Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Μύθοι, Παραμύθια, Γιουσουρούμ, Ταρατατζούμ...

Ποτέ δεν της άρεσαν τα Παραμύθια αλλά ΠΑΝΤΑ την μάγευαν…οι Μύθοι.
Κι αν δεν υπάρχουν, τους κατασκευάζει..

Να, ένα μικρό λιθαράκι να της δώσεις χτίζει Πύργους με αυτό...
Μια μικρή κλωστούλα να της δώσεις, υφαίνει το πιο μεγάλο, το πιο ζεστό, προστατευτικό σκέπασμα.

Και συντηρεί τους Πύργους, τους λαξεύει, τους γυαλίζει, τους λουστράρει, τους φροντίζει, και τους σκεπάζει με τα σκεπάσματα που υφαίνει, και τους κανακεύει, και τους κρατάει ζεστούς, ζωντανούς, με όλες τις δυνάμεις της, με την καρδιά, με το μυαλό, με το κορμί και πάνω από όλα με την ψυχή της.

Και συντηρεί τους Μύθους. Και ίσως να είναι και το μεγάλο κομμάτι της ζωής της... οι Μύθοι.
Όχι αυτής της ζωής που... ζει, αλλά αυτής που... βιώνει με όλες της τις αισθήσεις, με την πραγματική της όραση, με την πραγματική της ακοή, με την πραγματική της όσφρηση, με την πραγματική της γεύση, με την πραγματική της αφή.

Με την πραγματική της ζωή.

Αυτή με τους Πύργους, με τους Γενναίους, με τους Ήρωες, με τους Πρίγκιπες.
Κι όσο λίγο, να τόσο δα ...λίγο, όσο της δίνουν μια γουλιά νερό, όσο της δίνουν μια μπουκιά τροφή, όσο της δίνουν να, ένα λιθαράκι, όσο της δίνουν να, μια μικρή κλωστούλα... τα καταφέρνει.

Αποθηκεύει εικόνες, αποθηκεύει μουσικές και λέξεις, αποθηκεύει μυρωδιές, αποθηκεύει γεύσεις, αποθηκεύει ...αγγίγματα....και χτίζει με αυτά τα υλικά, τους Μύθους της.

Κι όταν όλα καταρρεύσουν, είναι τόσο βαριές οι κατασκευές της, είναι τόσο ψηλοί οι Πύργοι της, και έτσι είναι ...τόσα πολλά τα μπάζα, είναι ...τόσο πολλά τα χαλάσματα.

Και άλλοτε έντρομη, άλλοτε θλιμμένη, και άλλοτε κουρασμένη, βγαίνει από αυτά, όρθια, τα κοιτάζει με θλίψη, ψάχνει να βρει το πετραδάκι που θεμελίωσε όλο αυτόν τον Πύργο... και δεν το βρίσκει...

Και αυτό ...θαμμένο κάτω από τα μπάζα και τα χαλάσματα. Το πιθανότερο και αυτό....του νου της, της φαντασίας της, της ανάγκης της.... Κι αυτό πουθενά... ένα ακόμα ψέμα.

Και εκεί μέσα στα χαλάσματα, τραβάει το μεγάλο ζεστό κάλυμμα, που τα κάλυπτε όλα αυτά, τόσο προστατευτικά, τόσο ζεστά, τόσο...ηρωικά ...που προστάτευε από ...τα μάτια της τις ...κατασκευές της, το ρίχνει στην πλάτη της, σκεπάζεται μ’ αυτό, και... γυρίζει τις πλάτες της ....στο μέλλον τους.

«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
Αφού η ιστορία, σας ανήκει,
σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε»

Έτσι συντήρησε από παιδί και ...τον Μύθο του Πολυτεχνείου. Αυτά τα ακούσματα, αυτές οι φωτογραφίες, αυτά τα βίντεο, αυτές οι πορείες, αυτοί οι δρόμοι, εις μνήμην...όχι, όχι των νεκρών, όχι, όχι των αφανών ...αλλά προπαντός ...εις μνήμην όλων των ζωντανών εμφανών πρωταγωνιστών...
Στις Μαρίες, στους Μίμηδες, στους Αλέκους, στους Στέφανους, στους Κωστηδες, στους Νίκους, στους...

