Μου ανήκεις. Σου ανήκω.Ο έρωτας, που φεύγει. Το πάθος που μετουσιώνεται σε αγάπη, σε συντροφικότητα, σε τρυφερότητα, σε φιλία... Σε πολλά... σε μεγάλα... αλλά δεν ειναι πια έρωτας...
Ο έρωτας που γίνεται καθήκον.
Η πίστη που γίνεται... ηρωικό καθήκον.
Η πίστη δεν είναι μια θέληση που πηγάζει από το σώμα σου, είναι μια θέληση που επιβάλει το μυαλό σου. Διαπραγματεύεται η επιθυμια σου, ανάγκη σου, με τα κεκτημένα σου. Αλήθεια τι είναι η πίστη αν όχι το εμπορικό σήμα αυτής της διαπραγμάτευσης;
Η απιστία ένοχη. Η ενοχή του πάθους.
Πόσο κρατάει ο έρωτας; 3 μήνες, 6, 12, 24... όχι, όχι ούτε καν 25....
Μετά... πίστη...
Μου ανήκεις. Σου ανήκω.
Πόσο κρατάει ο έρωτας; 3 μήνες, 6, 12, 24... όχι, όχι ούτε καν 25....
Μετά... πίστη...
Μου ανήκεις. Σου ανήκω.
Τα κορμιά που εξατμίζονται. Καπνός, ψυχρός καπνός, γκρίζος καπνός... Το σχήμα του καπνού ζωγραφίζει αλυσίδες.
Για μια Ελένη. Μόνο στο μυαλό, και εκεί φευγαλέα.
Για μια Ελένη. Μόνο στο μυαλό, και εκεί φευγαλέα.
Κλείσε την τηλεόραση. Το ψυγείο. Κατέβασε τους διακόπτες. Κλείδωσε.
Η Ελένη, ένα άδειο πουκάμισο, που όμως είναι πιο ζεστό από το ...παλτό.
Η Ελένη, ένα άδειο πουκάμισο, που όμως είναι πιο ζεστό από το ...παλτό.
Οι αισθήσεις να αναζητούν αντικείμενο να υπηρετήσουν, εσύ να ζητάς ανήλιαγη γωνιά να τις καταχωνιάσεις. Όχι, κανείς δεν θα δει, κανείς δεν θα μάθει, κανείς δεν θα σε πει προδότη. Μυστικά και ψέματα.
Η συμφωνία απλή, ομολογημένη ή ανομολόγητη. Μου ανήκεις. Σου ανήκω.
Ποιος ενέγραψε στο μεγάλο βιβλίο την απιστία σαν προδοσία;;;; Μα όποιος βρέθηκε από την λάθος μεριά.
Κυριακή μεσημέρι, η φίλη μου μαγειρεύει και το φαΐ δεν χρειάζεται αλάτι, είναι αλμυρό από τα δάκρυα της, ειναι αψυ απο το θυμό της, ειναι στιφό απο το μίσος της. Μαγειρεύει και κλαίει, και μισεί και θυμωνει. Μαγείρευε κάθε Κυριακή για Αυτόν, τώρα δεν μπορεί να κόψει την συνήθεια του Κυριακάτικου μαγειρέματος, αλλά ...Αυτός δεν είναι πια εκεί...
Καθισμένη εγώ, στο πάσο της κουζίνας της, που κάθε πλακάκι, κάθε κουτάλα, κάθε κατσαρόλα κάτι της θυμίζει από τις στιγμές τους. Να υπάρχει κάποιος να φάει το φαγητό της. Να υπάρχει κάποιος να ακούσει την οργή, την θλίψη, το σπάσιμο, την μανία, την απορία, την καταδίκη, τον πόνο. Τρίτη Κυριακή... που αυτός λείπει. Και μαζί με αυτόν...λείπει και ο αντικαταστάτης του. Ο τρίχρονος γιος τους. Κυριακή με τον πατέρα του, να τρώνε σε κάποιο goody’s. Την ώρα που αναρωτιέται φωναχτά έντρομη αν θα είναι και ...Αυτή μαζί τους, είναι η ώρα που ο Μαμαλάκης θα διέταζε ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Με λύσσα ψιλοκόβει την ...Άλλη.
Η ιδιοκτησία ανθρώπων είναι ποινικά κολάσιμη. Αλλά οι κοινωνίες έχουν πάντα τον τρόπο τους, να καταδικάζουν ότι μπορεί να φαίνεται ύποπτο να ταρακουνήσει τα στέρεα θεμέλια τους. Και έτσι εφευρέθηκε το ασήκωτο βάρος της λέξης ΑΠΙΣΤΙΑ.
Άπιστος είναι όποιος, …αφήστε με να χρησιμοποιήσω την λέξη ΤΟΛΜΗΣΕΙ, να ομολογήσει (ΜΟΝΟ στον εαυτό του ο βαριόμοιρος), ότι το πάθος έκανε τον κύκλο του. Η ομολογία σπάνια είναι φανερή, σπανιότατα συζητιέται με τον/την άμεσα ενδιαφερομενο/η και ακόμα πιο σπάνια είναι αμφίδρομη.
Στις ερωτικές σχέσεις υπάρχει μια ΑΠΛΗ συμφωνία. Ομολογημένη ή ανομολόγητη. Και όσο πιο απλές οι συμφωνίες, όσο δεν έχουν παράθυρα και ψιλά γράμματα, για να ξεφύγεις, τόσο πιο δυσβάστακτες και τόσο πιο τραγικές.
Μου ανήκεις, σου ανήκω.
Αλήθεια πόσοι τρόποι υπάρχουν για να ερωτευτούν ένας άντρας και μια γυναίκα. Χοντρικά… ένας.
Η συμφωνία απλή, ομολογημένη ή ανομολόγητη. Μου ανήκεις. Σου ανήκω.
Ποιος ενέγραψε στο μεγάλο βιβλίο την απιστία σαν προδοσία;;;; Μα όποιος βρέθηκε από την λάθος μεριά.
