Με πήρατε για τον Γκοντό, ποιος είναι ο Γκοντό, ρωτάει ο Πότζο…
Ένας …γνωστός μας, του απαντάει ο Βλαδίμηρος
Ούτε καν που τον ξέρουμε, απαντάει ο Εστραγκόν
Και συμπληρώνει ο Βλαδίμηρος… εντάξει... δεν τον ξέρουμε και τόσο καλά... αλλά εν πάση περιπτώσει...
Οι δύο αλήτες, ότι απέμεινε από μια κοινωνία που κατέρρευσε, ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν, περιμένουν τον μυστηριώδη κύριο, τον άνθρωπο που γνωρίζουν και δεν γνωρίζουν, να έρθει από στιγμή σε στιγμή. Παραμένουν και περιμένουν, τσακώνονται, περιφέρονται άσκοπα, αδρανούν απαθείς και …περιμένουν. Υπάρχουν γιατί …έτυχε να υπάρχουν Οι άλλοι, ο κόσμος δεν τους αφορά, είναι αποκλεισμένοι από την ζωή, αψηφούν την καθημερινότητα, βιώνουν την παραλυσία της απάθειας τους, μιλούν και …περιμένουν. Με αριστοκρατική σοβαρότητα, κινούνται άσκοπα σε έναν ομοιόμορφο απέραντο κόσμο, που «τίποτε δεν συμβαίνει, κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει» Αλλά ο Γκοντό, «που σήμερα δεν ήρθε, αύριο θα έρθει οπωσδήποτε»
Ποιος να είναι αυτός ο Godot… οι εκατοντάδες κριτικοί του Μπέκετ, είπαν ότι ο Μπεκετ ‘έπαιξε’ με το God-ot. Ένας Θεός, με γαλλική κατάληξη. «Άλλωστε τι να περιμένεις από έναν Ιρλανδό που γράφει στα γαλλικά;». Ο Μπέκετ όμως , επέμενε πάντα… δεν ξέρω ποιος είναι ο Godot, απαντούσε. Εμείς, όμως ξέρουμε πια…
Ο Βλαδίμηρος κι ο Εσταγκόν αποφασίζουν να αυτοκτονήσουν… μα δεν έχουν καν μέσο για να το κάνουν. Ακόμα και για το τέλος, πρέπει να διαθέτεις το μέσον, το όπλο, τον τρόπο να το κάνεις. Δεν έχουν παρά ένα δέντρο και μια ζώνη. Μια ζώνη που είναι όμως κοντή, δεν φτάνει… Αποτυγχάνουν και σε αυτό.
Πάμε να φύγουμε απόψε, ας κρεμαστούμε αύριο, λέει ο Βλαδίμηρος…
Κι αν έρθει ο κ. Godot, ρωτάει ο Εστραγκόν
Ε, τότε θα σωθούμε, απαντάει ο Βλαδίμηρος.
Ε, άντε να φύγουμε…
Και δεν φεύγουν, παραμένουν εκεί…
Και τι σημασία έχει ποιος είναι; Ο Godot είναι το σύμβολο του σταθερά απόντος μας, το σύμβολο του αιωνίως αναμενόμενου μας, το ζητούμενο για να μην κάνουμε τίποτα, για να ΜΗΝ είμαστε εμείς υπεύθυνοι, για να είμαστε αιώνια ανεύθυνοι, για να είμαστε πάντα επικριτικοί, για να είμαστε πάντα …οι άλλοι.
Ο Godot, δεν θα έρθει ποτέ. Ο Godot είναι η δικαιολογία των μισο-παλιατσων, μισο-θυμάτων, των μισο-θυτών, αυτών των χωρίς ταυτότητα ανθρώπων, αυτών των χωρίς ΘΕΛΩ ερειπίων, που μιλούν διαρκώς χωρίς να έχουν να πουν τίποτα. Ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν, είναι ο καθένας μας, είμαστε εμεις, νεοέλληνες, που …μεγαλουργούν παίζοντας στην φωτισμένη σκηνή μας, την ελεγεία της απάθειας μας.