Και να τραγουδάει ο Τσακνής.... στον «Νοέμβρης του ΄90»

«Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά κι αυτοί... εβδομηντατρία
και να που ερωτεύτηκα κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό»


Είπαμε, έχει ανάγκη από Μύθους, να ένα πετραδάκι να της δώσεις να ...τους χτίζει, ψηλούς...καμιά φορά και δυσθεόρατους...Και πίσω απο το τεράστιο ύψος, πίσω απο το τεράστιο μέγεθος, κρύβει...τους νάνους.

«Μες το μυαλό μου βαράνε τα γκονγκ, νοιώθω σαν μπάλα του πινγκ πονγκ»

Και κοίτα κάτι αστείο... αυτοί, οι Πριγκηπες, αυτοί που για αυτούς έχτισε τους Πύργους της, μπαίνουν μέσα και τους λεηλατούν, και τους βρωμίζουν, και τους καταστρέφουν, και αφοδεύουν μέσα στα κάστρα της, τα μικρά, τα μίζερα τους, την φτήνια και την χυδαιότητα τους, ναι αυτοί που ...εις μνήμην της γεναιότητας τους, εις μνήμην των ονείρων τους, εις μνήμην των μεγάλων τους, άκουγε τις ντουντούκες, άκουγε τις μουσικές, έπιανε το χέρι του διπλανού στις πορείες...



«Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα
στα κόμματα γαντζώθηκαν κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα»


Και τους λεηλατήσανε ...τους Πύργους του μυαλού της. Αυτή όλο να υφαίνει το σκέπασμα για να τους προστατέψει, έτσι ψάχνοντας πεταμένες κλωστούλες, κι αυτοί...
Και ...κάποια στιγμή...κατέρρευσαν οι Πύργοι....και χαμένη, πλακωμένη απο τις πέτρες και τα μπάζα του, παλεύει βγαίνει από τα ερείπια των Μύθων που της τάξανε, των Μύθων που συντήρησε, ξανασκεπάζεται με το κάλυμμα που τους προστάτευε... και γυρίζει την πλάτη της στο μέλλον...τους

«Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους και μουρουνόλαδο για τα παιδιά»

Ήρωες μου, Μύθοι μου, Πρίγκιπες μου ....σας αποχαιρετώ....

Κι ο Τσακνής σε ένα κρεσέντο να τραγουδάει.....

«Κρατάω το στόμα μου κλειστό τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε ανέραστοι να μείνουν
κουφάλες δεν ξοφλήσαμε αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν»

Και από την άλλη... αυτοί που νωρίς φύγανε.... αυτοί που ψυχαμεμίσθηκαν ...το Παραμύθι, εκεί να μην υπάρχουν...αλλά να είναι εκεί ....και να της ψιθυρίζουν.... πως και οι εραστές...παραμύθι και αυτοί, ...νταβατζήδες και αυτοί, μιας φτηνιάρας πουτάνας.


«Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας, στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
Συνηθισμένοι καθένας στο ρόλο του,
κι η φαντασία μας έχει χαθεί.
Την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
»

Ναι, η συναισθηματική ωριμότητα είναι πολύ πιο επώδυνη, πολύ πιο τραυματική από την βιολογική. Πόσο να παλέψει να μην ...ωριμάσει, αφού το παρόν.... πυροβόλησε το μέλλον της...

Και...
«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας...»

Άλλωστε, ΠΑΝΤΑ λάτρευε τους Μύθους και ....σιχαινόταν τα παραμύθια.

Βετεράνοι του Μύθου μου, δεν είστε πια, παρά καρικατούρες του Παραμυθιού σας.
Καλή σας νύχτα.