Κυριακή μεσημέρι, η φίλη μου μαγειρεύει και το φαΐ δεν χρειάζεται αλάτι, είναι αλμυρό από τα δάκρυα της, ειναι αψυ απο το θυμό της, ειναι στιφό απο το μίσος της. Μαγειρεύει και κλαίει, και μισεί και θυμωνει. Μαγείρευε κάθε Κυριακή για Αυτόν, τώρα δεν μπορεί να κόψει την συνήθεια του Κυριακάτικου μαγειρέματος, αλλά ...Αυτός δεν είναι πια εκεί...
Καθισμένη εγώ, στο πάσο της κουζίνας της, που κάθε πλακάκι, κάθε κουτάλα, κάθε κατσαρόλα κάτι της θυμίζει από τις στιγμές τους. Να υπάρχει κάποιος να φάει το φαγητό της. Να υπάρχει κάποιος να ακούσει την οργή, την θλίψη, το σπάσιμο, την μανία, την απορία, την καταδίκη, τον πόνο. Τρίτη Κυριακή... που αυτός λείπει. Και μαζί με αυτόν...λείπει και ο αντικαταστάτης του. Ο τρίχρονος γιος τους. Κυριακή με τον πατέρα του, να τρώνε σε κάποιο goody’s. Την ώρα που αναρωτιέται φωναχτά έντρομη αν θα είναι και ...Αυτή μαζί τους, είναι η ώρα που ο Μαμαλάκης θα διέταζε ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι. Με λύσσα ψιλοκόβει την ...Άλλη.
Η ιδιοκτησία ανθρώπων είναι ποινικά κολάσιμη. Αλλά οι κοινωνίες έχουν πάντα τον τρόπο τους, να καταδικάζουν ότι μπορεί να φαίνεται ύποπτο να ταρακουνήσει τα στέρεα θεμέλια τους. Και έτσι εφευρέθηκε το ασήκωτο βάρος της λέξης ΑΠΙΣΤΙΑ.
Άπιστος είναι όποιος, …αφήστε με να χρησιμοποιήσω την λέξη ΤΟΛΜΗΣΕΙ, να ομολογήσει (ΜΟΝΟ στον εαυτό του ο βαριόμοιρος), ότι το πάθος έκανε τον κύκλο του. Η ομολογία σπάνια είναι φανερή, σπανιότατα συζητιέται με τον/την άμεσα ενδιαφερομενο/η και ακόμα πιο σπάνια είναι αμφίδρομη.
Στις ερωτικές σχέσεις υπάρχει μια ΑΠΛΗ συμφωνία. Ομολογημένη ή ανομολόγητη. Και όσο πιο απλές οι συμφωνίες, όσο δεν έχουν παράθυρα και ψιλά γράμματα, για να ξεφύγεις, τόσο πιο δυσβάστακτες και τόσο πιο τραγικές.
Μου ανήκεις, σου ανήκω.
Αλήθεια πόσοι τρόποι υπάρχουν για να ερωτευτούν ένας άντρας και μια γυναίκα. Χοντρικά… ένας.
Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να αγαπηθούν ένας άντρας και μια γυναίκα… ομολογημένα… ένας, ανομολόγητα άπειροι.
Τον αγαπάς όσο δεν σε «προδίδει», όσο σου ανήκει... Βολική αγάπη.
Κι όταν αυτή βολική αγάπη μετουσιωθεί σε ζήλια, απόρριψη, οργή, εκδικητικότητα;
Η άλλη μορφή του έρωτα. Βολικός έρωτας.
Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, αν ο πόνος δεν μεταμόρφωνε τα χαρακτηριστικά της, θα της θύμιζα ότι δεν μπορούμε να είμαστε «οικολόγοι» κατά περίπτωση. Το ότι η φύση έδωσε στην γυναίκα λίγα ωαρια, σημαίνει ότι το θηλυκό επιλέγει με αυστηρά κριτήρια αυτόν που θα την γονιμοποιήσει. Το ότι η φύση έδωσε στον άνδρα εκατομμύρια σπερματοζωάρια, σημαίνει ότι το αρσενικό θέλει να αφήσει το στίγμα και τα ίχνη του παντού.
Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, αν ο πόνος δεν μεταμόρφωνε τα χαρακτηριστικά της, θα της θύμιζα πόσο είχαμε συγκινηθεί όταν η Φρίντα Κάλο, λέει στον Ντιέγκο. “Δεν σου ζήτησα να μου είσαι πιστός, σου ζήτησα να μου είσαι αφοσιωμένος»
Τον αγαπάς όσο δεν σε «προδίδει», όσο σου ανήκει... Βολική αγάπη.
Κι όταν αυτή βολική αγάπη μετουσιωθεί σε ζήλια, απόρριψη, οργή, εκδικητικότητα;
Η άλλη μορφή του έρωτα. Βολικός έρωτας.
Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, αν ο πόνος δεν μεταμόρφωνε τα χαρακτηριστικά της, θα της θύμιζα ότι δεν μπορούμε να είμαστε «οικολόγοι» κατά περίπτωση. Το ότι η φύση έδωσε στην γυναίκα λίγα ωαρια, σημαίνει ότι το θηλυκό επιλέγει με αυστηρά κριτήρια αυτόν που θα την γονιμοποιήσει. Το ότι η φύση έδωσε στον άνδρα εκατομμύρια σπερματοζωάρια, σημαίνει ότι το αρσενικό θέλει να αφήσει το στίγμα και τα ίχνη του παντού.
Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, αν ο πόνος δεν μεταμόρφωνε τα χαρακτηριστικά της, θα της θύμιζα πόσο είχαμε συγκινηθεί όταν η Φρίντα Κάλο, λέει στον Ντιέγκο. “Δεν σου ζήτησα να μου είσαι πιστός, σου ζήτησα να μου είσαι αφοσιωμένος»
Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, θα της θύμιζα ότι κάποτε όταν μοιραζόμαστε ένα φοιτητικό σπίτι, ορκιζόμαστε ότι δεν θα είμαστε σαν τις μαμάδες μας, ορκιζόμαστε ότι θα ζούσαμε τα πάντα, θα ρουφούσαμε τα πάντα, ακριβώς μέχρι να ξεφτίσουν.