Καημένε Μπέκετ, δεν είδες την πρώτη παράσταση του αριστουργήματος σου και δεν ζεις για να δεις και την δική μας παράσταση, ίσως την καλύτερη από όλες… 11.000.000 Βλαδιμηροι και Εστραγκόν, που η μόνη τους συντροφιά είναι… μια ζώνη, κι αυτή …κοντή.
Τιποτένιοι πολίτες που τους πρέπει για …Αρχηγός ο κ. Κανένας. Ο κ. Κανένας, με την μορφή του Καραμανλή, του Παπανδρέου, κληρονόμοι των μεγάλων τσιφλικιών, των τριφατσων μαγαζιών, ή ακομα χειροτερα και από αυτους, των διαφόρων μισο-παλιατσων, μισο-θυμάτων, μισο-θυτών, που διεκδικούν κι αυτοί μια γωνίτσα, να μια μικρή, μιαρή γωνίτσα, στο κάδρο της «πολιτικής» σκηνής.
Τιποτένιοι πολίτες, θύτες και θύματα, ταυτόχρονα, που τους πρέπει ο δήμαρχος, ο νομάρχης, ο εργατοπατέρας, ο βουλευτής, ο δάσκαλος, ο δικαστής, η δημόσια διοίκηση, ο δήμιος που έχουν. Που τους πρέπει… ο κ. Godot. Και αυτόν θα περιμένουν για πάντα…. Στην χώρα, στον άνυδρο τουτο τόπο, που «τίποτε δεν συμβαίνει, κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει»
37 σχόλια:
Ο συνειρμός αριστουργηματικός...
Να πω ότι συμφωνώ? Θα ήθελα να διαβάσω ποιός ΔΕΝ συμφωνεί...
Θα έγραφα πολλά περισσότερα γιατί ο συνειρμός, πέρα από αριστουργηματικός, είναι και ...ερεθιστικός.
Αλλά δεν προφταίνω...
Καλώς τον Σχολιαστή.
Ναι, αν προφτάσεις, γράψε.
Και να σου πω και την αλήθεια, ειμαι σίγουρη, θα ...προφτάσεις. Βλέπεις, ο κ. Godot... θα αργήσει.
Απο την άλλη πάλι, πολλοί θα μπορουσαν να διαφωνήσουν.Κάποιοι τον βλέπουν να ...ερχεται, κάποιοι άλλοι,νομίζουν ότι αυτό που φταιει και δεν έρχεται ο ...Godot, ειναι που ...ο Ποτζο θέλει να πουλήσει τον δουλο του, και ...αν ο δουλος γίνει ...κυριος, αν ο δουλος γίνει ...αφέντης, ο Godot, θα μας τιμήσει με την παρουσία του.
Κι ίσως πάλι κάποιοι άλλοι να περιμένουν να αποφασισει ο Βλαδιμηρος κι ο Εστραγκόν, ποιος ...θα ειναι ο επισημος συνομιλήτης του Godot, ποιος θα παρουσιασει τις...θέσεις.
Ε, παραμενουμε... και περιμένουμε. Κοντή και η ζώνη...
Και να σκεφτείς ότι οι μισοί Ελληνες στη θέση του Γκοντό, βλέπουν το ΓΑΠ... Τρέλα!
Καλησπέρα Swell,
Νομιζω ότι η μόνη επιλογή ρόλου που μπορεί να εχει ο ΓΑΠ, είναι μεταξύ Βλαδιμηρου και Εστραγκόν. Και πάλι ο Βλαδιμηρος… πολύς του πεφτει, ουτε αυτόν τον ρόλο δεν θα καταφέρει να παιξει. Ίσως με λίγη σκηνοθετική βοήθεια από τα ΜΜΕ, καταφερει να υποδυθεί τον Εστραγκόν.
Ναι, καλός θα ειναι σε αυτο τον ρόλο... καθ' εικόνα και ομοιωση μας.
μπααα. Αγόρι (της δεύτερης πράξης) και πολύ του είναι...
Θα ήθελα να πω ότι δεν συμφωνώ για να τσιτώσω το Σχολιαστή, αλλά γαμώτο συμφωνώ! Damn it!
Ο Godot ενυπάρχει σε όλες τις σφαίρες της ζωής μας. Στη πολιτική μας σίγουρα, αλλά πολύ φορβάμαι και την ίδια μας τη ζωή και τις σχέσεις. Ίσως μια ανάλυση ενός Godot των ανθρωπίνων σχέσεων θα είχε μεγαλύτερη αξία. Γιατί στη πολιτική...συγνώμη κιόλας...αλλά σιγά το νέο!
