Στη χώρα μας σήμερα, υπάρχουν πρόσωπα, πολλά πρόσωπα που κάνουν ξεχωριστά τους ατομικούς λογαριασμούς τους με την κρίση. Και όχι τόσο με όρους απώλειας ...αξίας, ...πατρίδας, ...πολιτικής αλλά με όρους ζωής, επιβίωσης, ταυτότητας και κοινωνικού ρόλου.
Γι' αυτούς ξανάγινε κεντρικό, το μεγάλο ζήτημα του εικοστού αιώνα, το ζήτημα της εργασίας... Την έχασαν, τη χάνουν ή δεν κατορθώνουν καν να τη βρουν για πρώτη φορά.
Και ανακαλύπτουν ότι είτε χωρίς εργασία, είτε με τον φίδι του φόβου της απώλειας της, είτε με την απελπισία της μη ευρεσης της, χάνουν το δικαιωμα να καλυψουν, να ικανοποιησουν πρωταρχικές αναγκες τους. Και χωρίς εργασία, και με όσα αυτό συνεπάγεται, χάνεται και κάθε ενδιαφερον για δημοσιο λόγο, για συλλογικές υποθέσεις, για δίκιο και για άδικο, για την πολιτική, για την δημοκρατία, για την χωρα και την ...πατρίδα. Όλα αυτά μετατρεπονται σε ανουσιες φλυαριες,σε πραγματα ...άνευ ουσίας. Το μόνο που μπορεί να αντικαταστησει την αξιοπρεπεια που τους αρπάζουν, ειναι η οργή και η απελπισία. Κάποιοι την λένε και απογνωση. Χωρίς την εργασία αυτά τα πρόσωπα αισθάνονται ότι είναι πρώην πολίτες.
Σε ένα παλιό και γνωστό δοκίμιο του Καμύ, που στην εποχή του έγινε αντικείμενο μιας βιαιότατης πολεμικής, έγραφε ότι «ο εξεγερμένος άνθρωπος με το να λέει όχι, επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός συνόρου, ενός απαράδεκτα παραβιασμένου ορίου, και επομένως διατυπώνει αιχμηρά μια αξιολογική κρίση, που είναι ταυτόχρονα για αυτόν το πάν και το τίποτα, αλλά στο όνομα της αξίζει σε κάθε περίπτωση τον κόπο να διακινδυνεύσει».
Η λέξη «εξέγερση» ξανάρχισε να κυκλοφορεί ακολουθώντας τα γεγονότα.
Συνηθως την εξεγερση την οριζουμε σε αντιπαραβολή με την επανασταση. Υποτίθεται ότι η εξέγερση είναι ανεξέλεγκτη, τυφλή και απροετοίμαστη, ενώ η επανάσταση είναι συνειδητή, ξέρει πού και πώς θέλει να φτάσει, ξέρει ακόμα και να διασώζει την εξέγερση, μετατρέποντάς την σε ένα στάδιο της πορείας της.
Η εξέγερση από την άλλη, είναι ...παράκαιρη. Η δική της μέρα έρχεται τυχαία, από μια σπίθα που έπεσε τυχαία πάνω στα ...αχυρα ή έτσι... φυσικά, σαν ένας σεισμός. Η εξέγερση δεν χρειάζεται καμιά δικαιολόγηση. Ξαφνικά ...απορρίπτεις την απάτη. Όταν σου αρπάζουν το ψωμί απο το τραπεζι, όταν σε βάζουν στο σκοτεινό τουνελ του φοβου, όταν τσαλαπατανε την αξιοπρεπεια σου...είσαι απλά μια σπιθα αποσταση.
Η οικονομική κρίση απειλεί να γίνει κρίση νομιμότητας, έλλειμμα ισότητας, πρόβλημα δημοκρατίας. Ποτέ άλλοτε το συναίσθημα αποκλεισμού των ηττημένων δεν ήταν τόσο ισχυρό. Μπαίνει σε κρίση η ίδια η αρχή των δικαιωμάτων του πολίτη, η σχέση με το κράτος, η σχέση ανάμεσα σε ελευθερία και εξουσία. Και κανεις Χατζιαβάτης, δεν είναι ικανός να το διαχειριστεί αυτό.
Ο καιρός των επαναστάσεων έχει περάσει. Η ίδια η λέξη «επανάσταση» έχει τόσο ουδετεροποιηθεί, ώστε μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε σε καθωσπρέπει συζητήσεις, σαν απλό συνώνυμο μιας αλλαγής. Μπορούμε ακόμα και να λέμε «μια αληθινή πολιτιστική επανάσταση» και να αναφερόμαστε ας πουμε στον τρόπο με τον οποίο... έχουν κρεμάσει τους ζωγραφικούς πίνακες στους τοίχους μιας έκθεσης. Ή ακόμα χειροτερα να μιλάμε για την ...επανασταση στην καρτοκινητή τηλεφωνία.
Η Ελλαδα νικησε την πρόκληση του εικοστού αιώνα, και τωρα κινδυνεύει να χάσει τα πάντα μπροστά στο μοναδικό ερώτημα που μετράει για τους αποκλεισμένους.
Ποια είναι, τελικά, η αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας, η ικανότητά της να δώσει απάντηση, το όριο της ευαισθησίας της;
Πόση νέα φτώχεια μπορούμε να αντέξουμε μέσα στη χωρα μας, αφού για δεκαετίες βλέπαμε στις τηλεοράσεις μας τη φτώχεια των άλλων;
Και το σημαντικώτερο, ποια πολιτική μπορεί να παράγει η δημοκρατία;
Και τελικά ποια δημοκρατία αφορά τους... πρώην πολίτες της;
update:Το υπομνημα της ΓΣΕΕ στο ΣτΕ που αφορά στην αντισυνταγματικότητα άρθρων του Π.Δ. για τις εργασιακές σχέσεις, εδώ.
32 σχόλια:
Βιωνοντας την ανεργια εδω και σχεδον ενα χρονο, θεωρω οτι ειναι το χειροτερο πραγμα που μπορει να τυχει σε ανθρωπο, μετα απο την υγεια βεβαια.
Αν και δεν θελω να φανει εντελως μελο αυτο που θα πω, ειναι φορες που νιωθω οτι χανεται το εδαφος κατω απο τα ποδια.
Και θελει πολλη δυναμη να αντεξει καποιος το ψυχολογικο βαρος μιας τετοιας καταστασης.
