Τελευταία προεκλογική εβδομάδα, τι γράφουμε; Μα για τις εκλογές... ασφαλώς.Το πάλεψα συχωριανοί, μάρτυς μου ο ...υπολογιστής μου πόσο το πάλεψα...ε, δεν μου βγαίνει... Είναι τόσο έντονο το déjà vu, το έχω φάει τόσες φορές αυτό το ξερογκαργκανιασμένο, λιγδιασμένο, άνοστο πιάτο, που ΔΕΝ...
Ένα φαγητό που έχει μπαινοβγεί δεκάδες φορές στους κομματικούς φούρνους μικροκυμάτων, που ότι μυρωδικό και να του προσθέσουν, με ότι σάλτσα και να το περιλούσουν, σε ότι πιάτο και να το σερβίρουν, ...αυτή η γεύση του ένδοξου βαλκανικού μεν, ξεθυμασμένου δε, τζατζικιού θα πλημμυρίζει τις αισθήσεις μου.
Η πολιτική λένε...είναι συναίσθημα, είναι έρωτας, είναι πάθος. Και ναι, ΠΡΕΠΕΙ να ερωτευτώ. Να προλάβω να παθιαστώ σε 5 μέρες... Ζόρικο δεν λέω, αλλά ...
Αλλά εγώ τον λατρεύω τον έρωτα, μόνο ερωτευμένη μπορώ να ξεπεράσω την επιβίωση και να ακουμπήσω τη ζωή. Και ναι... τον γουστάρω τρελά τον έρωτα, με φτιάχνει, με απογειώνει, και έτσι για τα ...ζόρικα, για τα άνοστα, για τα θλιβερά, έχω και εγώ τις καβάτζες μου. Τι να κάνω; Παίρνω και εγώ τα γιατρικά μου για να τον φτάσω το θεό...
Το ερωτεύτηκα, εκεί γύρω στα δεκαοχτώ. Γνωριστήκαμε σε τραπέζι με λαδόκολλα, στα κουτουκάκια μιας πόλης ξένης, αλλά τόσο τρυφερής μαζί μου. Συνόδευε πράγματα πρωτόγνωρα τότε για μένα.
Βλέμματα συντροφικά, χέρια ερωτικά, όνειρα, που το ΘΕΛΩ τους ήταν απείρως ισχυρότερο από το ...μπορώ τους. Κι όλα αυτά να τυλίγονται στη μουσική από το κασετόφωνο του ταβερνιάρη που μασάει την κασέτα στο ...καλύτερο. Εκεί στο λυγμό της Σωτηρίας, εκεί στο ταξίμι του Σπόρου, εκεί στο ακόρντο του Κουλαξίζη. Και όχι, δεν μου γνώρισε με μιας το πιο γοητευτικό του πρόσωπο. Αυτό, ήρθε αργότερα...
Και με συντρόφεψε. Με συντρόφεψε στη Χαρά, με συντρόφεψε στη Λύπη, με συντρόφεψε στην Έγνοια, με συντρόφεψε στο Φόβο, με συντρόφεψε στον Έρωτα, με συντρόφεψε στο Πάθος, με συντρόφεψε στην Απόφαση, με συντρόφεψε στην Απελπισία, με συντρόφεψε στην Ευτυχία, με συντρόφεψε όταν έφαγα χώμα, με συντρόφεψε όταν έπιασα ουρανό...
Και με μάγεψε. Με μάγεψε ο μύθος του, με μάγεψε η ιστορία του, με μάγεψε ο συμβολισμός του, με μάγεψε ο θρύλος του.
Και με ταξίδεψε. Με ταξίδεψε ονειρικά, γλυκά, τρυφερά, ηδονικά, στην αγκαλιά του, στο ...σώμα του, γκρεμίζοντας τα φράγματα που οι άνθρωποι, τα μάτια, τα λόγια, τα κορμιά, οι τόποι, οι χρόνοι και οι καιροί έχτιζαν ασφυκτικά κάθε φορά γύρω μου. Ο απόλυτος Άντρας.
Το πιο Αρσενικό, από τα αρσενικά. Ο πιο Άντρας από τους άντρες.
Ένα φαγητό που έχει μπαινοβγεί δεκάδες φορές στους κομματικούς φούρνους μικροκυμάτων, που ότι μυρωδικό και να του προσθέσουν, με ότι σάλτσα και να το περιλούσουν, σε ότι πιάτο και να το σερβίρουν, ...αυτή η γεύση του ένδοξου βαλκανικού μεν, ξεθυμασμένου δε, τζατζικιού θα πλημμυρίζει τις αισθήσεις μου.
Η πολιτική λένε...είναι συναίσθημα, είναι έρωτας, είναι πάθος. Και ναι, ΠΡΕΠΕΙ να ερωτευτώ. Να προλάβω να παθιαστώ σε 5 μέρες... Ζόρικο δεν λέω, αλλά ...