18 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

παντού υπάρχει ένας μύθος. σε κάθε εποχή. και σε κάθε γενιά. και αν το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα τους, δεν γυρίζω την πλάτη μου στο μέλλον. θα το ζήσω το μέλλον μου με τα δικά μου μέτρα. και τον δικό μου μύθο. και τα δικά μου όνειρα. όσο εύκολα. όσο δύσκολα.
μοιάζει ειρωνία τόσα χρόνια μετά τα συνθήματα να μοιάζουν τόσο επίκαιρα. απλά ο "εχθρός" δεν είναι τόσο φανερός.

marios είπε...

Τα πιο ωραία παραμύθια
απ' όσα μου 'χεις διηγηθεί
αχ είν' εκείνα που μιλούσαν
για τα παιδιά που 'χουν χαθεί
αχ είν' εκείνα που μιλούσαν
για τα παιδιά που 'χουν χαθεί.

νιονιος

tovenito είπε...

εμένα μου άρεσαν και τα παραμύθια και οι μύθοι. και πιο πολλοί με τρομάζουν εκείνοι που δεν πιστεύουν σε μύθους ή παραμύθια.
γιατί υπάρχουν, αλλά δεν φανερώνοντατι εύκολα γιατί γκρεμίζονται πια ακόμη ευκολότερα

monahikoslikos είπε...

Κι εκεί στην άκρη της γραμμής
θα χαρίζουμε εμείς
τα παλιά μας κομμάτια
σ' αυτά που ήτανε τόσο μικρά
μα που ρίχναν σκια
για να μοιάζουν παλάτια.

Ανώνυμος είπε...

Ενα παράμυθι που τελικά νίκησε ο δράκος και η κακιά μάγισα και το τέλος του δεν ήταν το έζησαν αυτοί καλά και μείς καλύτερα.

Το μόνο που ίσως έμεινε είναι το Ημουν και γω εκεί ,κάτι που άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε πια τα παραμύθια.

Πάντως αν δεν είχε γίνει το Πολυτεχνείο πάρα πολλοί θα έπρεπε να έχουν επινοήσει ένα.

Ανώνυμος είπε...

Και μείς που πήραμε το νήμα από αυτούς που τραγούδησαν «της Γης τους κολασμένους» και δε μιλήσαμε και δεν ξεπουλήσαμε, είχαμε το δικό μας αφανή πύργο του μύθου που δεν ήταν μύθος ούτε πύργος και κρατήσαμε το όνειρο έξω από τις «διαπραγματεύσεις».

Νάμαστε κάθε «γιορτή» σιωπηλοί να περπατάμε με τους άλλους αφανείς που λιγοστεύουν κάθε χρόνο στο προσκλητήριο.

Υπάρχει και το άλλο όνειρο και οι άλλοι «πύργοι» Κατερίνα που δεν έχουν κανένα στολίδι και στάζουν ακόμα το ανθρώπινο μάγμα. Μόνο που χάνονται μέσα στην αχλή της απογοήτευσης και στον θόρυβο των πρωτοκλασάτων διαπραγματευτών.

Δεν γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον. Δεν τους ανήκει και ας το δήλωσαν στο Κτηματολόγιο με αρχαία Χρυσόβουλα. Αν το Πολυτεχνείο ζει, ζει μόνο στις μάχες για το μέλλον. Το άλλο «Πολυτεχνείο» που έγινε νομισματοκοπείο ανήκει αλλού. Εκεί μπορούν να παραχαράξουν τα πάντα, τους ανήκει ολοκληρωτικά, χάρισμά τους.

Κάποιοι κρατούν το όνειρο και το πετραδάκι άθικτα. Αυτά τα λίγα είναι η μόνη περιουσία τους. Φύλαξε καλά τη μεγάλη – μικρή περιουσία που σου ‘λαχε.
Και μη θρηνείς για κάτι που ποτέ δεν σου ανήκε και δεν σε θέλησε για παιδί του.

cynical είπε...