Αν δεν κρατούσε το μαχαίρι στο χέρι, θα της θύμιζα ότι η μονογαμία είναι βιώσιμο είδος μόνο για όσο καιρό απλά αδυνατούμε να είμαστε άπιστοι, μόνο για όσο καιρό το πάθος κάνει τον κύκλο του, μόνο για όσο η πίστη δεν είναι ο γνωστός ψυχαναγκασμός, απόρροια «ηθικής» και προκαταλήψεων που ψοφάει για επιβράβευση.
Το μαχαίρι που «ψιλοκόβει κρεμμυδάκια» και μαχαιρώνει την ...Άλλη, ο πόνος της «προδοσίας» που κάνει το φαΐ λύσσα από τα δάκρυα, με κάνουν να μένω στον πάγκο της κουζίνας με ένα κρασί στο χέρι και τις κουβέντες μου παγωμένες στο στόμα.
Κάποια στιγμή ο θυμός θα γίνει κατάρρευση.
Το μαχαίρι που «ψιλοκόβει κρεμμυδάκια» και μαχαιρώνει την ...Άλλη, ο πόνος της «προδοσίας» που κάνει το φαΐ λύσσα από τα δάκρυα, με κάνουν να μένω στον πάγκο της κουζίνας με ένα κρασί στο χέρι και τις κουβέντες μου παγωμένες στο στόμα.
Κάποια στιγμή ο θυμός θα γίνει κατάρρευση.
Κάποια στιγμή η κατάρρευση θα γίνει ανασήκωμα.
Κάποια στιγμή ο σκανταλιάρης Όσκαρ θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. «Οι πιστοί γνωρίζουν μόνο την κοινότοπη πλευρά του έρωτα, οι άπιστοι γνωρίζουν και τις τραγωδίες του»
Κάποια στιγμή η δική της ανάγκη να ξαναερωτευτεί, η ανάγκη της για το επόμενο πρώτο φιλί, η ανάγκη του καινούργιου έρωτα, η ανάγκη του «θέλω τα στολίδια του καινούριου», θα καλύψει όλα τα άλλα.
Κάποια στιγμή η δική της ανάγκη να ξαναερωτευτεί, η ανάγκη της για το επόμενο πρώτο φιλί, η ανάγκη του καινούργιου έρωτα, η ανάγκη του «θέλω τα στολίδια του καινούριου», θα καλύψει όλα τα άλλα.
Κάποια στιγμή η Μήδεια θα αναλογιστεί “Πρέπει να έχει πολύ σκοτάδι ο έρωτας για να μην βλέπεις ότι ο άλλος απουσιάζει” .
Αν και το μαχαίρι είναι ακόμα στο χέρι της, αν και ο πόνος και η οργή χαρακώνουν ακόμα τα χαρακτηριστικά της... όταν φωνάζει "τον μισώ", αφήνω το κρασί στον πάγκο, και το τολμάω, έτσι όπως τολμάς στους παλιούς φίλους...
Παίρνω το μαχαίρι, πετάω τα κρεμμύδια στα σκουπίδια, σβήνω το μάτι της κουζίνας.
Αν και το μαχαίρι είναι ακόμα στο χέρι της, αν και ο πόνος και η οργή χαρακώνουν ακόμα τα χαρακτηριστικά της... όταν φωνάζει "τον μισώ", αφήνω το κρασί στον πάγκο, και το τολμάω, έτσι όπως τολμάς στους παλιούς φίλους...
Παίρνω το μαχαίρι, πετάω τα κρεμμύδια στα σκουπίδια, σβήνω το μάτι της κουζίνας.
Γαμώ τις συνήθειες γαμώ... Με αυτές είσαι ερωτευμένη φωνάζω, ΜΟΝΟ με αυτές. Δεν είσαι ερωτευμένη πια με Αυτόν. Και το ακόμα χειρότερο, δεν τον αγαπάς. Αν τον αγαπούσες θα ήσουν εσύ ο δικηγόρος του. Αν τον αγαπουσες, θα τον έσφιγγες στην αγκαλια σου να τον παρηγορήσεις γιατί ερωτευτηκε. Αν τον αγαπουσες ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΣ...
Πάμε να φύγουμε από εδώ.... Την παίρνω αγκαλιά. Τα υπόλοιπα ο Χριστιανόπουλος. Τα υπόλοιπα το υπέροχο τέλος του...
Τώρα που βρήκα πια μια αγκαλιά,
Πάμε να φύγουμε από εδώ.... Την παίρνω αγκαλιά. Τα υπόλοιπα ο Χριστιανόπουλος. Τα υπόλοιπα το υπέροχο τέλος του...
Τώρα που βρήκα πια μια αγκαλιά,
καλύτερη κι από ότι λαχταρούσα,
τώρα που μου ήρθαν όλα όπως τα ήθελα
κι αρχίζω να βολεύομαι μες΄ την κρυφή χαρά μου
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, βρέχει, φοράει μαύρα γυαλιά, μάτια που πρέπει να κρυφτούν. Όλος εκείνος ο θυμός που κράταγε τις άμυνες καταρρέει. Το κλάμα είναι πια βουβό, στερεμένο. Η κουβέντα ανώδυνη, κουτσομπολιστικη. Στο φανάρι, βγάζει τα γυαλιά. Πες μου, τους τσαλακωμένους μου ζητάει. Κάνω δεξιά, ανάβω τα alarm, σβήνω την μηχανή.
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους
Σε αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσυνταξη
όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους.
Ξαναβάζει τα γυαλιά, κλαίει, κλαίει πια με λυγμούς.
Ψάχνω μανιωδώς τα cd. Μου κορνάρουν, ψάχνω... Με μουντζώνουν, ψάχνω...Με βρίζουν, ψάχνω. Το βρήκα...
νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο, βρέχει, φοράει μαύρα γυαλιά, μάτια που πρέπει να κρυφτούν. Όλος εκείνος ο θυμός που κράταγε τις άμυνες καταρρέει. Το κλάμα είναι πια βουβό, στερεμένο. Η κουβέντα ανώδυνη, κουτσομπολιστικη. Στο φανάρι, βγάζει τα γυαλιά. Πες μου, τους τσαλακωμένους μου ζητάει. Κάνω δεξιά, ανάβω τα alarm, σβήνω την μηχανή.
Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους
Σε αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ’ έναν υπάλληλο
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσυνταξη
όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι
γίνομαι ένα με τους τσαλακωμένους.
Ξαναβάζει τα γυαλιά, κλαίει, κλαίει πια με λυγμούς.
Ψάχνω μανιωδώς τα cd. Μου κορνάρουν, ψάχνω... Με μουντζώνουν, ψάχνω...Με βρίζουν, ψάχνω. Το βρήκα...
Γάμησε τον Χριστιανόπουλο, τώρα παίζουμε Μαζωνάκη.
Γελάει, βγάζει τα γυαλιά, πάμε να γίνουμε λιάδα μου λέει. Πάμε, φύγαμε....
Γελάει, βγάζει τα γυαλιά, πάμε να γίνουμε λιάδα μου λέει. Πάμε, φύγαμε....
Μας κοιτάζουν περίεργα από το διπλανό αυτοκίνητο να ξελαρυγγιαζόμαστε και να μερακλώνουμε γελώντας στην βρεγμένη Κηφισίας που πια φωτιζεται απο τον ήλιο. Ένα ζευγάρι με το παιδάκι στο πίσω κάθισμα. Μην κλάψεις... όχι, όχι τώρα... Γιατί ...
Γιατί ματάκια μου, όταν θέλεις να χαθείς, ποτέ μην ρωτάς να σου πουν τον δρόμο.
47 σχόλια:
υπέροχο πραγματικά.... μα αν ήθελα να γίνων κακός θα λεγα πως εκείνο το φεμινιστικό σύνθημα "δεν είμαι τους πατρός μου, δεν είμαι του αντρός μου..." ισχύει μόνο μέχρι κάποιος να σας απαρνηθεί.
Όχι πως στην αντιπέρα όχθη ο χωρισμός περνάει ανώδυνα... φαίνεται πως είναι η μοίρα αυτών που δεν τόλμησαν και ξέμειναν, να μισούν.
Yποκλίνομαι στο μεγαλείο. Να χωρίζεις και να μη λες ποτέ τίποτα άσχημο γι' αυτόν/ήν που σ' άφησε. ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΚΙΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ...
Τα post σου με σκοτώνουν. Και εκεί που παλεύει να βγει και η τελευταία ανάσα, με ανασταίνουν.
Σου τον αφιερώνω τον Μαζωνάκη. Και ας γίνουμε λιάρδα, έστω και διαδικτυακώς.
Θα ήταν κρίμα και άδικο να μην αφησω ένα σχόλιο για να πω ότι είναι από τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει ever.
Πικρές αλήθειες λες απόψε, Κατερίνα.
Σ' αυτές τις μεγάλες αντιφάσεις πατάει όλη μας η ύπαρξη. Ο έρωτας ο εφήμερος, ο χοϊκός, της βιολογίας, της χημείας και του DNA, να είναι συγχρόνως και η μόνη αξιόπιστη απάντηση στη φθορά, στο θάνατο...στη βαρύτητα.
Κι απ' την άλλη, η αγάπη, η συντροφικότητα, η δέσμευση, αξίες που στήσαμε ανάμεσα σε μας και στο θηρίο που ελλοχεύει στα κύτταρά μας, να σαμποτάρουν ακριβώς αυτή την πολιτισμένη μας υπόσταση, μόλις κάτι διεκδικήσει το...θήραμά μας.
Δεν είμαστε αξιέραστα όντα ε;
Λυκε μου,
παραβιαζεις ανοιχτές πόρτες.
Περασα τα φεμινιστικά μου στα πολύ νιατα μου, στα 22 μου ειχα πια περάσει και θεωρητικά και ...εργαστηριακά στον μεταφεμινισμό.
Κι αν κάτι έμαθα πολύ νωρίς ειναι ότι το βάρος του να του ανηκω δεν μπορεσε να το σηκώσει κανείς, το βάρος του να μου ανηκουν, δεν μπορουσα να το σηκώσω εγώ. Η απιστία, δεν ειναι προδοσία, ειναι ο έρωτας που έγινε αγάπη.
Swell, το ειχα διαβάσει εκεινο το ποστ, και με γαληνεψε τόσο. Όπως με γαληνευουν όλες οι μικρές ανθρωπινες ιστορίες των ανθρώπων που αγαπάνε την ζωή, των ανθρωπων που την ρουφάνε, των ανθρώπων που την ζουν, των ανθρώπων που δεν την σπαταλούν...
Η μονη περιουσια, ότι ζησαμε, ότι θυμομαστε. Ο Μπορχες λεει κάτι που ειναι για μενα μαγικό. Η ζωή σου δεν ειναι ότι έζησες, αλλά ότι μπορείς να διηγηθεις. Ότι απεμεινε...
Το χρεος σε μια περιουσια ειναι να την διατηρησεις και να την αβγατισεις. Δεν ειναι μεγαλείο το να πεις «καταλαβαινω», ειναι η διαχειριση όλων όσων εζησες, των ανθρωπων που ερωτευτηκες και σε ερωτευτηκαν, των κορμιών που αγαπησες, των στιγμών που η γη ήταν ένας άλλος πλανήτης...
Η αγκαλια ειναι αφοσιωση, η τρυφεράδα ειναι το επιτοκιο.
Γλυκέ μου Άπος, δεν κάνω την καμποση. Με ξέρεις. Εχω γινει λιαδα, δεκάδες...μπορεί και εκατονταδες φορές. Εχω ακουσει με το cd στη τσιτα, μαζωνακηδες, οδηγώντας σε εθνικές, σε παραλιακές, σε πονους, και σε απελπισίες.
Και έχω χορέψει ζειμπεκικα, κρατώντας τα χερια μου όχι στο σχημα του σταυρού αλλά γυρω απο το κορμί μου μπας και κατορθωσω να με κρατησω.
Εχω πονέσει και με εχουν πονέσει πολύ και πολλοί.
Αλλά, ΞΕΡΩ ότι πρέπει, ότι το χρωσταει ο καθένας μας μονο στον εαυτό του να ξανασηκωθεί, να απλωσει τα χερια στο σχημα του αετου και να πετάξει. Κρατώντας πάντα φυλαχτό, ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ....