Αλλά εγώ τον λατρεύω τον έρωτα, μόνο ερωτευμένη μπορώ να ξεπεράσω την επιβίωση και να ακουμπήσω τη ζωή. Και ναι... τον γουστάρω τρελά τον έρωτα, με φτιάχνει, με απογειώνει, και έτσι για τα ...ζόρικα, για τα άνοστα, για τα θλιβερά, έχω και εγώ τις καβάτζες μου. Τι να κάνω; Παίρνω και εγώ τα γιατρικά μου για να τον φτάσω το θεό...
Το ερωτεύτηκα, εκεί γύρω στα δεκαοχτώ. Γνωριστήκαμε σε τραπέζι με λαδόκολλα, στα κουτουκάκια μιας πόλης ξένης, αλλά τόσο τρυφερής μαζί μου. Συνόδευε πράγματα πρωτόγνωρα τότε για μένα.
Βλέμματα συντροφικά, χέρια ερωτικά, όνειρα, που το ΘΕΛΩ τους ήταν απείρως ισχυρότερο από το ...μπορώ τους. Κι όλα αυτά να τυλίγονται στη μουσική από το κασετόφωνο του ταβερνιάρη που μασάει την κασέτα στο ...καλύτερο. Εκεί στο λυγμό της Σωτηρίας, εκεί στο ταξίμι του Σπόρου, εκεί στο ακόρντο του Κουλαξίζη. Και όχι, δεν μου γνώρισε με μιας το πιο γοητευτικό του πρόσωπο. Αυτό, ήρθε αργότερα...
Και με συντρόφεψε. Με συντρόφεψε στη Χαρά, με συντρόφεψε στη Λύπη, με συντρόφεψε στην Έγνοια, με συντρόφεψε στο Φόβο, με συντρόφεψε στον Έρωτα, με συντρόφεψε στο Πάθος, με συντρόφεψε στην Απόφαση, με συντρόφεψε στην Απελπισία, με συντρόφεψε στην Ευτυχία, με συντρόφεψε όταν έφαγα χώμα, με συντρόφεψε όταν έπιασα ουρανό...
Και με μάγεψε. Με μάγεψε ο μύθος του, με μάγεψε η ιστορία του, με μάγεψε ο συμβολισμός του, με μάγεψε ο θρύλος του.
Και με ταξίδεψε. Με ταξίδεψε ονειρικά, γλυκά, τρυφερά, ηδονικά, στην αγκαλιά του, στο ...σώμα του, γκρεμίζοντας τα φράγματα που οι άνθρωποι, τα μάτια, τα λόγια, τα κορμιά, οι τόποι, οι χρόνοι και οι καιροί έχτιζαν ασφυκτικά κάθε φορά γύρω μου. Ο απόλυτος Άντρας.
Το πιο Αρσενικό, από τα αρσενικά. Ο πιο Άντρας από τους άντρες.
Γιατί είναι Άντρας το Κρασί. Γιατί το Κρασί κάνει, όσα του πρέπουνε, κι όσα μπορεί να κάνει ένας Αντρας.
Η μάννα Γη, έπλασε το στάρι για Γυναίκα. Το ψωμί που θα θρέψει, θα χορτάσει, θα προσφέρει την ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Το σώμα.
Η μάννα Γη, έπλασε το αμπέλι για Άντρα. Το κρασί, που θα πλύνει τις πληγές, που θα αμφισβητήσει τις «εξουσίες», που θα ενώσει τα κορμιά στο γάμο, που θα συντροφέψει στο θάνατο, που θα προσφέρει τη ΖΩΗ. Το αίμα.
Σε εσένα λοιπόν κρασί, σε εσένα ...Άντρα, αφήνομαι και πάλι. Πάρε με στην αγκαλιά σου, πάρε με στα χέρια σου, κάνε με να ερωτευτώ μέχρι την ερχόμενη Κυριακή, κάνε με να ΝΟΙΩΣΩ μέχρι τις εκλογές, γιάτρεψε με από τις πληγές, ξεθύμανε τις βάρβαρες, χυδαίες μνήμες, δώσε μου λίγο ουρανό... και εγώ θα το παλέψω... Ναι, θα τα παλέψω... Στο κρασί που πίνω...
Υ.Γ. Sommelier, να σαι καλά, που μου έδειξες το δρόμο για την μαγική σπηλιά. Τα ελιξίρια πάθους που παρήγγειλα από το Σπίτι του Κρασιού μόλις έφτασαν, ελπίζω να κάνουν το θαύμα τους γρήγορα. Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Κάτι λιγότερο από πέντε μέρες...
Η μάννα Γη, έπλασε το στάρι για Γυναίκα. Το ψωμί που θα θρέψει, θα χορτάσει, θα προσφέρει την ΕΠΙΒΙΩΣΗ. Το σώμα.
Η μάννα Γη, έπλασε το αμπέλι για Άντρα. Το κρασί, που θα πλύνει τις πληγές, που θα αμφισβητήσει τις «εξουσίες», που θα ενώσει τα κορμιά στο γάμο, που θα συντροφέψει στο θάνατο, που θα προσφέρει τη ΖΩΗ. Το αίμα.
