Στον Αίαντα...

Tο παιχνίδι ...είναι ήδη παιγμένο. Ελπίδα ...καμία.

Και εμείς σε ένα δρόμο, χιλιάδες μίλια μακριά απο βομβαρδισμούς, αίματα και θύματα, να διαδηλώνουμε το... «μαζί σας». Κι η μόνη ανακούφιση σε όλα αυτά τα τόσο άνισα, είναι ότι στις μέρες μας, στις μέρες της ταχύτητας της πληροφορίας και ταυτόχρονα στην εποχή της πιο μεγάλης και πιο μακιαβελικής διαστρέβλωσης της, όλο και κάποιο site,κάποιο μη ελεγχόμενο τηλεοπτικό δίκτυο, κάποιο fb, κάποιο tweet, κάτι τέλος πάντων θα διανύσει τα μίλια και τους ωκεανούς και θα δείξει στο θύμα μια φωτογραφία. Ενός πλήθους που φωνάζει μίλια μακριά για πάρτη σου. Ένα γράμμα που μπαίνει σε ένα μπουκάλι και ρίχνεται στο πέλαγο.

Και κάπως έτσι ήταν και το σημερινό συλλαλητήριο. Ένα μπουκάλι στο πέλαγο. Ας φτάσει σε κάποιον κι ας είναι παιγμένο παιχνίδι. Οι Ατρείδες έτσι ή αλλιώς νικητές θα είναι. Η ...Αθηνά είναι μιλημένη για τον Οδυσσέα. Η τράπουλα είναι σημαδεμένη. Και στο ερώτημα την Σκύλα ή τη Χάρυβδη, έχει απαντήσει εδώ και αιώνες τώρα η Ιστορία.

Ο Αίαντας όσο κι αν τον κολακεύουν οι Ατρείδες, όσο κι αν ρητορεύουν για αυτόν, όσο κι αν του τάζουν ότι όλα...για την δική του την προστασία γίνονται, ακόμα κι οι βομβαρδισμοί, το τέλος του το ψυχανεμίζεται. Το γράμμα λοιπόν του συλλαλητηρίου απέναντι στο φρικιαστικό προσωπο και προσωπείο των κορακιών, σε αυτόν απευθύνεται, όσο ακόμα ...είναι ζωντανός.

Με εντυπωσίασε ο κωδικός «Αυγή της Οδύσσειας» για έναν ακόμα αναίσχυντο πόλεμο.

Και ξέρω καλά ποιον θα σιχαίνομαι πάντα. Σε όποια εποχή, σε όποια συγκυρία, σε όποιο παιχνίδι δυνατών τον πετυχαίνω στα βάθη της Ιστορίας Τον Οδυσσέα.

Στα έπη, δυο ήρωες αρχετυπικά αντίθετοι σε όλα, να τους χωρίζει λες το χάος των κωδικών Ηθικής. Ο Αχιλλέας και ο Οδυσσέας.

Μυστήριος τύπος ο Αχιλλέας. Εγωιστής. Απόλυτος. Εύθικτος. Με έμμονες ιδέες. Και πάνω από όλα ...ασυμβίβαστος. Για μια αιχμάλωτη παλλακίδα τα γαμάει όλα. Έρχεται σε ρήξη με την Ηγεσία, με ολόκληρο το στράτευμα, κι αρνείται να συνετιστεί από τους γηραιότερους. Βιώνει το απόλυτο πένθος για τον Πάτροκλο και δείχνει το πιο αποτρόπαιο πρόσωπο του στον νεκρό Εκτορα. Αναγκάζει τον Πρίαμο να γίνει ικέτης ίσα για να πάρει στα χέρια του το λείψανο του νεκρού παιδιού του.

Κι ο Οδυσσέας; Ένας χαμαιλέοντας. Δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα. Μεταμφιέζεται, προσαρμόζεται, διακυβεύει τα πάντα, χρησιμοποιεί ,με απολυτη άνεση το δόλο, την απάτη, την ρητορική του παραπειστικού λόγου, ο ...σκοπός εξαγιάζει κάθε μέσον. Σήμερα θα αποθεωνόταν ως ο ...εκπρόσωπος των συναλλαγών, της ανοχής, των συμβιβασμών, της ...διπλωματίας.