Κατερίνα καλημέρα και καλή βδομαδα. Το Πολυτεχνείο γέρασε πια, περασαν πολλα χρονια απο τοτε. Αντι να θρηνούμε γιαυτο, ας δούμε τι καινούργιο βαλαμε στη θεση του, ωστε οι μελλοντικες γενιες να μπορούν να κατασκευασουν τον δικο τους μυθο, για να τον θρηνησουν οι μεθεπομενες, κ.ο.κ. Το οτι "θρηνούμε" ακόμα ένα κουφάρι
δειχνει την αποτυχια της κοινωνιας μας να κοιτάζει μπροστα.

marianaonice είπε...

«Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον,
το κόλπο είναι στημένο και στα μέτρα σας...»


Tα είπες όλαα!!!!
Αχ Κατερίνα μου, καρικατούρες πράγματι οι βετεράνοι των μύθων μας!!
Τι θλίψη...

βιολιστης στη στεγη είπε...

Δικαιούνται να ελπίζουν μόνο όσοι δεν συμμετείχαν στο χτίσιμο του ονείρου που γκρεμίστηκε και ευτελίστηκε...
Γι' αυτό σε καταλαβαίνω.
Γι' αυτό συμμερίζομαι την πίκρα.
Γι' αυτό πονάω όπως εσύ.
Κατερινιώ !!! :)

marios είπε...

Παντως απο τις προηγουμενες αναρτησεις σου δειχνεις πραγματιστρια και αρα μπορεις να εκλαβεις το Πολυτεχνειο ως ακριβως που ηταν, μια αντιδραση σε ενα αυταρχικο καθεστως, μια καρφιτσα που εσκασε την φουσκα (επικαιρη οικονομικη ορολογια!!!) της κατεπιφαση δημοκρατικοποιησης που επιχειρησε ο Παπαδοπουλος και οχι παντως -ειδωμενο στις πραγαμτικες του διαστασεις- μια αφετηρια ενος καινουριου κοινωνικου-οικονομικου καθεστως που δυστυχως ή ευτυχως δεν ηρθε.

Ανώνυμος είπε...

Εκανα σήμερα μιά βόλτα στα blogs και είδα την νέα μόδα: Οι περισσότεροι απαξιώνουν το Πολυτεχνείο και τους αγωνιστές του, λόγω των εκ των υστέρων ανταλλαγμάτων που συναπεκόμισαν...

Επειδή καί εγώ ήμουν τότε εκεί, θα πω σε όλους όσους απαξιώνουν και απορρίπτουν μέσα από την ασφάλεια της πολυθρόνας τους και της ημερομηνίας που ζουν, ότι οι Μαρίες, οι Στέφανοι κλπ. που αναφέρεις δεν έβαλαν το κεφάλι τους στον ντορβά γιά να συναποκομίσουν τα κέρδη που τελικά συναπεκόμισαν. Τότε το έκαναν αυθόρμητα, γενναία, και η μετέπειτα κατάληξη του καθ ενός από αυτούς δεν απαξιώνειι ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ εκείνη, και το Πολυτεχνείο αυτό ήταν: Η μεγάλη στιγμή του καθ ενός, το προσωπικό του θάρρος, η προσωπική του αυταπάρνηση. Και της Μαρίας, και του Μίμη, και του Στέφανου, και όλων των άλλων.

Λίγη σεμνότητα, δεν θα έβλαπτε, και οι ποιητικές σου απαξιωτικές αναφορές πέφτουν στο κενό, απλά και μόνο γιατί τα ωραία λόγια των άκαπνων δεν υποκαθιστούν τις πράξεις των γενναίων. Και οι γενναιότητα και ο ηρωισμός δεν αφαιρούνται λόγω διαγωγής κοσμίας στο μέλλον.

Ανώνυμος είπε...

Περπατώντας σήμερα στη πορεία, τη ξεχασμένη και απαξιωμένη από πολλούς που ενοχλούνται γιατί κόβεται ο δρόμος στο ΙΧ τους, μέσα στη βροχή μουσκίδι, αναλογίστηκα και πάλι την ανάρτηση. Ως ανυπότακτος αισιόδοξος σιγοτραγούδησα και γω στοίχους για όσους πουλάνε στα κανάλια και για όσους ήταν δίπλα μου με τα άσπρα πλέον μαλλιά χωρίς κανένα παράσημο και περιδιάβηκα από το ναδίρ στο ζενίθ της ψυχολογίας.