Σε εσένα λοιπόν κρασί, σε εσένα ...Άντρα, αφήνομαι και πάλι. Πάρε με στην αγκαλιά σου, πάρε με στα χέρια σου, κάνε με να ερωτευτώ μέχρι την ερχόμενη Κυριακή, κάνε με να ΝΟΙΩΣΩ μέχρι τις εκλογές, γιάτρεψε με από τις πληγές, ξεθύμανε τις βάρβαρες, χυδαίες μνήμες, δώσε μου λίγο ουρανό... και εγώ θα το παλέψω... Ναι, θα τα παλέψω... Στο κρασί που πίνω...
Υ.Γ. Sommelier, να σαι καλά, που μου έδειξες το δρόμο για την μαγική σπηλιά. Τα ελιξίρια πάθους που παρήγγειλα από το Σπίτι του Κρασιού μόλις έφτασαν, ελπίζω να κάνουν το θαύμα τους γρήγορα. Όπως καταλαβαίνεις, δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Κάτι λιγότερο από πέντε μέρες...
Πάμε Σωτηρία, πάμε Νικόλα Ασιμε, γιατί μόλις ξεμεθύσω σας λέω και ...γκουντμπάι
27 σχόλια:
Σε ένα απο τα ταβερνάκια, με τις μεγάλες φοιτητοπαρέες, πίνουμε ότι κρασί περίσσεψε, από το προηγούμενο εργαστήριο «οινολογίας».
Για κάθε εργαστηριακή άσκηση, ένα μπουκάλι κρασί, είναι υπεραρκετό, για τους 43 δοκιμαστικούς σωλήνες. Αλλά, οι παραγωγοι στους οποίους απευθυνόμαστε, στέλνουν απο καμμια 10αριά, μπουκάλια ο καθένας. Και έτσι...το ένα αναλύεται, και τα άλλα τα πίνουμε το βράδυ στην ...υγειά τους.
Ένα τετοιο βραδυ λοιπόν, κερνάμε δυο γεροντακια, στο διπλανό τραπεζι, μιας που το δικό μας κρασί ρεει και του ταβερνιάρη...δεν πινεται.
Στο ζειμπεκικο του γοη της παρέας, χτυπάω παλαμάκια, γονατιστή και μερακλωμένη. Όπως σηκωνομαι, νοιώθω το χέρι του ενός παππου, στο μπρατσο μου. «Αθηναια, εισαι του λόγου σου, ε;;»
Και πριν προλάβω να απαντήσω, συνεχίζει «Απο το γάλα της μάννας σου, στο κρασί, ε;;, φτανει, νερωσε το, δεν πινουν έτσι οι γυναικες, μονο οι άντρες».
Στα 20 ο φεμινισμός ειναι παντιερα, ...μετά ...μετά, γινεται σημαια ευκαιρίας.
Ο παππους, που έχει γραψει πολλά χιλιομετρα στις γυναικες και ακομα περισσότερα στο κρασί, δεν με αφήνει να απαντήσω...το αυθαδικο που μου έρχεται στο στόμα.
Με τραβαει απο το μπρατσο, με αναγκάζει να σκυψω το αυτι μου στο στομα του, και μου λεει:
«άσε μωρέ τα καουμπόικα, το κρασί κανει πολύ καλό, ειναι θαυματουργό για τις γυναικες, όταν το πινουν οι άντρες!!!!» και γυρνώντας ...στο γόη, σηκώνει το ποτηρι του και λεει, «στην υγειά σου παλικάρι, γεμίστε του βρε το ποτήρι και ειναι άδειο...»
xaxaxaxax
xexexexexex
Gamath istoria,einai alhtheia ayto,toulaxiston gia mena isxyei!
kalokairaki leyko,erythro xeimwna kai retsina!
BERGHOF
"Το κρασί είναι θαυματουργό για τις γυναίκες όταν το πίνουν οι άντρες τους". Να γιατί χρειάζεται κάποια φορά να φοράς καπέλλο: Να το βγάζεις στους μαστόρους...
Τα σέβη μας μάστορα.
Berghof... πέρα απο εποχές, το κρασί, στρογγυλευει τα δυσκολα και κάνει ηδονικά αιχμηρά τα ευκολα.
Υ.Γ.Ναι και ρετσίνα. Όταν ο τόπος, ο χρόνος και οι άνθρωποι φτιαχνουν το σκηνικό, και η ρετσινα παιζει δυνατά.
Γιάννη, να εισαι καλά.
Η υποκλιση δική μου...
Αλήθεια, εσυ, έτσι ...ξεμεθυστος θα φτάσεις μεχρι την Κυριακή; Ή παιρνεις και εσυ τα γιατρικά σου, αλλά δεν μας μιλάς για αυτά. Α, ρε μοναχαφαγα!!! Στους φίλους ρε!!!