Το ασχημο ειναι οτι δεν φαινεται φως απο πουθενα, το αντιθετο μαλιστα.
Πολυ ομορφη αναρτηση Κατερινα
(το mail το εχω στειλει, το ελαβες;)
Αντωνη μου, σε καταλαβαινω. Ειλικρινά σε καταλαβαινω. Κι όχι, δεν έχω γνωρισει την ανεργία. Μάλιστα υπηρξα πάντα βουλιμική της εργασίας. Έκανα πάντα πάνω απο μια δουλειες. Κάποιες περιόδους και ...τρεις. Και σε πολύ μεγάλο βαθμό τις απολαμβανα.
Ελεγα πάντα, ότι η δουλεια δεν ειναι μόνο βιοπορισμός, ειναι δημιουργία, σε μεγάλο βαθμό ειναι κοινωνικοποιηση. Ακόμα και όταν σε κάποιες δουλειες μπορουσα να δουλεψω απο το σπιτι μου, ή απο έναν οποιοδηποτε υπολογιστή, ήθελα να ειμαι με ανθρωποςυ που δουλευαμε μαζί, να το μοιραστουμε, να το συζητησουμε, να το διασκεδάσουμε.
Αν κάτι πρέπει σιγα σιγά να αναπτυχθεί είναι ένα δικτυο ανθρώπων αλληλεγγυων. Σε αυτη την πόλη των 6 εκατομυριων όλοι ξερουμε κάποιον, που αυτος με την σειρά του ξερει κάποιον άλλον..κοκ. Αν κάτι Αντωνη μου πρέπει να αναδειχθεί σήμερα, το καλουν οι εποχές πια ειναι η αλληλεγγυη. Κανείς μόνος του. Έτσι απλά. ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!
Το έλαβα το mail,το κοιταξα με δέος και θα καταπιαστώ. Σε ευχαριστώ πολύ.
είμαστε πολλοί αλλά δε γνωριζόμαστε
εξαιρετικά αφιερωμένο
http://www.youtube.com/watch?v=sUajIzjb5Og
Εξαιρετική ανάρτηση Κατερίνα,συμπυκνώνει μεσα σε λίγες γραμμές την ουσία του σημερινού προβλήματος.
Η δημοκρατία ως πολίτευμα, εφαρμόζεται μόνο σε όσους και για όσους έχουν την ιδιότητα του πολίτη.
Συμπληρώνω αυτό που είχε επισημάνει και ο Γκάλμπρειθ για τα αίτια της κρισης του 1929. Περιεφραφε ότι χωρίς τη συμμαχία κεφαλαίου και εργασίας, υπευθυνότητας και δημοκρατίας, το κερδοσκοπικό όργιο μπορεί όχι μόνο να στρεβλώσει τη χρηματοπιστωτική αγορά, αλλά και να αποκτήσει μια έωλη συλλογική νομιμοποίηση. Αλλά η νομιμοποίηση είναι αυτή που του προσφέρουν οι πολίτες της δημοκρατίας; Η απάντηση ειναι αρνητική.
"Όταν σου αρπάζουν το ψωμί απο το τραπεζι, όταν σε βάζουν στο σκοτεινό τουνελ του φοβου, όταν τσαλαπατανε την αξιοπρεπεια σου..." γίνεσαι η σπίθα.
Καλημέρα Κατερίνα..
Ασφαλώς και ο άνεργος είναι πολίτης. Στο κάτω-κάτω εγώ ο 'εργαζόμενος' δεν διαθέτω και πολλά περισσότερα 'όπλα' στα χέρια μου απ' αυτόν. Πόσο θα αντέξω να απεργήσω; Μια; Δυό; Τρείς μέρες; Τρεις βδομάδες;
Μετά;;...
Να πω και την αλήθεια, ανησυχώ λιγάκι για την 'φθορά' αυτού που λέμε 'δημοκρατία'.
Κουτσή, στραβή, τηλεοπτική, ψεύτικη, είναι εδώ πάντως. Όσο μπορούμε να ψηφίζουμε, να απεργούμε, να διαδηλώνουμε, να γράφουμε ότι μας κατέβει, να μιλάμε μεταξύ μας, δύσκολα θα με επειθε κάποιος πως μπορεί να την αντικαταστήσει με κάτι 'καλύτερο'.
Οι 'Χατζιαβάτες' που λες, ασφαλώς και θα δουν τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους στις κάλπες. Κι εκεί θα ψηφίσει κι ο άνεργος. Θα ψηφίσει κι ο συνταξιούχος που άλλο όπλο δεν έχει, ούτε καν την απεργία. Δεν πρέπει αυτο να το απαξιώνουμε..
Όσο για την πολιτική που μπορεί να παράγει η 'δημοκρατία', ή για το 'όριο ευαισθησίας' της, μα τις πολιτικές τις φτιάχνουν οι άνθρωποι. Και τα όρια οι άνθρωποι και τα βάζουν και τα ανέχονται ή όχι. Δεν 'φταίει' η Δημοκρατία. (εάν κάτι μας σώσει τελικά, η κάλπη θα είναι, μου φαίνεται...)
Θίγεις ένα θέμα που θεωρώ κορυφαίο ιδιαίτερα για την περίοδο που διανύουμε και τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο.
Κατά την άποψή μου Κατερίνα η ανεργία είναι η χειρότερη μορφή βιασμού μιας προσωπικότητας που τα σημάδια της δύσκολα σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου.
Από όλα τα "λουκια" που πέρασα στο διάβα της ζωής μου οι περίοδοι της ανεργίας συνεχίζουν να αποτελούν ακόμα και τώρα που περιμένω τη σύνταξη έναν πραγματικό εφιάλτη.
Ο άνεργος ακόμα κι αν ο στενός ή ευρύτερος οικογενειακός κύκλος μπορεί να του εξασφαλίζει τα αναγκαία (ένα πιάτο φαϊ, τσιγάρα κλπ) καθημερινά απομακρύνεται και αποξενώνεται από αυτό που λέμε κοινωνικό σύνολο και σταδιακά μετατρέπεται σε μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα και πολλές τέτοιες απασφαλισμένες χειροβομβίδες δύσκολα μπορούν να τις αντέξουν οι κοινωνίες χωρίς ριζικές μεταρρυθμίσεις.
