Παρθένες, πόρνες ή ...μάνες;

Έχω πει πολλές φορές συχωριανοί μου, ότι όταν δεν με προβοκάρει κανείς…προβοκάρομαι μόνη μου.

Και σήμερα συχωριανοί μου, θέλω να βάλω στο τραπέζι του φαγητού, τον φόβο και τον τρόμο του πολιτικού συστήματος. Το Κόμμα των επιχειρηματιών. Ξέρω τι θα μου πείτε. Μα ο τρόμος ΤΟΥΣ είναι τρόμος ΜΑΣ . Ο Μπερλουσκονισμός;

Πρώτα από όλα πως έφτασε η Ιταλία στο Μπερλουσκονισμό.
Μα με την απαξίωση των ιστορικών κομμάτων, κάτω από την απολυτη καταρευση των ιδεολογιών τους, κάτω από την μπόχα σκανδάλων και την λαϊκή χλευη στην γελοιοτητα τους, κάτω από τις περίεργες «αποτελεσματικότητες» και βέβαια κάτω από την απόλυτη αποτυχία της επιχείρησης «καθαρά χέρια».

Γιατί; Μα όπως σε όλες τις μαφίες, μήδε εξαιρούμενης και της πολιτικής, όταν σπάσει ο κύκλος της ομερτά, ο ένας συμπαρασύρει τον άλλον μεσα στο βόθρο. Ο ένας πιστεύοντας ότι θα κρατηθεί στον αφρό, δείχνει με το δάχτυλο τον άλλον. Όλα τα ...μυστικά, βγαίνουν, ξεχαρβαλωμένα, εφιαλτικά, πληγές χαινουσες. Το ζούμε... Στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, από κάτω, έχει ...δουλειές.


Γιατί δεν πέτυχε η επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία;

Μα ΔΕΝ υπήρχαν καθαρά χέρια.

Όλο αυτό το οικοδόμημα για να συντηρηθεί, απαιτούσε, είχε σαν ...προαπαιτούμενο, είτε μεγάλες ή μικρές ενοχές, είτε μεγάλες ή μικρές συνενοχές είτε στην καλύτερη των περιπτώσεων μεγάλες ή μικρές συγκαλύψεις. Όποιος δεν το άντεχε, στην καλύτερη των περιπτώσεων πήγαινε σπίτι του. Όποιος το …άντεχε, έμπλεκε.

Αυτό το σκοτώνεις νωρίς. Μετά γιγαντώνεται. Μετά απλά θα γίνεις γρανάζι του. Μεγάλο ή μικρό. Κύριο ή δευτερεύον. Αλλά …γρανάζι του…Θα κρατάς...και θα σε κρατάνε. Η φυλακή της Εξουσίας. Γιατί, δεν είναι ζήτημα ηθικής, είναι ζήτημα τρόμου. Τρέμουν όλοι ...όλους. Ποιος ξέρει... τι. Που θα αρχίσει το γεμάτο τρύπες πουλόβερ να ξηλώνεται.

Όλο το σύστημα είναι σαθρό, μολυσμένο, άρρωστο. Όποιος το ακουμπήσει, όποιος έστω και ελάχιστα, ξώφαλτσα περάσει δίπλα του ή θα φύγει τρέχοντας ή θα γίνει δέσμιος του.

Και δεν είναι μόνο η διαφθορά που είναι πια το κύτταρο του συστήματος. Το πολιτικό σύστημα και το πολιτικό προσωπικό, απώλεσε, πέταξε, σαβουρντιξε, το μόνο που μπορούσε να το σώσει. Το ιδεολογικό του εργαλείο. Σήμερα τι καλούμαστε να επιλέξουμε... από τους διεκδικούντες την εξουσία; Ποιος από τον βούρκο είναι πιο ηθικός; Ποιος από το τέλμα είναι πιο αποτελεσματικός; Τι;

Το πολιτικό συστημα, ανοιξε διαπλατα τις πορτες στο Κόμμα των επιχειρηματιών. Αυτό που κάνει σήμερα το πολιτικό συστημα, αυτήν την μικρολογιστική διαχειριση, μπορουν να το κάνουν εξισου καλά και οι όποιοι Μπερολουσκονηδες. Στο τρόμο του πολιτικου συστηματος, που φοβάται τον Μπερλουσκονισμό, μπας και χασει το raison d’ être του, η απαντηση ειναι ...ε, και; Τι το διαφορετικό;

Θα είναι χειροτερο το Κομμα των Επιχειρηματιών από το σημερινο πολιτικό σκηνικό; Η προσωπική μου γνωμη είναι ότι θα είναι ακριβως το ίδιο. Θα αναπαραγει αυτό το σάπιο συστημα που θα το «καλεσει» στην Εξουσία, θα το συντηρησει, και θα το ταΐσει.