A, Γιάννη, θυμήθηκα και αυτό... που λέει ο Διόνυσος:
Τρία κροντήρια στους καλόγνωμους κερνώ, μοναχά τρία:
ένα κροντήρι της υγειάς, αυτό που πρωτοπίνουν
ένα κροντήρι του έρωτα
το τρίτο για τον ύπνο,
που οι μυαλωμένοι σαν το πιουν τραβούν κατά το σπίτι.
Δικό μου πια το τέταρτο δεν είναι, αλλά της Yβρης,
το πέμπτο φέρνει σαματά, το έκτο γλεντοκόπι,
μπουνιές φέρνει το έβδομο, και τ' όγδοο τον κλητήρα!!!...
Σε πιο σταματαμε εμεις...εν προκειμενω;;; Θα το παιξουμε ...μυαλωμένοι ή...
Να δείρουμε τους φτωχούς!
Είχα μείνει, για δεκαπέντε ημέρες, κλεισμένος στην κάμαρή μου και περιτριγυρισμένος από συγγράμματα που κυκλοφορούσαν ευρέως κατά την εποχή εκείνη (πάνε δεκαέξι ή δεκαεπτά έτη), ομιλώ για βιβλία που πραγματεύονται την τέχνη του να κάνεις τους λαούς ευτυχείς, σοφούς και εύπορους, μέσα σε είκοσι-τέσσερις ώρες. Μελέτησα λοιπόν -καταβρόχθισα, στην πραγματικότητα- όλες τις πραγματείες αυτών των πραγμάτων δημόσιας ευτυχίας, αυτών που παροτρύνουν τους πτωχούς να γίνουν σκλάβοι και αυτών που τους πείθουν ότι είναι όλοι τους έκπτωτοι βασιλείς. -Δεν θα εξέπληττε λοιπόν κανέναν το γεγονός ότι περιήλθα σε μια πνευματική κατάσταση που ελάχιστα απείχε από τον ίλιγγο αλλά και από την ηλιθιότητα.
Παρ΄ όλα αυτά είχα την έντονη αίσθηση ότι στο βάθος της διάνοιάς μου εκρύβετο το σκοτεινό σπέρμα μιας ιδέας υψηλότερης από όλα τα ηθικής φύσεως γνωμικά που είχα προσφάτως συναντήσει στις μελέτες μου. Αλλά δεν ήταν παρά η υποψία μιας ιδέας, κάτι απέραντα φευγαλέο. Και βγήκα έξω με μια μεγάλη δίψα. Διότι η παθιασμένη προτίμησις για τα άσχημα αναγνώσματα γεννά μία ανάλογη ανάγκη για καθάριο αέρα και αναζωογονητικά ποτά.
Καθώς ετοιμαζόμουν να διαβώ το κατώφλι μιας ταβέρνας, ένας ζητιάνος μου έτεινε το καπέλο του, κοιτώντας με μ΄ένα από εκείνα τα αλησμόνητα βλέμματα που θα αναποδογύριζαν τους θρόνους, αν το πνεύμα εδύνατο να κινήσει την ύλη και εάν η κόρη του ματιού ενός υπνωτιστή εδύνατο να επιταχύνει την ωρίμανση των σταφυλιών.
Συγχρόνως, άκουσα μια φωνή να ψιθυρίζει στο αυτί μου, μια φωνή που αμέσως αναγνώρισα. Ήταν η φωνή ενός ευμενούς Αγγέλου ή ενός αγαθού Δαίμονος, που με συνοδεύει πάντοτε. Αφού ο Σωκράτης είχε τον αγαθό του Δαίμονα, γιατί να μην έχω την τιμή, όπως και ο Αθηναίος φιλόσοφος, να αποκτήσω το δικό μου πτυχίο σχιζοφρένειας, με τις υπογραφές του οξυδερκούς Λελύ και του πολυμαθούς Μπαγιαρζέ ; Υπάρχει ετούτη η διαφορά ανάμεσα στον Δαίμονα του Σωκράτη και στον δικό μου, ότι ενώ στον Σωκράτη δεν εκδηλωνόταν παρά για να τον προειδοποιήσει ή να τον αποτρέψει, ο δικός μου καταδέχεται να συμβουλεύσει, να προτείνει, να πείσει. Ο Σωκράτης είχε απλώς αποτρεπτικό Δαίμονα, ο δικός μου είναι ένας Δαίμων που καταφάσκει, ένας Δαίμων της δράσεως και του αγώνος.
Τώρα λοιπόν, η φωνή του μου εψιθύριζε: «Ίσος με ένα άλλον είναι μόνον εκείνος που το αποδεικνύει, και άξιος της ελευθερίας είναι μόνον εκείνος που γνωρίζει να την κατακτά».
