουν φωνή, οι παρίες άποψη, οι φοβισμένοι λόγο... εκεί που η ανωνυμία ελευθερώνει και απελευθερώνει... μιά "δύναμη" ανεξέλεγκτη, χωρίς κατεύθυνση, μιά χοάνη ιδεών, προτάσεων, απόψεων, ανοησιών, γνώσης, εμπειριών... μία Βαβέλ και ταυτόχρονα δημοκρατία χωρίς όρια... ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ χώρος που -άμεσα ή έμμεσα- δεν ελέγχεται από το "σύστημα", την άλλη άναρχη, χαοτική οντότητα του σημερινού κόσμου... που "ελέγχει" κυβερνήσεις, πολιτικούς, οικονομία, κόμματα όλων των τάσεων και αποχρώσεων, κράτη... και που μόνο αντίπαλο "δέος", μοναδικό ανεξέλεγκτο "σύντροφο" στην εγωκεντρική, σαρωτική της πορεία στο επίσης "άγνωστο", έχει τον δικό μας χώρο... δυό χώροι παρόμοιοι, παράλληλοι, αέναα αντιμαχόμενοι, αντιδιαμετρικοί, αλληλοαμφισβητούμενοι... ΑΥΤΟΙ και ΕΜΕΙΣ...
Δεν βλέπω τίποτα κοινό μεταξύ όλων των bloggers... οι στόχοι διαφορετικοί, οι επιδιώξεις επίσης, οι ανάγκες άλλες...
Εκτός από το ...ΕΜΕΙΣ... αυτό το αρνητικά προσδιοριζόμενο ΕΜΕΙΣ, την "αντίθεση" σε ΑΥΤΟΥΣ... ναι, εκτός από κάτι που πρέπει να είναι κοινό σε όλους ΕΜΑΣ... ανεξάρτητα του τι γράφουμε και γιατί γράφουμε, του τι διαβάζουμε και γιατί το διαβάζουμε:
Την ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να προστατέψει ο κάθε ένας από ΕΜΑΣ την ελευθερία στο Internet, το δικαίωμα στο Blogging... την αδέσμευτη, ανεπηρέαστη, ανεξάρτητη, χαοτική και άναρχη μορφή τους... να προστατέψει την ανωνυμία, το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, το ιδιότυπο "άσυλο"... όχι το ψεύτικο, άχρηστο και ιδιοτελές άσυλο των δικών μας Πανεπιστημίων γιά το οποίο σήμερα κόπτωνται πολιτικάντηδες και απατεώνες... ο ναός της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών δεν είναι πιά εκεί... εκεί βρίσκονται πιά μόνο τα ερείπιά του... εκεί το μόνο που διακινείται είναι η πρέζα, και τα διάφορα "συμφέροντα"... των καθηγηταράδων, των φοιτητοπατέρων, της αμάθειας, της αδράνειας και την οπισθοδρόμησης... εδώ, στο Internet και στο Blogging βρίσκεται ο νέος ναός των ιδεών, και είναι υποχρέωση ΟΛΩΝ όσων ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ εκφράζονται μέσα από αυτό, να το προστατέψουν με ένα νέο, παγκόσμιο "άσυλο"...
Γιατί αυτός ο "τόπος" δεν είναι δικός τους... ούτε ΚΑΙ δικός τους... είναι ΜΟΝΟ δικός μας...
Ο Marshal McLuhan είχε πει γιά την τηλεόραση ότι Το Μέσο είναι το Μήνυμα (The Medium Is The Message) ... έκανε λάθος... χρειάστηκαν περισσότερο από 40 χρόνια γιά να επαληθευτεί ΑΠΟΛΥΤΑ σήμερα, εδώ, το ρητό του... και αυτό το Μήνυμα είναι ο κοινός μας παρονομαστής... ίσως και η μόνη ελπίδα...
Σχολιαστής
ΥΓ:Αν νομίζετε ότι δεν απάντησα στο ερώτημα... αν βρίσκετε ότι αντιφάσκω με την προηγούμενη ανάρτησή μου... το λάθος είναι όλο δικό σας...
78 σχόλια:
Ας κάνω εγώ το πρώτο σχόλιο.
Θα ήθελα πολύ να πετύχει αυτή η κουβέντα. Τι σημαίνει «να πετύχει»;
Όχι ...δεν σημαίνει πολλά σχόλια...όχι δεν σημαίνει υψηλές επισκεψιμότητες.
Θα ήταν ψέμα, και ότι δεν ελπίζω σε πολλά σχόλια, ή σε υψηλές αναγνωσιμότητες για αυτήν την αναρτηση.
Αλλά για μενα περισσότερο σημαινει να πουμε πραγματα, να σκεφτουμε...τα πραγματα, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε, να αλλάξουμε άποψη ή να τεκμηριωσουμε αυτήν που έχουμε.
Κάνω έναμισυ χρόνο blogging, έχω γράψει πάνω απο 200 αναρτησεις, αλλά αυτή... είναι η μόνη ...ή ίσως απο τις πολύ λίγες που έχω την εννοια της... Ε, μην με ρωτήσετε...και τι θα πει έχω την έννοια της....
Homo Sapiens, lls, Σχολιαστή, σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή. Και είναι τιμή. Δεν ειναι μια λέξη ...έτσι γιατί ειθισται, έτσι απλά γιατί πρέπει... Την εννοώ.
"Καλα τα γραφεις αλλα αναπτυξε περισσοτερο" ηταν το μονιμο σχολιο της φιλολογου μου.
Αργοτερα η ενασχοληση μου με τους αριθμους και τα οικονομολογικα βιβλια με απομακρυνς ακομα περισσοτερο απο την ασκηση της λογοτεχνιας.
Με το blogging και την συμμετοχη σε forum αρχισα να επανασυνθετω γραπτο λογο.
Αυτο τουλαχιστον εχω να καταθεσω γιατι θεωρω οτι σε πολλους εδρασε ετσι αυτη η νεα δυνατοτητα και αν ειναι το μονο που πηραμε απο αυτη -που δεν νομιζω- δεν ειναι λιγο.
καλύπτει την ανάγκη του ανθρώπου να μοιράζει. και να μοιράζεται. σε όλα τα επίπεδα. όπως σε όλες τις σχέσεις. είτε είναι κοινωνικές. είτε φιλικές. είτε ερωτικές. είτε οικογενειακές.
η διαφορά ίσως είναι ότι όταν συναντάς και γνωρίζεις από κοντά αυτούς που είναι πίσω από τα γραπτά, έχεις γνωρίσει ήδη μια πτυχή του εαυτού τους. αυτή που είτε σε έχει αφήσει να δεις, είτε έχεις ανακαλύψει εσύ. ανεξαρτήτου περιεχόμενου του μπλοκ.
πολλές φορές ίσως δίνουμε περισσότερη σημασία ή αξία από ότι πραγματικά έχει. από την άποψη ότι δεν υπερασπίζομαι την ταμπέλα ο μπλόκερ. όπως και/ή την ταμπέλα κινητό. ή ημέιλ. μοιάζουν αυτονόητα.
και είναι ένα μέσο να μοιράσεις. να γνωρίσεις. να αγγίξεις. που πολλές φορές απλά δεν έχεις την δυνατότητα να το κάνεις (και) λόγω απόστασης.
το θέμα είναι να είμαστε εμείς. είτε μπροστά από αυτά που γράφουμε. είτε πίσω από αυτά.
Έχω αφιερώσει πολλές αναρτήσεις στο παρελθόν για το τι είναι το Blogging. Ξέρετε κάτι; Ποτέ δεν θα καταλήξω σε μια απόφαση. Ξέρεις αυτή την δυνατή πρόταση για το τι είναι αυτό και το τι είναι το άλλο. Το blogging δεν έχει ορισμό κοντολογίς. Ο καθένας μας μπορεί να πει τι είναι για τον ίδιο μόνο το Blogging. Για άλλους είναι διαμαρτυρία, για άλλους ενημέρωση, για άλλους έκφραση, για άλλους ψυχοθεραπεία, για άλλους φυγή από την απομόνωση της ψυχής τους, για άλλους sites γνωριμιών, για άλλους ένα απέραντο κρεβάτι (μην μου πείτε ότι αυτό ειδικά δεν υφίσταται!!).
Θέλετε να μάθετε τι είναι για μένα το blogging; Δεν ξέρω πλέον αν θέλω να το πω βασικά. Και ουσιαστικά δεν θα το πω!!
Μέσα από το Blogging έχω ζήσει καλές και κακές στιγμές. Το άρχισα για την πλάκα μου, το συνέχισα σαν μορφή έκφρασης, το ανέπτυξα σε ένα παρεάκι και φτάνω σήμερα να μην μπορώ να ξεχωρίσω ακριβώς τι από όλα αυτά είναι! Αλλά όπως και όλα έχουν μια εξέλιξη, μάλλον και αυτό έχει τη δικιά του. Το blogging μου αντικατοπτρίζει κάθε φορά αυτό που είμαι εγώ. Είμαι στεναχωρημένος; Τότε τα κείμενα μου θα είναι και αυτά στεναχωρημένα. Είμαι χαρούμενος; Τότε οι λέξεις που θα βγαίνουν από το πληκτρολόγιο μου θα είναι ευχάριστες. Είμαι τσαντισμένος; Τότε θα στάζω πίκρα και αγανάκτηση. Το blog μου είμαι εγώ με άλλα λόγια! Ρομαντικός; Μπορεί…αλλά στην τελική σε όποιον αρέσει! Δεν πιέζω κανέναν να με διαβάσει…και αυτό είναι blogging!
Βλέπετε όμως αμέσως μια βασική παράμετρο. Η έκφραση, ποτέ δεν μπορεί να μπει σε καλούπια. Οπότε το να ψάχνω έναν ορισμό είναι καταδικασμένο σε αποτυχία!
Είναι το blogging μορφή κοινωνικής αφύπνισης; Και πάλι αυτό εξαρτάται από το τι Blogging κάνει κανείς. Το δικό μου σίγουρα δεν είναι. Όποιος με έχει διαβάσει, θα το έχει καταλάβει. Της Κατερίνας μπορεί να είναι όμως. Όποιος θέλει να αφυπνίσει κόσμο καλά κάνει. Εγώ προσωπικά δεν έχω καμιά τέτοια αξίωση από τον εαυτό μου…τουλάχιστον όχι από το Blogging μου!
Μπορεί να ακούγομαι αυστηρός. Ίσως και να είμαι! Θέλετε την ειλικρινή μου άποψη; Και ειδικά η Κατερίνα ξέρει πόσο την λατρεύω. Το όλο εγχείρημα είναι απλά worthless. Σε απλά ελληνικά δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω! Μια ακόμα συζήτηση μεταξύ μας, για να περάσει καλά το παρεάκι μας. Και όχι ότι αυτό είναι κακό! Τέλειο είναι…αλλά να το φέρουμε στις διαστάσεις που πρέπει κιόλας.
Οι bloggers και γενικά οι άνθρωποι που ασχολούνται με το Internet διατρέχουν ξέρετε πάντοτε ένα θανάσιμο κίνδυνο. Αυτός δεν είναι άλλος από το να χάσουν την επαφή με την πραγματική ζωή. Προσωπικά, τον τελευταίο καιρό βρίσκω τον εαυτό μου να το παθαίνει. Ο λόγος είναι απλός. Μέσα από την ψηφιακή επικοινωνία μεγαλοποιείς πράγματα και καταστάσεις, τα οποία αν τα φέρεις στην πραγματική τους διάσταση είναι μάλλον απλά. Πολλοί από εμάς το έχουμε πάθει αυτό. Εγώ σίγουρα. Μήπως πρέπει να αρχίσει η περίοδος της αποτοξίνωσης λοιπόν; Λέω εγω…!!
* Ικανοποίηση μιας προσωπικής ματαιδοξίας -μικρότερης ή μεγαλύτερης- δεν υπάρχει αμφιβολία.
* Αλλά δεν υπάρχει και κανόνας, γιατί πίσω από τον καθένα μας κρύβονται εντελώς διαφορετικά κίνητρα: η πλάκα μας, η αποτυχημένη καριέρα μας, τα «όχι» του διευθυντή μας, τα απωθημένα μας, οι φιολοδοξίες μας, οι ανάγκες μας, ακόμα και οι πολύ προσωπικές.
Και η λίστα είναι τεράστια.
* Διαφωνώ για το ότι το blogging είναι άλλοθι για την απραξία. Κοινωνία των Πολιτών δεν υπάρχει, αλλά από την «κοινωνία των bloggers» ξεκίνησαν διαφορετικοί τρόποι δράσης. Προσωπικά έχω λάβει μέρος σε εκδηλώσεις που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα λάμβανα.
Αρα, από τον καναπέ και την πραγματική απραξία, το πληκτρολόγιο εν μέρει μπορεί και να μας έβγαλε από την απραξία.
* Πάνω από όλα, για μένα όλη αυτή η ιστορία ήταν και είναι μια αποκάλυψη. Για τα διαμάντια που υπάρχουν γύρω μου.
Θα μου πεις, δεν έχεις βρει και κομπλεξικούς; Ναι, αλλά αυτό το ήξερα. Τα διαμάντια αγνοούσα.
* Και η δυνατότητα να μάθω πέντε πράγματα. Παραπάνω.
Καλή σου μέρα Κατερίνα μου.
Μάριε καλημέρα,
Ναι η άσκηση στον γραπτό λόγο, «τακτοποιεί» και ιδέες, και συναισθήματα. Αν σε κάτι με βοήθησε εμένα το blogging, είναι προσπαθώ να χαλιναγωγήσω το πολύ «χύμα» που διαφεντεύει το θυμικό μου.
Μια άσκηση αυτοπειθαρχίας είναι η γραφή σε δημόσιο χώρο.
Όταν γράφω σε αυτό το ημερολόγιο, γιατί για ημερολόγιο πρόκειται, για πολιτικά ή κοινωνικά θέματα, δεν ειμαι πια τόσο κάθετη όσο παλιά. Ναι, αιχμηρή μπορεί να είμαι, και προκλητική πολλες φορές, αλλά την ώρα που γράφω για ενα θέμα, κουβαλάω και τον δικηγορο της άλλης άποψης, του «απαντάω» θα ήταν η σωστή λέξη μεσα μου.
Αλλά ας πούμε ότι σαν πολίτης, σαν Κατερίνα, έχω μια επιπλέον ευαισθησια για κάποιο κοινωνικό θέμα, μια εμπειρική γνωση για κάποιο θέμα. Μπορώ να περάσω πραγματα μεσα απο το blog;;;; Μπορω να ευαισθητοποιησω ανθρώπους για κάτι;;;; Μπορώ βεβαια και να σπάσω τα μουτρα μου.
Μια απο τις στιγμές ...που θα ήθελα να ...διαγράψω από το blogging μου, αλλά απο την άλλη, ήταν ένα πολύ γερό μαθημα, για το τι παθαίνεις αν δεν προσεξεις ΠΟΛΥ ΚΑΛΆ τι γραφεις ΔΗΜΟΣΙΑ, όταν απευθυνεσαι σε ένα κοινό που δεν σε ξερει προσωπικά, που μπορεί να πονέσεις κάποιον σε πολύ προσωπικά του πράγματα, ήταν η αναρτηση μου με τίτλο Ερασιτεχνης.
Ειχε ήδη ξεκινήσει η «άσκηση» «ρημαξτε τους» στο ιστορικό κεντρο.
Τα συμφεροντα μεγάλα, τεραστια, το σχεδιο να γίνει η περιοχή το Αθηναικό Soho, η προσεγγιση απο τον Δημο...αυτό που έγινε και στο Marais στο Παρίσι.
Καμμια αντιρηση, ποιος πολιτης και μάλιστα εγώ, δεν θα ήθελε ένα πανεμορφο ιστορικό κεντρο της πόλης που λατρευει.
Αλλά.... δεν περνας πρωτα τις μπουλντοζες πάνω απο ανθρωπινα κορμιά. Δεν κάνεις πογρομ να μπουζουριασεις σε άθλιες φυλακες αρρωστους. Αντιθετα πρωτα βλέπεις πως θα βοηθησεις τους απελπισμένους και τους άρρωστους του γκετο που δημιουργησες, πρωτα δίνεις λύσεις, και μετά τα μεγαλεπιβολα. Ξερουμε τι έγινε στο Marais… To ειδαμε μετα ...σε συγκεκριμενα Προαστια του Παρισιού...
Το σχεδιο ειναι «ρημαξτε τους», μπουζουριαστε τους τοξικομανεις στην φυλακή, απελάστε τους προσφυγες... κινδυνεουμε.
Η ελληνική πολιτεία, και πάνω απο όλα ο Δήμος, έκανε ότι μπορουσε (μα ότι μπορουσε!!!!) για να τους εξαθλιώσει, άρχισαν διατεταγμένη υπηρεσία, τα δημοσιογραφικά κοράκια, τα παπαπα...κινδυνος μεσα στην πόλη μας, τώρα, σήμερα που μιλάμε...το βλέπουμε καθημερινά πια στον τυπο, τρομοκρατησαν τον κόσμο, περασαν ότι ...εκει είναι άντρο εγκληματιών και δολοφονων, και όχι ότι εκει ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ φοβερή παραβατικότητα, αλλά μιλάμε για απελπισμένους προσφυγες και αρρωστους τοξικοεξαρτημένους, που ΕΜΕΙΣ, τους οδηγησαμε εκει (ΑΥΤΟΙ για τα δικά τους σχεδια, και εμεις με την γνωστή κοινωνική αδιαφορία μας).
Ήθελα να ακουστώ, ήθελα να μιλήσω για όλα αυτα, σκοπευα να κάνω μια σειρα απο αναρτησεις.
ΑΠΕΤΥΧΑ οικτρα.
Εφερα το ακριβως αντιθετο αποτελεσμα.
Ζήτησα συγνωμη, και δνε ξανατολμησα να γράψω για ένα θεμα, που εμενα με αφορά, με ευαισθητοποιεί, με κινητοποιεί παρα πολύ.
Περασα μια αντιληψη για κάποιους ότι έλεγα ...ε, και τι έγινε με το εμποριο ναρκωτικών, ...ε, και τι εγινε με το εμποριο των 16χρονων ΟΡΟΘΕΤΙΚΩΝ (στην πλειοψηφία τους) Νιγηριανών... Ολεθριο λάθος μου... χάριν λογοτεχνικού ύφους.... Δημοσια γραφή...που τσακισε αυτό που τόσο με ενδιεφερε να αναδειξω.
Εμάθα απο το λάθος μου; Εμαθα. Το ξανακανα.... Δυστυχώς ναι.
Το πιθανότερο είναι να διαπιστώσουμε ότι η κινητήριος δύναμη του blogging (το κίνητρο για να μπούμε στη διαδικασία) είναι η ικανοποίηση μίας προσωπικής ανάγκης. Ματαιοδοξία, με μία θετική διάσταση, την έχω ονομάσει. Τέτοια ανάγκη, ώστε να μη μας αρκούν τα προσωπικά ημερολόγια και οι ιδιωτικές διαπροσωπικές συζητήσεις. Μία ανάγκη να βγούμε στο δημόσιο χώρο!
