Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Μην πυροβολείτε την Κατερίνα. Μπορεί να το κάνει και μόνη της...

Τι να φοβήθηκα περισσότερο στη ζωή μου; Το θάνατο, είναι η εύκολη απάντηση. Αλλά όχι, δεν είναι η σωστή.
Ο θάνατος είναι βεβαιότητα, τον κουβαλάς από την ώρα που κάποιος σου κόβει τον ομφάλιο λώρο και σε πετάει έξω απο την γαλήνη της μήτρας, συμφιλιώνεσαι μαζί του, τον βάζεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και κάνεις αμέτρητες πρόβες φορώντας το προστατευτικό κουκούλι του, .....στον ύπνο σου.

Πίνοντας χθες το βράδυ το κρασί μου και κοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μου, ξαφνικά με περιέλουσε ένας απροσμέτρητος φόβος, ξαφνικά θυμήθηκα τι με φόβιζε πάντα ανεξέλεγκτα, τι με έκανε να σπαρταράω από τον πανικό. Ε, λοιπόν αυτό ήταν, με τρέλαινε από τον φόβο, το να είμαι ο Γιόζεφ Κ.

Ποιος πατέρας, έναν καυτό νωχελικό εφηβικό Αύγουστο, δίνει στη κόρη του την Δίκη και της λέει «διάβασε την στον ήλιο, τέλειωσε το μέσα στο καλοκαίρι, αλλά ...τελείωσε το». Ο δικός ΜΟΥ.

Με στοίχειωσε ο Γιοζεφ Κ. Πολλές φορές εκείνον τον λαμπερό καυτό Αύγουστο θέλησα να του γυρίσω την πλάτη, να τον εγκαταλείψω, στο σκοτεινό δικαστήριο του, στους ανακριτές και στους δικαστές του, στους ...φίλους και στους ψεύτικους «υπερασπιστές» του, κι αν δεν ήμουν τόσο ερωτευμένη με τον υπέροχο πατέρα μου, κι αν τότε δεν πίστευα ΑΚΡΑΔΑΝΤΑ ότι οι υπέροχοι άνδρες δεν κάνουν ποτέ λάθος,- αναθεώρησα πολλές φορές αυτό μου το ...δόγμα αλλά αργότερα και ΠΟΤΕ για τον πατέρα μου-δεν θα είχα φτάσει ποτέ στην ανακουφιστική μαχαιριά στο στήθος του.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες μαθητών που προσπαθούσαν να μιμηθούν στρατιωτικούς σχηματισμούς, σημαίες πάνινες, πλαστικές, νάιλον να κυματίζουν στα χέρια των ...αρίστων μαθητών, παιδιών και εφήβων ομοιόμορφα ντυμένων, να χαιρετούν τις ...αρχές του τόπου, τους δημαρχαίους και τους παπάδες, ταμπούρλα και εμβατήρια να κόβουν τους ήχους της πόλης.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από ανθρωποειδή φασιστόμουτρα που γαζώνουν με 100 σφαίρες ανθρώπους. Ανθρώπους που κάποιοι απο αυτούς, μόλις τέλειωσαν την βάρδια τους και πάνε σπίτι τους... Πάνε να φάνε, να αγκαλιάσουν τον εραστή ή τα παιδιά τους, και κάποιοι άλλοι μόλις άφησαν τους φίλους και την οικογένεια τους και πάνε να πιάσουν την ...βάρδια.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από υστεριαζομένους ναπολέοντες που βάζουν στοιχήματα με τρομοκράτες από τηλεοράσεως

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από μια αμήχανη κοινωνία που γλύφει, πιπιλάει την καραμέλα του τρόμου, της φρίκης της, αλλά και της αποστασιοποίησης της.

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από κελεύσματα για συγκεντρώσεις, για διαδηλώσεις, για πορείες, για περιφρουρήσεις, για ...τον δρόμο. Η αριστερά να φωναζει πάμε να καταγγειλουμε την προβοκάτσια στον μονο τοπο που ξερουμε ...στον δρόμο και οι αστυνομικοί μαζί με τον Καμένο και τον Βορίδη να φωνάζουν «
πότε αυτή η κοινωνία θα φωνάξει και για τα δικά μας θύματα;»

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από τις «ήρεμες»(;;;) φωνές που λένε, δεν αναδεικνύεις τους τρομοκράτες σε συνομιλητές σου.

Χθες το βραδυ να με κατακλύζουν εικόνες απο το ξυλινο σκαφος που τσακιζεται, 60 μετρα απο την στεριά της Μυτιλήνης, εκει που 8 πτωματα ανθρωπων, θα μεινουν να ξεπλενουν με αλμυρα τις προσδοκίες τους για επιβιωση, ίσωςίσως και για ...ζωή. Αχ, να δεις πως τους λένε αυτους...έχουν όνομα ...αυτοι, α, λαθρομεταναστες...