Αμέσως, όρμησα επάνω στον ζητιάνο μου. Με μια μόνον γροθιά μου, το ένα του μάτι έγινε, μέσα σ΄ ένα δευτερόλεπτο, χονδρό σαν μπαλάκι. Έσπασα ένα από τα νύχια μου για να του καταστρέψω δυο δόντια και επειδή δεν αισθανόμουν αρκετά ρωμαλέος καθώς ήμουν εκ γενετής κάπως αδύναμος και ελάχιστα είχα ασκηθεί στην πυγμαχία, για να καταβάλλω γρήγορα εκείνον τον γέροντα, τον τράβηξα με το ένα χέρι από την άκρη του πουκαμίσου του, και με το άλλο, τον έπιασα από τον λαιμό και άρχισα να του κτυπώ με μεγάλη δύναμη το κεφάλι σ΄ έναν τοίχο.
Οφείλω να ομολογήσω ότι είχα ήδη διαπιστώσει με μια γρήγορη ματιά πως, σε εκείνη την ερημική συνοικία, ευρισκόμουν, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, έξω από την εποπτεία κάθε αστυνομικού. Στην συνέχεια και αφού, με ένα λάκτισμα στην πλάτη αρκετά ισχυρό για να πάθει κάταγμα, εγκρέμισα κάτω εκείνον τον ασθενικό εξηντάχρονο, άρπαξα ένα χονδρό κλαδί δένδρου που εσέρνετο στο έδαφος και τον εκτύπησα με την πεισματική δύναμη που βάζουν οι μάγειροι όταν θέλουν να μαλακώσουν ένα φιλέτο.
Αίφνης, ώ, έργο θαυμαστό ! ώ, ηδονή του φιλοσόφου που επαληθεύει την αρτιότητα της θεωρίας του ! - είδα εκείνο το γέρικο κουφάρι να συστρέφεται, να σηκώνεται επάνω με μια ενέργεια που δεν θα την υποπτευόμουν ποτέ μέσα σε μια τόσο ξεχαρβαλωμένη μηχανή και, με ένα βλέμμα μίσους που μου εφάνη άριστος οιωνός, ο ετοιμόρροπος αγύρτης όρμησε επάνω μου, μου εμαύρισε τα δυο μάτια, μου έσπασε τέσσερα δόντια και, με το ίδιο κλαδί δένδρου, με έσπασε στο ξύλο. Με το δραστικό θεραπευτικό μου σύστημα, του είχα λοιπόν ξαναδώσει την υπερηφάνεια και την ζωή.
Τότε, του έκανα πολλά νεύματα για να καταλάβει ότι θεωρούσα την συζήτηση τελειωμένη και καθώς εσηκωνόμουν με την ικανοποίηση ενός φιλοσόφου της Στοάς, του είπα: «Κύριε, είσθε ίσος μου ! Κάνετέ μου λοιπόν την τιμή να μοιρασθείτε μαζί μου το πουγκί μου και να θυμάστε, εάν όντως είσθε φιλάνθρωπος, ότι οφείλετε να επαληθεύετε, στις πλάτες όλων των συναδέλφων σας, όταν θα σας ζητούν ελεημοσύνη, την θεωρία που τόσο οδυνηρά επαλήθευσα επάνω σας». Μου ορκίσθηκε ότι είχε κατανοήσει την θεωρία μου και ότι θα ακολουθούσε τις συμβουλές μου.
ΚΑΡΌΛΟΣ ΜΠΩΝΤΛΑΙΡ
P.S
Megaaaaaaaaalos Theos...
BERGHOF
Mε κόκκινο κρασί κι ωραία μουσική κάνω τα καλύτερα ταξίδια. Συζητώντας.
Αχ βρε Κατερινιώ μου! Χτύπησες φλέβα! Κι' εγώ λάτρης του κρασιού, χωρίς τη χημική ανάλυση όμως! Αλλά, αυτή, την υπέροχη προσωποποίηση, "είναι άντρας το κρασί. Κάνει όσα του πρέπουνε, κι' όσα μπορεί να κάνει ένας Αντρας", δεν την είχα ποτέ σκεφτεί!
Σκέψη βαθιά διεισδυτική, και απίστευτα ποιητική!
Σκέψη με άρωμα Γυναίκας!
Υ.Γ. Κράτα "καβάντζα" αρκετά μπουκάλια και για το "μετά" τις πέντε μέρες...
Υ.Γ.2 Στο σχόλιό σου, της προηγούμενης ανάρτησής σου, προς εμένα, θα συμπληρώσω με τη σειρά μου..."ούτ' εγώ"...
Υ.Γ.3 Γειά μας!
Κατερινα,
κοιταξε να ξεμπερδευεις στα γρηγορα με τα κρασια, γιατι εχεις να περασεις μαθημα στο βλογ μου... Θα σε βρει η εξουσια και θα σε περιποιηθει μετά!
(Ξανα) μεθύστε
Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι.
Αυτό είναι το παν.
Το μοναδικό ζήτημα.