Καλησπέρα,
Εκατοντάδες κριτικοι θεάτρου και φιλολογοι, χρησιμοποιησαν τόνους μελάνι και τον μισό Αμαζόνιο σε χαρτί, μιλώντας για τον ρόλο του αγοριου, αυτόν τον …αγγελιοφόρο του κ. Godot. Ο μόνος που δεν μιλησε ποτέ ήταν ο ίδιος ο Μπέκετ. Και έτσι ο καθένας μας, έχει και άλλη άποψη για τον ρόλο του αγοριού...Ας μην μπούμε όμως, σε αναλύσεις. Γιατί ξερεις, δεν εχει και σημασία ποιον ρόλο θα παίξει ο όποιος ΓΑΠ;
Και σε τελευταία αναλυση, ο αρχηγός των τιποτένιων θα είναι. Δηλαδή ο δικός αφεντης.
Χαμογελάω με τον μπλαζέ τρόπο που αντιμετωπίζουμε αυτούς, που τηρώντας ευλαβικά το γράμμα της Δημοκρατίας μας, επιλέγουμε και εκλέγουμε για να μας διαφεντέψουν. Άραγε, η πλάκα, ο χαβαλές, ο σαρκασμός να είναι η άμυνα της απάθειας μας;
Σε αυτόν τον κυκλο, κάτι είναι λάθος. Και τα κλισέ περί Δημοκρατίας, ακουγονται πια τόσο γκροτέσκα ακομα και στα αυτιά των ιεροψαλτών των ηθικολογικών τσιτάτων. Χρησιμοποιώντας την υποθεση εργασίας, ότι η Δημοκρατία δεν είναι λάθος πολιτευμα, καταλήγω ότι το λάθος ειμαστε …εμεις.
Ναι ξέρω, δεν είμαστε …εμείς, είναι οι άλλοι…
Όχι, Stabyzo Horn, δεν είναι οι άλλοι… Ειμαστε απλά εμεις.
Για να μην ξεφευγουμε και από τον Μπέκετ, η Γουίνι, που μιλάει ακατασχετα για τις ευτυχισμένες μέρες που…δεν θα έρθουν, που δεν ήρθαν ποτέ, όταν βρισκεται χωμένη, βυθισμένη μεχρι το λαιμό στο χώμα, αναρωτιεται αν εκεινη έπεσε ή αν το χώμα ανεβηκε...
Το "τίποτε" είναι σχετικό εδώ που τα λέμε...
Καλησπέρα …zero ή τέλος πάντων towards zero.
Μα δεν είναι πολιτικό το θέμα… το θέμα είναι βαθειά, βαθυτατα κοινωνικό. Κι ίσως όταν πια η ζώνη δεν θα μας φτάνει, εμεις πάλι μπορεί να μην έχουμε και δέντρο, ίσως τότε αρχίσουμε να συνειδητοποιούμε ότι οι…Άλλοι, είμαστε Εμείς. Παλιάτσοι, μισο-θυματα, μισο-θυτες.
Και ίσως, λέω ίσως τότε, να αποφασίσουμε να ξεκουμπιστουμε και να ξεφυγουμε από το άνυδρο τουτο τοπίο.
Τωρα σε προσωπικό επιπεδο, ναι, όλοι μας φτιαχνουμε έναν κ. Godot. Όλοι τον περιμένουμε, κι αλοιμονο μας αν ποτέ εφτανε. Αλοιμονο μας αν ο καθένας μας, στην προσωπική του ζωή, δεν τον …μισογνωριζε, δεν τον ειχε ακουστά, αλλά τον γνωριζε από κοντά. Για καλή μας τύχη, ο κ. Godot, είναι συνηθως ακριβοθωρητος.
Το τίποτε Xavier, δεν ειναι σχετικό... ειναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΌ.
"ολη μου η ζωή συντακτικο
κλεινω ρημα, επιρημα και ζητώ το ...ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΌ"
Ε πως... το παλιάτσοι, μισο-θύματα και μισο-θύτες δεν το λές και "τίποτε"...