Χτες το βράδυ να με κατακλύζουν εικόνες από τον Μωχαμεντ που ...έφυγε, εικόνες απο τις πληγές που μπορεί να χωρέσει το κορμί ενός ξένου. Εικόνες από τα μάτια του...
Ήταν άραγε ανοιχτά ή κλειστά τα ματια του όταν η φρίκη των πόνων του κορμιού του στο Α.Τ. Νίκαιας, ξεθώριαζε το Όνειρο του για έναν άλλο τόπο ελπίδας, για αυτήν την ξένη χώρα που ήρθε. Έπλυνε άραγε κάποιος το σκουρόχρωμο κορμί του από το αίμα που έσταζε, ακούμπησε άραγε κάποιος ετσι απαλά, αναλαφρα, τρυφερά, γυναικεία, το κάψιμο από τις πληγές του ηλεκτροσόκ;

Χθες το βράδυ να με κατακλύζουν, εικόνες από τους αστυνομικούς ράμπο στα Εξάρχεια, που σε κάθε 10 βήματα, μου ζητούν μαγκιορικα την ταυτότητα μου. Να αποδείξω ότι περπατάω στη πόλη ΜΟΥ, χωρίς σκοπό μεν, χωρίς δόλο δε... Να προσπαθώ να του πω με τα μάτια ... ότι μπορεί να έχουμε και τον ίδιο εχθρό, εσύ μην πας μαζί του. Τα μάτια του να με μισούν, γιατί απλά είμαι εκεί...

-Μπαμπά, σήκωσε το τηλέφωνο. Είμαι ο Γιόζεφ Κ. Είμαι χαμένη σε σκοτεινούς λαβυρίνθους δικαστηρίων, ανακριτές μου απαγγέλλουν κατηγορίες που δεν καταλαβαίνω, ζωγράφοι, ποιητές και ιερείς δεν με κρατάνε στα χέρια τους, δεν μπορούν να με υπερασπιστούν, στο βλέμμα του περαστικού βλέπω την κατηγόρια... για μια ενοχή που δεν κατανοώ και κανείς δεν έρχεται να με μαχαιρώσει.
-..............
- Μπαμπά μ’ ακούς;
- Ναι, σ’ ακούω. Θα τους πω,
μην πυροβολείτε την Κατερίνα, μπορεί να το κάνει και μόνη της.

Υ.Γ.το έβδομο ανακοινωθέν

18 σχόλια:

katerina είπε...

Δεν γουσταρω την λέξη μπατσος, ακριβώς γιατί δεν γουσταρω οι αστυνομικοι να μου μιλάνε ...μαγκιορικα στον ενικό, γιατί δεν γουσταρω να με κοβουν απο πάνω μεχρι κάτω αρματωμενοι με ασπιδες, γιατί δεν γουσταρω στη πολη μου να μου λεει ...όποιος που θα παω, ποιος θα με συνοδευει, και γιατί. Και επειδή εγώ θέλω να παραμεινω πολιτης, δεν γουσταρω αυτοι να ειναι...μπατσοι.

Ο ...Άλλος είπε...

Ράβδος εν γωνία. Άρα βρέχει;

Ανώνυμος είπε...

τα υπολοιπα και τοοοοσα βραδυα τι σκατα εβλεπες???αυτο που ηταν αποτυπωμενο στο πανι και στο πλαστικο ηταν η Σημαια,δεν το εβλεπες.τελικα πλακα -πλακα ,κανεις και την πλακα σου εισαι επικινδυνη για να μη πω τιποτα αλλο και εαν εσυ δεν μπορεις να σηκωσεις τον πεσμενο κωλο σου ,αστον τουλαχιστον να σερνεται.αμα πια

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

ανωνυμος??? ωραιος μαγκας!!!!!!!!

katerina είπε...

Τι έγινε Ανωνυμε; Συγχυστηκες;

Εθιξε τον εθνικοπατριωτισμο σου και «το κρατος ασυστολων και πεσμένων κώλων» και αυτό το post;

Δεν βαλαμε Ανωνυμε κανέναν με το ζόρι να διαβαζει το blog, δεν ζητησαμε απο κανέναν να κάνει... homework, πολύ δε περισσότερο να στελνει mails. Το έχεις πάρει πια τόσο πατριωτικά το να με φερεις στον ίσιο δρόμο;

Αφου σε …ζαλιζει ρε “Ανωνυμε” γιατί το κάνεις;

katerina είπε...

Valamonte, απο «ανωνυμους» περηφανους ...μάγκες βρωμάει ο τόπος. Δεκα στον παρα...

Αλλωστε κατα πως φαινεται η ...περηφάνια, στην κουκουλα κρυβεται. Κι ας εχει και τρυπες. Και η κουκουλα και πολύ περισσότερες η ...περηφάνεια.

Yannis Petsas είπε...

Σαλτιμπάγκε, είσαι ένα παιδί που αρνιέται να μεγαλώσει. Τι γενιά είναι αυτή; Τυμπανιστών;
Σαλτιμπάγκε, θα μου κάνεις την τιμή; Διάβασε και πες μου μετά. Γιατί ούτε εγώ τα ξέρω όλα.
Θυμάσαι κατά πού πέφτει το blog;
Φιλιά πολλά.

katerina είπε...