NdN μου, σε ευχαριστώ.
Όπως ακριβώς καταλαβες το resume του post ειναι «ζησε». Κι ότι εζησες, κρατα το σαν φυλαχτό, στο μυαλό σου, στη μνημη σου, στο κορμί σου. Και προχώρα. Όλα τα άλλα ειναι απλά σπατάλη.
Τι όμορφα που το βάζεις γυριστρουλα μου.
Ο ερωτας, το μεγάλο δελεαρ της φυσης για να τεκνοποιησουμε. Και μετά να γινει αγάπη για να προφυλάξουμε τα παιδιά μας σε ένα σχήμα. Τοσο απλή η φυση. Τοσο ευκολα ερμηνευσιμη.
Και μεις στην θέση αυτών των απλών φτιαξαμε σχηματα, βάλαμε κάγκελα, χτισαμε αλυσίδες, ορισαμε δικες και προδοσίες. Φωναζουμε, διεκδικουμε , «το δικό μου», ο δικός μου, η δική μου.
Και η γλώσσα, τι παιχνιδια παιζει; Χαζευω τους ανθρωπους που λενε, «ο άντρας μου», «η γυναικα μου» και ακουμπαω πανω στους ανθρωπους που λένε «ο συντροφος μου», «η συντροφος μου».
Όταν τους ακουω να το λένε, γαληνευω. Νοιωθω ότι περασανε τον ερωτα, μετά περασανε την καταιγιδα, επιβιωσαν, αγαπάνε, αφοσιωνονται, και ..δεν προδιδουν.
Γιατί η απιστία δνε ειναι προδοσία. Το μισος ειναι η μόνη προδοσία σε αυτη την ζωή.
Ο άνδρας μου, ή η γυναικα μου ειναι μια προσφωνηση που πρέπει να λέγεται όσο ο έρωτας αποκλειει την απιστία. Όσο ο άγιος έρωτας προστατευει το πάθος. Γιατί η μονογαμία είναι βιώσιμο είδος μόνο για όσο καιρό απλά αδυνατούμε να είμαστε άπιστοι, μόνο για όσο καιρό το πάθος κάνει τον κύκλο του, μόνο για όσο η πίστη δεν είναι ο γνωστός ψυχαναγκασμός, απόρροια «ηθικής» και προκαταλήψεων που ψοφάει για επιβράβευση.
Άμα απαγγέλλετε Χριστιανόπουλο και μερακλώνετε με ...Μαζωνάκη κορίτσια, καλά κάνουν και σας παρατάνε! Σώθηκαν οι άνθρωποι!
Αυτέ μου, σου είπε ποτέ κανείς ότι ο μεγάλος, ο υπεροχος Χριστιανόπουλος, δεν μερακλωνει με Μαζωνάκη;
Μάλλον, δεν εχεις ιδέα ποιος ειναι ο Χριστιανόπουλος, ε, και τότε προφανώς δεν ξέρεις και τι θα πει ...μερακλωνω.
Κριμα Αυτέ μου, χάνεις και για τα δύο.
Κατερίνα, ο Χριστιανόπουλος μερακλώνει με Τσιτσάνη. Έχει βγάλει και δίσκο με κομπανία στην οποία συμμετέχει, έχει δώσει συναυλίες και πρόσφατα έβγαλε και βιβλίο για τα τραγούδια του. Όπως βλέπεις, ξέρω από Χριστιανόπουλο. Δεν ξέρω βέβαια από Μαζωνάκη. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή με σας κορίτσια.
Αλλάξτε ρεπερτόριο λοιπόν. Τα κορίτσια που μερακλώνουν με Τσιτσάνη δεν τα παρατάει κανείς ποτέ!
κι εκείνη....η απατημένη ντε...δεν σας απάντησε το αυτονόητο? Δεν ρώτησε το ουσιαστικό? Δεν αναρωτήθηκε αν απ' όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά πειράζει να εξαιρέσουμε την μοναξιά?
Τελικά...για να μιλήσω στη γλώσσα μου...μάλλον και οι σχέσεις...συμβάσεις ορισμένου χρόνου είναι. Η μόνη διαφορά είναι πως για τον καθένα η σύμβαση λήγει σε διαφορετικό χρόνο. Κι αν λήξει η δικιά σου πρώτη...ε δεν πειράζει. Δεν βαριέσαι. Θα πεις...δεν είμαι αρκετά καλός/η για σένα και θα φύγεις. Αν λήξει πρώτα για τον άλλον...τότε ο Μαζωνάκης θα σου χρειαστεί. Ίσως και η Πέγκυ. Παρακάτω μην πας. Αμαρτία.
Κι αν η σχέση είναι σύμβαση...δηλαδή έργο..φρόντισε απλά να μην δώσεις τη ζωή σου με παραχώρηση. Τα ΣΔΙΤ υιοθετήθηκαν από το ΠΑΣΟΚ αλλά στη προσωπική ζωή είναι επίφοβα. Ειδικά αν κάποιος άλλος εισπράτει τα διόδια της ζωής σου για σένα. Ίσως λίγο πιο κυνικά...θα έλεγα πρόσεχε μην δώσεις ποτέ τη ζωή σου εργολαβία. Θα σου μείνουν 2 δυάρια από αυτό που κάποτε είχες ολόκληρο...και τα υπόλοιπα θα τα χαίρεται άλλος. Εσύ απλά δεν ήξερες οτι μπορείς να χτίσεις μόνος σου. Ή και φοβόσουνα.
Λυπηρά και τα δύο.
Καλησπέρες κυρία μου!!!
Σ'αυτά δεν μπορείς, δεν πρέπει να 'σχολιάσεις'.
Καθένας με κάτι έχει πληρώσει τις απόψεις του.
Πάντως, ήταν τόσο καλογραμμένο, που οι άντρες νοιώσαμε ένοχοι διαβάζοντάς το.
Αχ αυτό το Μεσογειακό πάθος... το απεχθάνομαι!!! :-)
Η κτητικότητα του έρωτα. Δηλώνει πάθος και όλα αυτά μαζί είναι έρωτας.