Συμφωνώ με τις διαπιστώσεις του άρθρου και των προηγουμένων σχολίων, όμως, επιτρέψτε μου, δεν είναι 11 εκατομμύρια που περιμένουν "ίσως κάποιο θαύμα, δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα". Υπάρχουν άνθρωποι "που έρχονται". Είναι λίγοι, δεν αποτελούν ακόμα την κρίσιμη μάζα για να ξεκινήσουν οι αντιδράσεις, όμως υπάρχουν. Είμαι σίγουρος ότι ο καθένας στο χώρο του μπορεί να αναφέρει κάποιους. Αξίζει όπου κι αν τους συναντάμε αυτούς τους "άλλους" να μην τους προσπερνάμε.
Ε, απο την άλλη ρε Xavier, δεν το λες και ουσιαστικό.
Αν και ξέρεις πια ο Νεοέλληνας, δηλαδή ΕΜΕΙΣ (για να μην ξεχνιομαστε), ίσως θα έπρεπε να ειναι πλέον επιθετο, γιατί για ...ουσιαστικό δεν το κόβω.
"χαφιεδισμός, και πουτανιά και κωλογάντζι και ρουσφετι και επισης τα συνωνυμα αυτών/
νταβατζηλίκι, ρουφιανιά και ρεβερατζα και ...σωθητω όποιος σώζει εαυτόν"
Ναι Γιάννη, έχεις δίκιο, οι αφορισμοί, και η κάθε ειδους ισοπεδωση, ειναι ακριβώς το ίδιο επικινδυνη όσο και η αναμονή...
Αλλά ξερεις, όλοι αυτοι οι διαφορετικοί, δεν ειναι συνενοχοι;
Πλημελημα ή κακουργημα... η ανοχή ειναι συνενοχή.
Κάποτε εγραψα ότι η διαφθορά ειναι εμφυλιος πολεμος. Δεν έχεις την πολυτελεια να εισαι ...παρατηρητής. Ο Εμφυλιος δεν εχει αθωους του αιματος παρατηρητές. όπως δεν εχει και νικητές. Μονο νικημένους.
Στην τελευταια σκηνή λεει ο Βλαδιμηρος "everything's dead but the tree", έτσι ακριβώς νοιώθω... ίσως κάν χωρίς το δέντρο να ειναι ζωντανό, και δεν κάνω λεκτικά ...αστειακια, λόγω φωτιάς. Για την φωτιά... αρνουμαι να μιλήσω.
Θέλω να έχω μια πιο αισιόδοξη άποψη (μπορεί, ενδεχομένως, να αποδειχθεί ουτοπική). Πιστεύω δηλαδή (ελπίζω) σε μια αντίστροφη πορεία. Το blog αυτό -όπως και μερικά ακόμα- λειτουργούν προς τη δημιουργία της κρίσιμης μάζας που απαιτείται για μια τέτοια πορεία. Υπερβολικός; Αδικαιολόγητα αισιόδοξος;...
Στην τελευταια σκηνή λεει ο Βλαδιμηρος "everything's dead but the tree"
Το οποίο, αρχικά, ελλείψει φύλλων θεωρεί νεκρό...
Τώρα... γιατί με προκαλείτε?
Πρώτα απ' όλα, θα πω στον Zero Point ότι δεν ...τσιτώνομαι. Σε λίγο, αν διαβάσω ΟΛΑ τα σχόλια, αν ΟΛΟΙ συμφωνείτε.. ε, δεν θα οφείλω να διαφωνήσω?
Αλλά οι άλλοι συνειρμοί, φοβάμαι ότι είναι λάθος... Ο Swell, ας πούμε,θεωρεί ότι οι Ελληνες βλέπουν σαν Γκοντό τον ΓΑΠ....
Φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα... αν προσωποποιούσαμε τον Γκοντό, το πρόβλημα θα σταματούσε εκεί... αλλά εμείς είμαστε υποδείγματα Μπεκετικής λογικής. ΔΕΝ προσωποποιύμε κανένα! Περιμένουμε, απλά, κάποιον που ΞΕΡΟΥΜΕ ότι δεν θα έρθει ποτέ...