Και τη στιγμή της έκρηξης των απασφαλισμένων χειροβομβίδων των πρώην πολιτών θα παρασυρθούν στο χάος και μνημόνια και τρόικες και κουστουμαρισμένοι υπουργο-πρωθυπουργοί της συμφοράς....
Κι ελπίζω αυτό το χάος που θα φωτίσει τα σκοτάδια του μέλλοντός μας να το δω, να το χαρώ και να το βοηθήσω με όσες δυνάμεις απέμειναν.
conbra καλημέρα και καλώς ήρθες,
ξαποστασα αρκετή ώρα στο blog σου, και αυτοι οι πολλοι που λες, που έχουν ένα και μόνο κοινό, αντενες ευαίσθητες, σκέψου να «γνωριστουμε».
Ξαφνικά …ή όχι τόσο ξαφνικά, ξαναβρισκουμε το νήμα, το νημα της ζωής, της ουσίας της ζωής. Αυτό το …δεν εχει εννοια να ειμαι μόνος, ακόμα και αν ειμαι καλα. Δεν είναι αντανακλαση οι άλλοι, οι άλλοι είναι η ζωή μου.
Και πάλι καλημέρα.
Τελευταίο θρανίο, ωραία μου φαινεται ότι τα βλεπεις τα πραγματα …από το τελυταίο θρανίο.
Ναι η οικονομία, η επικοινωνία, το χρηματοπιστωτικό συστημα, είναι εργαλεια της πολιτικής. Τιποτα περισσότερο και τίποτα λιγωτερο. Οποτεδηποτε …αυτονομηθηκαν από την πολιτική, τα αποτελεσματα είναι ιστορικά γνωστα.
Σημερα με μια …επικοινωνία που έχει κάνει μια χαψιά την πολιτική, η Κυβερνηση έρχεται να μας πει, ότι "τι να κάνουμε θα πεθάνουν κάποιοι (και μάλιστα με αργό και βασανιστικό θάνατο, δεν έχει καν τα κότσια να τοςυ πυροβολήσει και να τελειωνει) για να ζήσουν οι πιο πολλοι". Και αυτό το εκβιαστικό δίλημμα, θα έρχεται για τους επομενους, και μετά για τους επομενους, και μετά …για τους επομενους.
Τουλάχιστον ο Χιτλερ, ειχε την μαγκια να πει στους Εβραίους και στους τσιγγάνους (αυτούς …όλο και τους ξεχνάμε, από το ολοκαυτωμα, τι σημασια έχουν, αυτοι δεν έγιναν ποτέ δυνατοι!) …εσάς θα σας καθαρίσω εν ψυχρώ. Δεν κλαιγοταν ο Χιτλερ, -που επισης…εκλεγμένος ήταν, ότι σας παρακαλώ Εβραίοι και Τσιγγανοι στηριξτε με γιατί πονάει η …ψυχή μου και κλαιω.
Αλλά νομιζω ότι ο Μπρεχτ έχει απαντησει σε αυτό.
Ναι Swell, όλο το οικοδομημα της δημοκρατίας στηριζεται σε ένα συμβολαιο τιμής αναμεσα στην Πολιτεία και στον Πολίτη.
Στην περιπτωση των ανεργων είναι το κοινωικό κρατος που οφειλει να αναπληρωσει το κενό της εργασίας, για όσο αυτό υφισταται. Από το επιδομα ανεργίας, που δεν θα είναι ένα ένα αναξιοπρεπες ξεροκοματο, μεχρι ενεργητικές μορφές απασχολησης, μεχρι δημοσιες επενδυσεις, μεχρι ουσιαστική επανακαταρτιση για όσο ανθρωπινο δυναμικό έχει γνωσεις που εχουν απαξιωθεί από την αγορά εργασίας. Πληρωνουμε όλοι ακριβώς για να προστατευτουν ΟΛΟΙ. Όσο κι αν προσπαθουν να το κάνουν …βαθυστοχαστο και πολυπλοκο, είναι πολύ απλό το concept της δημοκρατίας.
Και ρωταω γαμωτο το κερατο μου, πετάς ένα άνθρωπο από την παραγωγή και τον βάζεις να πληρωνει σε ότι καναλωτικό αγαθό αγοράζει για αν επιβιώσει το ένα τεταρτο της τιμής…έμμεση φορολογία. ΦΠΑ σχεδόν 25%. Και για αυτό το νταβατζηλίκι τι δημοσιο αγαθό του προσφερεις;
Υγεία, παιδεία, κοινωνικό κρατος τι διαολο;
Τιποτα… τον βάζεις στο περιθωριο και του κουνάς και το δαχτυλο… Ε, αυτό το δαχτυλο που τόσο αστοχαστα κουνιεται από τις εξουσιες που καταπατησαν τον συμβολαιο τιμής, είναι το σπιρτο δίπλα στην θυμωνια που ξεραινεται. Που νοιωθει ότι την παραπεταξες, την περιθωριοποιησες …και τωρα τις λες…μα η …πατρίδα;
Ναι, αλλά ποια …»πατριδα»;
Θαναση καλημερα,
Ασφαλώς η δημοκρατία είναι το καλυτερο πολιτευμα αλλά… όταν λειτουργεί.
Και καμμία δημοκρατία δεν λειτουργεί εμ εκβιασμους. Δεν οριζεται ετσι. Δεν υφισταται ετσι. Η Δημοκρατία από την φυση της είναι ΕΠΙΛΟΓΗ. Ο Πολίτης επιλεγει. Αυτό είναι το μεγάλο του διακιωμα. ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ.
Σημερα τι ζουμε από τον Οκτωβρη και μετά. Εκβιασμούς, που τελικά καταλήγουν στο χειροτερο δυνατο σενάριο. Σαν αυτοεκπληρουμενες προφητείες. Αν αντεξεις μπες στην ηλεκτρονική πρωτοσελιδο μιας οποιαδηποτε εφημεριδα απο τον Οκτωβρη και μετα και κοιτα ανα βδομαδα. Θα νοιωσεις …αισθημα εμετου.