Είναι σαν μια "δημόσια αγορά" η blogoσφαιρα, όπου όλοι ξεκινάμε με ίσες ευκαιρίες και ίσα δικαιώματα, δίχως εξωτερικές παρεμβάσεις, και προσπαθούμε να διακινήσουμε ελεύθερα το προϊόν μας, δηλαδή τις σκέψεις, τις ιδέες και τις απόψεις μας. Μπορεί αυτή η αγορά να παράγει κοινωνικά αποτελέσματα? Μπορεί να υπάρχει ένα "αόρατο χέρι" που να καθοδηγεί τις ξεχωριστές προσωπικές ματαιοδοξίες σε ένα κοινό, συλλογικό αποτέλεσμα, σε μία συλλογική προσπάθεια, σε ένα κοινωνικό ακτιβισμό?
Δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία αυτή η ελεύθερη και γρήγορη επικοινωνία αποτελεί το καλύτερο όχημα για τη σύσταση αυτόνομων συλλογικών πρωτοβουλιών, από την άλλη αποτελεί άλλοθι κοινωνικής απραξίας.
Στην πρώτη ανάρτηση του ο σχολιαστής αναλύει σωστά το δεύτερο επιχείρημα. Η μεχρι τώρα εμπειρία στην ελληνική blogoσφαιρα αυτό συνηγορεί. Ωστόσο, η απόλυτη συσχέτιση blogging και απραξίας δεν είναι σωστή.
Παραβλέπει την πρώτη διάσταση. Μπορεί να είναι μικρή η συλλογική πρωτοβουλία αλλά υπάρχει και υπάρχει χάρη σ΄αυτή την ηλεκτρονική δραστηριότητα.
Το ερώτημα για μένα. Αυτό που με απασχολεί περισσότερο είναι: πώς φτάνουμε από εδώ στην αυτόνομη συλλογική δράση. Με ποιο τρόπο? Με ποια ατομική ευθύνη?
Basnia καλη σου μερα,
Ναι δεν θα διαφωνήσω καθόλου με όσα γράφεις, ...αλλά καθε ένας μας πισω απο την οθονη του, ειναι ...κάποιος με συγκεκριμενα βιωματα, με συγκεκριμενες κοινωνικές ανησυχίες, θυμα κάποιου ρατσισμού. Μπορεί το blogging… να βοηθησει στο να σπάσουν ταμπου; Μπορεί το blogging, που μην κοροιδευομαστε αφορά μια ομάδα ανθρωπων, με αρκετά υψηλό πνευματικό επιπεδο σε σχεση με τον μεσο όρο, να ανοιξει πόρτες και να δειξει ότι πισω απο κοινωνικούς φόβους που δημιουργούν οι επαγγελματίες γραφιαδες, δεν υπάρχουν αραχνες... αλλά η άλλη άποψη;
Και πως; Μπορουν να υπάρξουν κοινοτητες; Και πως;
VK μου, καλή σου μέρα.
Το ξέρω ότι με αγαπάς πολύ , το ξέρεις ότι και σε αγαπώ πολύ και σε νοιάζομαι πολύ. Θα σου πω κάτι, και ναι ρισκαρωντας να ξεπερνώ τα εσκαμενα. Σε απελευθερωσε το blogging. Μπορεί εσυ να μην το βλέπεις, αλλά εγώ το εισπραττω.
Σε θυμάμαι στα πρωτα σου βήματα, και σε βλέπω τώρα.
Απο την άλλη, βλέπω ότι πολλοί συχωριανοί , ακομα και στις αρχικές αναρτησεις τους, τονίζουν το πόσο σημαντικό ήταν μεσα απο ότι το blogging γνωρισαν ανθρωπους....που η γραφή τους, και ειναι δακτυλικό αποτυπωμα η γραφή, τους έδωσε ένα ερεθισμα.
Κάποτε ειχα πει, και το πιστευω, ότι όταν γνωρίζεις ανθρωπους πρωτα απο την γραφή τους και μετά προσωπικά, τους γνωριζεις....ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ. Και ειναι σημαντικό. Δεν ειναι τυχαιες κοινωνικές γνωριμίες.
Λες για παρεακι... Ναι αλλά αυτό το παρεάκι... που πιθανά είναι ετεροκλητο, σε ξερει... Και όχι αυτό που εσυ αφήνεις να φανει... αλλά αυτό που πραγματικά υπάρχει. Δεν ειναι καθόλου ασημαντη αυτή η παραμετρος, ουτε βέβαια η καθοριστική.
Εγραψες προσφατα, ένα εξαιρετικό ποστ, για την ΤΡΑΓΙΚΗ αποφαση του δικαστηρίου, μιας υποτιθεμενης ευρωπιακής χώρας, να δικαιωσει τον εργοδότη αυτού που απελυσε έναν οροθετικό. Το αγνοησαμε. Τραγικό λαθος.
Επρεπε να το πάρουμε 3-5-10-100 blogs και να το αναδειξουμε.
Σημερα το ποσοστό των οροθετικών στην Ελλαδα ειναι κοντα στο 4%. Αν βάλεις και μεταναστες απο Αφρικανικές χωρες... αν βάλεις και Ρομα, που κανείς δεν ξερει τι γινεται... μιλαμε για πολύ υψηλά ποσοστα. Πως αντιδρασαμε στην τρομολαγνεια, στον ρατσισμό;
Ποιος πραγματικά ειναι ΑΠΟΛΥΤΑ πεπεισμένος, ναι, ακομα και απο μας... ότι το aids, δεν κολλάει με τον αερα, με τον ιδρωτα, με το σάλιο. Ποιος πραγματικά ξερει ότι ειναι τόσο ευαισθητο το σωμα του ιου, που δεν αντεχει στην εκθεση του σε συνθηκες ατμοσφαιρας, ότι μονο με αιμα και σπερμα κολλαει.
Ποιος έχει χωνεψει ότι οι οροθετικοί σημερα δεν πεθαινουν, ζουν μια ζωή κανονική. Ποιος σήμερα κινητοποιειται ώστε η φαρμακευτική αγωγή να μην ειναι τόσο ακριβή όσο ειναι; Ποιος σήμερα κινητοποιεί και ευαισθητοποιει τον κόσμο να προσεχει αλλά όχι να φοβάται.
Το αφήσαμε και περασε. Αυτό μπορεί να το κάνει το blogging.
Απος καλη σου μερα,
Ειδες ειναι περιεργο, ότι τελικά όλοι νοιωθουμε την αναγκη, να γνωρισουμε ο ένας τον αλλον. Και ειδες ότι όταν γωριστουμε ...τελικά ξεραμε ο ένας τον αλλον.
Δυο πραγματα..
Το ένα πιστευεις ότι το blogging, μπορεί να υπάρχει και να εχει δυναμική και χωρίς προσωπική γνωριμία;
Και το δευτερο... αν εσύ λες (το εσύ πάει και στο επιπεδο σου αλλά ακι στην επαγγελματική σου ενασχοληση) ότι μαθαινεις πραγματα, ... ότι δηλαδή διακινειται ...κάτι παραπάνω απο τις ανακυκλουμενες πληροφορίες, αποψεις, εκτιμησεις των επαγγελματιών δημοσιογράφων... ε, αυτό δεν εχει μια δυναμική που πρέπει να την δουμε; Που την αφήνουμε να πάει χαμενη;
Πασχαλη καλημερα,
"Μπορεί αυτή η αγορά να παράγει κοινωνικά αποτελέσματα? Μπορεί να υπάρχει ένα "αόρατο χέρι" που να καθοδηγεί τις ξεχωριστές προσωπικές ματαιοδοξίες σε ένα κοινό, συλλογικό αποτέλεσμα, σε μία συλλογική προσπάθεια, σε ένα κοινωνικό ακτιβισμό?"
Αυτό για μενα ειναι ενα καιριο ερωτημα. Μην κρυβομαστε πισω απο το δαχτυλο μας... αυτό το "χερι", αορατο ή ορατό...θα χτιζει δομές, θα βάζει κανόνες, θα συντονιζει.
Ειναι ..."γλυκεια" η blogoσφαιρα, γιατί ειναι άναρχη.
Ο καθενας μας γραφει για όποιο θέμα θέλει, χωρίς στην πραξη να προσδοκά τιποτα περισσοτερο απο το να πει την άποψη του.
Αν υπάρχει "συντονισμός"... αυτοματα θα υπάρχει πολύ μεγαλυτερη αποτελεσματικότητα... αλλά θα υπάρχουν και δομές...
Η ...απολυτη ελευθερια...του blogger... Μυθος; τι;
σχετικά με την κοινωνική προστιθέμενη αξία του blogging, εκτός από το να φαντασιωνόμαστε επαναστατικές κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές, καλό είναι να αναδεικνύουμε τα μικρά και τα απλά, που είναι όμως τόσο σημαντικά.
Για παράδειγμα, η ανάδειξη μίας περίπτωσης, μίας είδησης, ενός θέματος που ελάχιστοι έχουν διαβάσει.
Ένα από τα καλύτερα θέματα που διάβασα τελευταία ήταν η περίπτωση εκείνου του απίστευτου χωριού στη Μαγνησία, της Ανάβρας. Δεν έτυχε να το διαβάσω στον Τύπο. Το διάβασα όμως στα blog...
.............................
Επειδή, έτυχε πρόσφατα να γράψω μία ανάρτηση για τον μιντιακό λαϊκισμό, θεωρώ ότι ο λαϊκισμός είναι ό,τι πιο τραγικό υπάρχει σήμερα στη χώρα. Να, λοιπόν, μία ευκαιρία για τα blog. Νέο ύφος, νέα σκέψη, νέα δημόσια κριτική, αποδέσμευση από το κυρίαρχο μιντιακό πρότυπο.
Τα blog θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον ισχυρότερο πόλο πάλης ενάντια στον λαϊκισμό του status quo...
Μπορεί το βιβλίο να παράγει κοινωνικά αποτελέσματα? Μπορεί μιά σειρά δημοσιεύσεων να παράγει κοινωνικό αποτέλεσμα? Μπορεί μιά σειρά ομιλιών να παράγει κοινωνικό αποτέλεσμα?
Αν όλα αυτά παράγουν κοινωνικά αποτελέσματα, το ερώτημα αν μπορεί το blogging, με την δυναμική των εκατοντάδων χιλιάδων αναγνωστών ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ, είναι σίγουρα ρητορικό... ασφαλώς και μπορεί...
Αλλά να καταλάβουμε ότι το κοινωνικό αποτέλεσμα πηγάζει από την θεωρία του βιβλίου, του άρθρου, των ομιλιών... και ΝΑΙ, του Blogging, αλλά απαιτεί ΔΡΑΣΗ εκεί έξω, στον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ κόσμο... το να μπερδεύουμε την διακίνηση των ιδεών με την ΠΡΑΞΗ, είναι μάλλον ανόητο... και, δυστυχώς, πολλές φορές, αυτό κάνουμε...
Να ξεαθαρίσω αμέσως κάτι... η πράξη δεν έιναι απαραίτητο να προέρχεται από αυτόν που έχει τις ιδέες,από αυτόν που γράφει... κάθε άλλο... ο Μαρξ δεν κατέβηκε στο πεζοδρόμιο, δεν συγκρούστηκε με την κυβέρνηση... αλλά από εκεί, μέχρι να εξαντλείται η όποια δραστηριότητα και να εκτονώνεται ο κάθε ένας ...γράφοντας, υπάρχει απόσταση...
Και ένα δέυτερο θέμα: Στην ανάρτηση έγραψα γιά την πολλαπλότητα των λόγων που ο καθένας γράφει... κάποιοι στρέφουν την συζήτηση στο "στρατευμένο" κοινωνικά blogging... αλλά μην ξεχνάμε ότι δεν είναι μόνο αυτό... και η αξία του Blogging δεν περιορίζεται στην κοινονικοπολιτική στράτευση... το βασικό πλεονέκτημα, αυτό που πρέπeι να διαφυλαχθεί πάσει θυσία, είναι η άναρχη δομή του Bloggin, η πολλαπλότητα των θεμέτων,η ποικιλία... και ΝΑΙ, ΚΑΙ η ανωνυμία, Κατερίνα....
Επίσης... μην ξεχνάμε ότι το Blogging δεν είναι μόνο "καλό"... θετικό. Μπορέι να είναι καταστροφικό, γιά τους ίδιους ΑΚΡΙΒΩΣ λόγους... κάποιοι γραφουν εξυπηρετώντας δικές τους, προσωπικές ανάγκες, είτε λαικίζοντας, είτε αναδεικνύοντας ιδέες οπισθοδρομικές, του "συρμού"... χαιδέυοντας αυτιά, και επιτείνοντας το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα που υπάρχει και εδω και αλλού... Το γεγονός αυτό γεννά καθήκοντα στους Bloggers εκείνους που είναι στρατευμένοι προς κάποιο σκοπό... και ο "στρατευμένος" Blogger, σαν αυτόν που άμεσα περιγράφει ο Homo Sapiens και έμμεσα η Κατερίνα -που αρνείται να παραδεχτεί την στράτευσή της και την καλύπτει κάτω από λογοτεχνικά "ιδεώη"- συγγνώμη Κατερίνα- πρέπει να αφήνει στην πάντα καθωσπρεπισμούς, συμπεριφορές ανοχής και αποδοχής, ψευτοευγένιες, και να χτυπά αυτό τον καταστροφικό λαικισμό όπου μπορεί....
Νομίζω ότι στόχος των 4 αναρτήσεων ήταν να γίνει συζήτηση... ας την κάνουμε, ας μην παραθέτουμε λογίδρια, ας απαντήσουμε -τουλάχιστον εδώ- ο ένας στον άλλο...
Κατερίνα,
Το blogging υπάρχει και χωρίς την προσωπική γνωριμία. καλώς ή κακώς δεν μπορούμε να γνωρίσουμε και να κρατήσουμε επικοινωνία με 200 ανθρώπους, εκτός και αν ο ελεύθερος χρόνος μας είναι απεριόριστος.
Από αυτό το τελευταίο, σού απαντώ και στο άλλο που ρωτάς: χιλιάδες πράγματα μπορούν να γίνουν, να πάνε πιο μπροστά και να αναδειχθούν. Το θέμα όμως είναι πώς συντονίζεται όλο αυτό και σε ποιο βαθμό ο καθένας έχει το χρόνο, τη διάθεση και την επιθυμία να ακολουθήσει. Ενδεχομένως και να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο.
apos,
Ασφαλώς και το blogging υπάρχει και χωρίς την προσωπική γνωριμία... και το αν θα κρατήσεις επικοινωνια με τους ανθρώπους που συνδιαλέγεσαι στο Blogging είναι ΑΛΛΟ ΘΕΜΑ από την καταγραφή των ιδεών σου, των προτάσεων, της έκφρασης των συναισθημάτων σου.
Στην προηγούμενη απάντησή σου έγραψες ότι το Blogging δεν είναι αδράνεια... σίγουρα η καταγραφή ιδεών δεν είναι αδράνεια, αλλά σήμερα ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ... διάβασε αν θέλεις τι έγραψα στο προηγούμενο από το δικό σου σχόλιό μου... απλά δεν ΠΡΕΠΕΙ να χρησιμοποιείται σαν άλλοθι γιά την αδράνεια, γιατί αυτό γίνεται από πολλούς σήμερα και κατά κόρον... πολλοί γράφουν και καταγγέλουν, ΑΚΡΙΒΩΣ με τον ίδιο τρόπο που κάποιος καταγγέλλει ότι έξω από την πόρτα του ο Δήμος δεν έχει κόψει τα χόρτα... αντί να βγεί και να τα κόψει ο ίδιος.
Νομίζω ότι αυτή είναι η διαφορά...
VK,
Δεν πρόλαβα να σχολιάσω το δικό σου προηγούμενο σχόλιο, με το οποίο συμφωνώ ...80%... μέχρι εκεί που απαξιώνεις την δυνατότητα του Blogging να επηρρεάσει...πιστεύω ότι κάνεις λάθος... μπορεί να το κάνει ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΑ από το βιβλίο, την εφημερίδα, το έντυπο, την ομιλία... γιατί το κοινό του είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ.. και μπορεί να το κάνει ΚΑΙ προς το καλό και προς το κακό...
Γράφεις ότι δεν φιλοδοξείς να αφυπνίσεις κανένα... δικαίωμά σου αλλά... γιατί όχι? Οταν γράφεις στο Blog σου ότι γράφεις, όταν έχεις άποψη, δεν ζητάς κάποιος να συμμεριστεί τα όσα γράφεις? Να συζητήσει, αν έχει αντίρρηση να τον πείσεις? Δεν θέλεις τον διάλογο?
Αν όλα αυτά σου είναι αδιάφορα (ξέρω ότι δεν σου είναι) τότε αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μιά χειρότερη, πιό γενικευμένη ΑΔΡΑΝΕΙΑ? Από αυτό δεν πάσχει σήμερα η κοινωνία μας? Αυτό δεν καταγγέλλουμε όλοι εδώ, όταν μεμφόμαστε κράτος, πολιτικούς κλπ. κλπ.?
από τη φράση του σχολιαστή
"η αξία του Blogging δεν περιορίζεται στην κοινωνικοπολιτική στράτευση... το βασικό πλεονέκτημα, αυτό που πρέπει να διαφυλαχθεί πάσει θυσία, είναι η άναρχη δομή του Bloggin, η πολλαπλότητα των θεμάτων,η ποικιλία..."
ακριβώς αυτή η άναρχη δομή, σχολιαστή, είναι το αγαθό που προσφέρει το blogging. Νομίζω, ότι δεν είναι απλά ένα πλεονέκτημα, δηλαδή ένα τυπικό χαρακτηριστικό του, αλλά η ίδια η ταυτότητά του, το ίδιο το περιεχόμενό του, ή -με μία δόση υπερβολής αν θέλεις- ή ίδια η επαναστατική του "φύση".
Έχω σχηματίσει την εντύπωση, τουλάχιστον από τη αντίληψη που έχω για όσα συμβαίνουν στα blog, ειδικώ στα πιο "διάσημα", ότι το blogging έχει πέσει θύμα της επιτυχίας του. το γράφεις κι εσύ για τα καταστροφικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει...
Σχολιαστή, 2 ερωτήματα:
Ποια είναι η αντίληψή σου γι΄αυτό που αποκαλείς στρατευμένο bloggin?
Ποια τα θετικά και τα αρνητικά του?
Homo Sapiens,
"Χαώδες, άναρχο, χωρίς αρχή και τέλος... χωρίς κανόνες, το μόνο μέσο που δεν ρυθμίζεται από κανένα... που δεν "υπακούει" σε κανένα... σε καμμιά "αρχή", εξουσία, εκ των άνω "σκοπιμότητα"... εκεί που οι ασήμαντοι έχουν φωνή, οι παρίες άποψη, οι φοβισμένοι λόγο... εκεί που η ανωνυμία ελευθερώνει και απελευθερώνει... μιά "δύναμη" ανεξέλεγκτη, χωρίς κατεύθυνση, μιά χοάνη ιδεών, προτάσεων, απόψεων, ανοησιών, γνώσης, εμπειριών... μία Βαβέλ και ταυτόχρονα δημοκρατία χωρίς όρια... "
...διάβασε όλη την παράγραφο στην ανάρτηση... απαντά στην "αξία" του Blogging...