Συμφωνώ με την Κατερίνα... έχουν γραφτεί τόνοι χαρτιού που αναλύουν τις προθέσεις του συγγραφέα όταν ξεδίπλωνε αυτούς τους χαρακτήρες... αλλά εδώ ακριβώς είναι το παιγνίδι του Μπέκετ. Ενώ μπορεί κανείς να διαβάσει εύκολα την αλληγορία, η αλληγορία εκτείνεται σε επίπεδα, που το κάθε ένα αναιρεί το άλλο, όσο βαθύτερα προχωράμε...
Είχε ο Μπέκετ αυτή την πρόθεση? Οι... τόνοι χαρτιού εξηγούν ότι ΑΣΦΑΛΩΣ και την είχε... εγώ πάλι, πιστεύω ότι δεν είχε καμμιά τέτοια πρόθεση... τα έργα τέχνης είναι αυθύπαρκτα ...όντα, ερήμην του δημιουργού τους. Ο συγγραφέας δίνει την αρχική ώθηση, και το ταλέντο συμπληρώνει -χωρίς την πρόθεση του συγγραφέα-, και το αριστούργημα προκύπτει ερήμην όλων, και με αρκετή δόση ...τύχης. Το να πούμε ότι ο Μπέκετ είχε τους ...στόχους που του αποδίδονται όταν έγραφε τον Γκοντό, είναι σαν να λέμε ότι το ... έτερον των πολυεπίπεδων αριστουργημάτων, η "Αλίκη στην χωρα των θαυμάτων" γράφτηκε με ...διαγραμματικό πλάνο του Lewis Carroll, που δεν γνώριζε, ο δύστυχος, τι θα ...ανακάλυπταν μέσα στο έργο του οι επόμενες γενιές! Δεν υπήρξαν αυτά που ανακάλυψαν εκεί? ΑΣΦΑΛΩΣ και υπήρξαν, αλλά ΠΡΟΘΕΣΗ του συγγραφέα δεν ήταν να τα βάλει... το ταλέντο του δημιούργησε την αυθύπαρκτη Αλίκη, που έχει μέσα της ότι μπορεί να βρεί ο κάθε ένας...
Και την μεν ανάλυση των γραπτών και τις "προθέσεις" του συγγραφέα... άντε να την δεχτώ. Αλλά πως να δεχτώ τις προθέσεις του Πικάσσο, π.χ. που του αποδίδονται όταν σχεδίαζε την Guernika... πώς να δεχτώ την υπερανάλυση κάθε πινελιάς του, που της αποδίδονατι τα μύρια όσα???
Παρασύρθηκα, συγγνωμη.
Επειδή και εγώ, αυτήν την εποχή, περιμένω τον ...Γκοντό, σταματάω εδώ...
Δεν ξέρω για τον Godot,οι βάρβαροι ομως έχουν ερθει εδώ και καιρό.
Εξαιρετικό κείμενο ,φίλη μου.
@Σχολιαστής: Κατά βάση Σχολιαστή μου, ασκείτε κοινωνικό έργο! Χαχα! Όχι...ακόμα κι εγώ ο παράξενος ομολογώ ότι τότε θα έχετε δικαιολογία να διαφωνήσετε. Για την τιμή των όπλων βρε αδερφέ.
(επί της ουσία όμως τσιτώνεστε...λίγο...τόσο δα...χαχα)
-Γιατί κι οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;
Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.
Περιμένοντας τον Γκοντό ή/και τους βαρβάρους στην αγορά μας, με τους αυτοκράτορες και τους συγκλητικούς σε απραξία και με τους πραίτορες στολισμένους θυμίζουμε αυτό το μυστηριώδες παιδάκι της προτελευταίας σκηνής:
Εκπροσωπούμε κάτι που δεν υπάρχει!
Νομίζω όμως ότι συμφωνούμε Κατερίνα: δεν είναι για δαιμονοποίηση η προσδοκία. Είναι ο εφησυχασμός ότι θα κάνουμε outsourcing το μέλλον μας σε κάποιον αόρατο.
Καλό μήνα!
Είναι φανερή η απελπισία στην ανάρτηση ετούτη. Απ' τον τίτλο της ακόμη. Το οτι υπάρχουν, όμως, τέτοιες αναρτήσεις, το οτι υπάρχει όλος αυτός ο προβληματισμός, δεν μπορεί να είναι 'απελπιστικό'.