Γιαννη μου, …όπως ξέρεις ειμαι τόσο βουλιμικά περιεργη για την κάθε επομενη μερα, για την κάθε επομενη σελιδα που γυρίζει, που το να μεγαλωσω το περιμένω πως και πως. Κλασικό αιτημα…ποτε το αυριο θα γινει σήμερα…
Αλλά …επισης ξερεις το ότι το να «ωριμάσω", με τρομοκρατεί. Ο …Φροστ, θα παραμεινει- ..φοβάμαι πάντα - ο σαλτιμπάγκος σου.

Πάω να το διαβάσω -περα από την διαδικτυτακή τζουρα που ρουφηξα σημερα-, στο χαρτί του, στην μυρωδια του, στο τοπιο του, στο ..τοπιο σου. Ως προς το παρόν… Υ.Γ. σε αυτήν την αναρτηση.

Στέργιος είπε...

Μετά απ όλα αυτά Κατερίνα ένα είναι το συμπέρασμα. Ζούμε από τύχη! Την τύχη να φοβόμαστε λοιπόν! Μόνο αυτό μας έμεινε.

Yannis Petsas είπε...

Σαλτιμπάγκε, ούτε εγώ βρίσκω λόγια. Να κάνω μια κωλοτούμπα αν θες αλλά να μην σε κόψω κι απ’ το διάβασμα… ευχαριστώ Κατερινάκι.
Και δε μου λες, πυροβολούν και τους τυμπανιστές τώρα;

Sommelier είπε...

Γιά να πω την αλήθεια, Κατερίνα, με τράβηξε η εικόνα του κρασιού. Λίγο "ταραγμένο" βέβαια, αλλά στη συνέχεια, όταν διάβασα την ανάρτηση, το κρασί στο ποτήρι φάνταζε πιά σαν αίμα που χύθηκε από κάποια πληγή.

Κάποιοι πίνουν γιά να μην σκέφτονται. Κάποιοι άλλοι, γιά να σκέφτονται.

Καλή τύχη και καληνύχτα.

dame31 είπε...

Εντελώς συνειρμικά, γιατί είμαι ζαβλακωμένη από δέκατα και φταρνίσματα και καταρροή, σκέφτηκα πως ο ανώνυμος σχολιαστής που στο πλαστικό βλέπει τη σημαία που οι υπόλοιποι δεν βλέπουμε μάλλον δεν θα έχει συναντηθεί ποτέ στη ζωή του με τον κύριο Κ.

katerina είπε...

Μακρυα απο εμενα Στεργιε η μαγκιά ...να προκαλέσω την τύχη.

Αλλά όχι, αρνουμαι να ζω απο τυχη. Ονειρευομαι και ... το παλευω -κάποιοες φορές και με μεγαλυτερες αντοχές απο αυτές που νομιζω ότι έχω- να ζω απο άποψη.

katerina είπε...

Γιάννη θα με αφήσεις να διαβάσω το βιβλίο σου χωρίς διακοπές; Α, μα πια!!!

katerina είπε...

Sommelier, αν εννοείς ότι πρέπει να πιω ...λίγο (καμιά φορά και περισσότερο απο...λίγο) κρασί, για να σκεφτώ, εχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο.
Το κρασί, είναι για μένα ένα είδος ...Viagra μυαλού και αισθησεων.
Κάνει τα πραγματα να έχουν χρωμα, βάθος, ένταση, προεκτασεις, να έχουν γευση και αισθηση αφής. Αλλοτε βελουδινη και άλλοτε ...τραχιά.

Τυχερός εσύ, φανταζομαι χαμένος στην μαρμιτα με τον ...μαγικό ζωμό. Να πω ότι δεν σε ζηλευω; Ψέμα θα ειναι.

katerina είπε...

Dame 31,
Ειναι η γριππη των χοιρων ή κάποιου άλλου ζωντανου αυτή που δε βασανίζει;

Σεβαστη η άποψη οποιουδηποτε, ακομα και η πιο υβριστική κι ας ειναι ανωνυμη. Πισω απο κάθε ανωνυμο, κρυβεται ένα όνομα, που για οποιονδηποτε λόγο, δεν θέλει να το πρβάλλει. Αλλά η δημοσια άποψη.

Όσο για την σημαια... Ο καθένας μας, εχει τα δικά του ιερά λαβαρα, και ειναι όλα, αλλά ΟΛΑ απολυτα σεβαστά. Κάποια στιγμή θα γραψω για τα δικά μου ιερά και όσια. Αλλά ...μέρα.

Αστοριανή είπε...

... μαχητική, πραγματική, αληθινή...
και
μου θυμίζεις μια φίλη... ΕΙΣΑΙ?
Περαστική ήμουν, για τα όμορφα μάτια... (βλέπεις, κι αγώ αγαπώ το γαλάζιο...)
Να είσαι καλά,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