Όταν φεύγει ίσως να μένει η συνήθεια...Ίσως και πάλι, δεν ξέρω...
Καλησπέρα
Αγαπητέ Αυτέ,
Εγώ από Μαζωνάκη λίγα σκαμπάζω, από Χριστιανόπουλο λιγότερα και από γυναίκες...ακόμα λιγότερα ως ελάχιστα. Επομένως δεν θα αμφισβητήσω ότι τα κορίτσια που μερακλώνουν με Τσιτσάνη δεν τα παρατάει κανείς, αλλά θα πω ότι τα κορίτσια που μερακλώνουν με Μαζωνάκη βρίσκουν αντικαταστάτη άμεσα.
Επ κοπελιά...εδώ παλεύει ο έρωτας με την αγάπη στα μαρμαρένια αλώνια;
Δεν ξέρω αν συμφωνώ. Δεν ξέρω αν διαφωνώ κιόλας. Ίσως ο ρομαντισμός μου δεν με αφήνει να σου βγάλω το καπέλο. Μεταξύ μας σε πιστεύω...στο βγάζω...αλλά αν αρχίζω έτσι...με προεξόφληση...κάλλιο να πεθάνω από τώρα.
Ένα με σώνει. Να έχω εσένα δίπλα μου και το Μαζωνάκη στο cd μου...
NdN, απ' όσο έχω δει κι εγώ, πράγματι τα κορίτσια που μερακλώνουν με Μαζωνάκη βρίσκουν αντικαταστάτη άμεσα. Τα συγκεκριμένα κορίτσια όμως παραπονέθηκαν επειδή βρέθηκαν στην ανάγκη να ψάχνουν αντικαταστάτη. Γι' αυτό και δεν επεκτάθηκα.
Cinderella ακριβώς αυτό.
Ο έρωτας είναι μια συμβαση εργου. Που κάποια στιγμή λήγει.
Προσωπικά πιστευω ότι ληγει και για τα δυο συμβαλλομενα μερη πάνω κάτω την ίδια χρονική περίοδο. Απλά καθιερωθηκε ο θυτης να είναι αυτός που ΤΟΛΜΑΕΙ να το πει πρωτος ή ακομα «χειροτερα’, να το ΔΕΙΞΕΙ πρωτος.
Μπορεί η σχέση να μετατραπεί σε κάτι άλλο, μπορεί αυτό το κάτι άλλο να είναι αφοσίωση ή μπορεί να είναι μίσος. Αλλά έρωτας δεν θα είναι.
Και ναι, είναι ολέθριο να δίνεις την ζωή σου αντιπαροχή για να πάρεις από το τεραστιο οικόπεδο της μνήμης, ένα δυαρακι μισους με θέα σε έναν ανηλιαγο φωταγωγό. Ή χτιζεις μια φωτεινή βίλα που την στολίζεις με χιλιαδες άλλα λαμπερά πραγματα, αλλά όχι με ΚΑΘΗΚΟΝ. Ή πας για άλλα.
Η μοναξιά; Και γιατί μοναξιά; Από πού και ως που μοναξιά; Απλά πληγωμένος εγωισμός, που όμως πρέπει να τον γιαννεις πολύ γρήγορα. Τις μνημες, προπαντός τις μνημες φυλάς. Αυτές που πια σε κάνουν να χαμογελάς τρυφερά και όχι αυτές που παραμορφωνουν το προσωπου σου, απο ενα μάταιο πόνο.
Θανάση, χαζευω πολύ συχνά τα κεκτημενα των γυναικών.
Σας πηραμε τα σωβρακα σε όλα και ταυτοχρονα σας φορτώσαμε τις ενοχές. Αν αυτό δεν είναι η απολυτη «νικη» του φεμινισμού (;;;;;) τι να πω;
Ξερεις πιστευω ότι κάποια στιγμή στις μεθεμεθεπόμενες γενιές, κάπου σε καμια 80 χρόνια το υπολογίζω, τα πραγματα θα ισορροπήσουν. Κάποτε θα πάψει να μεταφερεται στην φυλογενετική μνήμη των γυναικων ότι είναι θυματα. Φοβάμαι ότι δεν θα ζω για να το δω.
Xavier, δεν είναι μεσογειακό το φαινομενο και δεν είναι πάθος. Είναι απλά ένας έρωτας που κατανταει μισος, κι όχι κατανοηση.
Εμενα αν κάτι με ενοχλεί, είναι το αγαπάω …a la carte. Αγαπάω πριν και πάνω από όλα σημαινει ΚΑΤΑΝΟΩ.
Και δοξα στον Υψιστο και στη μάννα Φυση, προεβλεψαν ότι ο σαρκοφάγος έρωτας θα έχει ημερομηνία λήξης. Κάτι σαν την δραστική ουσία των φαρμάκων. Φαντασου σε μια σχεση να κρατουσε ο έρωτας για χρονια. Θα ειχε εξαφανιστεί το ανθρωπινο είδος.
Κitsomitso,
η συνηθεια είναι όντως πολύ ισχυροτερη από τον έρωτα απεναντι σε έναν άνθρωπο.
Και ο ερωτας στην συνηθεια είναι ο ισχυρότερος έρωτας. Συνηθως βέβαια η συνηθεια έχει και ένα άλλο συνώνυμο. Την ασφαλεια… Αλλά ο έρωτας και η ασφαλεια, είναι εκ των πραγματων αντωνυμα.
Μηδενικέ μου, στο ειχα γραψει… ναι κάποια στιγμή ο ερωτας και η αγάπη παλευουν στα μαρμαρενια αλώνια. Χαρά σε όποιον κουβαλήσει στην πλάτη του, νικητή την αφοσιωση.
Πάντως για καλό ή για κακό, η ελληνική γλώσσα κάνει διάκριση ανάμεσα στην αγάπη και τον έρωτα. Για τους αγγλόφωνους, αντίθετα, και οι δύο συναισθηματικές καταστάσεις περιγράφονται από τη λέξη love, όπως και για τους γαλλόφωνους, amour, μια λέξη που έχει το επιπλέον πλεονέκτημα να αρχίζει από άλφα, όπως η ακριβώς και η ΑΠΟΥΣΙΑ.