Στρατευμένο Blogging... είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, με την ευρεία μεν έννοια, το blogging που στοχεύει στην αλλαγή του αντικειμενου, στην μετεξέλιξη, μετατροπή του πρός κάποια επιθυμητή κατεύθυνση, με την στενή δε έννοια το πολιτικοκοινωνικό blogging, αυτό που προσπαθεί να επηρρεάσει την ΠΡΑΞΗ, το πράττειν της πολιτικής και μέσω αυτής τις κοινωνικές εξελίξεις... στρατευμένο είναι το Blogging ΚΑΙ το δικό σου, ΚΑΙ το δικό μου, ΚΑΙ της Κατερίνας (και ας μην το ξέρει)... δεν είναι στρατευμένο το blogging του LLS, όχι λόγω των ιδεών που μεταφέρει, αλλά επειδή δεν στοχεύει, δεν έχει σαν αντικείμενο την άμεση αλλαγή, την επηρροή δηλαδή των γεγονότων που "τρέχουν"...
Πέρα από αυτό, το στρατευμένο blogging έχει μιά διακριτή "άποψη", κάποιες "θέσεις" σταθερές που συνάδουν και με το πολιτικό, κοινωνικό προφιλ του Blogger (εκεί εγώ, στις ...σταθερές θέσεις... χάνω!), και άμεσα ή -συνήθως- έμμεσα, χωρις τις περισσότερες φορές να "διαλαλείται", έχει "αποστολή" -mission σε απλά ...ελληνικά.
Αντικειμενικά θετικά και αρνητικά του στρατευμένου bloggin δεν υπάρχουν... εξαρτώνται από την "θέση" του αναγνώστη...
Αν το δούμε ομως "στενά", δηλαδή από την επίτευξη του στόχου, της "αποστολής", τα θετικά του είναι η άμεση επηρροή που μπορεί να έχει σε ΔΡΑΣΕΙΣ και ΠΡΑΞΕΙΣ -όχι απαραίτητα του Blogger, αλλά αυτών που θα επηρρεαστούν από αυτό.
Στα αρνητικά... οι αντιδράσεις που προκαλεί η -συνήθως- άμεση προσπάθεια επηρροής.
Και εδώ έρχομαι στο ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ κομμάτι: το marketing του στρατευμένου blogging... μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα... γιατί ο στρατευμένος blogger (και όποιος ΣΥΝΕΠΗΣ στρατευμένος) μπορεί και ΠΡΕΠΕΙ να έχει το σθένος τηε ΥΠΕΡΒΑΣΗΣ στην χρήση μέσων ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΣΥΜΒΑΤΩΝ -μερικές φορές- με τους στόχους που επιδιώκει....
Αλλά προς το παρόν ...ως εδώ.
Το μόνο που θα πω σχετικά, είναι ότι το marketing είναι αυτό που κάνει το μη άμεσa στρατευμένο Blogging της Κατερίνας τόσο καλύτερο από το δικό σου και το δικό μου... δηλαδή ο μή άμεσος, ο ..."υπονοών" τρόπος γραφής, αυτός που ελκύει με το "μέλι" της γοητευτικής γραφής, και περνάει ιδέες και θέσεις στον αναγνώστη σχεδόν υποσυνήδητα...
Μην θυμώσεις Κατερίνα, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ κομπλιμέντο...
Γι' αυτό και ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ όταν γράφει (η Κατερίνα) στο δικό μου blog, γιά την ανάγκη ...ελέγχου του blogging!!! Γιά την έχει την τάση να ..κλωτσάει συχνά τον κουβά με το γάλα...
Σχολιαστή,
Πρωτον το «στρατευμένο» blogging, προσωπικά δεν το βλέπω μέσα από την ανάπτυξη ούτε πρωτοβουλιών, ούτε ακτιβισμού.
Μπορεί να συμβεί και αυτό αλλά δεν είναι το μείζον. Για μένα το… μείζον που μπορεί να προσφερει το μεσο, είναι η ευαισθητοποίηση, η άλλη άποψη, ακόμα και ο δικηγόρος του «διαβόλου». Και το ότι ο καθενας μπορεί να πει την άποψη του*.
Ποια είναι η εξουσία σήμερα; Αυτοί που μπορουν να καλλιεργουν την ανοχή μας. Και το καλλιεργουν δειχνοντας …ευκολους θυτες. Η εξουσία σημερα είναι η εύκολη απάντηση μας… η λαικιστικη πλυση εγκεφάλου. Το εύπεπτο ανάθεμα που στηριζεται στο συναισθημα, η εύκολη λύση που χαϊδεύει αυτιά. Η εξερευση…υπεύθυνων είτε συγκεκριμένων πράξεων είτε η εύκολη δαιμονοποιηση θεωριών, που εκλαϊκεύονται κατά το δοκούν και κατά την ευκολία. Τι είναι άλλωστε ο λαϊκισμός;;; Να χαϊδέψεις τις αδυναμίες του « λαού’.
Αν εγώ μιλάω έμμεσα για «στρατευμενο» (πολύ βαριά η λέξη!!!) blogging, όπως λες εννοώ το εξής.
Σωστα ή λάθος (ποιος το κρινει αυτό;;;) , εχω μια αντιληψη ότι οι όποιοι υπευθυνοι, πολιτικοί παραγοντες, κοινωικοί εταιροι, δημοσιογραφοι, επιχειρηματικά συμφεροντα,ή ότι άλλο, είναι η κορυφή του παγόβουνου. Πισω από όλα αυτά είναι η κοινωνια που έχει απεμπολήσει την συνοχή της, που τους αντιγραφει στο μετρο του δυνατου του καθενός, η χαμενη κοινωνική συνοχή, το ότι ανεχομαστε όλα αυτά γιατί μας βολευει να τα αναπαραγουμε.
Αν κάτι κάνω σε όλες μου τις αναρτησεις είναι να λέω ότι η Ηθική είναι πάνω απο όλα κοινωικά χρησιμη και να φωνάζω ΔΙΑΡΚΩΣ «ΕΜΕΙΣ ΦΤΑΙΜΕ». Εικονα τους ειμαστε.
Δεν το βλέπω στρατευμενο, γιατί …επιδιώκω να περάσω κατι…αλλά γιατί το πιστευω πολύ βαθιά. Και με ανακουφίζει απιστευτα όταν το μοιραζομαι δημοσια.
Τωρα, λες ότι όπου βλέπουμε λαϊκίστικες πρακτικές πρέπει να τις καταγγέλλουμε.
Δεν διαφωνώ, αλλά το ποια είναι η πιο αποτελεσματική πρακτική;;; καταγγελιας, επαφιεται στην λογική, στο στυλ, στον τρόπο, στον χρόνο, του καθενός μας.
Και να πουμε τα συκα- συκα …έχεις καταγγειλει, αρκετά πραγματα σε διαφορα blogs. Δεν θα σε κρινω για το αν ήταν σωστό ή όχι, καλός ή κακός ο τρόπος σου, καθωσπρεπει ή με τον απαιτουμενο «σεβασμό».
Αυτά μακρυα από εμενα. Εγώ προσπαθώ να δω την ουσια αυτου που λες, και να βάλω την ευθιξία μου στην μπάντα. Και αυτό που λες συνηθως είναι και πολύ ουσιαστικό και το πιο σημαντικό, μακρυα από τον συρμο.
Θα σου πω όμως ότι εκτιμώ, ότι ο τρόπος σου ΔΕΝ είναι αποτελεσματικός . Γιατί ενώ έχεις μια πραγματικά ουσιαστική παρέμβαση, δίνεις την «δυνατοτητα», να μην απαντηθει η παρεμβαση σου, και να κρυφτεί όλο αυτό πισω από όποια ευθιξια και το όπως εννοεί ο καθενας τους «καλους τρόπους». Και ναι εδώ θα σε «εγκαλεσω» και θα σου πω, ότι απομονωσες την δική σου φωνή. Και το θεωρώ λαθος σου.
Θα μου απαντησεις και σωστά, αυτός ειμαι, αυτό κρινω εγώ. Ναι, αλλά δεν δινεις την μαχη σταθμίζοντας τι έχεις απέναντι ;;;
Θα επανελθω και για την ανωνυμια και για τη επιρροή*.
Την ανωνυμία, δεν την ειδα ποτε με την κλασική έννοια του όρου.
Δηλαδή δεν με αφορά να ξερω το όνομα και το επιθετο κάποιου, την πορεια της ζωής του, και τον αριθμό ταυτοτητας του. Αυτό εχω πει πολλες φορές ότι δεν με αφορά ουτε καν για τα δημοσια προσωπα. Δεν έκρινα ποτέ, την θεση όποιου, την αποτελεσματικότητα όποιου, την πολιτική όποιου, από την προσωπική του ζωή. Αν λοιπόν δεν με αφορά για τους decision makers, για τους κυβερνώντες, σιγά που θα με αφορά για έναν blogger που διαβαζω την άποψη του. Εκει πια ειναι καθαρό κουτσομπολιο.
Αλλά κανονες υπάρχουν ειτε το θελουμε, ειτε όχι. Είτε το ομολογουμε, ειτε όχι.
Διαβασα πρόσφατη ερευνά, που έλεγε ότι η πλειοψηφία των bloggers, τηρεί τον κανόνα να αναφερεις την πηγή σου, nα μην αντιγραφεις την δουλεια του άλλου, να μην συκοφαντείς, και όλα αυτά που τελικά κάνουμε μεσα από τους κωδικες μας στην καθημερινή ζωή και επαγγελματική μας ενασχόληση.
Αυτά που τελικά συντηρουν και την αξιοπιστια μας, αν είμαστε στοιχειωδώς ευφυείς.
Αλλά …ωραιες οι θεωρίες…πάμε τωρα στην πράξη…
Και η τηλεόραση έχει και κανόνες και το ΕΣΡ που υποτιθεται ότι τιμωρεί και μάλιστα με εξοντωτικά χρηματικά προστιμα. Αλλά τι είναι η τηλεόραση; Ενας βόθρος.
Προτιμώ την Πετρουλα που πουλάει αυτό που λεει, αυτό που είναι…οφθαλμολουτρο…παρά το να πουλάς τρομολαγνεια, και λαικισμό…μεσα από σοβαρά Μεσα.
Προτιμώ τους φασίστες της Χρυσής Αυγής και τα τσοντοblogs, παρά τα … υποτιθεμενα ενημερωτικά blogs, που σου πουλάνε, ΜΕ ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ αναγνωσιμότητες, …την αληθεια του λαού… μακρυά από τα …αναξιοπιστα ΜΜΕ. Για δειτε τι αναγνωσιμότητα έχει το τρωκτικό και τι το press.gr. Για πειτε μου πόσο κόσμο επηρρεαζει.
Για δειτε το Indymedia και τον δικό του κόσμο… Πως αναδεικνύει και γιγαντωνει απίστευτα θέματα, πως λαικιζει, πως καναριζάρει, πως ΚΡΥΒΕΙ θέματα. Και πόσα άλλα.
Απορώ λοιπόν και λεω, αν για την tv, ειμαστε τόσο αυστηροί…γιατί τα δικά μας σπίτια είναι στο απυροβλητο.
Γιατί δεν θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες για μας;
Γιατί δεν θα πρέπει να υπάρχει πλαισιο …που αν δεν το βάλουμε τώρα εμεις, αν δεν το σεβαστουμε τωρα εμεις… θα απαξιωθουμε ακριβώς όπως τα κλασικά ΜΜΕ.
Σχολιαστή, πιστευω ότι και στοιχειώδεις κανόνες (βασικά όσον αφορά την παραπληροφορηση) θα έπρεπε να βάλουμε και εγώ την ονομασα Ανεξάρτητη Αρχή, εσύ πες την κάπως αλλοιώς, που θα επισημαινε τις παρατυπίες αυτών των κανόνων και θα τις δημοσιοποιούσε.
Θα μου πεις …ποιος θα μας προστατεψει από τους προστατες μας… Και εδώ ειλικρινά δεν έχω απαντηση.
Αλλά με αυτήν την έννοια με αφορά η ανωνυμία και όχι να ξερω αν σε λένε Παπαδόπουλο.
Όσο για το marketing, η μικρή μου πείρα μου λεει ότι το πιο αποτελεσματικό marketing… είναι να πουλάς τον εαυτό σου. Αυτό που πραγματικά εισαι.
Αν ο φακός απογυμνωνει και η εικονα ξορκιζει τα φτιασιδια, στην γραφή αυτό είναι ακομα πιο έντονο.
Μπορείς να πεις ψεματα για ένα γεγονός, δεν μπορείς να πεις ψεματα για το ποιος εισαι. Το fake ακόμα και αν δεν μπορεί να το εντοπισει ο άλλος συγκεκριμενα, το εισπρατει. ΠΧ. Ότι και να κάνεις, όπως και να γράψεις, ότι και να σουρεις, εγώ για την ευαισθησια σου παιρνω όρκο.
Πριν γνωρισω τον Πασχάλη, θα έπειρνα όρκο για την βαθιά ευγενεια του. Τωρα απλά το επιβεβαιωσα.
Υ.Γ.Μην βιαζεστε θα πουμε και τα κακά μας...και εχουμε. Και εχεις απόλυτο δικιο, κλωτσαω την καρδαρα και απο την βιασυνη μου, και απο το ότι ειμαι ερμαιο του θυμικού μου. Και το κάνω και στη πραγματική μου ζωή.
Θα ξεκινούσα λέγοντας πως οι ίδιοι και κυρίως ο Σχολιαστής λέτε το αυτονόητο. Το blogging είναι άναρχο, είναι χύμα, είναι άστα να πανε, διαβάζεις τον πόνο του καθένα, την παραπλήροφόρησή του, βλέπεις τον ψυχικό του κόσμο, το δήθεν, το αληθινό, το υποκριτικό, το διαμάντι.
Δεν θα εστιάσω όμως σε αυτό γιατί είναι πολύ προφανές. Θα εστιάσω στο στρατευμένο που πουλάει, που είναι ΘΕΜΑΤΑΡΑ, που έχει ζουμί.
Λίγο πολύ συντρόφια γνωριζόμαστε, λίγο πολύ ξέρουμε τι γράφει ο καθένας. ΓΙΑΤΙ γράφει ο καθένας. Το 90% έχει πιει καφέδες μεταξύ του. Το 10% και πάλι έχει αναπτύξει κάποιου είδους επικοινωνία. Και είμαστε πολύ ματαιόδοξοι όπως αναφέρατε. Αντί να διαβάζουμε τις αναρ΄τησεις από τηλεφώνου...συνεχίσαμε να ποστάρουμε. Αλλά αγάπες μου...το blogging είναι απόλυτα στρατευμένο. Σκεφτείτε για ΠΟΙΟΝ γράφετε ο καθένας ξεχωριστά...και μην απαντήσετε σε μένα. Απαντήστε στον εαυτό σας.
Αν έδινα έναν ορισμό στον όρο στρατευμένο θα ήταν μάλλον η κινητήριος δύναμη που μας σπρώχνει να το συνεχίζουμε όλο αυτό.
Σχολιαστή, μην μας υποτιμάς, γέμισες την κανάτα και περίμενες κάποιος να την ρίξει. Το έκανε η Κατερίνα...και εγώ την κλωτσάω ακόμα πιο πέρα.
Μην μου πεις οτι δεν χαμογελάς...πίσω από την οθόνη. Δεν θα το πιστέψω.
@Σχολιαστής: Μάλλον τότε πρέπει να ορίσουμε τι είναι το στρατευμένο! Μάλλον εκεί χωλαίνουμε! Εγώ αυτό που είπα είναι ότι δεν κάνω στρατευμένο blogging. Φυσικά και αποζητώ πλέον (το τονίζω αυτό) την επικοινωνία. Γράφω, όμως, για την παρέα μου ή όπως είπε η Cindy γράφω για ΚΑΠΟΙΟΝ (αυτός ο κάποιος μπορεί να αλλάζει σε κάθε κείμενο). Αν κάποιος θέλει να εισχωρήσει στον προσωπικό μου κόσμο αφήνω τις πόρτες ανοιχτές. Ο τίτλος στο Blog μου είναι Welcome at Greecerella και δεν είναι καθόλου τυχαίος!
Στον ορισμό που έδωσες λοιπόν για το στρατευμένο blogging μάλλον δεν ανήκω και εγώ!!
Όσο για τον κουβά με το γάλα...να πω απλά ότι ρίχνω και εγώ ένα shoot με τη σειρά μου. Ξέρω και εγώ πολύ καλά ότι γελάς (όπως είπε και το Όργιο!!)
@Katerina: Κατερίνα δεν σε αγαπώ απλά, αλλά σε υπερ-αγαπώ!! Και δεν έχω καμιά διάθεση να κάνω Marketing, το ξέρεις πολύ καλά γιατί στο λέω και από κοντά!
Είπες μια μεγάλη αλήθεια κι αν κάτι έκανε το Blogging για μένα είναι ακριβώς αυτό. Με άλλαξε! Όχι επειδή έγραφα, αλλά γιατί με διάβασαν κάποιοι άνθρωποι και γνώρισα αρκετούς. Αν, λοιπόν, το blogging άλλαξε εμένα, τότε μπορεί να αλλάξει και άλλους ανθρώπους ή εγώ με τη σειρά μου να επηρεάσω άλλους. Είναι αυτό στράτευση; Μπορεί, αλλά δεν την κάνω ηθελημένα!
Το θέμα του οροθετικού ατόμου είναι αλήθεια ότι και εγώ ο ίδιος δεν το συνέχισα όπως είπες. Είδα όμως ότι δεν αφορούσε τελικά και πολύ κόσμο. Ίσως αυτό είναι που με έκανε να απογοητευτώ περισσότερο. Αν έγραφα για το πως πήδηξα το βράδυ θα είχα μια τρελή αναγνωσιμότητα...όχι όμως για ένα τόσο σοβαρό θέμα. Δεν λέει και αυτό κάτι;
Παιδιά... κάντε λίγο κράτει...
Δεν χρειάζεται να διαστρέψουμε εδώ όρους, γιά να "χωρέσουμε" ο καθένας το "δικό" του μέσα τους...
Ο όρος "Στρατευμένος" σημαίνει κάτι από ΠΟΛΥ ΠΑΛΙΑ, από όταν δεν υπήρχε Internet, από τότε που οι παππούδες σας (ή και οι προπάπποι σας) πολεμούσαν στα βουνά και στις πόλεις προσπαθόντας να πετύχουν τον σκοπό στον οποίο ήσαν στρατευμένοι... ο ορισμός είναι αυτός που έδωσα προηγουμένως... δεν υπάρχουν πολλαπλές ερμηνείες.