Την Κατερίνα, αυτό είναι το ορατό, την 'θλίβουν' οι ειδήσεις: Πάμε για πρόωρες εκλογές. Πάμε για νίκη του ΠΑΣΟΚ. Πάμε για μια απ' τα ίδια. Κανείς δεν έρχεται. Κανείς δεν φεύγει. Το Ελληνικό 'θέατρο του παραλόγου'. (Πράγματι όμορφος, αιφνίδιος συνειρμός, σχεδόν σε παρασύρει στο θέατρο)..
Το σύνηθες στην ιστορία είναι η μετριότητα. Όχι οι αναγεννήσεις. Όχι οι διαφωτισμοί. Όχι οι επαναστάσεις. Το σύνηθες είναι η φαινομενική στασιμότητα. Οι μεσαίωνες. Οι ύστερες εποχές. Που μέσα τους όμως, βασανιστικά αργά, κυοφορούνται οι εκλάμψεις, οι υπερβάσεις, οι ανατάσεις. Σε εποχές τέτοιες δεν είναι ορατός, δεν είναι γνωστός ο Godot. Δεν υπάρχει, τελικά..
Αυτό ζούμε σήμερα. Πόσα χρόνια τώρα δεν ψηφίζουμε 'αρνητικά'; Τουλάχιστον απ' το 85 αν θυμάμαι καλά. Η ίδια η παραδοσιακή αριστερά -σήμερα- τι 'θετικό' μας λέει: 'Τιμώρησέ τους' είναι το σύνθημά της! Η αριστερά που κάποτε βρέθηκε στην πρωτοπορία της σκέψης, σήμερα αμήχανη δεν έχει τι να προτείνει, πέρα απ' την άρνηση.. (και μην μου επιτεθείτε τώρα, δεν μιλάμε για την αριστερά εδώ).
Αυτό ζούμε σήμερα: Η φανουρόπιττα μοιάζει ..εξωγήινο, alien κατασκέυασμα, γίνεται σχεδόν ..ηθογραφία. Για τα παιδιά μας; Σίγουρα μουσειακό έκθεμα ! Την 'νοσταλγούμε', επειδή έρχεται απο ένα παρελθόν που έμοιαζε πιο φωτεινό, κι ας είχε φτώχια, κι ας είχε αίμα, κι ας είχε ξερονήσια, κι ας είχε σταθμούς του Μονάχου, όμως ήταν πιο ξεκάθαρο, πιο ..μπεσαλίδικο. Την νοσταλγούμε, μα δεν ξέρουμε να την φτιάξουμε πια. Ούτε την φανουρόπιττα, ούτε την εποχή. Δεν υπάρχει..
Κάτι κυοφορείται όμως. Δεν ξέρω τι. Δεν είναι ορατό ακόμη. Και, ναι, είναι σίγουρο Κατερίνα μου: Δεν θα έρθει με τις προσεχείς εκλογές.
Γιάννη μου, αντί έστω και η ελαχιστη ...μάζα να μετατρέπεται σε ενεργεια, εγώ το μονο που παρατηρώ ειναι ότι ακομα και αυτή η ελάχιστη παραγόμενη ενεργεια χάνεται στο περιβάλλον.
Όχι δεν ειμαι απο φύση απαισιόδοξη, αντίθετα θα έλεγα ειμαι απο φυση ή απο αναγκη υπερ-αισιοδοξη, δεν θα μπορουσα να τα βγάλω αλλιώς περα στην προσωπική μου ζωή. Αλλά νομίζω ότι ο Αινσταιν έκανε χιουμορ όταν έλεγε ότι «Αν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν στη θεωρία, άλλαξε τα γεγονότα.». Τα γεγονότα, ειναι πια ...αμειλικτα.
Stabyzo Horn, δεν καταλαβαινω που διαφωνούμε.
Αριστουργημα!!
Keep blogging Katerina.
Σχολιαστή,
«Κάθε φορά που όλοι οι άνθρωποι συμφωνούν μαζί μου, αισθάνομαι ότι κάπου πρέπει να έχω κάνει λάθος»
Ειχα σκεφτεί να το γράψω στην προμετωπίδα του blog, αλλά μετά σκεφτηκα ότι θα το κλέψω. Όχι απο τον Wilde αλλά απο σένα.