Ένας διαρκής εκβιασμος. Και λες και εσυ και εγώ. Ε, τι να κάνουμε, ας δωσουμε και αυτό, να έχουμε την οποια δουλεια, το οποιο μεροκαματο, και μετά …ας δωσουμε και αυτό, να έχουμε την οποια δουλεια, το οποιο μεροκαματο, και μετά …και μετα…και μετά…
Αλλά αυτός που δεν εχει, αν δεν περιμενει τιποτα, ποια θεολογική …συνεπεια στο δημοκρατικό πολιτευμα του ζητάς; Αυτός που τσαλαπατιεται γιατί δεν θα τσαλαπατησει;
Θαναση να το θυμομαστε, αλοιμονο σε αυτόν που περιθωριοποιημενος, τσαλακωμένος, χωρίς να τον βαραινει η παραμικρή ευθυνη για το χαμό του, αυτος που νοιωθει εξαπατημενος, και …δεν εχει πια τίποτα να χάσει. Το έχω ξαναπει και ευχομαι από καρδιάς να βγω …ψευτρα, μια κακή ….κασανδρα. Αλοιμονο όταν τσαλαπατημένοι άνθρωποι φτασουν να πουν…αποθανετω η ψυχή μου μετά των αλλοφυλων. Πάρε το γιο σου και πηγαινε τον ένα βραδυ στην Ευρυπιδου. Εκει θα δεις ανθρωπινα κουρελια, έρμαια των πιο στυγνών μαφιών που...υποκαθιστουν το ...αμετοχο Κρατος. Εκει θα δεις στιγμές απο το μελλον.
Γιατί τα γραφω όλα αυτά; Γιατί κάποιος μου είπε…σε λιγο Κατερίνα όσοι εχουν ακομα δουλεια θα πηγαινουν τοιχο τοιχο γιατί οι ορδες των ανεργων θα τοςυ περιμενουν με ένα μαχαιρι στα δοντια, μεχρι και αυτοι να μεινουν ανεργοι…κοκ.
Θαναση οι κοινωνιες όταν πετας ανθρωπους στα σκουπιδια σαν αναλωσιμους, κανιβαλίζουν. Το στομαχι και η αξιοπρεπεια δεν υπακουκουν σε κανενα συνταγμα που όλοι το έκαναν κωλοχαρτο. Ο Πατριωτισμός είναι ακριβο συναισθημα, πολυτελές. Τρεφεται με μεροκαματο και αξιοπρέπεια.
Λυκε,
Η …Πολιτεία, μας έχει γραψει στα παλαιοτερα των υποδηματων της. Το λέω και το φωναζω μηνες. Το Κρατος τους δεν ειναι η πατριδα μας.
Εμεις όμως έχουμε ΠΑΤΡΙΔΑ. Και όχι για όλα αυτά τα …εθνικοθρησκευτικοθεολογικά. Ουτε καν για συναισθηματικους λόγους. Δεν ειχα ποτε μου τετοιες αυταπάτες. Αλλά για ένα και μόνο λόγο.
Η Πατριδα Λυκε, είναι το σπιτι μας. H Πατριδα πρωσοποιει το αισθημα του αν ανηκεις κάπου. Οφειλουμε να τη προστατεψουμε για να ζησουμε. Η φυση μισει το κενό Λυκε, και εμεις με τις ελάχιστες, μηδαμινες δυναμεις μας οφειλουμε να αντικαταστησουμε την Πολιτεία.
Κανεις μόνος του. Κανείς στο περιθώριο. Δεν ξερω, αλλά με όποιο τρόπο, με όποια δικτυωση, με όποιο κοστος, πρέπει να …υποκαταστησουμε αυτην την ρημαδοπολιτεία.
Εχω μια σχετική εμεπιρία από τα δικτυα προστασίας μεταναστών. Πρέπει, οφειλουμε να δικτυωθουμε να δρασουμε. Όχι για λόγους …φιλανθρωπιας, ευασθησίας, ή ότι… Για λόγοςυ πραγματικου ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ. Γιατί εμεις ξέρουμε ότι η Πατριδα αν δεν είναι για όλους δεν είναι για κανεναν.
Γιατι αν όλοι δεν απλωσουμε τα χερια μας να πιαστουμε, στο βάθρο που ανοιγει, σε αυτή τη χαραδρα, θα κινδυνεουμε να πεσουμε όλοι.
Και για κάτι πιο σηματικό ρε Λυκο. Αυτό που είναι το μόνο που μου έμαθε η ζωή. Η ζωη μου είναι και οι Αλλοι. Αλοιμονο μου αν η ζωή μας ειναι...μόνοι μας.
"τιμη" και"υποληψη" αυτες οι λεξεις υπαρχουν στα αρθρα 2και5 του συνταγματος που εχουν σχεση με την "αξια του ανθρωπου" αξια εχει ο ανθρωπος οταν διαβιωνη αξιοπρεπως . ισχυει ομως αυτο στην ελλαδα? πως να ισχυει οταν ο μονος τροπος ειναι οι συνεχεις απεργιες και η παραοικονομια που σκοπιμως επιτρεπεται...
Γιωργο αντιγραφω απο την σημερινή ελευθεροτυπία το κατοχικο αποτυπωμα του Τριάντη
"Κάτι ξεφεύγει μονίμως από τους υπερασπιστές της κυβερνητικής πολιτικής που επικαλούνται την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τον εκβιασμό των δανεισμών για να δικαιολογήσουν τα πρωτοφανή κυβερνητικά μέτρα: η νέα κυβέρνηση παρέλαβε μεν μια προβληματική οικονομία, αλλά με τους χειρισμούς της μετέβαλε το πρόβλημα σε αδιέξοδο και βρόχο...
Δεν αξιοποίησε καμμία από τις υπαρκτές δυνατότητες που είχε στη διάθεσή της (επείγον αίτημα για χρονική επιμήκυνση των προθεσμιών για το χρέος, με ταυτόχρονη αίτηση για χαμηλότοκο δανεισμό, και όλα αυτά νωρίς -από τον Οκτώβριο ακόμα- καθιστώντας σαφές στους εταίρους ότι υπήρχε κίνδυνος χρεωκοπίας, όπερ σημαίνει για τους ίδιους και τις τράπεζές τους άμεσο κίνδυνο μεγάλων απωλειών)...
Ομως αυτά φαντάζουν συμπεριφορές από άλλον πλανήτη, όταν μιλάμε για «δεδομένους», οι οποίοι το μόνο που είχαν στο μυαλό τους ήταν πώς θα συμβιβάσουν τον ασύστολο προεκλογικό λαϊκισμό τους («Λεφτά υπάρχουν», αυξήσεις κ.ά.), με τη μετεκλογική αδυναμία να υλοποιηθούν οι εξαγγελίες...