Εγώ Μηδενικέ μου, πάντα παρουσα στις ραγισμενες καρδιές. Καλέ το γραφω και στο βιογραφικό μου πια, στο μπουλετ δεξιότητες. Η φαλακρή κομμώτρια που λέγαμε…
Αυτέ μου, τον αντικαταταστατη δεν τον βρισκεις. Σε βρισκει. Αν πας να τον βρεις, απλά για να αντικαταστησεις τον πληγωμενο εγωισμό σου και την πικα σου, με ..κάτι που να μοιάζει με έρωτα, αδικεις και τον αντικαταταστατη και τον προηγουμενο και πάνω από όλα την δική σου την μια και μοναδική ζωούλα.
Μετα το στραπάτσο, μετά το τσαλακωμα που λεει και ο Χριστιανοπουλος και ο Μαζωνάκης, και χιλιαδες άλλοι, έρχεται το ξανασηκωμα, ερχεται η αναγκη για έρωτα, "για τα καινουργια του έρωτα" που λεει o Μισέλ Σνεντέρ, και ακριβώς εκεινη την στιγμή, πάντα και ως από μηχανής Θεός, εμφανιζεται και ο/η αντικαταστατης/τρια.
Αν πάλι αποφασίσεις να σηκώσεις την επανασταση, με παντιερα το μίσος και το θα σου δειξω εγώ… έχεις την ήττα στο τσεπάκι σου.
Αλλωστε «Οι γυναίκες αποδέχονται το σεξ ως σύμβολο του έρωτα και οι άνδρες αποδέχονται τον έρωτα ως έναν τρόπο για να φτάσουν στο σεξ»
ndN, με βαζεις σε πειρασμό. Πάντα ηθελα να γραψω για τις γυναικείες φυλές....
Ωραίο κείμενο Κατερίνα...
...αλλά όλο λάθος...
Η πίστη δεν απαιτειται... η πίστη χαρίζεται... είναι δώρο, και τα δώρα δεν "απαιτούνται"...
Οσο γιά τις "συμβάσεις χρόνου" και τις λοιπές ανοησίες, υπάρχουν έρωτες αορίστου χρόνου, και βέβαια πάθη σαφώς ορισμένου χρόνου. Καπου μπερδεύουμε τα δύο, συνήθως γιατί αδυνατούμε να γνωρίσουμε τον έρωτα, και απεγνωσμένα τον ψάχνουμε, υποκαθιστώντας τον ...με ότι βρούμε μπροστά μας!...
Καποιος είπε ότι ο Θεός πλάθει τον κάθε άνδρα, και κόβει από το πλευρό του το κομμάτι από το οποίο φτιάχνει κάποια γυναίκα... και στη συνέχεια τους στέλνει στην γη...
Ο έρωτας προκύπτει όταν και εάν ο άνδρας συναντήσει την γυναίκα που πλάστηκε από το πλευρό του...
Τόσο σπάνιο...
@Σχολιαστής: Θεωρία δηλαδή του άλλου μισού; Μπα...και πιθανοτικά να το δεις αγαπητέ μου...πάλι μέσα θα μπεις!
Σε κάθε περίπτωση, το ζητημά μου εμένα είναι αν όλη αυτή την ανάλυση την κάνεις a priori ή a posteriori. Γιατί στην τελευταία περίπτωση, άντε και την κάνεις, καθώς ό,τι έγινε, έγινε. Στη πρώτη όμως περίπτωση έχει καν νόημα να μπεις σε μια τέτοια διαδικασία; Άχρηστη μου φαίνεται έως και η ασυνείδητη αποδοχή μιας τέτοιας πιθανότητας!
Προσπαθώ Σχολιαστή να βρω που διαφωνούμε.
Ακριβώς, η πίστη ΔΕΝ πρέπει ποτέ να είναι ΚΑΘΗΚΟΝ.
Η απιστία μπορεί να συμβεί ή και να μην συμβεί. Η ουσία όμως της ιστορίας δεν είναι η πίστη*, η ουσία είναι η ΑΦΟΣΙΩΣΗ.
Το ξαναέγραψα δεν μπορείς να αγαπάς a la carte. Αγαπάω πάνω από όλα σημαινει ΚΑΤΑΝΟΩ. Σημαινει αγκαλιαζω. Σημαινει συμμερίζομαι. Σημαινω δίνω. Σημαινει ΔΕΝ ανταλασσω.
Όσο για τον ερωτα, ναι εμπεριεχει και πάθος. Και το πάθος εξατμιζεται όταν γινει αγάπη.
Το πάθος όμως μπορεί να γινει ένα ολεθριο μισος, ολεθριο πάνω από όλα όχι για αυτόν στον όποιον απευθυνεται, αλλά πολύ περισσότερο, για αυτόν που το κουβαλάει.
Αν εσυ ονομαζεις, ότι λαμπερο χτιζει η αποσυρση του πάθους, η μετουσιωση του σε συντροφικότητα, αγάπη, συμπαρασταση, μοιρασμα σαν ερωτα, εκει είναι απλά ζητημα ερμηνειας της λέξης. Δεν εχει ένοια η συμφωνία ή η διαφωνία.
Και δεν είναι η σπανιότητα που χαρακτηριζει την σχεση, όσο η δυναμη ψυχής, για να αγαπήσεις τον άλλο πάνω από τα μικροπάθη, τους μικροεγωισμούς, και τις μικροπρέπειες.
Να τον αγαπάς για αυτό που είναι και όχι για αυτό που εχεις ή κατεχεις.
Να τον αγαπάς για αυτό που μπορεί και όχι για αυτό που θέλεις.
Θα επαναλάβω την ρηση της Κάλο στον Ντιεγκο «δεν θέλω να μου εισαι πιστός, θέλω να μου εισαι αφοσιωμένος»
*Και ασφαλώς η πίστη, εχει την έννοια της σεξουαλικής …παρασπονδίας και μόνο στο ποστ.
Αν εσυ ταυτιζεις την πίστη με την αφοσιωση, τότε εκει μιλάμε για την Πιστη και όχι για την ...πιστη.