Για να μη νιώθετε το βαρύ του Χρόνου φορτίο που τσακίζει τους ώμους σας,
και προς τη γη σας σέρνει,
πρέπει να μεθάτε χωρίς αναπαμό.
Μα με τι;
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας.
Μα μεθύστε!
Κι αν, καμιά φορά, στα σκαλοπάτια ενός παλατιού,
στου χαντακιού το πράσινο χορτάρι,
στη σκυθρωπή της κάμαράς σας μοναξιά,
ξυπνήσετε, και το μεθύσι έχει λιγοστέψει ή χαθεί,
ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι,
ό,τι φεύγει, ό,τι βογγά, ό,τι μιλά,
ρωτήστε τι ώρα είναι.
Κι ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι,
το πουλί, το ρολόι, θα σας αποκριθούν:
"Ώρα είναι να μεθύσετε!
Για να μην είσαστε του Χρόνου σκλάβοι βασανισμένοι,
μεθάτε, μεθάτε αδιάκοπα!
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή,
κατά το κέφι σας".
Μποντλαίρ
ΥΓ. Μια και τ' αναφέρατε...
Υγείες!!!
Swell,
δεν ξέρω κατά πόσο το διαδικτυακό χωριό, δίνει έστω και μια μικρή εικόνα σχετικά αντιπροσωπευτική, της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Επισης, κοινωνιολόγος δεν είμαι, δεν ξέρω κατα πόσο ο κοσμος που εγώ συναντρεφομαι, κάνω παρέα, ειναι οι φίλοι μου, ο κόσμος μου τελικά, δινει κάποια αντικειμενική εικόνα, αλλά...αν ναι, τότε εισπράττω απο παντου την αναγκη του κόσμου να ξεφυγει απο αυτο το φαυλο πολιτικό κυκλο που αυτός δημιουργησε, που πνιγεται, που ποδοπατιεται αλλά και πάλι ξαναστηνει.
Ενας γόρδιος δεσμός που δεν λυνεται και που δεν έχουμε τα κότσια να κόψουμε.
Εγώ, απλά αποσυρομαι σε αυτή τη φάση...
Αφηνομαι να με ταξιδεψει κάτι, που τουλάχιστον δεν με προδωσε ποτέ ουτε στο ταξιδι, ουτε στον προορισμό.
Με πήγε ακομα πιο όμορφα και πιο μακρυα, απο όσο ταζει το ...μπουκάλι που βρισκεται. Αντε Swell, ας πιουμε σε αυτά τα ταξιδια... γιατι τα άλλα... καλά κρασιά!!!
Βιολιστρια μου,
βραζει ο μαγικος ζωμός σου, τον ακους, σου μιλάει;
Ξέρεις, ειναι πολύ περιεργο, δεν σε ξερω, κι όμως σε ξέρω. Και σιγά που δεν θα έπινες κρασί. Και σιγά που δνε θα εφτιαχνες κρασί.
Όσο για τα μπουκάλια του ...μετά, μην σκας, και απο καπνό και κρασί μεχρι τωρα τουλάχιστον, πάντα κρατάω καβάτζα.
Μάλιστα τωρα που το σκεφτομαι, οι μονες ...καβάτζες που κράτησα στην ζωή μου ήταν μόνο αυτά τα δυο. Τα άλλα... ερχονται και παρερχονται, αναλωσιμα ειναι.
Γιάννη!!!! Και εσυ ...Βρουτε; Μα βαλτοι ειστε με τον Μπωντλαιρ σήμερα;
Για να μην ειμαστε οι βασανισμένοι σκλαβοι του χρονου, να μεθυσουμε χωρίς διακοπή...
Αν τον άκουγα απο τότε που τα ...άνθη του κακου συγκρουστηκαν μετωπικά μαζί μου, θα ειχα αποφυγει ότι ...το πνευμα μου κάτεχε και το κορμί μου παιδευε...
Περασμενα ξυνοσταφυλα. Αντε γεια μας!!!
Καλέ Cynical, είπα να το αποφυγω αυτό, ήταν πολύ ζορικο.
Κοιτα έχω διαβάσει τα δυο μοντέλα, το τριτο το ..πηδηξα (ή με ...πηδηξε, όπως το δει κανείς) και μετά πήγα στο resume.
Αυτός ο κύριος Barabasi, μου άλλαξε τον αδοξαστο και τον παρατησα. Διαβασα και τα σχόλια.
Ενα πενταράκι έστω δεν θα το πάρω;;;
Ειχα κατέβει και σε κάτι προοδους!!!
Ειναι και ο de profundis τεμπελης γαμωτο, δεν διαβάζει λίγο να αντιγράψω...
Κατερίνα,
Σε ευχαριστώ θερμότατα γιά την αναφορά σου στην ανάρτηση, αλλά και γιά τα τόσο καλά σου λόγια.
Ναι, συμφωνώ με όσα λες γιά το κρασί. Αλλά γιά εμένα, το κρασί είναι γυναίκα. Με όλα όσα αντίστοιχα προσφέρει το κρασί σε μιά γυναίκα που το θεωρεί άντρα.