Έχει στηθεί η σκηνή μα δε φωτίζουνε οι προβολείς.
Κι όλα τα πρόσωπα είν’ εδώ αντάξια του δράματος,
γενεές γενεών υποκριτές.
Η θλιβερά ερωμένη, ο άνθρωπος με το χαμόγελο, ο επίορκος, τα κουδουνάκι του τρελού.
Κάθε κατώτερη ράτσα.
Άρχοντες και πληβείοι κι’ αυτοτιμωρούμενοι.
Πως τόσα πρόσωπα να γίνουν αριθμοί…
και τόσα γεγονότα απλά βιβλία
Χωρίς την επινόηση νέας διάταξης στοιχείων
χωρίς μια ΝΕΑ ΜΥΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΡΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΥΛΑΙΑ.

Και μετά:
Ήθελ’ ακόμη πολύ φως να ξημερώσει…
Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα τη ήττα...


Κατερίνα τίποτα δεν πάει χαμένο…

Είδα με τα μάτια της ψυχής μου πολλούς από αυτούς που έφυγαν πια. Είδα και το απλό όνειρο άθικτο από τις βολές. Το Πολυτεχνείο του μέλλοντος ζει στη μάχη για τη ζωή και κανένας δε μπορεί να το προσβάλει. Αν το αναζητάς Κατερίνα θα το βρεις και συ άθικτο μέσα σου. Σαν το πετράδι σου.

Για τον Θ. Απέργη.
Τίποτα δε βγαίνει εκτός κριτικής. Για τα άτομα τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Για τα γεγονότα κανένα στερνό δεν μπορεί να τα αλλοιώσει και να τα μολύνει. Η ΣΤΙΓΜΗ δεν μπορεί να απαξιωθεί, ούτε και οι πράξεις των ηρώων της, άσε τους άλλους να λένε. Μα νομίζω όλη η λοξώς εμφανιζόμενη αγωνία της Κ. είναι ακριβώς για τη ΣΤΙΓΜΗ που την καλύπτουν με τόνους λάσπης και της κρύβουν το όνειρο που είχε. Απλά δε ξέρει ότι κανείς δεν μπορεί να τη κρύψει γιατί κανενός ιδιοκτησία δεν είναι.

Όμως εγώ ποτέ δεν κατάλαβα το Πολυτεχνείο σαν ηρωικό μουσιακό είδος. Το καταλαβαίνω μόνο σαν μια μεγάλη στιγμή στην αέναη κίνηση πραγμάτων και ιδανικών που δεν μπαίνουν ποτέ σε μουσείο.
Αυτό καταλαβαίνω εγώ.

PN είπε...

Μωρέ Κατερινιώ, αυτή δεν είναι η μοίρα των μύθων....να τους θρηνούμε όλους κάποια στιγμή. Εεεεε καλά σε αυτή την περίπτωση έχουμε βάλει και εμείς τα χεράκια μας...τελοσπάντων!!!!

Αγαπάμε τους μύθους. Φαντάζεσαι τι θα κάναμε χωρίς αυτούς....;

aKanonisti είπε...

Ολα καλά.. αλλά ο αλήτης ο Τσακνής μου τα χάλασε.....
Μόλις πεθαίνει ένας μύθος γεννιέται ένας άλλος... κανονίζεται από το ένστικτο της επιβίωσης και την ελπίδα....
:-))))

Ανώνυμος είπε...

Το Πολυτεχνείο δεν είναι τα πρόσωπα το Πολυτεχνείο ,για όσους έζησαν τον παλμό των ημερών ,έστω και από μακριά, είναι το δικαίωμα να αγωνίζεσαι για το Όνειρο είναι η συντροφικότητα και η ελπίδα ,είναι η διαπάλη των ιδεών (γιατί δεν ήταν όλα ρόδινα υπήρχε και αυτή).