Νομίζω ότι τελικά συμφωνουμε όλοι ...ότι ο καθένας μας περιμένει το Godot,τον βολικό ή πολύ άβολο Godot, που έχει φτιάξει κάθε φορά στο κεφάλι του. Και εγραψα και παραπάνω στο Zero Point, ευτυχώς που για καλή μας τυχη, ο προσωπικός Godot του καθενός μας, παραμενει ακριβοθωρητος...
Τωρα, δεν ξέρω με ποιον ...Godot έχεις εσύ ραντεβου, αλλά στοιχηματιζω ότι η σκηνική σου παρουσια σαν Βλαδιμηρου δεν θα ειναι επιτυχημένη. Δεν σε κόβω να εχεις τα ...φόντα, για τον ρόλο.
Τωρα... νομίζω ότι το βάρος o Μπέκετ, δεν το ρίχνει στον Godot… το βάρος το ριχνει στο ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ.
Με εχεις επιπλήξει αρκετές φορές δημόσια για την μανία μου, όταν διαβάσω, όταν δω κάτι, κάτι που ας πουμε με ...ιντριγκάρει πολύ, να επιχειρώ να διαβάσω ότι πιθανά έχει γραψει ο συγγραφέας, να ξεψαχνίζω ότι μπορεί να έχει γραφτεί για την ζωή του, και ότι μπορώ να βρώ να εχει γραφτεί σαν κριτική για το έργο του, και μάλιστα την ίδια εποχή... Μετά, με τους περισσότερους δημιουργούς, μου ...περνάει και μπορεί αν τύχει να το ξαναδιαβάσω μετά απο καιρό ή να το ξαναδώ, να εχει χάσει μεγάλο κομματι της μαγείας του. Ναι, καταφερνω μεσα απο την ψηλαφηση να το ευνουχιζω μόνη μου. Με κάποια έργα ευτυχώς ή δυστυχώς ΠΟΤΕ. Οπότε και πειραματικά...δίκιο έχεις, αλλά ...αγάπα τους φίλους σου με τις εμμονές τους.
Σιγά που θα μου γλυτωνε ο Μπέκετ.Διαβασα λοιπόν ότι ο Μπέκετ, έδινε τελειως αντιφατικές οδηγίες στον κάθε σκηνοθέτη που ανεβαζε κάποιο έργο του, κάθε φορά ήθελε να βγάλει άλλα πραγματα, άλλο ρυθμό, αλλοτε να επενδυσει στην φλυαρία, άλλοτε στην σιωπή, άλλοτε ήθελε σκυφτους τους πρωταγωνιστές άλλοτε κορδωμένους και υπερκινητικούς. Μάλιστα διαβαζοντας τις κριτικές για το εργο του, έλεγε.... μαθαινω.
Προσωπικά σε μένα, βγάζει πάντα αυτήν την αγωνια της φλυαριας που ξορκίζει το τέλος. Όσο μιλάς, όσο υπάρχουν λέξεις, το τέλος θα καθυστερεί. Ακομα κι αν οι λέξεις δεν εχουν πια κανένα νοημα. Τι πιο αντιπροσωπευτικό των Νεοελλήνων;
Υ.Γ.Πρωτοειδα μαθητρια την Γουινι. Και γέλασα, γέλασα πολύ. Θυμάμαι μάλιστα ότι αν το τότε concept δεν περιειχε ένα βαρυγδουπο σεβασμό, θα γελουσα μέχρι δακρυων. Αλλά ο αγκωνας του πατερα μου, αιχμηρός στο πλευρό μου κάθε φορά που χασκογελουσα, με συνεφερνε και επανεφερε το ...σοβαρό και αξιοπρεπες ύφος, που άρμοζε στην περισταση. Την ξαναειδα προσφατα στην Επιδαυρο. Και πια δεν μπορουσα να γελάσω, παρότι το θέατρο αντιχουσε απο τα γέλια πια. Εχω ορκιστεί να μην την ξαναδώ ποτέ.
De profundis, ikor, εσας σας παραπέμπει στους ...βαρβάρους. Εγώ παραμένω στο ....περιμένοντας.