Και δεν είναι σωνει και καλά "προσόν" να είναι κανείς στρατευμένος... κάποιοι το ταυτίζουν με το "κολημμένος"... και μπορεί να μην έχουν άδικο....
Τώρα, αντί να ξαναορίζουμε την έννοια των λέξεων (σαν καλοί "αριστεροί"...) καλύτερα, -αν ο "στρατευμένος" πουλάει -οπως είπε και η Cindy- να ορίσουμε γιατί κάποιος μπορεί να είναι στρατευμένος... η αν σήμερα το στρατευμένο Blogging (ή ότι άλλο στρατευμένο) έχει νόημα....
Η Cindy έγραψε ένα σχόλιο -αποκάλυψη γιά το πόσο απόλυτος μπορεί να είναι κάποιος σχετικά με τον λόγο που γραφουμε στα blogs... ούτε λίγο ούτε πολύ προβάλλει την δική της ανάγκη να γράφει εστιασμένα γιά "κάποιον" σε όλους μας, και σχεδόν μας λέει ψεύτες αν δεν το παραδεχόμαστε... τα νειάτα είναι απόλυτα...
Αλλά ταυτόχρονα... μου έδωσε την ΑΠΟΛΥΤΗ "πάσα" στον "καυγά " μου με την Κατερίνα γιά την ανωνυμία...
Καλή μου Cindy... ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ανώνυμος... ακριβώς επειδή δεν ΜΠΟΡΩ να γράφω γιά κάποιον, γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν με ξέρει, γιατί κανένας ΚΑΠΟΙΟΣ ή ΚΑΠΟΙΑ δεν ξέρει ότι γράφω γιά αυτήν... ακριβώς γι' αυτό τον λόγο είμαι ΑΠΟΛΥΤΑ ελεύθερος να γράφω αυτό που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πιστεύω ή που πραγματικά αισθάνομαι... δεν θέλω να σε γοητεύσω, δεν ζητάω να σε εντυπωσιάσω... δεν "χτίζω" κάποιον ψεύτικο "εαυτό" προς εσένα, γιατί, καλή μου Cindy, δεν θα πιώ ΠΟΤΕ καφέ μαζί σου... δεν θα με γνωρίσεις ποτέ, και επομένως η "εικόνα" μου προς εσένα δεν έχει ΚΑΜΜΙΑ σκοπιμότητα... ΕΚΕΙ, Κατερίνα, βρίσκεται η αξία της ανωνυμίας... ή μάλλον ΚΑΙ εκεί...
Αυτή είναι η ΑΠΟΛΥΤΗ ελευθερία που δίνει η ανωνυμία... δεν είναι η ασυδοσία του να γράφεις ΨΕΜΜΑΤΑ, ή να συκοφαντείς... είναι η δυνατότητα του να γράφεις ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ σου, χώρίς φόβο και με όσο πάθος τραβάει η ψυχή σου... το κακό ποιήμα σου εσύ ο ατάλαντος, την καταγγελία σου εσύ ο φοβισμένος... την άποψή σου εσύ ο ασήμαντος... και άσε κατά μέρος τις φριχτές "ρυθμιστικές αρχές", Κατερίνα... μόνη σου τις αναιρείς λέγοντας "ποιός θα μας φυλάξει από αυτές"....
Σχολιαστή μου...ναι...θαυμάζω την αντρική αλαζονεία...που μπορεί να πείσει τον οποιοδήποτε πως μπορεί να γίνει το επίκεντρο στη ζωή κάποιας. Τόσο που εκείνη να γράφει δημόσια για εκείνον.
ΚΑΠΟΙΟΣ λόγος Σχολιαστή μου είναι
η ματαιοδοξία
η ανάγκη για αυτοπροβολή
οι δημόσιες σχέσεις
το social network
η παρέα
το κους κους.
Πολλά και όλα μαζί.
Όχι ο ένας...ο έρωτας...ο εκλεκτός.
Η ιστορία του blogging έχει αποδείξει πως όταν τα πράγματα γίνονται πιο προσωπικά περνούνε σε ιδιωτική σφαίρα. Και αν είναι και σοβαρά...δεν μαθαίνει κανείς γι αυτά!
Μην μπλέκεσαι...είμαι πολύ μικρή για να έχω ένα ιστολόγιο εδώ και έναμιση χρόνο αφιερωμένο σε κάποιον...μοναδικό...λόγο!
@Σχολιαστή: Το θέμα της ανωνυμίας είναι πολύ σχετικό. Μάλλον χάνεις μια πλευρά του Blogging! Πολλοί από εμάς συνειδητά έχουμε επιλέξει να γνωρίσουμε άλλους Bloggers. Αυτό λοιπόν έχει αλλάξει και το blogging μας. Θέλω να πω ότι για ένα μεγάλο μέρος πλέον bloggers δεν είμαι ο VK απλά, αλλά ο Κωνσταντίνος...και αυτό σε πληροφορώ έχει μια ακατανίκητη μαγεία!!
Είναι σεβαστό ότι εσύ δεν θες να το κάνεις, αλλά να που δεν μπορείς να καταλάβεις μια ολόκληρη πλευρά του Blogging!!
Συγγνώμη, Cinderella, διαβάζεις από το ...τηλέφωνο τις αναρτήσεις σου στην ...ματαιοδοξία, στις ...δημόσιες σχέσεις, στο κους-κους?...
Αν ήσουν ανώνυμη, δεν θα έσπευδες με τόση ..ένταση να διορθώσεις "εικόνες" που δημιουργήθηκαν γιά εσένα... κατάλαβες (πάλι) Κατερίνα το προσόν της ...ανωνυμίας??
Αν πάλι, Cindy, έκανα λάθος, και σε πρόσβαλα, θεωρόντας ότι ΜΠΟΡΕΙ να έγραφες γιά ..κάποιον... συγγνώμη ζητώ ταπεινά... αν και δεν θα ήταν καθόλου μα ΚΑΘΟΛΟΥ κακό, και ιδιαίτερα ΚΑΘΟΛΟΥ υποτιμητικό, όπως το θεωρεί το σχόλιό σου...
Και δεν είναι ...αντρική αλαζονία... το επίκεντρο της ζωής μπορεί να γίνει κάποιος γιά κάποια, καποια γιά κάποιον, και όλοι οι ...ενδιάμεσοι συνδυασμοί.
Αλλά... ας μην αλλάξουμε θέμα... σε παρεξήγησα και ζητώ ΠΑΛΙ συγγνώμη...
VK..
...όπως και εσύ, εξ' άλλου, δεν μπορείς να καταλάβεις το πλεονέκτημα της ανωνυμίας... και εγώ, φίλε VK, μένοντας ανώνυμος, αυτή ΑΚΡΙΒΩΣ την ...ακατανίκητη μαγεία θέλω να αποφύγω...
Χωρίς πλάκα... ασφαλώς δεν είμαι απόλυτος... ο καθένας βρίσκει ότι αναζητά, και μακάρι να το βρεί... είπα από την αρχή ότι γιά τον καθένα το Blogging είναι ότι τον ευχαριστεί.
Ξέρεις τι λένε οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μεγάλοι Somelier, γιά το καλό κρασί? Οτι καλό κρασί είναι αυτό που ΑΡΕΣΕΙ σε εσένα... όχι αυτόπου συνιστούν οι τρίτοι...
Το ίδιο και το blogging...
@Σχολιαστή: Μα δεν μπορείς να με βρεις πιο σύμφωνο.
Η διαφορά είναι ότι έζησα για σχεδόν ένα χρόνο την "μαγεία" του ανώνυμου blogging και πλέον μπορώ να συγκρίνω. Αλλά όπως λέμε και εμείς οι οικονομολόγοι δεν μπορείς να κάνεις Interpersonal comparisons! Και αυτό είναι ένα γεγονός. Ας κάνουμε, λοιπόν, ο καθένας ό,τι του αρέσει!
Σας βρισκω να τα λετε, αλλά …δεν είναι όλα τόσο απλα και τόσο ωραία…
Η μάλλον ‘The pure and simple truth is rarely pure and never simple»
Το μεγαλυτερο προβλημα της blogoσφαιρας είναι ο λαικισμός που αναδυεται τόσο έντονος πια.
Ασφαλως δεν ενοχλειται κανέις από τις όποιες διαπροσωπικές σχεσεις αναπτυσσόνται… από κάποιο ποιημα, μια προσωπική εμπειρία, ή ότι άλλο, αλλά το ξαναλεω…δειτε τα υποτιθεμενα ενημερωτικά blogs, με τεραστιες αναγνωσιμοτητες…αυτά που φτιαχνουν την σημερινή…αξιοπιστη ενημερωση… και φριξτε.
Αλλά και όσους διαμορφωνουν αποψεις, βρισκουν έτσι "απλά'..εύκολα θυματα, παραγουν …τόσο ευκολες ιδεολογικές αναλυσεις… και λαικιζουν, λαικιζουν, λαικιζουν.
Θα το ξαναπω…αυτό το μεσον, επειδή ακριβώς εχει αυτήν την δυναμική… εχει και πολλους μνηστηρες… που ηθελημενα ή συνηθως αθελητα κάνουν τεραστια ζημια.
Γιατί ο λαικισμός είναι φασισμός. Και μάλιστα το χειροτερο ειδος φασισ΄μού. Το πιο υπουλο, αυτό που διαβρωνει τα πάντα, αυτό που αλλοιωνει την κριτική σκεψη των πολιτών, αυτό που φτιαχνει υποχειρια. Αυτός που δεν χρειαζεται τανκσ για να παρει εξουσια... του την δινει...ο έτοιμασμενος από τους λαικιστες που τον χαιδευουν, "λαός"
Αν ο παρειστικος χαρακτηρας…είναι μια παιδική ασθενεια του blogging, ο λαικισμός…είναι ο καρκινος. Κια μάλιστα ...λοιμωδης καρκίνος...
Κατερίνα... δάσκαλε που δίδασκες...
Και ο Homo Sapiens έθεσε προηγουμένως το θέμα του λαικισμού, λέγοντας ότι "θεωρώ ότι ο λαϊκισμός είναι ό,τι πιο τραγικό υπάρχει σήμερα στη χώρα". Εγώ θα συμπληρώσω "...και ότι τραγικότερο και απεχθέστερο υπάρχει σήμερα στο Blogging..." το θέτεις και εσύ τώρα... και το καταδικάζεις...
Είναι το ψευδοστρατευμένο blogging...
Αυτό που γίνεται γιά να καλύψει άλλες ανάγκες (συνήθως επικοινωνιακές, προσωπικής μοναξιάς κλπ. κλπ.) και γιά να "φέρει" αναγνώστες (γιατί η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ επαφή με αυτούς είναι ο αληθινός στόχος)..
Αλλά και τα στρατευμένα blogging στην μισαλλοδοξία, στο μίσος της όποιας "επιτυχίας", στο άκρατο λαικισμό, στην κριτική των πάντων...
Και τα δύο χρησιμοποιούν τον λαικισμό, το χάιδεμα των αυτιών... γενικά υποστηρίζουν τις "δημοφιλείς" κυρίαρχες αυταπάτες με ένα ύφος "προοδευτισμού" της συμφοράς, χωρίς κρίση, σκέψη, εκτίμηση... ο νεοφιλελευθερισμός φταίει γιά όλα, οι Αμερικανοί είναι πάντα "κακοί" σε οτιδήποτε, οι επιχειρηματίες κλέφτες συλλήβδην, το κέρδος απαράδεκτο, οι "εργαζόμενοι" έχουν πάντα δίκιο, ο "λαός"(?) είναι αλάθητος... ο κομμουνισμός τελικά ...αδικήθηκε, η "αριστερά" είναι το άπαν, η οποιαδήποτε "επιτυχία" -οικονομική, καλλιτεχνική, προσωπική- πάντα ύποπτη, πάντα σε βάρος των εργαζομένων, η κακομοιριά η ύψιστη αρετή, η φιλοδοξία αμάρτημα... κάθε προσπάθεια "ύποπτη" που γράφουν ότιδήποτε θα προσελκύσει τους ημιμαθείς, ότιδήποτε θα τους κάνει να νοιώσουν ότι κάποιος "σπουδαίος" ενστερνίζεται τις "ιδέες" τους- ιδέες "φυτεμένες" συνήθως από μιά λακίζουσα και φασίζουσα αριστερά, από τις "κρατούσες" απόψεις περί των πάντων...
Και εδώ, φίλε Homo Sapiens, φίλη Κατερίνα... υπάρχει η ΑΔΡΑΝΕΙΑ (όλα κeφαλαία) ΟΛΩΝ ΣΑΣ... όλοι ΓΡΑΦΕΤΕ σε αυτά τα blogs... και κανένας δεν τολμάει να τους ξεχέσει ΠΑΤΟΚΟΡΦΑ γιά αυτά που γράφουν ...μόνο ο Σχολιαστής βγάζει το "φίδι από την τρύπα"... ο LLS τακτικώτατα συνδιαλέγεται με ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ Blogger του ελληνικού Internet, τον πιό απεχθή ψευτοκουλτουριάρη, αυτόν που κάνει την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ζημιά... το ίδιο και εσύ, φίλε Homo Sapiens... αλλά και εσύ, Kατερίνα... αυτό είναι ΑΔΡΑΝΕΙΑ... και ας ερμηνεύεται "ευγένεια", "καθωσπρεπισμός" και άλλα ...γλαφυρά. Η αν θέλεις, αυτό είναι ..ατολμία, άρνηση να "βρέξει" κανείς τα πόδια... ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά...
Αν κάποτε κάποιοι δεν πουν τα σύκα-σύκα... αν δεν ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΣΟΥΝ, όχι "έμμεσα"... με ωραιολογίες, τσιριμόνιες κλπ, μην μου λέτε γιά στρατεύσεις, καθήκοντα, ...και αδράνειες...
Bloggs που κοιμίζουν τον κόσμο...που καλλιεργούν την κακομοιριά, το μίσος, "χαιδέυουν" την ζήλεια και υποδαυλίζουν τον φθόνο...
Και αν θέλετε παράδειγμα... πηγαίνετε μιά βόλτα και διαβάστε την σημερινή ανάρτηση του Greek Rider... εκεί θα δείτε πως μιά αξιέπαινη προσπάθεια ερμηνεύεται με τέτοια μιασαλλοδοξία, κακομοιριά ... θα δείτε το ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ blogging σε όλο του το μεγαλείο... καχυποψία, απαξίωση, εμμονές... ο λαικισμός σε όλο του το μεγαλείο...
Θα γράψετε κάτι?... θα το καταγγείλετε? Οχι βέβαια!... "ευγενώς" θα το ...αγνοήσετε... αλλά, έτσι, αδιαφορόντας, φίλε Homo Sapiens, Κατερίνα... μένουμε στα λόγια... και στην αδράνεια...
Sxoliasti
Νομιζω ότι ονομάζεις "στρατευμένα" ή "λαικιστικά" ιστολόγια ,αυτά με τα οποία διαφωνείς αποδίδοντας τους επινενοημένη ηθελημένη λατρεία του απλοικού κοινότοπου λόγου.
Γιατί δεν σκέφτεσαι την πιθανότητα των εγγενών αντιφασεων των ιστολόγων,των δεδομένων παραστάσεων εμπειριών των συντακτών τους??
Στον GR και την Cynical πχ,επικρατεί ένα πλήθος αντιφατικών,αντικρουόμενων ιδεολογικων στάσεων.Λόγω της παραγωγικότητας τους (που δεν επιτρέπει επιτηδευση)είναι ενδεικτικά και της ΄συγχυσης που επικρατεί.Οι παρεμβάσεις μου έχουν τις περισσοτερες φορες την έννοια της αντίρρησης αλλά και της συγκατανευσης.
Ας μου επιτραπεί να ομολογήσω την ίδια μεικτή στάση μου εμπνέουν και τα δικά σου κείμενα.Αλλωτε κριτικά διαυγαστικά άλλοτε τόσο απόλυτα όσο και ο "αντινεοφιλελευθερισμός" της cynical.Δεν σε αποκαλούσα όμως στρατευμένο.
Σχολιαστή,
σου εγραψα και παραπάνω, όταν ξανααναφερθηκα στον λαϊκισμό, που ναι τον θεωρώ ευδοκιμουντα σε πολλά, blogs.
Τωρα, λες ότι όπου βλέπουμε λαϊκίστικες πρακτικές πρέπει να τις καταγγέλλουμε.
Δεν διαφωνώ, αλλά το ποια είναι η πιο αποτελεσματική πρακτική καταγγελιας, επαφιεται στην λογική, στο στυλ, στον τρόπο, στον χρόνο, του καθενός μας.
Και να πουμε τα συκα- συκα …έχεις καταγγειλει, αρκετά πραγματα σε διαφορα blogs. Δεν θα σε κρινω για το αν ήταν σωστό ή όχι, καλός ή κακός ο τρόπος σου, καθωσπρεπει ή με τον απαιτουμενο «σεβασμό».
Αυτά μακρυα από εμενα. Εγώ προσπαθώ να δω την ουσια αυτου που λες, και να βάλω την ευθιξία μου στην μπάντα. Και αυτό που λες συνηθως είναι και πολύ ουσιαστικό και το πιο σημαντικό, μακρυα από τον συρμο.
Θα σου πω όμως ότι εκτιμώ, ότι ο τρόπος σου ΔΕΝ είναι αποτελεσματικός . Γιατί ενώ έχεις μια πραγματικά ουσιαστική παρέμβαση, δίνεις την «δυνατοτητα», να μην απαντηθει η παρεμβαση σου, και να κρυφτεί όλο αυτό πισω από όποια ευθιξια και το όπως εννοεί ο καθενας τους «καλους τρόπους».
Και ναι εδώ θα σε «εγκαλεσω» και θα σου πω, ότι απομονωσες την δική σου φωνή. Και το θεωρώ λαθος σου.
Θα μου απαντησεις και σωστά, αυτός ειμαι, αυτό κρινω εγώ. Ναι, αλλά δεν δινεις την μαχη σταθμίζοντας τι έχεις απέναντι ;;;
Τωρα ναι, απαντησα στην αναρτηση του GR , που την θεωρώ, πραγματικά λαϊκίστικη και διαστρεβλωτική...
Αλλά δνε εχω κοινό τόπο να σταθώ. Αλλά έχω την αισθηση ότι ζω σε μια άλλη χωρα, σε έναν άλλο πλανήτη, σε μια άλλη ιστορική πραγματικότητα. Αντιλαμβάνομαι... ότι ένας απο τους δυο μας ειναι τρελός.
Σηκώνω τα χερια Σχολιαστή...δεν μπορώ, ειναι περα απο κάθε αισθηση δικής μου λογικής ...ότι κάποιος ονειρευεται κολχοζ, και λεει ότι η αναπτυξη ειναι ...φτου κακά, ότι μιλάει ΑΚΟΜΑ... ότι εγκαλεί αν αγαπάς τον Θεό σου...εγκαλει... την μεγάλη προσπαθεια που κάνουν κάποιοι, ναι κάποιοι ελαχιστοι, σε αυτήν την μιζερη χωρα, εις βάρος του προσωπικου τους χρονου, εις βάρος του καναπέ...και του δνε βαριεσαι... να εξηγησουν τι σημαινει δημιουργητκοτητα, επιχειρηματικότητα, αυξηση της πιτας, καινοτομία, αγορά, σε παιδιά 17 χρονών.