Βλέπεις, εκεί και η μαγεία του κρασιού. Ο καθένας βρίσκει σε αυτό ακριβώς ότι επιθυμεί,μερικές φορές ότι του λείπει, πάντα όμως συντροφικότητα, παρηγοριά, χαρά, ευθυμία.
Ελπίζω το House of Wine Και τα κρασιά του να σου δίνουν την ευχαρίστηση που ζητάς από το κρασί. Κάνουμε ότι μπορούμε, και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Και πάλι σεευχαριστώ
Sommelier,
Μάλλον όσοι αγαπάνε το κρασί ή ακόμα και αυτοί που θα ήθελαν να το γνωρίσουν, να μάθουν για αυτό, πρέπει να σε ευχαριστήσουμε για το κόσμημα που στήσατε για αυτό στο διαδικτυο.
Προσωπικά, μου ήταν αδύνατον να αντισταθώ να παραγγείλω από τους εκατοντάδες πειρασμούς σας, χάζεψα με τις ώρες, και το καλύτερο, είχα την αίσθηση ότι είμαι σε μια εξαιρετική κάβα, όπου με «σέρβιραν», άνθρωποι που πραγματικά αγαπάνε το κρασί, το ξέρουν, το ζουν, και θέλουν να μοιραστούν την αγάπη τους με τους συνομιλητές τους ή να τους μυησουν σε αυτή.
Οι περιγραφές κάθε ετικέτας εξαιρετικές, να ξεφεύγουν από τα τυπικά, τα χιλιοειπωμένα και τα τετριμένα, λειτουργουσαν σαν να γευεσαι μια γουλίτσα απο το καθένα, αλλά ταυτοχρονα να μαθαινεις πολύ γλυκά, καθόλου δασκαλίστικα και επιτηδευμένα για κάθενα απο αυτά.
Οι τιμές πραγματικά πολύ καλές, τι να κάνουμε, ζούμε και σε περίοδο ύφεσης, και είναι πολύ σημαντικό το κρασί να μην αντιμετωπιζεται σαν ειδος πολυτελειας αλλά σαν βασικό ειδος ...ευτυχίας.
Όσο για την εξυπηρετηση και την αποστολή, εξαιρετική.
Και όλα αυτά απο την καρεκλα του υπολογιστή μου.
Να σου πω την αληθεια, δεν ειχα ξαναμεθυσει ...χωρίς να πιω σταγόνα, μονο περιδιαβαινοντας το site σας, αλλά τόπαθα και αυτό. Λέω πλάκα θα εχει να πεσω σε κανένα alcool test και άντε να εξηγήσεις στον τροχαίο, ότι καλέ εγώ μέθυσα διαδικτυακά. Α, δεν το συζητώ, θα σας εστελνα την κληση και το προστιμο.
Τωρα τα απολαμβάνω (και βέβαια θα συνεχίσω να τα απολαμβάνω) και ...χειροπιαστα, και ειναι όσο υπεροχα περιγραφονται στο site.
Να ευχηθώ κάθε επιτυχία στο εγχειρημα.
http://www.youtube.com/watch?v=VbhsYC4gKy4
BERGHOF
Η Συνοδεία του Διονύσου
Ο Δάμων ο τεχνίτης (άλλον πιο ικανό
στην Πελοπόννησο δεν έχει) εις παριανό
μάρμαρο επεξεργάζεται την συνοδεία
του Διονύσου. Ο θεός με θεσπεσία
δόξαν εμπρός, με δύναμι στο βάδισμά του.
Ο Άκρατος πίσω. Στο πλάγι του Ακράτου
η Μέθη χύνει στους Σατύρους το κρασί
από αμφορέα που τον στέφουνε κισσοί.
Κοντά των ο Ηδύοινος ο μαλθακός,
τα μάτια του μισοκλειστά, υπνωτικός.
Και παρακάτω έρχοντ' οι τραγουδισταί
Μόλπος κ' Ηδυμελής, κι ο Κώμος που ποτέ
να σβύσει δεν αφίνει της πορείας την σεπτή
λαμπάδα που βαστά· και, σεμνοτάτη, η Τελετή.-
Αυτά ο Δάμων κάμνει. Και κοντά σ' αυτά
ο λογισμός του κάθε τόσο μελετά
την αμοιβή του από των Συρακουσών
τον βασιλέα, τρία τάλαντα, πολύ ποσόν.
Με τ' άλλα του τα χρήματα κι αυτά μαζύ
σαν μπουν, ως εύπορος σπουδαία πια θα ζει,
και θα μπορεί να πολιτεύεται - χαρά! -
κι αυτός μες στην βουλή, κι αυτός στην αγορά.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Μην είστε ασυνόδευτοι παιδιά... και στο κρασί και......στις εκλογές της κυνοβολευτκής δημοκρατίας Χα!
Τι είπε πάλι η τρίτη ηλικία!