Αυτά είναι που λείπουν και στις μέρες μας και για αυτά πρέπει να αγωνιζόμαστε .Και αυτά δεν τα πρόδωσαν μόνο συγκεκριμένα πρόσωπα αλλά ίσως η κοινωνία στη μεγάλη της πλειοψηφία.

Τέλος το Πολυτεχνείο είναι και οι 32 με 70 νεκροί ,είναι περίεργο αλλά αυτούς όλο και ποιο σπάνια τους αναφέρουμε .Αλλά ακόμα πιο σπάνια αναφέρουμε και τους Ντερτιλήδες τους Μαλλιους τους Παττακους λες και είτε δεν υπήρξαν ποτέ η λες και η νοοτροπία τους έχει πάψει πια να υπάρχει.

katerina είπε...

Γράφοντας αυτό το post, νομίζω ότι κλείνω, μια περίοδο ...σε αυτό το blog.
Έχω πει κι άλλη φορά ότι δεν βάζω ετικέτες, στις αναρτήσεις γιατί θα έπρεπε να βάζω πάντα την ίδια, «προσωπικά».
Ο δημόσιος χαρακτήρας των γραπτών των blogs, ουδέποτε με απέτρεψε από το καταγράφω την πολύ προσωπική μου άποψη. Όποια είναι, την όποια ΣΤΙΓΜΗ είναι.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς, που με ακούσατε. Πραγματικά, είναι μεγάλη ανακούφιση να σε ακούνε.

Τα υπόλοιπα, είναι αυτά, που τόσο αντιπροσωπευτικά ...για μένα, λέει ο Άσιμος. Κι είναι επίσης, μεγάλη ανακούφιση ...κάποιος να τα λέει για σένα.

Μα ...ο Ασιμος είναι νεκρός... Ναι, νεκρός.

Γιατί όλα φθείρονται, όλα γερνάνε, και ...η μόνη περίπτωση να προστατευτούν από την φθορά, είναι να πεθάνουν...



Ήταν οι πόρτες μου δίχως μπαχτσέδες και μεντεσέδες κρατάνε τη γη
Γίναν οι φτέρνες μου σαν τροχαλίες και στον κουβά τους αράζεις εσύ
Αλλάζεις συχνά κάθε τόσο στολή, αλλάζεις οσμή, αλλάζεις σασί
Και η ελπίδα μας έχει θαφτεί σαν το Ντορή μες στο παχνί.

Πάγωσε η ψείρα μου και παραπαίουσα, μ' ένα τικ-τακ μου ματώνει τ' αυτιά
Όλα με πρόγραμμα, όλα στο σχέδιο, πρωτοκολλήσαμε τον έρωτα
Και θες να πετύχω με μια μπαταριά, χίλια φλουριά, χίλια φλουριά
Για να σου χαρίσω μαντάτα καλά, να 'χεις αγάπη μου λεφτά.

Ποντικοφάρμακο για τους μεγάλους και μουρουνόλαδο για τα παιδιά
Κι έπλεξες σώβρακα για τους φαντάρους και θυσιάστηκες πατριωτικά
Σου στέλνω μήνυμα μ' ένα ταμ-ταμ να μαγειρεύεις με βιτάμ
Κι ήσουνα γόησσα κι έκανες μπαμ, γι' αυτό σε ψάχνω στα χαμάμ

Άδειο το βλέμμα σου, κούφιες οι ώρες μας, στα ενυδρεία σε χώσαν ζωή
Συνηθισμένοι καθένας στο ρόλο του, κι η φαντασία μας έχει χαθεί.
Την ξεπουλήσαμε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ

Μια διαδήλωση, δέκα μικρόφωνα και τα μεγάφωνα στη διαπασών
Χιλιάδες δίποδα με μαγνητόφωνα κι έχουν λουστεί με την ίδια λοσιόν
Ξεπουληθήκατε στο γιουσουρούμ, για ένα κουστούμ, για ένα κουστούμ
Κι ο εαυτούλης σας πέταξε…βζουμ, ταρατατατζούμ, ταρατατατζούμ

Ω, εποχή μου θυμίζεις τον Καίσαρα κι οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
Κι όσο γερνώ μπουσουλώ με τα τέσσερα, τα τροχοφόρα με προσπερνούν
Φεύγω και πάω να βρω στο Μπανγκόκ το σύντροφό μου τον Κινγκ--Κονγκ
Μες στο μυαλό μου βαράνε τα γκογκ, μοιάζω με μπάλα του πινγκ-πονγκ.