Να κυνηγησουν κάθε πιθανό πόρο, να παρακαλεσουν, να εξαντλησουν ότι μεσο μπορεί να υπάρχει, όχι για το δικό τους μιζερο όφελος, όχι για το δικό τους ρουσφετι, αλλά για να φτασουν στην ελπιδα, στα παιδιά, να περασουν με καινοτομους τρόπους το μηνυμα, ότι υπάρχει και άλλος δρομος περα απο το να βάλεις τον μπατζανακη σου να σε κάνει συμβασιουχο στο δημοσιο ‘η να παριστανεις την Τσεκου.
Σηκωνω τα χερια ψηλά Σχολιαστη...
Πολλοί bloggers ανέβαζαν κατά καιρούς κείμενα για το τι σημαίνει το blogging γι αυτούς, πως ξεκίνησαν, πότε σκοπεύουν να σταματήσουν κτλ. Δεν ξέρω γιατί, δεν με συγκίνησαν ποτέ. Ειλικρινά δεν έβρισκα την ουσία. Γράφω επειδή μου αρέσει, τώρα αν με διαβάζει και κάποιος ακόμα καλύτερα. Αλλά εγράφα και πριν να ανοίξω το blog και σίγουρα θα συνεχίσω να γράφω και αφού το κλείσω. Ποτέ δεν με απασχόλησε το γιατί, ποιος είναι ο σκοπός, για πόσο καιρό θα το κάνω, τι θέλω να πετύχω κτλ. Πάντως μιας και για πρώτη φορά ζητάς την συνεισφορά μου, γιατί όχι. Οτι γράφει κανείς, καλό είναι.
Ας μιλήσουμε όμως θεωρητικά, όπως είπες και εσύ. Τι είναι το blogging. Νομίζω ότι ορισμός του Blogging δεν υπάρχει. Για όλους μας σημαίνει κάτι διαφορετικό. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι το blogging είναι ένας τρόπος έκφρασης. Νομίζω ο μοναδικός που σου παρεχει όσα στεγανά θέλεις. Μπορείς να γράφεις ότι θέλεις, να μην ξέρει κανένας ποιος είσαι και αν θέλεις να μην δέχεσαι και κανένα σχόλιο για τις απόψεις σου. Επομένως είναι αναμφισβήτητα ο πιο ασφαλής τρόπος να εκτεθείς. Φυσικά για κάποιους είναι απλά ένας τρόπος να γίνονται αρεστοί, να κάνουν παρέες, να σχολιάζουν τον άλλο ή απλά να τσακώνονται με ξένους. Είναι αυτό που λέμε «από όλα έχει ο μπαξές».
Θ α συμφωνήσω σε ένα σημείο με τον Homo Sapiens. Η κινητήρια δύναμη του blogging είναι η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας, Η ανάγκη να μετρήσουμε τη «δύναμη» των απόψεων μας στο δημόσιο χώρο!
Τι δυναμική έχει; Νομίζω πως έχει την ίδια με κάθε έντυπο που διαβάζετε από πολλούς. Υπάρχουν blogs που έχουν καθημερινά επισκέεις περισσότερες από μία εφημερίδα. Επομένως είναι θεωρητικά δυνατόν να περνάνε και κάποια μηνύματα. Φυσικά όχι μόνο αυτά, αλλά και όλα τα blogs από όσους και αν διαβάζονται μπορούν να περάσουν ένα μήνυμα. Ακόμα και αυτά που διατηρούν τον παρείστικο χαρακτήρα του. Νομίζω πως η ελληνική blogοσφαιρα έχει να επιδείξει κάποιες κινητοποιήσεις. Μπορεί εγώ να μην έχω συμμετάσχει σε καμία, αλλά έχω διαβάσει για κάποιες κινησεις που ξεκίνησαν ή υποστηρίχτηκαν από τα blogs. Πάντως δεν υπάρχει κανένα κοινό χαρακτησριστικό των bloggers. Τίποτα που να μπορεί να τους χαρακτηρίσει ομάδα και τίποτα που να μπορέσει να τους ωθήσει να δράσουν συντεταγμένα.
Στις ερωτήσεις που απευθύνει ο Homo Sapiens η δική μου άποψη είναι ότι ο καθένας κάνει ότι μπορεί και με ότι μέσο διαθέτει. Με αυτό θέλω να πω ότι δεν ποστάρουμε για τη Γάζα επειδή νοιώθουμε τύψεις. Τουλάχιστον δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο με μένα. Ούτε και το βλέπω ως άλλοθι για κάτι. Πρώτα πρώτα γιατι βα χρειαστώ άλλοθι. Δεύτερον τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε εκτός από το να ποστάρουμε; Να πάμε να πολεμήσουμε στο πλευρό του κάθε κατατρεγμένου; Επομένως δεν πιστεύω ούτε ότι το blogging είναι άλλοθι απραξίας ούτε και μέσο διαφήμισης της κοινωνικής μας ευαισθησία.
Σχετικά με το Humanoblogging που ανέφερε ο lls. Στην αρχή ήμουν αντιθετος. Σε σημείο παρεξηγήσεως. Και πάλι είμαι διστακτικός. Αποτέλεσμα να έχω γνωρίσω ελάχιστους μέσω του blogging αλλά δεν πιστεύω πως αλλάζει κάτι. Ισως το ότι αν τον γνωρίζεις τον άλλο είσαι λίγο πιο προσεκτικός στο τι θα πεις. Προτιμω να μην γνωρίζω αυτούς που συνομιλώ διαδικτυακά. Βέβαια διατηρώ το διακίωμα να αλλάξω άποψη στα επόμενα χρόνια ή μήνες.
Κάτσε να διαβάσω τώρα ακόμα μία φορά τα σχόλια και θα επανέλθω…
Nομίζω ότι δεν καταλαβαίνω ακριβώς ποιο είναι το σκεπτικό εδώ πέρα.
Μιλάμε για την ανωνυμία. Όπως σωστά το είπες Κατερίνα, το να αποκαλύπτεις στοιχειδώς ποιος είσαι (όχι απαραίτητα όνομα, ΑΦΜ και αριθμό βιβλίαρίου ΙΚΑ) βοηθά στην όποια αξιοπιστία θέλεις να δώσεις στο δικό σου εγχείρημα. Είναι θέμα κοινής λογικής.
Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω καθόλου το συλλογισμό του Σχολιαστή: θεωρείς ότι εσύ μόνο βγάζεις το φίδι από την τρύπα; Ποιον αφορά αυτό; Αν το κάνεις εξ'ονόματος όλων, count me out με όλο τον σεβασμό. Μου είναι παντελώς αδιάφορος και ο αγενής και ο ανάγωγος και ο χυδαίος. Ας με βρίσουν και ας με ειρωνευτούν. Απλά θα αδιαφορήσω και τέλος. Δεν χρειάζεται να το κάνω ανώνυμα.
Και αν αυτό είναι αδράνεια, τι είναι δράση; Να χέσω τους υπόλοιπους; Αντε και τους έχεσα: τους έχεσα όλους; Δυστυχώς για κάθε έναν που χέζεις και του δίνεις αξία, ξεπετιώνται άλλοι 50. Δεν έχω χρόνο, λυπάμαι.
Είναι προτιμότερο να ασχοληθώ με αυτούς που μπορούν πραγματικά να δράσουν και να κάνουν τη διαφορά. Υπάρχουν παραδείγματα, όπως είπα και νωρίτερα. Πολλές πρωτοβουλίες έγιναν από bloggers -με μικρή ή μεγαλύτερη συμμετοχή.
Όσο για τους κανόνες: καλύτερη η αυτορρύθμιση. Ο στοιχειώδης σεβασμός που ο ένας δείχνει απέναντι στον άλλον. Γιατί και εκεί που μπαίνουν κανόνες, απλά δεν εφαρμόζονται. Το ΕΣΡ (και η ΕΣΗΕΑ θα πρόσθετα εγώ) είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Κατερίνα,
Γράφεις "Και ναι εδώ θα σε «εγκαλεσω» και θα σου πω, ότι απομονωσες την δική σου φωνή. Και το θεωρώ λαθος σου."
Ναι... σίγουρα δεν είμαι ο καλύτερος στο marketing Blogging μου... και δεν το λέω με απαξιωτική έννοια γιά το marketing... και αυτό πάιχει τον ρόλο του, και στο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ στρατευμένο blogging, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα (μην ξεχνάμε ότι 50 χρόνια πριν το marketing Λεγόταν προπαγάνδα).
Αλλά πάλι θυμιζω ότι ...είμαι ΑΝΩΝΥΜΟΣ... και σαν ανώνυμος, δεν αποκομίζω προσωπικο "κέρδος" από ότι γράφω... δεν "κερδίζω" πόντους στις παρέες, δεν βρίσκω φίλους από αυτό...
Τώρα, σε αυτά που έγραψα γιά το λαικίστικο Blogging... χαίρομαι που συμφωνείς γιά την ανάρτηση του Greek Ρider... το να "σηκώνεις" όμως τα χέρια, και να λες "τι να κάνω?" δεν λέει απολύτως τίποτα...
Είναι όμως δικαίωμά σου... αλλά μόνο εφ΄όσον δεν διαλαλείς την αντίοθεσή σου με τον λαικισμό, εφ' όσον δεν καταγγέλλεις...
Apos,
Το σκεπτικό είναι πολύ απλο: Αν διαφωνείς σε κάτι, αντί να κάνεις την πάπια, το λές ευθεώς. Αν θέλεις, βέβαια... αυτή είναι η συνεπής στάση. Τώρα, ο τρόπος που θα το πεις, αυτό έγκειται στον κάθε ένα... απλά νομίζω ότι όποιος διαφωνεί, έχει ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ να το πεί... απλά.
Αλλά αν δεν το κάνεις, μην βγαίνεις και κατηγορέις πολιτικούς, κυβερνήσεις κλπ. κλπ.... ο αμέτοχος δεν έχει δικαιώματα, τα μέτρα και τα σταθμά είναι τα ίδια παντού... αδιάφορος στο blogging, αδιάφορος και σε ότι γίνεται γύρω σου...
Με το σκεπτικό σου φτάσαμε σήμερα εδώ που φτάσαμε... ωραία περιγράφεις την Λερναία Υδρα... αλλά με το δικό σου σκεπτικό την αφήσαμε και σήμερα έχει 1000 κεφάλια...
Και να ξεκαθαρίσω κάτι:: Δεν μιλάω εκ μέρους κανενός αλλου εκτός από τον εαυτό μου... και ασφαλώς δεν μιλάω εκ μέρους σου.
Όχι , Σχολιαστή αυτό είναι unfair…
Το να εισαι επωνυμος ή ανωνυμος δεν εχει καμμια σημασία.
Το marketing της φωνής σου, γιατι για την ΦΩΝΗ ΣΟΥ μιλάμε, για την άποψη σου μιλάμε, δεν εχει σχεση ουτε με παρεες ουτε με πόντους.
Στο ξαναλέω, δίνεις την δυνατοτητα σε πολλους, να πιαστουν, να κρατηθούν, να δικαιολογησουν, να πατήσουν, απο τον διαφορετικό τρόπο σου και να μην απαντησουν.
Καταλαβαινεις πολύ καλά τι λεω, δνε μιλάω για το αν αρεσει ή όχι (προσωπικά δνε εχω κανενα προβλημα, αντιθετα μου αρεσει ο αιχμηρός λόγος, όπως και οι ανθρωποι που το θυμικό τους ειναι εντονο), αλλά σου ειπα... δινεις πάτημα, για να μην ακουγεσαι όσο αξιζει στην φωνή σου. Και η φωνή σου [πρέπει να ακουγεται, καέχει πραγματικό βάρος και ουσια. Και ειναι ουσιαστική. Κια δνε ειναι του συρμού.
Και με αυτήν την έννοια ειναι αναποτελεσματική η μεθοδος σου. Δεν έχει το αποτελεσμα και την ισχύ που της αξιζει, ακριβώς γιατί ειναι πολύ ευκολο για κάποιον που θέλει να υπεκφύγει, να ...θεωρήσει εαυτόν θιγμένο
Με το σκεπτικό του NDN συμφωνώ 100%... και ότι έγραψα, το έγραψα μέ βάση την κουβέντα γιά το στρατευμένο Blogging... που δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ απαραίτητο... υπάρχουν εξαιρετικά Blogs καθόλου στρατευμένα, με καλλιτεχνικό, ποιητικό, προσωπικό περιεχόμενο, γεμάτα ευαισθησία, ανθρωπιά...
Αλλά μου τη δίνει να βλέπω τιμητές των πάντων ...εκτός από τους ίδιους και τον περίγυρό τους... μου τη δίνει να βλέπω να καταγγέλλονται ΤΑ ΠΑΝΤΑ, και από την άλλη να "σιγοντάρονται" με "ευγενή", "αξιοπρεπή" και ανούσια σχόλια όσα αντιδραστικά και οπισθοδρομίκά γίνονται εδω μέσα...
Ndn καλησπέρα,
Ναι έχουν γραφτεί...τόνοι λεξεων για το τι σημαινει blogging.
Αλλα το θέμα δεν ειναι ...το γιατί κάνει blogging, ο καθενας μας... Χιλιαδες άνθρωποι ...χιλιαδες λογοι...
Αλλά το blogging πια επηρρεαζει, διαμορφωνει, διακινεί... εμεις τι κάνουμε;;;
Αυτό ειναι το ερωτημα.
Και δεν εννοώ τον ακτιβισμό.
Αλλά σε μια εποχή απολυτης αναξιοπιστιας των ΜΜΕ, έχει κάποια αξιοπιστια σήμερα η blogoσφαιρα;
Τωρα οι προσωπικές γνωριμίες... πολύ μικρή σημασία εχουν. Προσωπικά τις βλέπω ως εξής. Κια στον επαγγελματικό μας χωρο, γνωριζουμε ανθρωπους που μπορουμε γιατί μας κάνουν, ταιριαζουμε, να εχουμε και κοινωικές επαφες, εκτος γραφειου...αυτό..απλά ανθρωπινο. Κάπως έτσι και με το blogging.
Σχολιαστή,
καταλαβαινω πολύ καλά τι λες, και εγώ τα παιρνω... αλλά για την αποτελεσματικότητα της παρεμβασης μιλάμε.
Περί ανωνυμίας. Νομίζω το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της «ανωνυμίας» το περιέγραψε ο Σχολιαστής στην απάντηση του στην Cinderella. Ο ανώνυμος γράφει ότι θέλει όπως θέλει και για ότι θέλει χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανέναν και αντίστοιχα είναι καλυμμένος από ανάλογες επιθέσεις. Αυτό μπορώ να το τεκμηριώσω και με παραδειγματα. Νομίζω όμως ότι όλοι το δεχόμαστε ως κάτι που ισχύει. Εχει διαφορά να μην σε ξέρει κανένας από το να σε ξέρει η μισή Blogoσφαιρα. Από εκεί και πέρα όμως το να αποκαλύπτεις στοιχειδώς ποιος είσαι (όχι απαραίτητα όνομα, ΑΦΜ και αριθμό βιβλίαρίου ΙΚΑ) βοηθά στην όποια αξιοπιστία, όπως πολύ σωστά είπε και ο Apos. Και εδώ τα παραδείγματα άπειρα. Κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Ότι είναι πιο βολικό στον καθένα. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα.
Πάμε τώρα στον λαικισμό. Και εγώ έχω ίδια άποψη για όσους λαικίζουν. Είναι ενοχλητικό να βλέπεις κάποιον να κατηγορεί τους πάντες στο blog του, να τον πειράζουν τα πάντα και να μην προτείνει απολύτως τίποτα. Πάντως δεν θα κάτσω να συγκρουστώ μαζί του. Ο ένας και μοναδικός λόγος είναι ότι δεν έχω χρόνο. Και εκεί ξαναγυρνάμε στο γιατί άρχισα το Blogging. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι δεν το άρχισα για να μαλώνω. Αν θέλω να μαλώσω κάνω μία βόλτα με το αυτοκίνητο και βρίσκω χιλιάδες για να δερνόμαστε μέχρι το επόμενο πρωί. Δεν χρειάζεται να το κάνω διαδικτυακα. Και πάλι όμως θα πω ότι δεν με πειράζει που κάποιοι το κάνουν. Ο καθένας με ότι τον γεμίζει.
Τέλος σε αυτό που με ρωτάς Κατερίνα. Ναι το blogging επηρρεαζει, διαμορφωνει, διακινεί και αυτό που κάνουμε εμείς είναι να καταγράφουμε τις απόψεις μας με σκοπό να δούμε πόσοι είναι σαν εμάς και κατά δεύτερον να πείσουμε κάποιον που «ψάχνεται». Το ίδιο συμβαίνει και από την ανάποδη. Σε κάποια θέματα που εμείς «ψαχνόμαστε», μπορεί να βρούμε τις απαντήσεις που ζητούσαμε. Αυτό κάνουμε προς το παρόν. Δεν αποκλείω στο μέλλον να μας δοθεί η ευκαιρία να κάνουμε και κάτι ακόμα. Πάντως σήμερα η blogoσφαιρα δεν μπορούμε να πούμε ότι έχει τη δυνατότητα να κάνει κάτι άλλο, τουλάχιστον όχι στο σύνολο της.
Πιστεύω ότι τα όσα έγραψε ο NDN και στα δύο σχόλιά του είναι σημαντικά... είναι μιά νηφάλια άποψη, και συμφωνώ μαζί της. Σε ένα δεν συμφωνώ: Δεν μαλωνει κανείς γιά να "ξεδώσει"... εγώ τουλάχιστον δεν το κάνω... "μαλώνει" κάποιος οταν υπάρχει ουσία, όταν διαφωνεί. Και το ότι δεν στέκεται κάποιος να συγκρουστεί γιά αυτά που πιστεύει -αν βέβαια πιστεύει σε κάτι- αυτό είναι η αδράνεια που μέμφομαι... και που τελικά, πολλαπλασιαζόμενη με τον αριθμό των ...αδρανών, δίνει το αποτέλεσμα που έχουμε σήμερα... γιατί οι "άλλοι", φίλε NDN, δεν είναι ούτε στιγμη αδρανείς...
πριν αρχίσω να γράφω εγώ ο ίδιος διάβαζα αρκετό καιρό άλλα μπλοκ. περισσότερο τα λεγόμενα προσωπικά.
πολλά κείμενα με αγγίξανε. σε πολλά βρήκα δικές μου σκέψεις. δικές μου εμπειρίες. δικές μου ανησυχίες. δικές μου απαντήσεις και ερωτήσεις. πολλές φορές θέλησα να αφήσω ένα σχόλιο σαν ανώνυμος. και δεν το έκανα. πραγματικά δεν ξέρω γιατί. ίσως γιατί μοιάζει να ακουγόταν μια φωνή από το υπερπέραν.
