Δεν έχω τίτλο.

Δύσκολη περίοδος.
Η δουλειά με ζορίζει. Σαν να έχω στερέψει.
Και οι προσωπικές σχέσεις μίζερες.
Ζορίστηκα και χθες το βράδυ με όλα αυτά που γίνανε στο blog μου.
Σήμερα, έπαιξα πολύ σοβαρά με την ιδέα να κλείσω πορτοπαράθυρα, να κλείσω το κινητό, και να μείνω κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου.
Να αποκοπώ από όλους και από όλα. Να κάνω αυτό που με ταξίδευε στην εφηβεία μου. Σκηνικά. Όνειρα.

Τι περίεργο όμως. Ενοχές, συνήθεια, άνθρωποι που θα έστηνα, άνθρωποι που θα έπρεπε να τους εξηγήσω το πως και το γιατί, μια περίεργη ανησυχία, με έπεισαν να κατεβάσω πρώτα το αριστερό και μετά και το δεξί πόδι από το κρεβάτι μου.
Συμβιβάστηκα με την ιδέα, ότι τουλάχιστον θα πιω καφέ (καφέδες για την ακρίβεια) με την ησυχία μου, θα χαζέψω ότι μου περίσσευε από τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου και όταν γουστάρω, αν τελικά γουστάρω, θα πάω στο γραφείο μου. Στη τηλεόραση η επιτομή του Έλληνα μάγκα, ο Καρατζαφέρης, αγκαλιά με τον Καμπουράκη (η επιτομή του Έλληνα γενικώς), βλακολογούσαν μέχρι αηδίας. Και μετά παπάδες. Να πέσεις στα σκληρά...

Και συνέβη. Βγαίνοντας στη βεράντα, μια μυγδαλιά που η τελευταία φορά που την είχα προσέξει ήταν κάτι γυμνόκλαδα, με περίμενε φουντωμένη, ασπρορόζ, να τεντώνει κλαδιά και λουλούδια στον ήλιο. Σε έναν ήλιο που μου έκλεινε το μάτι.

Και ξαφνικά όλα μπήκαν στην θέση τους.
Ή μάλλον δεν ξέρω αν είναι η σωστή θέση τους, αλλά τουλάχιστον είναι η συνήθης θέση τους.
Το κουκούλι ασφάλειας που τόσο αναζητούσα πριν μισή ώρα, δεν με χώραγε πια.. Ξαφνικά η καθημερινότητα απέκτησε νόημα. Την ξαναγουστάριζα. Την αναζητούσα.

Αν σας πω ότι διέσχισα την Κηφισίας τραγουδώντας, με τον Άσιμο στην τσίτα, και τους συνήθως στωικούς οδηγούς των διπλανών αυτοκινήτων να με χαζεύουν κουνώντας το κεφάλι τους;;;;