Ο Αχιλλέας ...σκοτώνεται. Ακόμα και οι "άτρωτοι", έχουν αχίλλειο πτέρνα. Ο Οδυσσέας... φτάνει πάντα στην Ιθάκη.

Κι ύστερα να αναλαμβάνει ο Σοφοκλής. Στον Αίαντα. Οι Ηγέτες του στρατού της Τροίας, οι Ατρείδες, αποφασίζουν να βραβεύσουν με τα όπλα του νεκρού Αχιλλέα ...τον αντιπροσωπευτικότερο των πολεμιστών. Τον ...Αίαντα-που τόσο μοιάζει στον Αχιλλέα και στο σώμα και στη ψυχή- ή τον πανούργο ....Οδυσσέα;

Κι οι ...κριτές Ατρείδες επιβραβεύουν με τα όπλα τον Οδυσσέα. Ίσως γιατί ...μπορεί ο Σοφοκλής να μην ξέρει απο τις δαρβινικές θεωρίες της προσαρμογής, αλλά γνωρίζει ποιος θα είναι πάντα ...ο νικητής. Οι Ήρωες,οι Λαοί, θα είναι πάντα οι χαμένοι. Κι οι Ατρείδες γνώριζαν ότι οι κοινωνίες θα γοητεύονται απο τις προσαρμογές, από τους συμψηφισμούς, από τον δόλο, από την απάτη, απο την πανουργία, από την ανοχή. Ο Οδυσσέας...θα κερδίζει πάντα.

Σαλτάρει από την οργή για την αδικία ο Αίαντας και ξεκινάει να σκοτώσει τους κριτές Ατρείδες, και να μαστιγώσει μέχρι θανάτου τον Οδυσσέα.

Κι η Αθηνά- ποιος είπε ότι οι Θεοί δεν ειναι πάντα με τους δόλιους;- Προστάτισσα του Οδυσσέα, υπνώνει τον Αίαντα και τον οδηγεί σε ένα μαντρί με πρόβατα. Μακελεύει τα ...πρόβατα ο Αίαντας θεωρώντας ότι δίνει μάχη με τους εχθρούς του. Κι όταν ο Οδυσσέας τον ανακαλύπτει ακολουθώντας τα ματωμένα βήματα, η Αθηνά σκληρή θεά, γελοιοποιεί για μια ακόμα μια φορά τον Αίαντα που ξυπνά και συνειδητοποιεί με ...ποιον έδινε μάχες. Με τα πρόβατα....

Κι ο...ξεφτιλισμένος ήρωας, αυτοκτονεί.

Σήμερα ανηφορίζοντας την Σταδίου, σε μια πόλη που επιβιώνει ανθυποζώντας, σε ένα ανοιξιάτικο κρύο απόγευμα, που όμως το φως του ομολογούσε ότι ο χειμώνας είναι νικημένος, μαζί με κάποιες λίγες χιλιάδες κόσμου, έστειλα και εγώ ένα γράμμα, σε κάποιον, σε ...όποιον, ...εκεί ...απέναντι. Στη Λιβύη. Σε έναν Αίαντα. Ξέροντας πολύ καλά... ποιο θα είναι το τέλος του, από όποια μεριά κι αν βρίσκεται. Είτε με τους Κανταφικούς. Είτε με τους Αντικαθεστωτικούς. Η Θεά Αθηνά... παίζει πάντα με τον Οδυσσέα. Η πόλη της, η Αθήνα απόψε, της βγάζει -ακίνδυνα για τους μακελάρηδες προστατευομενους της, τη γλώσσα.

Κι οι Ατρείδες...γνωρίζουν ότι Αυτός θα είναι ο Χαμένος. Ας φτασουν λοιπόν στον ..Αίαντα οι εικόνες μας απο αυτό το Αθηναϊκό σχεδόν ανοιξιάτικο απόγευμα.