η πλειοψηφία αυτών που γράφω είναι προσωπικού περιεχομένου. πολλά κείμενα εκθέτουν μεγάλο μέρος της ζωής μου, όνειρα, επιθυμίες, απόψεις, με τον όποιο τρόπο. και δη και στα σχόλια. συνειδητά και εν γνώση μου.
οι πρώτες φωτογραφίες του άβαταρ ήταν εικόνες "καλλιτεχνικές". στην πορεία σκέφτηκα ότι είχα εκθέσει σημαντικά πράγματα που να πω το όνομά μου ή να δείξω το πρόσωπό μου είναι το λιγότερο. με την ίδια λογική συνάντησα και συναντώ αρκετά άτομα με το χαρακτηριστικό ο μπλόκερ.
προφανώς δεν ταιριάζουμε με όλους. προφανώς δεν καταλαβαινόμαστε με όλους. και προφανώς κάνεις φιλίες. όπως γνωρίζεις ένα άτομο στην δουλειά ή γνωστό φίλου και γίνεσαι ή δεν γίνεσαι φίλος.
το να αυτολογοκριθώ ή να λογοκριθώ στην συνέχεια, επειδή μπορεί να με διαβάζουν άτομα που έχω γνωρίσει και με έχουν γνωρίσει, δεν περνάει καν από την σκέψη μου.
το θέμα με την ανωνυμία το θεωρώ λίγο παράταιρο. είναι σαν να μιλάς με κάποιον στο ίδιο δωμάτιο πλάτη πλάτη. και πιστεύω στα βλέμματα.
Μου αρέσει το ζήτημα περι ανωνυμίας αλλά να ξεκαθαρίσω κάτι που τέθηκε από τον Σχολιαστή και τον ΝdN. Ακόμα κι αν δεν με γνώριζε κανένας μέσα από αυτόν τον χώρο, κανένας όμως, και πάλι έτσι θα αντιδρούσα. Δεν μου αρέσει να υπάρχουν υπόνοιες για το ποια είμαι, για τον λόγο που γράφω, για το οτιδήποτε. Είτε είμαι η Σούλα από τα κάτω Πατήσια, είτε η Κούλα από τη Βάρη ένα και το αυτό. Επειδή είμαι αυτή που είμαι...και επειδή η διαδικτυακή εικόνα είναι ταυτόσημη της πραγματικής δεν έχω λόγο να κρύβομαι από τη μια, να φωνάζω οτι είμαι η Σίντυ από την άλλη, να αφήνω ερωτηματικά...και πέπλα μυστηρίου.
Πολύ απλά...το να έρθεις κοντά με 5-6 ανθρώπους από αυτόν τον χώρο το θεωρώ θεμιτό αλλά όχι αυτοσκοπό.
Ας μην γελιόμαστε παίδες. Όλοι έχουμε μπει στο τρυπάκι. Και έχουμε δει, έχουμε γνωρίσει, έχουμε αποκτήσει παρέες.
Καλό είναι ντε!
Α ναι...και περι ανωνυμίας...κάτι ακόμα..μην ξεγελιέστε. Επώνυμα γράφετε. Το προφίλ σας οδηγεί στο ιστολόγιο σας. Ακόμα και να μην σας διαβάσει ο άλλος...από την ταπετσαρία, το προφίλ, μια φωτογραφία...κάτι θα καταλάβει. Δεν είναι μπιτ βλάκας ο αναγνώστης σας. Μην τον υποτιμάτε. Γι αυτό λέω...πως ότι υποστηρίζετε με το διαδικτυακό σας προφίλ ως Μαριγώ Τσιλιμπίθρου, να είναι το πιστεύω σας και εκεί έξω. Αλλιώς ποιος ο λόγος να παίζεις ρόλους..ειδικά σε ανθρώπους που δεν σε έχουν δει ποτέ;;
Καληνύχτες!!!
Ποια είναι η ηλεκτρονική μας ταυτότητα;
Πως ορίζεται η «ηλεκτρονική ταυτότητα» του καθενός; Αν είναι ο «Χρήστος Χ.» ή ο «Homo Sapiens» ή η «Κατερίνα» ή ο «Ανώνυμος» , τότε δεν έχει καμία απολύτως σημασία , γιατί όλα υπάγονται στην κατηγορία «Ανώνυμος» , εκτός ίσως από περιορισμένο αριθμό ανθρώπων , που ξέρουν το φυσικό πρόσωπο που κρύβεται πίσω από το κάθε όνομα ή ψευδώνυμο. Θα όριζα ηλεκτρονική ταυτότητα του καθενός το σύνολο των αναρτήσεών του και τη θέση του για κάθε θέμα που καταπιάνεται ανάμεσα σε πολλές άλλες , που συγκρούονται στο διαδίκτυο. Να το πω αλλιώς η ιδεολογική του «φωτογραφία» , που το περίγραμμά της αναδεικνύεται μέσα από τα κείμενα του καθενός και προκαλούν το ενδιαφέρον πολλών ή περνούν αδιάφορα , περιέχουν κάτι καινούργιο ή ανακυκλώνουν και αναμεταδίδουν γνωστές απόψεις.
Ποιος είναι ο προσδιορισμός της ηλεκτρονικής μας παρουσίας;
Πολλοί άνθρωποι , που δεν θα έβγαιναν ποτέ σε μία Γενική συνέλευση της πολυκατοικίας τους π.χ. να εκφράσουν τις απόψεις τους , το κάνουν με μεγάλη ευκολία καλυπτόμενοι από την ανωνυμία μπροστά σε μια οθόνη που δεν τους βλέπει, δεν τους ξέρει και δεν τους ακούει κανείς. Η ηλεκτρονική παρουσία σε διάφορα blogs τους δίνει τη δυνατότητα να τεστάρουν χωρίς ρίσκο τις απόψεις τους , να τις μετρήσουν , να τις στρογγυλέψουν , να τις αλλάξουν πριν γίνουν αναρτήσεις που θα προσδώσουν το ανάλογο βάρος στην «ηλεκτρονική ταυτότητα» του καθενός.
Ποιο το νόημα και ο σκοπός του blogging;
Ποιο το νόημα και ο σκοπός της συνάθροισης πολλών εξ ημών σε ένα καφενείο, σε ένα καφέ , σε ένα θέατρο, σε μια συναυλία, σε ένα γήπεδο; Όταν μάλιστα ο χρόνος δεν επιτρέπει να βρισκόμαστε κάθε μέρα σε ένα απ’ αυτά καλοί είναι και οι εξομοιωτές. Δυστυχώς ή ευτυχώς το διαδίκτυο είναι ένας φιλόξενος τόπος , ένα τεράστιο διεθνές καφενείο όπου ο καθένας μας δίνει την εικονική του παρουσία σε πολλά δρώμενα ( ή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι μετέχουμε καλύτερα) χωρίς ιδιαίτερο κόπο, χωρίς ρίσκα, χωρίς να εκθέσουμε το κύρος της «φυσικής» μας προσωπικότητας. Μπορείς να οδηγείς σε εξομοιωτή το μοντέλο σου στα όρια της ταχύτητάς του, να το τσακίζεις και να ξεκινάς από την αρχή χωρίς τον παραμικρό κίνδυνο!
Ποια κίνητρα μας παρακίνησαν να εκθέτουμε δημόσια τις απόψεις μας;
Οποιοσδήποτε άνθρωπος , που ασχολείται και ενδιαφέρεται για τα κοινά είναι βέβαιο ότι έχει προσβληθεί από τον ιό της «δημοσιότητας» Θέλει οι απόψεις του να κοινοποιούνται σε πολλούς, να είναι αναγνωρίσιμος, να παίζει γενικά ρόλο στα πολιτικά δρώμενα σε όσο γίνεται μεγαλύτερης ακτίνας κύκλο προσώπων. Είναι ο ορισμός του πολιτικού όντος , που δεν μπορεί να ζήσει με άλλο τρόπο και έτσι λειτουργούσε διαχρονικά από την εποχή της αγοράς του δήμου , του τύπου, του ραδιοφώνου, της τηλεόρασης, του διαδικτύου. Είναι επανάσταση στη διακίνηση των ιδεών η δυνατότητα που έχει ο καθένας από μας να γράφει ότι θέλει και αυτό να είναι δυνατόν να διαβαστεί από οποιονδήποτε στον κόσμο! Δωρεάν μπαίνει κανείς επί ίσοις (σχεδόν) όροις με όλους στο στίβο της διανόησης. Όσοι έχουμε τη γνώμη ότι είμαστε οι αδικημένες μορφές της πολιτικής και πνευματικής ζωής του τόπου θεωρώντας, οι δύστυχοι, ότι κατέχουμε την αλήθεια , που όλοι οι άλλοι κακοποιούν έχουμε την ευκαιρία της δικαίωσης σε ηθικό έστω επίπεδο. Η αρρώστια εκδηλώνεται ήπια μάλλον σε όλους εμάς, που εκθέτουμε τις απόψεις μας στο διαδίκτυο. Σε πολλούς παρατηρούνται έντονα συμπτώματα που φτάνουν μέχρι τη φυσική τους παρουσία στον πολιτικό στίβο , όπου , αν τα καταφέρουν , αναβαπτίζονται από απλά «ψώνια» σε έγκυρες πολιτικές και πολιτειακές προσωπικότητες!
Υπάρχει συλλογικό κοινωνικό όφελος, παράγουμε μία κοινωνική προστιθέμενη αξία ή το blogging είναι άλλοθι της κοινωνικής μας απραξίας;
Τείνω να απαντήσω ότι ισχύει το δεύτερο, αλλά δεν το κάνω γιατί θα ήθελα πολύ να ίσχυε το πρώτο. Πιστεύω μάλιστα ότι , όταν γίνουν οι κατάλληλες προσαρμογές της κοινωνίας μας και αρχίσουν οι άνθρωποι να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο γι’ αυτό το σκοπό (να στηρίζουν δηλαδή κοινωνικές αξίες) , τότε μάλλον αυτό θα είναι η συνέχεια επί της οθόνης της κοινωνικής δραστηριότητας που θα έχει ήδη λάβει χώρα έξω από το διαδίκτυο στα πραγματικά πεδία των κοινωνικών μαχών. (Αν είμαστε τυχεροί και δεν οργανώσουν εξ ίσου καλά τη δουλειά και όσοι τις αντιμάχονται) Σ’ αυτή τη φάση το διαδίκτυο παίζει το ρόλο του εξομοιωτή σε ασκήσεις κοινωνικών αγώνων μάλλον. Θα με εμπιστεύονταν όμως κανείς να οδηγήσω ένα αεροπλάνο, όντας και αυτός επιβάτης, αν τον βεβαίωνα ότι τα καταφέρνω περίφημα σε όλους τους εξομοιωτές πτήσεων που έχω στο pc μου;
Πάντως θεωρώ βέβαιο ότι το blogging παίζει βασικότατο ρόλο στην ευκολία διακίνησης των ιδεών και λειτουργεί σαν ένα άριστο χωνευτήρι απόψεων γύρω από το κοινωνικό γίγνεσθαι , που θα φανεί εξαιρετικά χρήσιμο πράγμα στη δεδομένη κρίσιμη στιγμή.
Lls καλημέρα,
αν και το σχολιο σου απευθυνεται στον Σχολιαστή, επετρεψε μου να παρεμβω. Θεωρώ ότι συγκρινεις εντελώς, μα εντελώς, ανομοια πραγματα.
Ειναι τελειως διαφορετικό πραγμα η βιβλιογραφική αναπαραγωγή και η ευκολη εκλαικευση κατα το δοκουν και τελειως άλλο πραγμα η παραγωγή γνωσης.
Είναι τελειως διαφορετικό πραγμα να τσιταρεις κατα πως βολευεσαι και τελειως άλλο πραγμα να κάνεις ουσιαστική κριτική στα πραγματα.
Αλήθεια lls, η ελευθερία απειλειται μονο απο αυταρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα;
Ή ο μεγαλυτερος κινδυνος για την Ελευθερία ΣΗΜΕΡΑ, είναι η εξαφάνιση της κριτικής, της συγκρουσης, η εξαπλωση της αμνησίας, και η αυξανομενη ανικανότητα αμφισβητησης;
Πόσο επικινδυνη ειναι αλήθεια, η ...πλειοψηφική γνώμη;;;;
Πόσο επικινδυνες ειναι οι πλατφορμες ...για την δημιουργία ψευδοπλειοψηφειών;
Αυτα δεν ειναι σημερα τα χαρακτηριστικά των blogs των ...διανοουμενων;
Ποια ειναι αλήθεια, σήμερα η τραυματισμενη ...διανοηση, αν όχι ο συρμός, η ψευδο-συναινεση, η ενασχοληση με σχολιασμούς επι σχολιασμών, με ερμηνειες ...επι ερμηνειών, η μη παραγωγή σκεψης και γνωσης, τα ευκολα πιασαρικα, λαικιστικα αναμασήματα, ο κομφορμισμός;
Ανεξαρτητα απο την συμφωνια ή μη, ανεξαρτητα του τι μπορεί να αρεσει στον καθενα... η διαφορά αναμεσα στις λογικες και στα blogs που αναεφερες ειναι ΑΚΡΙΒΩΣ εκει και ειναι και πολύ καθαρή και ειναι και ΑΜΕΙΛΙΚΤΗ.
Ο Σχολιαστής, σε όποιον αρεσει ή δεν αρεσει... ΠΑΡΑΓΕΙ. Και η παραγωγή γνωσης, κριτικής σκέψης δεν μετριεται ουτε με το κιλό, ουτε με το μετρο.
Και αυτο δνε αλλάζει με τίποτα. Και αυτό δεν συγκρινεται με τίποτα.
Και αυτό ειναι διανοηση.
Και αυτό ...δεν ειναι λαικισμός. Και αυτό προαγει ...τα πραγματα.
Katerina
Μετατοπίζουμε τώρα την συζήτηση σε άλλο θέμα
Αναφερθηκα στον λαικικισμό με την έννοια της επινεοημένης Λαικότητας,σε διαστολή με τις διανοητικές αντιφάσεις που είναι άλλης τάξεως ζήτημα.Στα πιο πολλά ιστολόγια δεν βρίσκω επινόηση λαικότητας,αλλα εγγενείς αντιφάσεις.Εσωτερικά "φρένα" "ευκολίες" που κρατανε σε μια παιδική καθήλωση πέννες που παλινδρομούν από την κριτική στην απλοικότητα (αναφερθηκα σε συγκεκριμμένα ιστολόγια)
Τωρα θέτεις κάτι διαφορετικό
Την έννοια της παραγωγικής σκέψης σε αντιδιαστολή με μια "αριστερολογη"μανιέρα που ενδημεί ομοίως στα ιστολόγια.
Ο σχολιαστής είναι αντίδοτο σε μια δωρεαν tax free "αριστερολογία" ,σαφως αλλά υπάρχουν στοιχεία στον λόγο του που αδυνατω να παρακολουθήσω.Δεν είναι αυτός το θέμα μας.
Το θέμα είναι ότι και στο blogging αναγνωρίζουμε πια όλες τις κυρίαρχες μορφές του δημόσιου λόγου.Δηλαδή το blogging per se δεν λέει τίποτα.Ωστοσο παραμένει το καλύτερο μέσο για ένα στοιχειώδη κριτικό διάλογο.Διάβασα χθες ότι το blogging θα επιρεάσει το 10 % των ψηφοφορων σε δυναμικά στρώμματα (νέοι,μορφωμένοι) κάτι λέει αυτό.
Καλημερα basnia,
Λοιπόν ήθελα να στο πω πολλες φορές, ...και θα σου πω και γιατί δεν στο ειπα σε σχόλιο.
Μπαινω πολύ συχνά στο blog σου, ιδιαιτερα βράδυα, ιδιαιτερα όταν ειμαι σε αυτό που συνηθως λέμε... «στα κάτω μου».
Και ξερεις... δεν γνωριζομαστε... αλλά σε ξερω.
Το blog σου, εσυ μου βγάζεις μια εικόνα, πολύ προσωπική... μια εικονα του μη με ενοχλειτε, αλλά ακουστε με. Σωστό;; Λάθος;;
Υπάρχουν blogs, το δικό σου, του tovene, του not me, έτσι λεω κάποια προχειρα, που μου ερχονται στο μυαλό, του spy σε κάποιοες αναρτησεις του, που ...δεν μπορώ να αφήσω σχόλιο.
Σαν κάποιος να μου λεει...άκου με... αλλά μεχρι εκει.
Ξερεις πόσες φορές προσπαθησα, εγραψα... και δνε ποσταρησα τελικά σχολιο στο blog σου;
Ενιοιωσα σαν να σου χτυπαγα το κουδουνι ...σαν λάθος πιτσαδορος, σε μια πολύ προσωπική σου στιγμη. Περιεργο ε;;; Κι όμως σε ξερω τόσο καλά...χωρίς να σε ξερω....
Καλη σας μερα κ. Χρηστο Χ.
«γνωριζομαστε» απο το blog του Homo. Αν ειχα σκεφτεί μόνη μου αυτήν την τόσο αντιπροσωπευτική σας λέξη «εξομοιωση», θα την ειχα βάλει σαν τιτλο του post αυτού.
Ειλικρινά το σχόλιο σας πραγματικά συνεισεφερε πολύ σε αυτήν την κουβέντα, ειπε πολλά και έβαλε στις σωστές τους (κατ’ εμε) διαστασεις πολλά πραγματα. Ιδιατερα για μενα την ...αιθεροβαμονα.
Να πω ότι συμφωνώ μαζί σας;;; θα ήταν ήδη πλεονασμός.
Και πάλι καλη μερα σας.
Διαβάσω εδώ και πολύ καιρό τα blog σας. Δεν ξέρω για ποιο λόγο τα ψάχνετε τόσο πολύ το θέμα, αλλά μπορώ μετά βεβαιότητας να σας πω, ότι αυτό που κάνετε αξίζει γιατί μας βοηθάτε να σκεφτούμε. Μας δίνεται μία εναλλακτική διέξοδο. Είστε πολίτες, έξυπνοι, μορφωμένοι, με οξύ πνεύμα και κριτική και αποφασίσατε να το βγάλετε προς τα έξω. Ε, λοιπόν πολύ καλά κάνατε. Δεν χρειάζεται να μιλούν διαρκώς μόνο οι ψευτοειδικοί. Καλό είναι να μιλούν και οι καθημερινοί άνθρωποι, που είναι απείρως καλύτεροι από τους δήθεν προβεβλημένους τύπους.
Αλήθεια Κατερίνα, έχεις εκτιμήσει το ταλέντο που έχεις στη γραφή? το ταλέντο να περνάς κοινωνικό μήνυμα με ένα περίτεχο, έξυπνο και γοητευτικο τρόπο?
Σχολιαστή, έχεις σκεφτεί πόσες φορές έχεις πει πράγματα που όλοι θέλουν να πουν ή που όλοι θέλουν να ακούσουν αλλά δεν μπορούν? Έχεις σκεφτεί πόσο χρήσιμος μπορεί να είσαι όταν μπορείς και κάνεις έστω κι έναν άθρωπο να σκέφεται κριτικά, να προβληματίζεται? Εχεις σκεφτεί ότι αυτό είναι μία χρήσιμη πράξη?