συνεχεια
Αλλά μήπως κινήθηκαν με συνέπεια έστω στο πλαίσιο των δικών τους επιλογών; Εσπευσαν από την πρώτη στιγμή να εξαγγείλουν και να εφαρμόσουν τα μέτρα που κατά τη γνώμη τους θα έβγαζαν τη χώρα από το αδιέξοδο; Οχι, βέβαια... Με διαρκώς αλληλοαναιρούμενες δηλώσεις, με διαβεβαιώσεις ότι θα υλοποιηθεί το... προεκλογικό πρόγραμμα και με ταξίδια εντυπώσεων, πέρασαν κρίσιμοι μήνες μέχρι να δοθεί το πράσινο φως για την ενίσχυση. Εν τω μεταξύ, το κλίμα που είχε δημιουργηθεί (πρωτίστως με δηλώσεις του πρωθυπουργού περί χρεωκοπίας κ.λπ.) εκτίναξε στα ύψη τα spreads και διαμόρφωσε διεθνώς την εικόνα μιας χώρας-επαίτη, η οποία θα ζει εφεξής επιτηρούμενη και πλήρως εξαρτημένη. Οπως και έγινε... Μάρτυς αδιάψευστος το Μνημόνιο, αυτό το φρικώδες κατοχικό αποτύπωμα, αιώνιο στίγμα για τον Γ. Παπανδρέου και τους ποικιλώνυμους υποστηρικτές του
Οι μετανάστες που φεύγουν, τα μαγαζιά που κλείνουν, οι άνεργοι που πληθαίνουν, ο φόβος που σκιάζει τη χώρα. Και μια σιωπή παγερή, όπως στις καουμπόικες ταινίες πριν από το πιστολίδι...
... τι άλλο να πεις πια; Κια ποιος να το ακουσει; Ο ...πρωθυπουργός ειναι στην Ν.Υορκη και προεδρευει της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Αν δεν ήταν τόσο τραγικό θα ήταν απολυτα γελοίο.
προσπαθώ εδώ και μέρες να καταλάβω η μείωση πχ των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης σε ιδιωτικές επιχειρήσεις σε τι μπορεί να συμβάλει στο δημοσιονομικό πρόβλημα και ειλικρινά δεν μπορώ να βρω το παραμικρό.
από την άλλη δεν μπορώ να σταματήσω να γελώ που ακόμα και σήμερα η ερτ ενέκρινε την εκπομπή του παπαδόπουλου για 1 εκατομμύριο 800 χιλιάδες και κάτι ευρώ και απολύουν τον κάθε (θρυλικό) γιάννη πετρίδη, που προφανώς δεν πρόκειται να χαθεί, που μετά 35! χρόνια ήταν ακόμα συμβασιούχος.
έχω απίστευτα κουραστεί από λόγια. και από πράξεις το παραμικρό. και είμαστε μόνο στην αρχή.
καλησπέρα σου!
Εξαιρετική ανάρτηση Κατερίνα, το συμβόλαιο κράτους πολίτη στην δική μας περίπτωση τηρείται δυστυχώς μονόπλευρα και εννοείται πως δεν υπάρχουν κυρώσεις ή λύση του συμβολαίου...εκτός λοιπόν από την λέξη εξέγερση και η λέξη φεύγω εμφανίζεται καθημερινά στα χείλη των πολιτών και αυτή τη φορά δεν λέγεται στα αστεία...όταν έχεις επενδύσει σε σπουδές, χρόνο, αφοσίωση και δεν παίρνεις τίποτα πίσω, ούτε βλέπεις ότι μπορεί ποτέ να πάρεις κάτι τότε πρέπει να κάνεις...
Βασίλη καλησπέρα,
ασφαλώς και δεν εχει να κάνει τίποτα απο όλα αυτά με το έλλειμα ή με κάθε μορφής δημοσιονομικής ορθοδοξιας. Ειναι το απολυτο ξεσκεπασμα της μασκας τους. Ειναι απο τα πιο χυδαια στημενα παιχνιδια όλων των εποχών στην Ελλαδα.
Και ασφαλώς δνε εχει σχέση με την ανταγωνιστικότητα. Κια για να σου δωσω το μέτρο ενω το μισθολογικό κόστος της εργασιας ανεβηκε κατα μια μονάδα στην πενταετία, η ανταγωνιστικότητα έπεσε κατα 26 μονάδες. Η Ελλαδα έχει ουτως ή άλλως χαμηλό μισθολογικό κόστος εργασίας.
Τι θέλει να κάνει η Κυβερνηση; Το πρωτο και το άμεσο ειναι στις συγχωνευσεις Τραπεζών που θα γινους αλλά και στις ΔΕΚΟ που θα ξεπουληθούν, να υπάρχει ελαχιστο κοστος αποζημιωσης. Αυτο τη καιει.
Δευτερον, ποτε και πουθενά να μην μπορείο εργαζομενος να αποκτησει εργασιακά δικαιωμάτα. Θα δεις ότι το τοπίο σε ελάχιστο χρόνο θα διαλυθεί απο την πληρη ελαστικοποιηση των εργασιακών σχεσεων Τι σημαινει αυτό; 1, 2, 3 part time δουλειες, λίγες ωρες, πολλοι εργοδοτες, απληρωτες υπερωριες,Σ/Κ, βραδυνα, και δεδομένου ότι ουσιαστικά καταργουνται οι συλλογικές συμβάσεις...η πληρης διαλυση των σωματειων. Ο κάθε εργαζομενος θα ...διαπραγματευεται μόνος του με τον εργοδοτη του.
Θα έρθουν ...οι επενδυτές; όχι. Αλλά και αν ακόμα ...ερχοντουσαν,οι επενδυτές πια κάνουν αρπαχτες δνε κάνουν επενδυσεις.
Το τοπιο γυριζει στην εποχη του μεσοπολέμου,πιθανα και πιο πισω. Βασιλη, εισαι πολύ νέος με πολλά χρονια εργασίας μπροστά σου. Περα απο το βιοπορισμό ειναι και θέμα ποιοτητας ζωής και αξιοπρέπειας. Καταλαβαινω την απογοητευση και την κουραση σου, αλλά ...οι μόνες μαχες που χασαμε ειναι όσες δεν δωσαμε.
