Ποσειδώνα, είσαι ακόμα θεός;

Ο Μένιος που στολίστηκε με τις περικεφαλαίες και τα λοφία και περνιέται στους καθρέφτες των παγωμένων εικόνων για Αγαμέμνονας.

Ο αρχιερέας να χαϊδεύει το σγουρόμαλλο κεφάλι της Ιφιγένειας και να της ψιθυρίζει στο αυτί μέσα από τα ηχεία των τηλεοπτικών καναλιών, ότι θα σφαγιαστεί για να φυσήξει ούριος άνεμος.
Δεν έχει σημασία ποιων πλοίων τα πανιά θα φουσκώσει ο άνεμος.
Δεν έχει καν σημασία το που πάνε και για ποιο λόγο αυτά τα πλοία. Σε ποιον πόλεμο, σε ποιες μάχες. Στην δικιά μας ...τραγωδία, ο άνεμος γίνεται ...αυτοσκοπός.
Πονάει, ο αρχιερέας για την θυσία- είναι στα όρια της ιδεολογίας του-, άδικη λέει ...μα οι θεοί έτσι διέταξαν.
Κι αν η Ιφιγένεια δεν προλαβαίνει να μετρήσει τις αμαρτίες της η ίδια, οφείλει να υποστεί την θυσία, ξεπλένοντας τις ανομίες της οικογένειας των ...Ατρειδών.

«Όταν ακούς πολλή ηθική, να κουμπώνεσαι. Ή πολύ δεξιός ή πολύ απατεώνας είναι αυτός που μιλάει». Ηλίας Ηλιού

Εντυπωσιακή φράση, προβοκατόρικη θαρρείς. Κι όταν μεσ’ τα διαβάσματα κάποτε την πέρασα στο ντούκου, έρχεται τώρα να μου βροντοφωνάξει την σοφή αλήθεια της..
Η «ηθική», μαχαίρι κοφτερό στα χέρια νταβατζήδων. να πιέζει προς τα μέσα του μυαλού τις αιχμηρές γωνιές, η «ηθική» χρηστική, εργαλειακη ίσα για να συγκαλύψει την ουσία της πολιτικής.
Ένα κλασικό δεξιό κόλπο, που μιλάει στην «κοινή λογική» επιδιώκοντας να σκοτώσει την λογική.
Ένα κλασικό φτηνιάρικο κόλπο που βάζει συλλήβδην την ...κοινωνία αφού αυτομαστιγωθεί, να γονατίσει και να ζητήσει συχώρεση, αποδεχόμενη την τιμωρία για τα «αμαρτήματα» της. Η Εκκλησία να σου υπόσχεται ότι αν θυσιαστείς θα σώσεις τη ψυχή σου στην ...επόμενη ζωή. Η Κυβέρνηση των ...Μένιων, να σου υπόσχεται ότι θα σώσεις την ...πατρίδα, στον ίδιο ακριβώς χρόνο... στην επόμενη ζωή.

Μια «ηθική» που προσπαθεί με ταχυδακτυλουργικά τερτίπια να κρύψει πίσω από την κουρτίνα ότι η πολιτική από τη φύση της εκφράζει κοινωνικές δυνάμεις, συγκροτείται στη βάση συμφερόντων και ερμηνεύεται με αναφορά σε συγκρουόμενα κοινωνικά συμφέροντα.
Ο ...αρχιερέας, να καλεί τους ηλικιωμένους να αναλογιστούν συλλήβδην τις αμαρτίες τους και να αποδεχτούν οριζόντιες ποινές, μιας και η ...δικαιοσύνη του δεν ευκαιρεί για καταλογισμό ευθυνών. Τα λεφτά τα έπαιξαν στα ζάρια, στις αγορές, στα χρηματιστήρια και στα ομόλογα. Αυτοί που τα έκλεψαν τώρα να ολοφύρονται και στις κουίντες να μοιράζουν μεταξύ τους παπικά συγχωροχάρτια.

Οι πολιτικοί όροι δεξιά και αριστερά, να αντικαθίστανται από τους εσκεμμένα απολίτικους «καλό» και το «κακό». Προσάναμμα να γίνονται κορμιά γερασμένα από τα χρόνια της δουλειάς, στο ναό των δικών τους των θεών. Των επαγγελματιών ανεπάγγελτων.

Η θυσία είναι λέξη με θετικό πρόσημο και ταυτόχρονα ουδέτερη, ταυτισμένη με το «καλό». Η διεκδίκηση γίνεται λέξη φτηνή, λέξη χυδαία, λέξη που δεν συνάδει με την περίσταση. Ποιος φτωχός δεν θα νοιώσει ντροπή, δεν θα εκτεθεί στην περιφρόνηση των πιστών, στο εκκλησίασμα των ...τηλεθεατών, αν διεκδικήσει από το παγκάρι λεφτά που σκοπό έχουν την ανέγερση του ναού; Άλλωστε το ιερατείο έχει νοικιάσει τον Παβλωφ που εκπαίδευσε τα σκυλιά του.

Η πατρίδα λέξη επίσης με θετικό πρόσημο. Ο αρχιερέας ποτέ δεν θα την προσδιορίσει, ποτέ δεν θα την εξειδικεύσει, θα την χρησιμοποιεί ταυτίζοντας την με την εξουσία του. Θα μισεί την Πολιτεία και θα υπερασπίζεται το Κράτος του. Η πατρίδα ένα άδειο κουφάρι, κάτι άδειο, που δεν θα εμπεριέχει τους πολίτες της.