Ηομο σαπιενς, έχεις σκεφτεί ότι αν και σχετικα μικρος δεν εχεις να ζηλέψεις τίποτα από όλους αυτούς που γράφουν στα πιο έγκυρα έντυπα, και που παράγουν πολιτική σκέψη. ότι η γραφή σου και η σκέψη σου μπορεί να επηρεάσει νέους ανθρώπους και να αποτελείς πρότυπο για κάποιους?
Δεν σας γνωρίζω και δεν θα με ενδιεφερε να μάθω τα ονοματά σας και τι κανετε στη ζωη΄σας.
Ξέρω ότι παράγετε έργο. Δεν ξέρω πως το αποτιμάτε εσεις αλλά σας το λεω ειλικρινα. Οποια κι αν ειναι τα κινητρά σας, η ευκαιρία είναι μοναδική στα blog για να γίνουμε όλοι καλύτεροι, και εσεις που γράφετε και εμει που διαβάζουμε.
Ζητώ συγνώμη για το μεγάλο σχόλιο. δεν συνηθίζω να κάνω σχόλια. αλλά είπα να πω δυο κουβέντες σε σας. Είστε μέσα στα 5-10 blog που διαβάζω και ένιωσα την ανάγκη να σας πω 2 λόγια..
καλημερα σας και καλή συνέχεια στο διαλογο αυτό
Κώστας Τ. Αθήνα
Αγαπητέ Κωστα Τ.
Καλως ήρθες.
Να σε ευχαριστήσω θερμά και για τα καλά σου λόγια αλλά και για τα ουσιαστικά σου λόγια. Και εχεις δίκιο, ίσως δεν χρειαζεται και πολύ ψαξιμο στο «γιατί», αλλά στο …δια ταυτα. Και το «δια ταυτα σου»… ειναι και πολύ κολακευτικό, και πολύ …αναζωογονητικό.
Σε ευχαριστώ πολύ για την συνεισφορα σου.
Κανείς δεν είναι αδιάφορος στην εκτίμηση και στα καλά λόγια από κάποιον άγνωστο γιά όσα γράφει... ιδιαίτερα αν τα ακούει πολύ ...σπάνια! Γι' αυτό και, φίλε Κώστα Τ. σε ευχαριστώ θερμά...
Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος στα "λαικίστικα" blogs. Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητος στον λαικισμό γενικότερα. Και αυτό γιατί τον έζησα στο πετσί μου, κάποιες παλιότερες εποχές... τον είδα να αναπτύσσεται και να γιγαντώνεται... είδα έννοιες και ιδέες που κάποτε άξιζαν πραγματικά να χάνουν το νόημά τους, να γίνονται "τσιτάτα" σε μιά επικοινωνιακή διαστροφή της πραγματικότητας... είδα ανθρώπους που άξιζαν να μετατρέπονται σε λαικιστές γιά χάρη ψήφων, γιά να γίνουν αρεστοί, γιά , γιά....
Και είδα τον λαικισμό να καθηλώνεται στην πολιτική και κοινωνική μας ζωή, στην καθημερινότητά μας... να γίνεται μέρος της ζωής μας σε κάθε εκδήλωσή της... να γιγαντώνεται... και σήμερα να είναι σχεδόν "αποδεκτός" σαν μιά μορφή "εκφρασης"...γιατί οι λαικίστικες ιδέες, οι προκατασκευασμένες και κατεστημμένες σκέψεις και απόψεις, τρέφουν σήμερα τις "δημοφιλείς" κυρίαρχες αυταπάτες που έχουν υιοθετηθεί από τους πάντες... αυτή την Ελάδα που δεν "την ζούμε πιά ως είναι αλλά ως την εφαντάσθημεν"...
Δεν με ενδιαφέρει η αιτιολογία του λαικισμού στο Blogging... αν είναι "επινόηση λαικότητας" ή "εγγενείς αντιφάσεις" και άλλα τέτοια αερολογήματα, που μόνο σκοπό έχουν να συσκοτίζουν την αναγνώριση του λαικίστικου blog, της λαικίστικης έκφρασης, και τελικά με διάφορα "τερτίπια" να την κάνουν αποδεκτή, να "διαλέγονται" μαζί της... είτε γιατί τα λαικίστικα blogs μαζεύουν τους "λατρευτούς" ακροατές, είτε γιατί φοβούνται να βρέξουν τα πόδια τους μπας και τους τα τρυπίσουν οι αχινοί της πραγματικότητας...
Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος που ένα blog τείνει προς τον λαικισμό... εξ 'αλλου "οι κακοί είναι στις φυλακές" ... τι και αν γίνεται από "ανάγκη επικοινωνίας", από "λάθος έκφραση", από κουταμάρα, αμορφωσιά, ανοησία...
Με ενδιαφέρει το ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ... και το αποτέλεσμα επιτείνει ότι χειρότερο σήμερα υπάρχει στην κοινωνία μας... αυτό που εχουμε υποχρέωση να πολεμούμε ΟΛΟΙ όσοι πιστεύουμε και ζητούμε μιά καλύτερη κοινωνία, όσοι καταγγέλλουμε, όσοι διαμαρτυρόμαστε, όσοι απορρίπτουμε τα σημερινά πολιτικά καικοινωνικά δρώμενα... ΟΛΟΙ εμείς έχουμε υποχρέωση να ΚΑΤΑΓΕΛΛΟΥΜΕ τον λαικισμό όπου και κάτω από όποια μορφή τον συναντούμε.... τα υπόλοιπα είναι αδιαφορία, και οι αδιάφοροι με τους αδιάφορους...
Προσωπικά πιστεύω ότι η συζήτηση γιά τον λαικισμό ήταν ότι καλύτερο πρόσφερε αυτή η συνδυασμένη ανάρτηση και τα σχόλια που ακολούθησαν
Ένα πρόσθετο σχόλιο,
στις περισσότερες συζητήσεις μας, στα περισσότερα κείμενά μας διακρίνει κανείς ένα ισχυρό δεοντολογισμό. Προφανώς, ως ενεργοί πολίτες δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, παρά να διατυπώνουμε διαρκώς πώς έπρεπε να είναι τα πράγματα, τι πρέπει να αλλάξει.
Εκκινώντας από τις πολιτικές-ιδεολογικές μας θέσεις, εντοπίζουμε τον αντίπαλο και...χτυπάμε. Για άλλους ο αντίπαλος είναι ο καπιταλισμός, για άλλους ο νεοφιλελευθερισμός, για άλλους το νεοελληνικό πολιτικόκοινωνικό status-quo, o λαϊκισμός, τα media, η θρησκεία κτλ κτλ.
Συχνά, όμως, φαίνεται να απομονωνόμαστε και να χανόμαστε στο φαντασιακό μας πλαίσιο. Φαίνεται ,πολλές φορες, ο καθένας να επιδίδεται στην προσπάθεια μίας βολονταριστικής υπέρβασης του "εχθρού". Φαίνεται συχνά να έχουμε μια ιεραποστολική διάθεση.
Άδικα? Όχι. Άλλωστε, τι υποκείμενα δημόσιας κριτικής είμαστε αν δεν αντιστεκόμαστε στις πασης φύσεως πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές αυθεντίες.
Γιατί το αναφέρω? Για να δούμε ότι μπορούμε πολλές φορές να γίνουμε πιο στοχευμένοι, να ξεκινάμε από μικρές αλλά σημαντικές αλλαγές, να μην εξαντλούμαστε στις μεγάλες ιδεολογικές μάχες, αλλά να κρατάμε μερικές δυνάμεις και για τις μικρότερες.
Το έχω αναφέρει και στο κείμενο της ανάρτησης. Η συμμετοχή για την επέκταση του ωραρίου του μετρό ήταν μία επιτυχημένη στοχευμένη κοινωνική δράση.
Η συμβολή μας στην οικονομική ενίσχυση της κ. Κούνεβα, άλλη μία.
Η συλλογή υπογραφών για τη βελτίωση των συνθηκών στις φυλακές, άλλη μία.
Υπάρχουν πολλές....Μπορούν να υπάρξουν κι άλλες. Ακόμα πιο μαζικές και επιτυχημένες. Με καλύτερο συντονισμό.
Έχω την εντύπωση ότι, η αυτόνομη και άναρχη blogoκοινωνία των πολιτών μπορεί να υποκαταστήσει σε πολλές περιπτώσεις την κρατικοδίαιτη -αλά ελληνικά- επίσημη κοινωνία των πολιτών
Καλημέρα Πασχάλη,
Μα τα «μεγάλα» δεν είναι μια πολύ βολική δικαιολογία για να μην κάνει, κανείς τίποτα;
Μα …το «σύστημα» δεν είναι ένας τόσο βολικός εχθρός, για να το αντιπαλεύεις με λέξεις, λαδώνοντας τα γραναζάκια του όσο μπορείς;
Ο κ. Χρήστος Χ. είπε μια πολύ αντιπροσωπευτική λέξη για το blogging, «εξομοιωτής κοινωνικών αγώνων».
Ακομα και εκει που διεκδικουμε τα μεγάλα, πολιτικές αλλαγές, κοινωνικές αλλαγές, εργασιακά, δημοκρατικά δικαιωματα, δεν μας βολευει να μας φταινε όλοι, τα αναξιοπιστα ξεπουλημενα ΜΜΕ, τα λαμογια πολιτικοί, οι εργατοπατερες συνδικαλιστές.
Πιστευα πάντα, ότι αν ένας Αρειανός, διαβασει μια μερα εφημεριδες, blogs, δει τηλεοραση, θα νομιζει ότι ζουμε στη πιο στυγνή δικτατορία; Θα πιστέψει ότι ειμαστε με το πιστολι στον κροταφο
Πασχάλη… εγώ αναρωτιέμαι κάτι, εδώ και πολύ καιρό; Θέλουμε πραγματικά να αλλάξει κάτι; Γιατί όταν κάτι αλλαζει…. κάτι χάνεται και κάτι κερδιζεται. Δεν χανουμε …όλοι… δεν κερδιζουμε όλοι... τα ίδια.
Ναι θελουμε να δωσουμε 5 δεκάρες για τα νοσηλεια της κ. Κουνεβα, αλλά θέλουμε να αλλαξει το status των μεταναστών; Θέλουμε πια να μην βρισκουμε 24ωρη εξυπηρετηση οικιακής βοηθού με 700 ευρω ανασφαλιστη;
Ναι…ελεήμονες… μπορεί να γινουμε πολύ ευκολα… αλλά Αλλαγές…δεν θελει κανείς ή σχεδόν κανεις. Στρουθοκαμηλιζουμε. Εκει βαθιά στην άμμο, χωμένα και μάτια και αυτιά.
Σημερα η Cynical, εχει ένα post για την αξιοκρατία…
Αν φτασαμε να συζητάμε τα αυτονοητα, αν σε αυτήν την χωρα αρχισαμε να αμφισβητουμε τα minima, …αλήθεια πιστευεις, ότι θέλουμε να αλλάξει κάτι; Γιατί δικαιολογίες θα εχουμε πάντα για να μην αλλαξει τίποτα.
Χανομαστε στην μεταφραση γιατί πρέπει να ξαναοριοθετησουμε τις λέξεις και τις έννοιες που κουβαλάνε ή για να μην μιλησουμε ποτέ;
Αγαπητέ Κώστα Τ. από Αθήνα,
ίσως είναι μία επιτυχία της ανάρτησης.
Κάναμε ένα αναγνώστη να γίνει και σχολιαστής (εκτός κι αν έχεις σχολιάσει κάποια φορά και δεν το θυμάμαι).
Όσο για τα πολύ κολακευτικά σου λόγια, με ένα ωραίο συναίσθημα, σου λέω ευχαριστώ.
Θα συμφωνήσωκαι εγώ με τον Homo Sapiens και με την Κατερίνα.
Small is beautiful - το μικρό είναι ωραίο- και θα συμπληρώσω εγώ: και ΕΦΙΚΤΟ.
Γιατί με το άλλοθι της αδυναμίας επίτευξης των μεγάλλων, σταματάμε να επιδιώκουμε τα μικρά: Προς τι η βελτίωση των συνθηκών στις φυλακές,όταν ολόκληρη η κοινωνία πάσχει? Μιά πολύ βολική αντίρρηση γιά να μην κάνουμε τίποτα.
Οσα προτείνει ο Homo Sapiens είναι ΔΡΑΣΕΙΣ... και αυτές χρειάζονται απέναντι στην καθολική αδράνεια... και ολαός λέει "φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι"
Βέβαια, θα έρθει η Cynical με κάποια ανάρτηση εφάμιλλη σε ...λογική και συνέπεια με την σημερινή (κατά της ...αξιοκρατίας!) συνεπικουρούμενη από τους μόνιμους πλέον σχολιαστές της και θα σου ...αποδείξει ότι ματαιοπονείς, και ότι η μέθοδος αυτή που προτείνεις στοχεύει στον αποπροσανατολισμό του λαού μέσα στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού κλπ. κλπ.... ΔΕΝ ΑΣΤΕΙΕΥΟΜΑΙ, η θεωρία υπαρκτή...
Η ο Greek Rider... ή κάποιος άλλος που -σκόπιμα ή άθελά του- θα δώσει το άλλοθι της απραξίας, θα απαξιώσει έννοιες, αξίες χωρίς να τις αντικαθιστά με τίποτα... μόνο με την αδράνεια... θα απαιτήσει ΠΡΩΤΑ την επιστροφή σε κάποιο ομιχλώση σοσιαλισμό και ...μετά τα άλλα. Καικάποιοι άλλοι (όνομα και μη χωριό) θα συσκοτίζουν το τοπίο ακόμα περισσότερο φιλοσοφούντες άνευ ουδεμιάς ευτελείας μπερδεύοντας μυαλά και ανακατεύοντας θέσεις...
Να επισημανω ότι τα "μεγάλα" σαν σύλληψη είναι ΑΠΛΑ.. τα "μικρά" σαν εφαρμογή είναι επίσης ΑΠΛΑ...
Δυστυχώς όμως... τα "μεγάλα" σαν εφαρμογή είναι δύσκολα, και τα "μικρά" σαν σύλληψη πιό δύσκολα ακόμα... ε, και εμείς... γενικώς... προτιμάμε τα "δύσκολα".
@σχολιαστής,
και εδώ, φίλε Homo Sapiens, φίλη Κατερίνα... υπάρχει η ΑΔΡΑΝΕΙΑ (όλα κeφαλαία) ΟΛΩΝ ΣΑΣ... όλοι ΓΡΑΦΕΤΕ σε αυτά τα blogs... και κανένας δεν τολμάει να τους ξεχέσει ΠΑΤΟΚΟΡΦΑ γιά αυτά που γράφουν ...μόνο ο Σχολιαστής βγάζει το "φίδι από την τρύπα"... ο LLS τακτικώτατα συνδιαλέγεται με ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ Blogger του ελληνικού Internet, τον πιό απεχθή ψευτοκουλτουριάρη, αυτόν που κάνει την ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ζημιά... το ίδιο και εσύ, φίλε Homo Sapiens... αλλά και εσύ, Kατερίνα... αυτό είναι ΑΔΡΑΝΕΙΑ... και ας ερμηνεύεται "ευγένεια", "καθωσπρεπισμός" και άλλα ...γλαφυρά."
H αναφορά είναι για τη
Cyn και τον Gr λογικά. Συχνά, υπάρχει συγκεκριμένη θεματολογία στα blog αυτά.
Πολλές φορές διαφωνώ απόλυτα μαζί τους. Συχνά, νομιζω ότι εκκινούν από λάθος υποθέσεις, κάνουν λογικά άλματα και βγάζουν ¨βολικά" συμπεράσματα.
Ωστόσο, έχουν και οι δύο μεγάλη διανοητική επάρκεια, γνώση και ταλέντο γραφής και συχνά προσφέρουν εξαιρετικά κείμενα. Οκ ήθελα από τέτοια άτομα, να κινητοποιούν αυτές τις δυνάμεις περισσότερο σε διαφορετικά κανάλια και όχι σε γνωστούς, βολικούς εχθρούς.
Δεν είναι δική μου υπόθεση να τους υπερασπιστώ. Ας το κάνουν οι ίδιοι αν θέλουν.
Απλά, δεν αναγνωρίζω αδράνεια στον εαυτό μου, επειδή τους διαβάζω. Μπορώ και βρίσκω πολλά πράγματα που έχουν ενδιαφέρον, σκέψεις πρωτότυπες που μπορούν να σε προβληματίσουν.
Κατερινάκι μου καλό σου απόγευμα.
Πολύ καίριο το ερώτημα σου ή μάλλον τα ερωτήματα σας (εσένα και των άλλων bloggers).
Αναρωτήθηκα κι εγώ πολλές φορές γιατί bloggάρω. Δεν μπορώ να απαντήσω με ακρίβεια. Bloggάρω (με συγχωρείς για το περίεργο της λέξης) για πολλούς λόγους.
Εν μέρει για να επικοινωνήσω, να ανταλλάξω ιδέες με αγνώστους (που τώρα πια οι πιο πολλοί νομίζω ότι έγιναν γνωστοί, έστω μέσω του blogging και μόνο).
Εν μέρει για να εκφράσω τις σκέψεις μου, να κριτικάρω τα κακώς κείμενα, να καταγγείλω, να γελάσω με αυτά που είναι για γέλια, να κλάψω γι’ αυτά που είναι για κλάματα και να μοιραστώ το γέλιο μου ή τη λύπη μου.
Εν μέρει δε (δεν ξέρω αν αυτό είναι και το πιο σημαντικό μέρος) για να ικανοποιήσω τη μικρή μου ματαιοδοξία. Πώς θα την ικανοποιήσω? Με το να μετρήσω την απήχηση που έχουν τα κείμενα μου, οι ιστοριούλες μου, οι χαζομάρες μου βρε αδελφέ. Δεν εξηγείται αλλιώς η λαχτάρα που έχω, όταν τρέχω να διαβάσω τα σχόλια. Ναι, δεν ντρέπομαι να το πω, έχω λαχτάρα γι’ αυτό.
Η παγίδα όμως που κρύβεται, για κάθε blogger, στον τελευταίο λόγο (στη ματαιοδοξία) είναι η εξής: Να πέσουμε στο λαϊκισμό. Προκειμένου να έχουμε σχόλια, κουβεντούλα, χα χα και χο χο, μπορεί να πέσουμε στα εύκολα θέματα, στην άκριτη υιοθεσία ακραίων απόψεων που πουλάνε, στην αναμετάδοση «ειδήσεων», χωρίς αποδείξεις κλπ κλπ. Αυτό για το οποίο κατηγορούμε τα κανάλια και τους δημοσιογράφους μπορεί να πέσουμε στην παγίδα να το κάνουμε εμείς. Και πολλοί το κάνουμε. Ίσως το έκανα κι εγώ.