Σιρενα ποτε δεν μπορουσα να φανταστώ ότι θα εξευτελιζαν την πολιτική και την δημοκρατία τόσο πολυ. Είμαι σοκαρισμένη. Ειλικρινά σοκαρισμένη.
Είναι αδυνατον να λεει ο Πρωθυπουργος ...ε,ειναι άδικα "τα μετρα" αλλά αναγκαια. Ξερεις Sirena,η δικαιοσυνη ειναι συστατικό, πυλάνας της Δημοκρατιας. Δεν υφισταται Δημοκρατια χωρίς...εμπεδωμενο απο τον πολιτη το αισθημα δίκαιου. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
Την άκουσα με τα αυτιά μου, αυτήν την απιστευτη ατακα δια στοματος Πρωθυπουργου,απο το ραδιοφωνο, τωρα που ερχομουν απο το γραφείο σπιτι. Κια τρελαθηκα. Καλά δεν υπάρχει ένας ...κάποιος να του πει τουλαχιστον να μην αναμασαει τετοια φασιστικά τσιτατα. Πόση γελοιοτητα πια; Ποσο επικινδυνη γελοιοτητα;
Σύνταγμα, Άρθρο 22
1. «H εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από τo Κράτος, που μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών και για την ηθική και υλική εξύψωση του εργαζομένου αγροτικού και αστικού πληθυσμού».
Το σχέδιο Π.Δ και το Μνημόνιο ακριβώς αυτό κάνουν. "Μεριμνούν" και τη… προστατεύουν!!!
«Όλοι oι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας».
Μα φυσικά… γι αυτό από έναν καθιερώνονται τρεις κατώτεροι διαφορετικοί μισθοί, έτσι για να κτυπηθεί η ανεργία των… νέων!
2. «Mε νόμο καθορίζονται οι γενικοί όροι εργασίας, που συμπληρώνονται από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας συναπτόμενες με ελεύθερες διαπραγματεύσεις και, αν αυτές αποτύχουν, με τους κανόνες που θέτει η διαιτησία».
Ποιες συλλογικές συμβάσεις τώρα… ζήτω οι ατομικές που είναι και «άγραφες» για να έχουμε καθημερινή ευελιξία!
Με το ΠΔ δημοκρατικοποιείται και η Διαιτησία ώστε να μη μπορεί κανένας να πάει μόνος αλλά μόνο με… παρέα την εργοδοσία!!! Είδες αναβάθμιση!
Έπειτα σου λένε ότι δεν σέβονται το Σύνταγμα που οι ίδιοι ψηφίζουν. Το σέβονται σαν… κουρελόχαρτο!
Κατά τα άλλα θυμάμαι πάντα τους χορτάτους που έλεγαν ότι οι άνεργοι είναι τεμπέληδες!!! Πόσο θα χαιρόμουν να έπεφταν κάποιοι από αυτούς στα χέρια των ανέργων…
Εξέγερση – επανάσταση.
Είναι πιο πολύπλοκη η σχέση τους δεν νομίζω ότι εξαντλείται με δυο λογια. Η εξέγερση δεν αντιδιαστέλεται στην επανάσταση και δεν είναι αναγκαστικά τυφλή. Μπορεί να είναι και άκρως οργανωμένη. Απλά είναι το μισό βήμα της επανάστασης λόγω του ότι δεν υπάρχουν οι δυνάμεις για επανάσταση. Αν υπάρξουν, σε χρόνο μηδέν μετεξελίσσεται σε επανάσταση και γίνεται ο προπομπός της. Αν δεν υπάρχουν είναι δυναμική αμυντική ενέργεια για απόκρουση μέτρων εντός του συστήματος και για κατοχύρωση λαϊκών δικαιωμάτων. Πάντως πάντα κουβαλάει το «άρωμα» της επανάστασης. Έχουν διαλεκτική σχέση μέρους – όλου. Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα.
Χαιρετω σε Στεργιε.
Αν και θα συμφωνησω χοντρικά μαζί σου, διαχωριζοντας ότι οι ...επιτυχημένες εξεγερσεις έγιναν προπομποι επαναστασης ενώ οι ηττημένες απλά άλλαξαν τα πραγματα, τα μεταρυθμισαν. ή ήττηθηκαν τόσο φρικτά, που άφησαν πίσω τους μοναχικά πρόσωπα στην ουρά μπροστά από δεσμοφύλακες, να βηματίζουν σε μιαν αυλή φυλακής ίσως για χρόνια.
Η κοινωνική και πολιτική επανάσταση ήταν το πιο φιλόδοξο από όλα τα σχέδια διακυβέρνησης των πραγμάτων. Το κοινωνικό σώμα όμως απογοητεύτηκε και έγινε σκεπτικιστικό και συντηρητικό ή συνετά (ή και ..ασυνετα)μεταρρυθμιστικό.
όσο για το συνταγμα...Στεργιε Συνταγματολάγνα, και Θεσμολαγνα δεν υπήρξα ποτε. όλα αυτά έπαψαν πια να έχουν την παραμικρή ουσιατική σημασία, αφοτου έπαψαν να ειναι συμβολαιας τιμής πολιτη-πολιτείας. Τωρα απεμειναν τοτεμ, εικονες που αναβουν οι διαφορες φαρες κανενα κερακι γιατί τοςυ δίνουν λόγο επαγγελματικής υπαρξης.
Αυτο που εγώ προσπαθώ να πω...ειναι ότι όλα αυτά ειναι ακριβά ...αξεσουαρ. Ο σεβασμός τοςυ απαιτει το στομάχι να ειναι γεμάτο και η αξιοπρεπεια σε υψηλά επιπεδο.
Το είπα και στο Θαναση προηγουενως,τα έχουμε συζητησει και μαζί δεκάδες φορές. Πηγαινετε να μιλησετε για το Συνταγμα και την Δημοκρατία, στην Μενανδρου. Εκει το ...συνταγμα ειναι η μαφιες που εκμεταλευονται τους περιθωριοποιημένους. Αυτοςυ που τοςυ εκχωρησε...συνταγματικά το Κρατος τους, στα νέα αφεντικά.
Ε, αυτου του ειδους τα περιθώρια, σε λιγο θα γινουν...λεωφοροι, χαραδρες ολοκληρες να καταπινουν πρωην πολιτες.
http://www.mncp.fr/
Ανωνυμε το είδα. ή μάλλον του έρριξα μια ματιά. Απο πρωτη άποψη μου φανηκε εξαιρετικό, αλλά έχει πισω του και είκοσι χρονια απο ότι είδα .