Στο δημοκρατικό παράδοξο, η Σανταλ Μουφ, προσδιοριζει την αντιστροφη μετρηση για την αλλαγή, για την ...επομενη Δημοκρατία ή «δημοκρατία» προσδιορίζοντας το κρισιμο σημείο. «Όταν έχεις να επιλεξεις αναμεσα στην Coca Cola και στην Pepsi Cola, πολύ απλά ΔΕΝ εχεις επιλογή». Πολύ απλά δεν εχεις Δημοκρατια. Σημερα ζουμε την επιφαση της «δημοκρατίας».

Όσο κι αν η αριστερά με βγάζει συχνά πυκνά από τα ρούχα μου, όσο κι αν θέλω να φωνάξω, σταματήστε γαμώ το κερατο μου την αφ’ υψηλού κριτική, και βάλτε τα χερια σας στο βοθρο, προσπαθηστε να ξεβουλωσετε τα λουκια, μπορώ ταυτοχρονα να καταλάβω την φοβική με την σημερινή Εξουσία στην Ελλαδα, Αριστερά.
Επιλέγει την παρθενία από την πορνεία. Μόνο που ποτέ καμιά παρθένα δεν έκανε παιδιά. Ή μάλλον, για να μην αδικούμε και τις παραδόσεις …μόνο μία.

Είναι λοιπόν μονόδρομος το Κόμμα των Επιχειρηματιών; Είναι μονόδρομος η επιλογή των λογιστών που απλά θα είναι οι εκκαθαριστές της πτώχευσης; Είναι μονόδρομος ο Μπερλουσκονισμός στην Ελλάδα μιας και οι συνθήκες εμφανίζουν μια εξαιρετική ιστορικά αναλογία;
Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. «Όταν τα πράγµατα βρίσκονται εκτός ελέγχου, τότε οι εξελίξεις προκύπτουν όχι επειδή κάποιος τις δροµολογεί αλλά επειδή κανείς δεν µπορεί να τις αποτρέψει».

Υπάρχει ελπίδα να ξεφύγουμε από αυτό που φανταζει μονόδρομος; Ελπίζω ναι, μιας και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Θέλω να ελπίζω, ότι η πολιτική θα επιστρέψει εκεί που είναι η θέση της. Σαν εφαρμοσμένη ηθική, με συγκεκριμένο κοινό στόχο την ανθρώπινη ευημερία. Και αυτό θα επιδιώκει να το πετύχει μέσα από συγκεκριμένα ιδεολογικά πλαίσια και οπλοστάσια. Που θα παλεύει μεσα από αποκλίνουσες ιδεολογίες να επιτύχει συγκλίνοντες στόχους. Η Δημοκρατία είναι επιλογή. Όχι επιλογή στόχων. Θεωριτικός ή ουσιατικός στοχος όλων των Κομματων και σχηματων είναι η ευημερία. Η επιλογή όμως του πολίτη ειναι στα ιδεολογικά εργαλεία, στην παραγωγή της πολιτικής που θα επιδιωκει την ευημερία.

Η πολιτική δεν ειναι συναινεση. Η πολιτική ειναι ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ.

Υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να το πετύχει από τα συγκεκριμένα ιστορικά κόμματα και ακόμα περισσότερο από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό; Ούτε μια στο εκατομμύριο.

Δεν θέλω να είμαι αφοριστική. Δεν μου αρέσουν οι λαϊκισμοί και η ισοπέδωση. Τα μέχρι τώρα Κόμματα, και όσα Κυβέρνησαν και όσα δεν Κυβέρνησαν, μέσα από τεράστια λάθη, τεράστιες ανηθικότητες, τεράστιες λαμογιές, τεράστιες λαθροχειρίες, τεράστιες τυραννίες, και ακόμα πιο ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ εξαρτήσεις, προσέφεραν …ότι και ...όσο μπορούσαν. Ανέβασαν όσο μπορουσαν το βιοτικό επίπεδο, εμπέδωσαν όσο μπορουσαν τοςυ δημοκρατικούς θεσμούς, και μείωσαν όσο μπορουσαν κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες. Αλλά τελείωσαν.