Τελοσπάντων. Το συμπέρασμα είναι ένα. Το blogging έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Και δεν είναι εύκολο να κοπεί. Και γιατί να κοπεί άλλωστε?
Homo Sapiens,
Οταν αναδεικνύει κανείς το θέμα του λαικισμού σαν πρωτεύον, και ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ συνδιαλέγεται (και όχι μόνο διαβάζει) με τους ...λαικίζοντες, τι ελαφρότερο χαρακτηρισμό να δώσω από αυτόν της αδράνειας? Και όταν "πολλές φορές διαφωνεί απόλυτα μαζί τους" και ΔΕΝ εκφράζει αυτή την διαφωνία... ποιά η συνεισφορά στην καταπολέμηση αυτού του φαινομένου?
Μιλάω ΠΑΝΤΑ γιά όσους ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ εδώ και ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ με τον λαικισμό... οι άλλοι που δεν ασχολούνται, που δεν τους ενδιαφέρει... που συντηρούν προσωπικά, καλλιτεχνικά... ακόμα και φιλοσοφικά blogs μακράν κάθε πραγματικότητας, δεν έχουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ καμμία υποχρέωση... αλλά οι δηλώνοντες "στρατευμένοι"? Τι σόι στράτευση... τι σόι αντίδραση είναι η ...ανάγνωση και η "εσωτερική" διαφωνία, ή η συνομιλία? Πως τρώγεται, και κυρίως πως ...χωνεύεται αυτή η ομελέτα χωρίς αυγά (γιατί ΠΟΤΕ δεν έσπασαν).
Φίλε Homo Sapiens, συμφωνούμε σε πάρα πολλά ...θεωρητικά... στην πράξη που συναντιώμαστε?
Κάνω κάπου λογικό λάθος? Και η πίττα σωστή και ο σκύλος χορτάτος?
Η πρωτοβουλία καλή. Το τι θα βγει άγνωστο.
Κατερίνα,
Αυτό που νόμισαν ορισμένοι, ότι υπάρχουν δυο εαυτοί στους ανθρώπους, ένας με τα κατά συνθήκη ψεύδη και ένας με θαυμαστές ιδέες, που ο πρώτος παίζει επίσημα και ο δεύτερος ανεπίσημα, δεν υπάρχοει απλούστατα. Κανείς δεν ξεπερνάει τον εαυτό του.
Για τα blog εγώ θα πω την αλήθεια μου. Δεν αντάμωσα πλην, ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, πολλές νέες ιδέες. Λίγοι/ες οι πρωτοπόροι/ες. Περισσότερο έκθεση ήδη γνωστών ιδεών γινόταν και διευκολυνόταν η ανταλλαγή τους. Σε αυτό ναι, η προσφορά είναι μεγάλη.
Δεν έχω αυταπάτες για τα blog . Μετράω σ΄ αυτά, αυτό που μετράω και έξω, στη καθημερινή ζωή. Το σφυγμό της κοινωνίας. Αυτό ναι, είναι καλή προσφορά γιατί διευκολύνει την ταχύτερη διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης. Μόνο που ακόμη τα blog είναι μικρά το δέμας.
Σημειώνω ότι επειδή, λόγω δουλειάς, οι έντυπες γραφές μου που είναι πολλές, επιδρούν στο όποιο κοινό απευθύνονται ασύγκριτα εντονότερα από την ηλεκτρονική γραφή. Είναι ακόμη νωρίς για το blogging… και αυτά που έχουν μεγάλη αναγνωσιμότητα είναι στην ουσία έντυπη συμβατική γραφή σε ηλεκτρονική έκδοση… δεν είναι γνήσια «παραγωγή» blog.
Homo Sapiens,
Ο καθένας μπορεί να δώσει τη δική του ερμηνεία για το εγχείρημα. Και οι πιο γενικές ιδέες στο άτομο εξειδικεύονται. Όμως οι άνθρωποι των blog δεν ξεφεύγουν ούτε από την ανάγκη επικοινωνίας ούτε από την ανάγκη αναγνώρισης, επιβεβαίωσης, «κτυπήματος» ιδεών και όλα τα γνωστά με τη θετική έννοια βέβαια, δε μιλάω για blog υστερόβουλης σκοπιμότητας. Περιγράφεις δε με απόλυτη ακρίβεια κατά τη γνώμη μου όλα τα υπόλοιπα.
Στο 1ο ερώτημα απαντώ ότι κρινόμαστε από αυτά που κάνουμε, όπως και αν τα κάνουμε, και όποιος θέλει απενοχοποίηση από ενοχές για τα δρώμενα, θα τη βρει και χωρίς blog.
Στο 2ο απαντώ «ναι». Ποτέ δεν γνώρισα πράξη χωρίς σκοπό, όσο καλά κρυμμένος και αν ήταν. Και ο σκοπός δεν είναι εξ ορισμού κατακριτέος. Μπορεί να είναι ακόμα και το υψηλότερο ιδανικό. Όμως είναι πάντα σκοπός.
left liberal synthesis,
Κανένας σε θα μπορούσε να απαντήσει πιο τεκμηριωμένα στο 2ο ερώτημα του Homo Sapiens. Σε συνέχεια περιγράφεις την αισιόδοξη εκδοχή του Blogging. Υποκλίνομαι.
Σχολιαστή,
Νομίζω απολυτοποιείς τις δυνατότητες του ιστοχώρου. Λες: «εδώ, στο Internet και στο Blogging βρίσκεται ο νέος ναός των ιδεών, και είναι υποχρέωση ΟΛΩΝ όσων ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ εκφράζονται μέσα από αυτό, να το προστατέψουν με ένα νέο, παγκόσμιο "άσυλο"...» φοβάμαι πως οι γράφοντες δεν έχουν και τόση εμπιστοσύνη ότι παραμένουν και πολύ ανώνυμοι για αυτούς που «το ψάχνουν» και για το «σύστημα». Μεταξύ μας ίσως είμαστε ανώνυμοι... Ο ενδόμυχος φόβος υπάρχει, και δικαίως, και δεσμεύει πολλές ιδέες, μη επιτρέποντας την πλήρως ελεύθερη έκφρασή τους ακόμη και αν κανένας δεν θα ασχοληθεί μαζί τους. Το «άσυλο» του Blogging που ορθώς καλείς να προστατεύουμε από επιβουλείς (πως όμως;) κάποιοι το παραβιάζουν ασύστολα και καταγράφουν… και ο τελευταίος τεχνικός της πληροφορικής θα μας το πει: Τίποτα πιο εύκολο για τους χαφιέδες του διαδικτύου! Ωστόσο εγώ επιλέγω συνειδητά αυτό που λες για ελεύθερη γραφή στα blog γιατί δεν φοβήθηκα ποτέ τους χαφιέδες του κόσμου όποια μορφή και αν είχαν κατά καιρούς, ούτε και την ώρα που θα εισέπραττα φρικτές αμοιβές.
Το μεγάλο κέρδος αυτής της υπόθεσης είναι ότι άνθρωποι καταδικασμένοι στην αιώνια σιωπή, σε 4 τοίχους ή σε 5 ανθρώπους, βρήκαν ένα παράθυρο στον κόσμο. Μπορεί να μη τους ακούσει ο κόσμος. Αυτοί όμως πρόσθεσαν το μικρό λιθαράκι τους στη διακίνηση αφανών ή εμφανών ιδεών και θεμάτων.
Ένα και στο χέρι : ματαιοδοξία. Κάθε πικραμένος (κι εγώ είμαι ένας τέτοιος (γιατί άλλωστε να το κρύψουμε)) ξέροντας ότι είναι άϋλος, ένα μάτσο ηλεκτρόνια, μπορεί να ζήσει μια παραμυθένια ζωή. Να φαντασιωθεί, μέσα σ' ένα μπλογκ, κάτι που δεν είναι. Για τούτο προκύπτει και΄όλος αυτός ο θόρυβος της Ποίησης και των καλών συναισθημάτων, τρυφερών ιστοριών και φωτογραφιών από το γατάκι μας. Μια Γαλατική ευγένεια, μια τσάμπα μαγκιά, ένα τίποτα. Μια μυθοπλασία ότι αφού έχω τώρα ένα βήμα να μιλήσω, ε!, θα 'μαι κάτι το σπουδαίο.
Σε λίγα μπλογκ είδα να διακινούνται ιδέες, να συζητιούνται θέματα. Και σίγουρα, λέγοντας ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του, μένουμε ανοργάνωτοι και το ίδιο ευάλωτοι στα νύχια του καπιταλισμού.
Πολλές φορές έχω κρίσεις συνείδησης : "εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ (μπιπ) βάζεις ακόμα ζωγραφιές που μιλάνε για έρωτα, για βαθειά φιλοσοφικά θέματα και άλλα τέτοια" (λέω στον εαυτό μου).
Κι όμως συνεχίζω γιατί δεν έχω τη δύναμη να μιλήσω διαφορετικά. Ή φοβάμαι τη μοναξιά. Ή είμαι κατεξοχήν εγωπαθές άτομο.
Πού είναι η δύναμη των μπλόγκερς; Τι μπορούν να λλάξουν οι μπλόγκερς; Ούτε καν τον εαυτό τους.
(Τα 'πα και ησύχασα!)
Και μόνη η συνύπαρξη όλων εσάς σε μία ανάρτηση είναι πράξη, φίλοι μπλόγκερς. Και μόνο που δεν εφησυχάζετε ο καθένας στο μαγαζάκι του και στο μικρόκοσμό του είναι πράξη. Νομίζω κοινή συνισταμένη όλων των αξιόλογων φωνών στην μπλογκόσφαιρα είναι η ανάγκη "να κάνουμε κάτι μέσα από δω". Ακόμη κι όσοι το είδαν ως διαδικτυακό ημερολόγιο και παιχνίδι με φίλους (όπως εγώ στην αρχή) κρυφοπαίζουν μ' αυτή την ελπίδα.
Εγώ πιστεύω ειλικρινά πως είναι θέμα χρόνου να βρεθούν αυτοί που θα βγάλουν το ιστολογείν από την εσωστρέφειά του και θα το κάνουν μοχλό ουσιαστικής παρέμβασης των πολιτών. Απλώς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε σιγά σιγά τα πολλά που μας ενώνουν και να κάνουμε κάτι γι' αυτά.
Σπυρο
Προαφανως ξέρεις πως ένας εγωπαθής ιστολόγος που αναρτα κολαξ ποίησης και στίχων ενέπνευσε τον όρο Humanoblogging.
Τον εαυτό μας να αλλάξουμε λίγο δύσκολο,τις λέξεις και τις εικόνες μέσω των οποίων αντιλαμβανομαστε τον κόσμο ,μπορούμε να εμπλουτίσουμε.Είναι λίγο;
Τι είναι τα μπλογκάκια μας;
Μην είναι η μοναξιά που μας τρομάζει;
Μην είναι η έπαρση που μας κουνάει μαντήλι;
Μην είναι η πίκρα της αποτυχίας μας;
Μην είναι η παραίτησή μας τελικά;
Δεν ξέρω τι είναι το ιστιολογείν. Σίγουρα πάντως με αυτό δε αλλάζεις τον κόσμο.
Ξέρω όμως τι είναι το γράψιμο. Το έγραψε ο Norman Mailer.
"Το γράψιμο είναι ό,τι πλησιέστερο στην εγκυμοσύνη μπορεί να βιώσει ένας άντρας".
Μερόπη μου καλη σου μερα,
Ναι ειναι και επικοινωνια το blogging. Πολλες φορές, μεσα απο την καθημερινότητα του άλλου, που περιγραφεται απο το blog του, μεσα απο την «γνωριμία» (γιατί η γραφή ειναι το αποτυπωμα του καθενός μας) προσεγγιζεις πραγματα, και μάλιστα, αφηνεσαι σε πραγματα.
Αν διαβαζεις ένα blog πολύ καιρό, αν θεωρείς ότι ... «γνωριζεις» τον άλλον, αφηνεσαι πολύ ευκολα στην άποψη του, στην θεση του, στην προσεγγιση του.
Δεν θεωρώ ότι πρέπει να αυτομαστιγωθούμε για τα όποια σχόλια. Ειναι χτυπηματα στην πόρτα του σπιτιού μας. Ακομα και καλημερα, γεια, σε διαβασα να λένε, ...και τι έγινε... μην πάμε να κάνουμε το σοβαροφανές πολιτικά ορθό ... τσιτατο. Δηλαδή ο άλλος πρέπει σωνει και καλά, να σου αναλυσει την προσεγγιση του επι του όποιου θεματος....
Μπορεί απλά να πει γεια, γελασα, προβληματιστηκα, εισαι καλά;
Στεργιε καλη σου μέρα,
Μα ασφαλώς ότι είναι ο καθένας μας βγαζει, ιδιαιτερα, όταν γραφεις καιρό, συχνά και ερασιτεχνικά.
Ενας επαγγελματίας δημοσιογραφος, μπορεί, γνωριζει τον τρόπο, να αποστασιοποιηθεί επιτυχημένα ή αποτυχημενα, απο την προσωπική του άποψη, για να "εκφρασει" την θέση αυτού που θεωρεί κοινό του.
Ενας blogger, και δεν εχει λόγο να το κάνει, και δεν ξερει τον τρόπο να το κάνει, όποτε απλά θα καταλήηξει...fake.
Και ασφαλώς οι bloggers, δεν ανακαλυπτουν την Ακροπολη. Αλλά εκφραζουν ερασιτεχνικά, αυτό που πραγματικά υπάρχει στην κοινωνία.
Καλημερα Σπύρο...ελa μην αυτομαστιγωνεσαι...
Φανταζεσαι που θα ήταν η ανθρωποτητα αν δεν υπήρχε η ανθρωπινη φιλοδοξια...
Ναι ακομα και ματαιοδοξια...
Θα ειμαστε ακομα στην εποχή του λίθου Σπύρο.
Γυριστρούλα καλή σου μερα και καλώς ήρθες,
Διαβάζω πολύ συχνά το blog σου, και χαλαρώνω στην ζεστασια που τόσο έντονα βγάζει.
Και κοιτα πόσο σημαντικό ειναι το blog σου για μενα.
Περα απο την όποια άποψη, θεση, διαλογο, μου αλλάζει τα ...ευκολα και κατ' επεκταση τοσο αφοριστικά και λαικιστικα δεδομένα.
Πολύ ειλικρινά θα σου πω, ότι θεωρώ ότι οι εκπαιδευτικοί, έχουν το μεγαλυτερο μεριδιο ευθυνης για το σημερινό καταντημα της παιδειας.
Και πάνω που βολευομαστε με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για αυτούς, πάνω που βάζουμε σαν διακιολογία την ευκολια της υποτιμησης τους (που βεβαια οι εκπαιδευτικοί πρωτοι ευθυνονται που επετρεψαν να συμβει αυτό), πεφτω πάνω στο blog σου.
Και ...μου λεω , κοιτα (το πρωτο χαστουκι μου), Κατερινα λαικιζεις, ξαναειπες το αφοριστικό και ευκολο «όλοι».
Κοιτα τι ανθρωποι υπάρχουν, κοιτα ποσο νοιαζονται για τα πραγματα, κοιτά που δεν λενε οι «μαθητές», αλλά τα παιδια...τα «παιδια μου», κοιτα πόσο αγανακτουν και οι ίδιοι για την καταντια.
Θα μου πεις υπαρχουν πολλες γυριστρουλες; Όχι, καλή μου, δνε το πιστευω.
Αλλά τι ελπιδα να βλέπεις ότι υπάρχει η μαγια... για την αλλαγή.
Να λοιπόν και το μάθημα και το όφελος απο το δικό σου blog. Και πιστεψε με ειναι πολύ μεγάλο.
Καλη σου μερα.
Καλη σου μερα Κουκο,
Πολύ καλό...εγκυμονουμε λοιπόν... και δεν χρειαζονται και ...προγεννητικά tests… και τερας να βγεί... τελικά θα απομονωθεί, θα χαθεί... Μμμμ, για αυτό δνε ειμαι και πολύ σιγουρη...
Αλλά ναι εχεις δικιο... ας κάνει sex το μυαλό με το θυμικό μας, πάνω στο κραβατι του πληκτρολογιου μας.
Κοίτα κάτι συμπτώσεις! Λοιπόν, Κατερίνα, είχα κι εγώ την προκατάληψή μου για τον πολιτικό λόγο των γυναικών μπλόγκερς. Μέχρι που σε διάβασα στου Σχολιαστή και...μου πέρασε τελείως!
Λοιπόν γυριστρούλα, άντε να πεισουμε ότι δνε ανταλασσουμε κοπλιμέντα.
Εδω δηλώνω πάντως ότι, ότι σου απαντησα στο προηγουμενο μου σχόλιο, το εννοώ μεχρι κεραίας.
Με ταρακουνησες απο τις αφοριστικές ευκολιες μου καλή μου.
Ασε που έχω και παιδί...και το εμπιστευομαι... και ελπίζω να το εμπιστευομαι σε ανθρώπους σαν και εσένα.
Την καλησπέρα μου.
LLS,
αλλάζω τον εαυτό μου σημαίνει πως προσλαμβάνω παραστάσεις κι από μέσα κι απ' έξω μου. Αν απ' έξω απορρίπτω το 98% των παραστάσεων (σαν άχρηστους μονόλογους) αναγκαστικά θα αποτανθώ στο μέσα μου. Θα υμνηθώ μόνος μου, θα πανηγυρίσω με τη μοναξιά μου.
Αυτό είναι η ταυτότητα της μοναξιάς.
Τώρα, γιατί γύρω μου βλέπω αυτάρεσκους μονόλογους (που με φυλακίζουν περισσότερο μέσα μου); Διότι επεμβαίνει το (υπερφίαλο) εγώ μου που μου λέει ότι αυτό είναι το μόνο που ξέρω καλά και δεν κινδυνεύω.
Ένας ατέρμονας φαύλος κύκλος.
Μήπως έχουν δίκιο οι βουδιστές που θεωρούν το "εγώ" ανύπαρκτο;
Spyro
Προφανως μπορούμε να εμπλακούμε σε μια συζήτηση με αφηρημένες έννοιες όπως η μοναξιά
Νομίζω οτι υπάρχει διαφορά από τον αυτάρεσκο μονόλογο που γίνεται δημόσια,και αυτόν που γίνεται ατομικά.
Και η παραμικρή δημόσια έκθεση δεν είναι μοναξιά,γιατί είναι από μόνη της σήμα,ένα σύμβολο (θα αποφύγω τον όρο κραυγή που είναι τόσο δυνατός)
Η ταπεινη μου αισθηση είναι ότι τα σήματα,εστω και ως μονομανή ναρκισιστικά είναι σήματα προς κάποιον,εχουν αξία ως τετοια.
Και μεταξύ μας,και η λεγόμενη "πραγματική" επικοινωνία ποσο πραγματική είναι;
Είπαμε ,λίγο δύσκολη η συνενόηση με αφηρημένες έννοιες.
Γι'αυτό και η "ιστοτεχνη" που διακονείς,έχει μια μοναδική αξία,με την λιτοτητα της.
Δημοσίευση σχολίου