Αυτο που δνε καταλαβα με την πρωτη-αλλά θα το ξεψαχνισω- ειναι αν πέρα απο εκδηλωσεις, συναντησεις, αντιπροσωπευσεις,λειτουργεί και σνα πλατφορμα ευρεσης εργασίας. Δεν έιδα κάποια τετοια εφαρμογή, αν και η ματιά ήταν πολύ βιαστική.
Ευχαριστώ πολύ πολύ, θα το ..ξεψαχνισω.
γεννηθήκαμε στην ανυποληψία.. έβλεπα τους παπαδες να εκμεταλεύονται το υστέρημα των αγνών πιστών.. έβλεπα τους πάντες γύρω μου να συνενούν με την χούντα.. και κάποιους ρομαντικούς να θέλουν να τους σώσουν.. και από το 80 και μετά να είναι εμφανές που θα καταλήψουμε.. αλλά όχι το πότε.. πόσοι διαφωνούμε; να μετρηθούμε να ξέρουμε.. είναι και μικρή η διείσθηση στο διαδύκτιο.. χρηάζεται μαζικό μέσον.. και το μαζικό μέσον έχει μεγάλο κόστος.. άρα εκ των πραγμάτων βρίσκεται στα χέρια του "αντιπάλου".. :):)
την καλημέρα μου :):)
εχει ξεφτελιστει η εννοια της δημοκρατιας εχω απελπιστει..τι θα κανουν τα παιδια μας??
Αγαπητή μου Κατερίνα.Το blog σου το έμαθα από το protagon και από τότε σε παρακολουθώ και συμφωνώ σχεδόν με όσα γράφεις. Στα 18 μου φυλακίστηκα από την χούντα και τώρα, με την εμπειρία των 60 χρόνων μου ,μπορώ να σε βεβαιώσω ότι περνάμε μια πολύ χειρότερη χούντα.
Θέλω να σου πω όμως τα εξης. Η ίδια η ζωή είναι πολιτική πράξη. Η εργασία μας δίνει τα απαραίτητα προς το ζείν και όχι τα εφόδια για να είμαστε "κάποιοι" στην κοινωνία. Αρα ο άνεργος είναι πολίτης και ίσως πιό ενεργός και συνειδητοποιημένος από τον "καλοζωισμένο", πολύ δε περισσότερο από τα "βολεμένα λαμόγια", που είναι και απάτριδες και καπηλεύονται τα πάντα.
Οσον αφορά την τωρινή κατάσταση, η εμπειρία μου από την ενασχόλησή μου με τα κοινά επί πολλές δεκαετίες με κάνει να έχω την αδιαμφισβήτητη βεβαιότητα ότι είναι κατευθυνόμενη και όχι λόγω αδυναμίας της κυβερνήσεως του ΓΑΠ.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε όλοι, πέραν από το να εκφράζουμε τις συναισθηματικές μας ευαισθησίες, είναι να καταλάβουμε το τί συντελείται, να παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις με ανοιχτό μυαλό και να μην γινόμαστε πιόνια στα πληρωμένα ιερατεία των νεοδιανοούμενων και νεοψυχοπονιάρηδων {τύπου Μ.Κ.Ο}. Αυτοί μας χρησιμοποιούν τόσο εμας, όσο και τους αλλοδαπούς, για να περάσουν τα ύπουλα σχέδια τους.Για να δημιουργήσουν μια στρατιά όχι εργαζόμενων, αλλα σκλάβων. Πριν γυρίσουμε λοιπόν στην φεουδαρχία, ας προσπαθήσουμε να "σπάσουμε τις αλύσίδες μας". Γιατί επί πλέον οι φεουδάρχες δεν θα είναι καν Ελληνες, ούτε τα φέουδα θα ανήκουν στην πάλαι ποτέ Ελλάδα. Μαίρη
koulpa καλησπέρα,
ασφαλώς ...διαδικτυακές εξεγέρσεις δεν γίνονται. ή ίσως ακόμα χειροτερα να κατορθωνουν να απορροφησουν ένα μεγαλο κομματι οργής και θυμού. Γιατί και οι λέξεις πετρες είναι.
Αλλά απο την άλλη υπαρχει ένα δικτυο, που γινεται χωρα, πατριδα, σπιτι. Που νοιωθεις ότι ανηκεις, μοιραζεσαι, ακους και σε ακουνε.
Δεν αθ μιλήσω για την αναδυση. Αυτο το τοσο καινουργιο φαινομενο κοινωνικης δικτυωσης. Αλλά πάντα, όλα απο πολλαπλασιαστες ξεκινησαν. Απλους πολλαπλασιαστές.
Σιωπηλή κραυγή, ομολογώ ότι δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα κάνουν τα παιδιά μας.
Στο μόνο που προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις, είναι να μπορώ να δωσω μια απαντηση στο δικό μου παιδί, στην ...μελλοντική και αναποφευκτη όπως φαινεται ερωτηση της "και εσυ μαμά, τι έκανες τότε;".
"....ότι μπορουσα"
Μαιρη καλώς σε βρίσκω και χαιρομαι πολύ που σε βρισκω.
Επιτρεπω την πολυτελεια στον εαυτό μου να πω για πολλά πραγματα...δεν ξέρω. Αλλά το "δεν ξερω" δεν το χρησιμοποιησα ποτέ, σαν εργαλειο του..."δεν κάνω τίποτα". Στην ζωή, πολιτική, κοινωνική, επαγγελματική, κινεισαι πάντα με υποθέσεις εργασίας, και παολευεις με όποιον τρόπο μπορείς να κάνεις αυτο που εκεινη την ώρα σου λεει η συνειδηση σου. Δηλαδή το να προστατεψεις το θυμα. Ακόμα και λανθασμένα; Μπορεί.
Δεκάδες, εκατονταδες λάθος εκτιμησεις έκανα στην ζωή μου. Λάθος ανθρωπους προστατεψα, θυτες τους μετρησα για θυματα, κακους τους περασα για αδυναμους. Δεν μετανοιωνω. Αυτο που δεν έκανα ειναι ότι ποτε ...δεν διστασα, ουτε στο σωστό, ουτε σε αυτό που τελικά αποδειχτηκε λάθος
Επειδή είναι πολλά, δεν διαβάζω τα σχόλια τώρα σε πρώτη φάση, θα τοποθετηθώ μόνο σε κάποια σημεία του άρθρου.