Εκεί που περιμένεις να σου πουν "πάρε μου την πίεση" σου πετάνε κάτι τέτοια και ανεβαίνει η δική σου!
Με ρέγουλα το κρασάκι Κατερίνα...
Αν είναι βέβαια πολύ καλό, πάσο :)
Βραδυπου καλώς μας ήρθες,
Εξαιρετικά επικαιρος ο Καβάφης. Μάλλον ...ΠΑΝΤΑ επίκαιρος ο Καβάφης.
Ναι θέλει παρέα το κρασί, ναι θέλει ...παρεα η πολιτική.
Όμως τα τειχη χτιστηκαν ...και πως κλειστήκαμε μέσα ...κανείς μας δεν κατάλαβε, και έτσι πια ψυχανεμιζομαι τα πραγματα με μια άλλη οπτική
"..Η χαρά είναι ατομική..
..να το θυμάσαι όταν ονειρεύεσαι.."
Μάνο μου, απαραδεκτο για πρακτορες...
Τωρα εσυ, δεν κάνει να λες τετοια πραγματα. Βιολόγος γαρ...
Ο παππούς, που δεν ήξερε καθόλου για το French Paradox, που οι φυτοαλεξινες, και οι πολυφαινόλες τον άφηναν παγερά αδιαφορο, που η RVT νομιζε ότι ειναι μάρκα αυτοκινήτου, που κάτι ειχε ακουσει για την Ιπποκρατειο ιατρική αλλά δεν το πηρε και τοις μετρητοις, ήξερε στο πετσί του και όχι μόνο ...στο πετσί του, ότι το κρασί, ειναι πολύ πιο αποδοτικό απο το Viagra. Και απειρως ασφαλεστερο... Ειναι ο μόνος συνδυασμός που προστατευει ταυτοχρονα και την καρδιά και το ...prestige.
Διότι τι να την κάνει την επιστημη ο παππούς, όταν εκεινος σαν «πειραματοζωο» τα έχει δει όλα; Το έγραψα κιολας... ο παππους ειχε γραψει πολλά χιλιομετρα και στο κρασί και στις γυναικες. Και όταν γραφεις πολλά χιλιομετρα, δεν τα γραφεις όλα σε αυτοκινητοδρομο, πολλά τα γραφεις και σε ...στροφιλικια.
Πέρασα απ’ το γάτο το μαύρο το θαλασσινό για να τον ταΐσω κι έπεσα πάνω σας. Εντυπωσιάστηκα απ’ την προτροπή σας «μη γυρίσεις πίσω εκεί να μείνεις στην εξορία της ομορφιάς, να λιώνεις στης μελαγχολίας και της μοναξιάς την συναναστροφή». Κι ήλθα ακάλεστος και δε το μετάνιωσα. Τελικά με προβληματίσατε, τι έχεις τραβήξει κι εσύ επιστήμων γυναίκα. Ούτε στον εχθρό μου, τι να πω, να σας ευχηθώ τα καλλίτερα και αν θέλετε θα ήταν χαρά μου να σας ξαναεπισκεφθώ. Καλησπέρα!
Καλως μας ήρθες Μιχάλη.
Εδώ, όπως βλέπεις το τσαντιρι ειναι στη μέση του δρόμου. Η πορτα πάντα ανοιχτή.
Να!!! έχουμε στερεωσει και τον μπερντέ του τσαντηριου, με ένα μανταλάκι να μην μας κοβει τη θέα. Κερνάμε πάντα καφέ, άλλοτε γλυκό κι άλλοτε ...χωρίς, κερνάμε πάντα καπνο, και άμα λάχει και η παρέα το σηκώνει, κερνάμε και κρασάκι. Τώρα τα τσιπουρα ...α, αυτά πρέπει να μας τα φέρεις εσύ.
Διαβασες την προτροπή μου στον θαλασσινό- τον πιο τρυφερό άνθρωπο του μπλογκοχωριού- να μεινει. Και σκέψου ότι η προτροπή προέρχεται απο μία που λατρευει τουτη την πόλη, που δεν την χορταινει ποτε και με τίποτα. Σήμερα περιδιαβηκα στην καρδιά της, στο κέντρο της, και ξεκλεψα όσο χρειαζόταν και μεταξύ μας...όσο δεν χρειαζόταν, για καφεδες, ένα (πες ...δυο) μικρά ποτηρια, ...ε, να μην πιεις μετά και ένα καφέ αλλού.
Τωρα παλευω να μαζεψω το κεφαλι μου, απο ανθρωπους, χρωματα, φίλους και μουσικές... και να στρωθώ να δουλέψω σε ένα γραφειο που αυτή τη στιγμή δεν με χωράει...
Να εισαι καλά. Και να μας ξαναρθεις...με τσιπουρο ε!!! Όχι χωρίς γλυκάνισο...
Αααα καλά...μεθυσμένη σε βλέπω να πας να ψηφίσεις! Χαχα!
Δημοσίευση σχολίου