Τώρα πια είναι μέρος του Προβλήματος και όχι μέρος της Λύσης.
Αυτιστικά, απόλυτα εξαρτημένα από συμφέροντα...εσωτερικά και εξωτερικά, αναπαράγουν και γιγαντωνουν ακόμα περισσότερο το πρόβλημα, χωρίς πια να έχουν καν, την δυνατότητα να το διαγνώσουν, να το προσεγγίσουν. Δεν έχουν ουτε την δυνατότητα, ουτε την ικανότητα, ουτε πολυ περισσότερο την θέληση να προσεγγισουν λύσεις.
Σε αυτό το σημείο που είμαστε σήμερα, το μοναδικό μας όπλο είναι το μέγεθος του χρέους μας. Ευτυχώς είναι ...αρκετά μεγάλο. Και αυτό είναι το μόνο διαπραγματευτικό μας ατου. Για όποιον βέβαια...θα είχε τα αρχίδια να «διαπραγματευτεί».
Το πολιτικό τους προσωπικό είναι απλά χειροκροτητές, ευνουχισμένοι από την κομματική πειθαρχία, άβουλοι, μοιραίοι. Και ποτέ βέβαια, δεν μπορείς να λύσεις το προβλημα χρησιμοποιώντας τον ίδιο τροπο σκέψης που το δημιουργησε.

Αν αυτό το συστημα δεν καταρρευσει, αν οι πολιτικές και κομματικές τεκτονικές πλακες δεν μετακινηθούν, αν η Αριστερα, δεν αφησει το παιχνιδι των ηγεμονισμών στο …μικρό χωριό, ο βουρκος θα μας καταπιεί όλους. Με κόμμα επιχειρηματιών και Μπερλουσκονισμούς ή με το υπάρχον μολυσματικό πια, για όποιον το ακουμπαει, πολιτικό συστημα. Και τι σημασία έχει;

Υ.Γ. Λέγοντας Αριστερά, εγώ προσωπικά δεν βάζω μέσα το ΚΚΕ, κι ας με συγχωρήσει η Αλέκα για την …αμαρτία. Το ΚΚΕ, είναι μια …περίπτωση μόνο του. Θα θυμίσω σε όλους αυτούς τους όψιμους …Συνταγματολάγνους, ότι σε αυτό το χώμα, σε αυτά τα μάρμαρα και σε αυτές τις πέτρες -που πια η μόνη μας έννοια του σοσιαλτουρισμού, είναι αν θα τις δουν οι τουρίστες- ακόμα το χρώμα του αίματος δεν έχει ξεβάψει. Ακόμα τα δάκρυα του πόνου, του φόβου και του Ηρωισμού, δεν έχουν ακόμα στεγνώσει. Είναι το αίμα, και τα δάκρυα κομουνιστών, που τα ξόδεψαν χωρίς φειδώ, για να έχουμε σήμερα Σύνταγμα. Ή έστω τον φερετζέ του. Και αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει τίποτα.

Αλλά και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός, ότι όσους η εκάστοτε νομενκλατουρα του ΚΚΕ, φοβήθηκε ότι θα ανατρέψουν τις ισορροπίες νομής των κομματικών αξιωμάτων γιατί ξεπερνούσαν τον μίζερο δικό της μέσο όρο, τους πέταξε στα σκυλιά λασπωνοντας τους, τους θυσίασε, και όπου την έπαιρνε τους δολοφονησε χωρίς αιδω, ανηθικα, φρικιαστικά, εγκληματικά...

Θα μπορέσει άραγε ποτέ το ΚΚΕ να απελευθερώσει τις δικές του υγιείς αριστερές δυνάμεις; Πολύ αμφιβάλλω. Φοβάμαι ότι θα συνεχίσει να παλεύει φοβικά στο μικρό του χωριό με σταλινικούς ανεμόμυλους, προσπαθώντας απεγνωσμένα να επιβάλλει την τάξη, την σιωπή και τον σεβασμό στην κομματική ιεραρχία.