Καταρχήν τα περι επανάστασης,
το ότι ο όρος επανάσταση έχει χάσει την αίγλη του δεν είναι τόσο προβληματικό, διότι, ο φυσικός νόμος είναι τελικά δυνατότερος απο τον λεκτικό-γλωσσικό.
Η ουσία της επανάστασης, υποτάσσει την ερμηνεία της ξεπερνά την ερμηνεία, όπως και η ουσία του κάθε πράγματος. Έτσι όταν έρθει η ώρα, τα κάδρα θα πέσουν απο τους τοίχους κάτω απο την δυναμική των αλλαγών.
Το ερώτημα πάντα που τίθεται είναι τι κάδρα θα κρεμάσουμε; Δεν θέλω να τοποθετηθώ επι του θέματος μιας και παίρνει πολύ κουβέντα, παρόλα αυτά έχω θέση συγκεκριμένη όσον αφορά την διαδοχή του πολιτεύματος.
Ο άνθρωπος όταν τον βάζεις με άλλους ανθρώπους ωφείλει να μην συμπεριφέρεται σαν όχλος, αλλά να δρα κοινωνικά.
Όταν όμως γίνει η παρέκβαση και οι "φύλακες" παραβιάσουν το κοινωνικό συμβόλαιο, τότε ο άνθρωπος ωφείλει να επαναστατήσει. Το τέλος(με την έννοια του τελειωτικού σκοπού) όπως το βλέπω εγώ, είναι η χειραφέτηση του και η δομή ενός νέου τύπου κοινωνίας, κοντά στα σοσιαλιστικά και έπειτα στα κομμουνιστικά πρότυπα.
Αν και κριτής του σοσιαλισμού, Νίτσε, μας διδάσκει κάτι πολύτιμο, το γεγονός ότι το ίδιο το σύστημα δεν πρέπει να υποκαθιστά την ανθρώπινη βούληση. Προεκτείνωντας λιγάκι τις προτάσεις του Νίτσε και συνδιάζοντας τις με τις θεωρίες του Hegel, κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος θα πρέπει συνειδητά να δρα μέσα στην κοινωνία, προς ώφελος της κοινωνίας, να υπηρετεί την κοινωνία και όχι το σύστημα. Δηλαδή το σύστημα να είναι μέσον και όχι αυτοσκοπός, να μην υπάρχει εμπιστοσύνη αλλά διακρής αμφισβήτηση, έτσι ώστε να οδηγείται το σύστημα και η κοινωνία προς εναν συνεχή εξορθολογισμό.
Έτσι, όπως θα συμφωνούσε πιστεύω και ο Νίτσε, ο άνθρωπος πρέπει να υπάρχει στο σύστημα όχι ως γρανάζι, αλλά ώς ελεύθερη πνευματική οντότητα, έτσι ώστε να θυσιάζει την υλική της ελευθερία μόνο όταν και όπου πρέπει, για το κοινό, και κατ' επέκταση το ατομικό καλό(εφόσον το άτομο ωφελείται περισσότερο παρά ζημειώνεται όντας κοινωνικό).
Ο δρόμος για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι με το να περάσει η εκπαίδευση στο επόμενο στάδιο(ή στο προηγούμενο αν την συγκρίνουμε με την αρχαιοελληνική παιδεία)και να γείρει η πλάστιγγα λίγο περισσότερο προς την παιδεία εις βάρος της εξιδείκευσης.
Το παραπάνω βέβαια προβλέπει να έχουν αναγνωριστεί και ξεπεραστεί σε ενα μεγάλο βαθμό τα παρακάτω.
- Η εκμετάλλευση ανθρώπου απο άνθρωπο
- Η κάλυψη των βασικών αναγκών(τροφή,στέγαση,ασφάλεια)
- Η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών(εργασία, μόρφωση, κοινωνικές σχέσεις)
- Η κάλυψη των προσωπικών-ψυχολογικών αναγκών(οικογένεια, αναγνώριση της διαφορετικότητας, αναγνώριση της προσωπικότητας του ατόμου)
Αυτά, σε ενα ανθρωποκεντρικό σύστημα με άξονα την ισότητα(όχι εξίσωση) θα πρέπει να είναι τα πρώτα ζητούμενα, το πρώτο βήμα μετά την επανάσταση δηλαδή. Το δεύτερο βήμα θα πρέπει να είναι η παροχή της απαραίτητης παιδείας, και το τρίτο βήμα η μετατροπή της κοινωνίας σε μια "πολιτεία" όπου θα χαρακτηρίζεται απο την συμμετοχικότητα.
Το μεγάλο ερώτημα που τίθεται, είναι το "πως είμαστε σίγουροι, ότι θα υπάρχει η απαραίτητη σύμπνοια, έτσι ώστε αυτό το σύστημα να λειτουργήσει και ότι δεν θα αναλλωθεί σε μια σειρά απο αψιμαχίες και προσπάθειες να επικρατήσει μια συγκεκριμένη άποψη γύρω απο την οποία θα συσστρατευθούν διάφορες δυνάμεις και άτομα;"
Δεν είμαστε σίγουροι για τίποτα, όμως προσωπικά πιστεύω πως αν ο κόσμος αποκτήσει την κατάλληλη παιδεία, και του δοθεί η δυνατότητα να αποφασίζει δυναμικά(δηλαδή συνεχώς όχι μια φορά τα 4 χρόνια), απο κοινού, για την τύχη της "πολιτείας", τότε έστω και με trial and error διαδικασίες θα οδεύσει προς την βελτίωση τόσο του εαυτού του όσο και της ίδιας της κοινωνίας.
Αυτά εν ολοίγης, παίρνει πολύ κουβέντα και σίγουρα περισσότερη ανάλυση απο αυτή που έκανα, αλλά επειδή είναι απλά ενα σχόλιο ίσως και να το παράκανα λιγάκι ξεφεύγοντας απο τα όρια.
Χαχα εκανα καμιά 250αριά συντακτικά λάθη, ανάθεμα και καταλάβει κανείς που θα το διαβάσει τι ήθελα να πω:) δεν έχει και edit στα σχόλια το blog. ρε γμτ.
Δημοσίευση σχολίου