Κατερίνα καλά αυτά που λες αν και συζητήσιμα. Όμως η κουβέντα μας ήταν για Χριστιανόπουλο και Μαζωνάκη. Γι' αυτήν δε διάβασα τίποτα. Πληγωμένος γυναικείος εγωϊσμός μου μυρίζει. Ό,τι χειρότερο για τον ...αντικαταστάτη. Όχι για να σε βρει. Για να σε κρατήσει!
Αυτέ μου, μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, κατά το κλασικό σόκιν ανεκδοτο.
Ελπιζω ότι γνωρίζεις το ανεκδοτο, μιας που τα ήθη και τα έθιμα του…σοβαρού αυτου blog, για όλη την οικογένεια, μου απαγορευουν να το γραψω.
Εν πάσει περιπτωσει οι ανασφαλείς ελιτισμοί του διαζευκτικού ή, και με απωθούν και δεν συμπεριλαμβάνομαι σε αυτους. Πακέτα δεν αγορασα ποτέ μου, επετρεψε μου, να …αγοράζω κατά περιπτωση.
Αν πάλι έχεις τόσο μαραζι να τον ερμηνευσεις, κάνε εσυ μια αναρτηση για τον Χριστιανόπουλο και εγώ δεσμευομαι να την φιλοξενήσω. Θα του την στειλουμε και που ξέρεις Αυτέ μου, μπορεί να …γοητευτεί και ο ίδιος.
Από την άλλη γιατί βρε νομιζεις ότι διατηρώ blog; Αν χρειαστώ «αντικαταστατη» να το εχω το blog, για να κάνω έκκληση σε φιλανθρωπα αισθηματα. Μην ανησυχείς θα βάλω και σαφείς προδιαγραφές.
Ως προς το παρόν δεν έχουμε άδειο γραφείο.
Κατερίνα, από δω μου το πας, απο κει μου το φέρνεις στο θέμα μας δεν έρχεσαι! Κάτι τέτοια μου έκανε κι η ...Άλλη κι έγινα ...Αυτός!
@Αυτός: Αυτό τώρα τι είναι; Χριστιανόπουλος VS Μαζωνάκης mortal combat; Άσχημο πράγμα να ταυτίζεις τη γκόμενα με τη μουσική που ακούει. Δηλαδή αν μια γκόμενα είναι της κλασσική...φέξε μου και γλίστρησα;
Και για να έχουμε και καλό ρώτημα, πριν αγαπητέ μου...τι ήσουν; Αυτή; Για αλλαγή φύλου ομιλούμε;
Zero Point. Ε όχι και να βάλουμε τον Μαζωνάκη σε σύγκριση με τον Χριστιανόπουλο. Όχι συγκρίνοντας προσωπικότητες βέβαια, αλλά αντίστοιχες πολιτισμικές προτιμήσεις. Είναι σαν να βάζει η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες και χειρότερα!
Όχι ρε παιδί μου κι αλλαγή φύλου! Για μία κοπάνα μακράς διαρκείας μιλάμε. Ξέρεις αυτό που λένε "αγάπη μου πετάγομαι για τσιγάρα κι έρχομαι" και μην τον είδατε μην τον απαντήσατε! Άκου αλλαγή φύλου! Φτου, φτου, φτου!
@Tώρα μαζί σας ο άλλος: Έχεις όμως ένα θεματάκι με τις προσωπικοτητές σου. Παραδέξου το! Οπότε κι αυτή η δόλια μπορεί τώρα να σκέφτεται..."μη τύχει και επιστρέψει από αυτά τα ευλογημένα τα τσιγάρα!".
Zero Point. Αφού είσαι μαζί μου (σωστά δεν κατάλαβα;) δεν με απασχολεί τι σκέφτεται η Άλλη! Ιδίως επειδή τα ...ελεύθερα τσιγάρα έχουν άλλη γλύκα!
Αυτέ...ή Αλλε ή...ότι, ενταξει το αναπτυξαμε το θέμα.
Και τωρα ...γειά σου. Τέλος. Finito.
Και για όσες μερακλωνουμε και με Μαζωνάκη, πάρε το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία.
@Άλλος: Αμ δεν κατάλαβες! Εκεί είναι το θέμα, αλλά δεν θα το κάνουμε chat εδώ μέσα!
Ποτέ δεν ήθελα να μου ανήκει κάποιος ίσως γιατί ποτέ δεν μπορούσα να ανήκω σε κάποιον.
Μόνο σ' έναν είπα με δικά μου λόγια αυτό που είπε η Φρίντα Κάλο, αλλά σταματήσαμε να είμαστε μαζί μετά από 13 χρόνια.
Δανείστηκα λίγο από την γοητευτική ματιά σου...
Με έστειλε εδώ η ανάρτηση του φίλου μου του Κούκου.
Από όσα γράφετε φαίνεται (τολμώ να πω) ότι έχετε ζήσει δυνατές συγκινήσεις. Χαίρομαι :)
υγ. αισθάνθηκα μια πολύ περίεργη ταύτιση. σε όλα. από τις αντιλήψεις μέχρι τα ποιήματα
Πόσο δυναστεύει τη ζωή μας πράγματι αυτό το "μου ανηκεις σου ανήκω"!
Ζήλεψα την ηρωϊδα σου, που μπορούσε να είναι μόνη της, να ξεφαντώσει μαζί σου, να πάει στου Μαζωνάκη, να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα και προπαντός να τεμπελιάσει ή να φλερτάρει ή και να ερωτευτεί ξανά!!
Όσο για την απιστία, έχεις απόλυτο δίκιο:
Την "χλευάζουν" μόνον όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να μπουν στο δίλημα να απιστήσουν...
Η ζωή δεν έχει λάθη και σωστά.
Η ζωή απλά είναι ζωή, και όποιος πει ότι δεν έκανε "λάθη", τότε δεν έζησε...
Ήρθα εδώ από την ανάρτηση του @κούκου!
Απίστευτο κείμενο!
Πραγματικά απιστευτο κείμενο και πολυ ενδιαφέροντα σχόλια.Ειχα καιρό να σταθω κάπου και να τα διαβάσω ολα ...το λέει η ψυχη σου Κατερίνα...
χαίρομαι που σε βρήκα.
Δημοσίευση σχολίου