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντουμ-ντουμ, σφαίρες ντουμ-ντουμ, σφαίρες ντουμ-ντουμ
Κι εμείς ξεπουλιόμαστε στο γιουσουρούμ, ταρατατατζούμ, για ένα κουστούμ.


Υ.Γ. κ. Θάνο Απέργη, συνήθως είμαι φιλόξενη, αλλά με βρίσκετε σε δύσκολη στιγμή. Λυπάμαι, το γλυκό τελειωσε, το καφεκούτι άδειασε, και τα ρακόμελα τα κρατάμε για καμιά περιέργη ώρα.

Ανώνυμος είπε...

Δεν καταλαβαίνω τα γλυκά, τα καφεκούτια και τα ρακόμελα, τι σχέση έχουν με αυτά που έγραψα εδώ.

Αν σκοπό έχουν να απαξιώσουν ή να κοροιδέψουν τα όσα εγραψα, λυπάμαι που μπήκα στον κόπο, όπως και λυπάμαι γιά την ενόχληση.

katerina είπε...

κ. Απέργη, αν είχατε παρακολουθήσει το blog αυτό, θα γνωρίζατε, ότι ουδέποτε απαξίωσε κανέναν, ουδέποτε διανοήθηκε να κοροϊδέψει κανέναν, αντίθετα κέρασε καφέ και γλυκό, και πιο σκληρούς επικριτές από εσάς.

Το υστερόγραφο, είχε την έννοια της απολογίας ...που δεν σας καλωσόρισε ως νέο επισκέπτη.

Εφόσον όμως επανήλθατε σας οφείλω μια απάντηση.

Όχι κ. Απέργη, εγώ ΔΕΝ ήμουν εκεί.

Έχετε δίκιο, εγώ θυμάμαι μόνο περιόδους δημοκρατίας και ομαλότητας.
Έχετε απόλυτο δίκιο, εγώ είμαι άκαπνη.
Αυτό όμως κάθε άλλο παρά μου στερεί το δικαίωμα να καταθέτω την άποψη μου.

Αλλά ξέρετε τι με τρομάζει κ. Απέργη;;;
Ότι πίστεψα ότι τα αρπακτικά, τα κοράκια, αυτοί που εξαργύρωσαν τις όποιες στιγμές τους, αυτοί που νοιώθουν την ανάγκη να βγουν στα κανάλια, για να μας θυμίσουν την γενναιότητα, τον ηρωισμό τους, την ΣΤΙΓΜΗ τους, ήταν μια μικρή επώνυμη μειοψηφία.

Φαίνεται ότι και σε αυτό έπεσα έξω.
Και δεν σας κρύβω ότι θα προτιμούσα να με αφήσετε στην άγνοια μου, να τιμώ τους αφανείς, σαν και εσάς, και όχι να νοιώθετε την ανάγκη 35 χρόνια μετά, να κοπιάρετε από blog σε blog το ίδιο σχόλιο, περιφέροντας το «ήμουν και εγώ εκεί».

Εσείς οι αφανείς, οφείλετε να προστατέψετε τον εαυτό σας, την μνήμη και την ΣΤΙΓΜΗ σας.

Μην μου ζητάτε να σας προστατέψω εγώ κ. Απέργη.
Σας παρακαλώ θερμά, αφήστε με στην αυταπάτη ότι ...οι άλλοι, οι λίγοι, ήταν οι "κακοί"...και όχι απλά οι πιο καπάτσοι.