Το «σενάριο» να εξαντλείται στο ...σκηνικό του τηλεθεάματος. Στις οθόνες να παίζει ΜΙΑ «κοινωνία». Μια κύρια απροσδιόριστης ηλικίας, λίγο κουρασμένη, λίγο πουτάνα, λίγο μετανοούσα, με ένα καπέλο, με ένα βλέμμα, με ένα συμφέρον, με μια οπτική, με μια ηθική, που θα σέρνεται στους καναπέδες και θα ...συναινεί.

Συναίνεση. Λέξη επίσης με θετικό πρόσημο. Η λέξη των «μυαλωμένων», των νοικοκυραίων που όταν έρθει η σειρά τους, σφαχτά θα συρθούν στο «ιερό» θυσιαστήριο.

Το παιχνίδι παλιό, χιλιοπαιγμένο, καίμε τις γέφυρες, καίμε τα σπαρτά, και το μόνο εμπόριο που σας επιτρέπουμε είναι το εμπόριο του φόβου. Στις αγορές μας, σας αφήνουμε να κοστολογήσετε όσο γουστάρετε τον φόβο, να ούτε ΦΠΑ δε θα σας βάλουμε να πληρώσετε για δαύτον. Να λειτουργήσει ο ανταγωνισμός, στο μόνο εμπόρευμα που θα το δίνουμε τζάμπα, στο φόβο.
Όνειρο μας, μια «κοινωνία» πρεζάκια που θα ξορκίζει τον φόβο με τις δόσεις των κατακτητών. Κι όταν πια θα ξεπληρώσει τα χρωστούμενα των Ατρειδών θα πεταχτεί στα σκουπίδια μέσα στους φριχτούς πόνους του στερητικού. Μια Τροία νικημένη, έρημος τόπος, τόπος λυγμών και οδυρμών.

Όνειρο τους ΜΙΑ κοινωνία που τον άρτο της, ο Μένος που ντύθηκε Αγαμέμνονας, θα τον αντικαταστήσει με θέαμα. Απολαύστε στα τηλεοπτικά αλώνια το ξέσκισμα σας. Μείνετε με το τηλεκοντρόλ στο χέρι να μάθετε ποιοι θα είναι οι επόμενοι. Εκεί, στον έρημο καθημαγμένο τόπο, Τρωάδες εσείς, περιμένοντας να μάθετε ποια θα κληρωθεί σε ποιον αφέντη δούλα. Κι οι δημοσιογράφοι φορώντας τα ρούχα του Ταλβύθιου, θα φέρνουν τα νέα στην τρελαμένη Κασσάνδρα πως δόθηκε χωρίς κλήρο στο κρεβάτι του Αγαμέμνονα.

Περίεργες φαντάζουν πια οι εικόνες του περσινού Αύγουστου. Η Ιφιγένεια, κόρη όμορφη και από τρανή γενιά κι ο Αγαμέμνονας να της τάζει παντρειές με τον βασιλέα των Μυρμιδόνων.
Σπασμένη η εικόνα, θρύψαλα τον Αύγουστο που μπήκε, και εκεί να περιμένουν οι επόμενοι ...Αύγουστοι χαρακωμένοι από τις οιμωγές της Εκάβης, που μαθαίνει ότι ο Οδυσσέας την κερδίζει για σκλάβα του.

Εν πληκτρολογίω συχωριανοί μου Αύγουστος πια. Πάω και εγώ να αγκαλιαστώ με τον Ποσειδώνα στις θάλασσες τις μακρινές που αυτός διαφεντεύει. Κι ο λόγος του πικρός να ιστορεί μέσα στους αιώνες τον θάνατο της Τροίας.

"Ο Φώκεας Επειός, με την συμβουλή της Παλλάδας, έφτιαξε τον Ξύλινο Ίππο και το κούφωμα του μέσα το γέμισε με οπλισμένους.
Έτσι το έμπασε στην Τροία, σαν αφιέρωμα φριχτής καταστροφής.
Κι όλες οι γενιές που θα έρθουν θα τον λένε Δούρειο Ίππο,
αφού μέσα στα σπλάχνα του είχε κρυμμένα δόρατα.
Τώρα τα άλση είναι ρημαγμένα, τώρα μια πλημμύρα από αίμα τρέχει στα ανάκτορα των Θεών. Ο Πρίαμος έπεσε σφαγμένος στο βωμό του προστάτη Δια.
Κι οι Αχαιοί φορτώνουν στα καράβια τους τα μεγάλα αποθέματα του χρυσαφιού της Τροίας και τα λάφυρα από την Φρυγία. "

Ποσειδώνα είσαι ακόμα θεός; Τιμωρείς ακόμα την ύβρη αυτών που ξεθεμελιώνουν τόσο άνανδρα την Τροία;
Ποσειδώνα ακούς;


Υ.Γ. Εύχομαι θάλασσες που να είναι θάλασσες.
Εύχομαι έρωτες που να είναι έρωτες.
Εύχομαι στιγμές που να είναι ΣΤΙΓΜΕΣ. Στιγμές σαν ρακόμελο. Όσο γλυκές τόσο μεθυστικές.
Τα λέμε...