Χωρίς έλεος για μια σταγόνα ...Αίμα

«Δεν έχει αέρα» φωνάζει ο Κουρτ και ανοιγοκλείνω το στόμα για να πάρω ανάσα.

Ο χορός του Θανάτου. Οι νεκροί χορεύουν; Ή μήπως είναι αφόρητα Ζωντανοί; «Κι αν ο θάνατος είναι η αρχή της Ζωής;» αναρωτιέται ο Εντγκαρ

Ήρωες ούτε Ένοχοι, ούτε Αθώοι. Ούτε Δίκαιοι, ούτε Άδικοι. Ούτε Θύτες, ούτε Θύματα. Και Ένοχοι και Αθώοι. Και Δίκαιοι και Άδικοι. Και Θύτες και Θύματα. Ήρωες Δυνατοί. Ήρωες Ανελέητοι. Ήρωες τόσο «απάνθρωπα» Ανθρώπινοι.«Δικαιοσύνη ειναι η Εκδίκηση»

Η συγκολλητική Τους ουσία είναι η Αναγκη τους να συνυπάρχουν. Αυτός ειναι ο δικός τους Έρωτας. Χωρίς τρυφεράδα, χωρίς στοργή, χωρίς το στρογγύλεμα της συνήθειας ή της αποδοχής, χωρίς καμία από αυτές τις δυτικότροπες χριστιανικές συνεπαγωγές της πολιτισμένης αγάπης. Ο Έρωτας τους είναι Μίσος; Τι είναι το...Μίσος;

Το «Κακό» για τον Στρίνμπεργκ δεν κατρακυλάει σε banalité αισθηματολογίας και αυτολύπησης. Το «Κακό», στο κλειστοφοβικό σπίτι της παλιάς φυλακής, στο νησί, είναι χλωροφόρμιο. Ή ίσως ακόμα ακόμα είναι εθιστικό δηλητήριο που σε κατακλύζει από παντού με την μοχθηρή αλλά τόσο ηδονική γοητεία του. Σε καταπίνει…

Ο Στρίνμπεργκ δεν είναι ο κουρασμένος Νορβηγός Ιψεν. Ο Στρίνμπεργκ είναι εξαγριωμένος Σουηδός. Ορκισμένος μισογύνης στο έργο και την πραγματική του ζωή, γίνεται Δημιουργός, Πλάστης Γυναικών-και όχι ...θηλυκών. Γυναικών που έχει νόημα και αποκτάει αξία το να τις νικήσεις. Η Αλις δεν είναι ...Νορα. Δεν κάνει...εξέγερση. Κάνει Πολεμο.

Ο Κουρτ δεν είναι μια γωνία Γ σε ...Ιψενικό τρίγωνο. Είναι ο...Αθώος που τα Βαμπιρ τον καθηλώνουν με νήματα έρωτα, ενοχών, φίλιας, νοσταλγίας, γαλιφιάς εκβιασμών, υποταγής στο μολυσμένο τόπο τους, παλεύοντας ο καθένας τους να τον μετουσιώσει- με κάθε μέσον- σε συνήγορο δικό του και σε εισαγγελέα του άλλου. Πριν δραπετεύσει, χαρίζει μια τζούρα ...δίκιου, μια τζούρα συμπόνιας στον Εντγκαρ, έχοντας νοιώσει το δηλητήριο που χύνεται από την Αλις. «Μου αρκεί αυτό φίλε μου» του απαντάει ο Εντγκαρ.

Οι Δυο ρουφάνε το αίμα του Κουρτ για να ζήσουν, να ζήσουν τον ανελέητα ερωτικό τους Πόλεμο. Κι ύστερα οι Ισχυροί Δυο, αφήνουν τον ανίσχυρο- για τα μέτρα τους Κουρτ - να ξεφύγει. Να ...τους ξεφύγει

Δεν υπάρχει …Λύση. Δεν υπάρχει Κάθαρση. Δεν υπάρχει Τέλος. Μια Τραγωδία τόσο σκληρή, τόσο επώδυνη που αρνείται την Ελπίδα του Θανάτου. Την Ελπίδα του Αίματος. Την Ελπίδα της Ελευθερίας.

«Για να αναδειχθεί το κόκκινο του αίματος, πρέπει να εκτεθεί στον ήλιο».
Η Αρχαία Τραγωδία λάμπει μόνο κάτω από το καυτό φως. Ιερή γιατί είναι σαρκική. Αλλά ο Στρινμπεργκ είναι Σκανδιναβός Δεν έχει...Φως. Δεν έχει …Σκοτάδι. Μόνο σκιά. Ούτε μέρα, ούτε νύχτα. Ένα μεγάλο Φθινόπωρο… Δεν έχει Αίμα. Δεν έχει Σάρκα. Έχει μόνο αυτή την
αποπνικτική έλλειψη οξυγόνου. Την ηδονή της ασφυξίας.

Οι θεοί του Στρίνμπεργκ είναι μέσα στους ήρωες του και όχι έξω απο αυτούς. Δεν προστάζουν, δεν αποφασίζουν, δεν τιμωρούν, δεν δικάζουν, δεν μπορούν καν να σκοτώσουν.

«Είναι αλήθεια ότι την πέταξες στην θάλασσα;» ρωτάει ο Κουρτ τον Έντγκαρ. «Ναι». «Γιατί;» Κ ο Έντγκαρ «Δεν ξέρω. Μου φάνηκε τόσο φυσικό όπως στεκόταν εκεί στην άκρη του βράχου».

«Πέθανε;» ρωτάει με αδημονία η Άλις τον Κουρτ «Όχι» «Δεν θα πεθάνει επιτέλους ο
τύραννος» θυμώνει εκείνη.

Ο Στρίνμπεργκ δεν είναι ...φιλάνθρωπος. Ο Στριμπεργκ ειναι Ανθρωπινος. Τον αγαπάει τον Άνθρωπο, δεν τον...συμπονά. Βγάζει τα ...γάντια και τον ακουμπάει με γυμνά χέρια χωρίς να τρομοκρατηθεί απο την αψάδα της Κολασης του. Τον αφήνει να ματοκυλιστεί χωρίς έστω το...έλεος μιας σταγόνας Αίματος

Στη Μ.