Και τελικά δεν εχει σημασία τι ...περιμένουμε, αλλά το ότι έχουμε παραδοθεί απολυτα σε αυτην την αναμονή. Και να πω και την αμαρτια μου, στην συγκεκριμενη φάση, ίσως να προτιμώ και την αναμονή παρά αυτό που βλέπω να έρχεται σαν την ...απολυτη βαρβαρότητα. Αυτή την πολιτική ορθοτητα, τον ισοπεδωτικό πουριτανισμό, το καλό το κακό, αυτή την απεραντη ηθικολογία, αυτά τα τερατώδη σχήματα, που με τσακιζουν.
Γιατί γαμώτο δεν βγαινει κανείς να φωνάξει ότι η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ και η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ, ήταν αυτά που τραβάνε μπροστά την ανθρωποτητα; Αυτά τα τόσο υποτιμημένα, αυτά τα τόσο κακολογημένα ΤΕΡΑΣΤΙΑ προτερηματα, ήταν ότι πιο ουσιαστικό μπορεί να επιδειξει η ανθρωποτητα. Γιατί κανείς δεν βγαινει να πει, ότι το ΘΕΛΩ ειναι το καυσιμο του ΜΠΟΡΏ, το καυσιμο της κίνησης. Δεν θέλω να γραψω άλλα, ...θα παρεκτραπώ.... Αλλωστε το blogging… ειναι πολιτικά ορθη πράξη... ή όχι;;;
Θανάση καλημέρα. Πως το έλεγε ο Ποτζο... έλεγε ότι η ποσότητα των δακρυων αυτου του κόσμου δνε μεταβάλλεται Για καθε έναν που κλαιει κάποιος σταματαει, αρα να μην κακολογουμε την εποχή μας, τελικά η ποσοτητα δακρυων και γέλιο, το ισοζυγιο τους παραμενει διαχρονικά αμεταβλητο.
Ναι νοιωθω απελπισια. Σε ένα ποστ για την ελπίδα ειχα γράψει ότι την ελπιδα την νοιώθω σαν κλάσμα. Στον παρανομαστή έχει την απελπισια.... το μηδεν που την κάνει να φαινεται άπειρη. Αλλά γαμώτο μου, πρέπει να εχει και έναν αριθμητή, αυτο το ρημαδοκλάσμα.
Λοιπόν ξέρεις τι με απελπίζει; Το ορθόν... Αυτός ο απολυτος διχασμος μας. Αυτο το σιγοψιθυρισμα στον εαυτό μας, ...όλα μάταια, ας φλυαρισουμε, ας φλαρισουμε ορθά, τουλάχιστον να ειμαστε αποδεκτοι στην ομάδα που μας έλαχε να ανηκουμε. Οι καλοί...εναντίον των καλών. Ξερεις ποσο συχνά με καβαλάει ο δαιμονας, να βρώ επιτελους που στο διαβολο ειναι αυτοι οι εχθροί... Κια η πετρα που κουβαλάω, ειναι ότι δνε με πειθουν... για κακοι, για εχθροί, οι συνηθεις ύποπτοι
Ασφαλώς και δεν περιμένω τίποτα απο τις εκλογές. Α, οχι περιμένω. Περιμένω να χαζεψω αυτές τις απιστευτες φάτσες που θα κατακλυσουν την καθημερινότητα μας.
Εξαιρετική η αποφαση του ΕΣΡ, να εμφανιζονται όλοι οι υποψηφιοι των ψηφοδελτιων στην τηλεόραση. Ότι πιο διασκεδαστικό μπορεί να προσφερει αυτή η Πολιτεια στους πολίτες της.
Δεν ακουω πια, μάλιστα κλεινω και την φωνή στην τηλεόραση και η διασκεδαση μου ειναι να χαζευω τις φάτσες και την κινηση του σωματος τους. Αυτήν την απιστευτα κακής σκηνοθεσίας παρασταση που δίνουν. Χθες το πρωί, στο γραφείο, ειχα ανοιχτη την τηλεοραση, χωρίς φωνή και μιλουσα με ένα συνεργάτη. Στην οθόνη ο Τσίπρας με τον Καμπουράκη και τον Οικονομέα. Η κινηση του Τσιπρα, τα λόγια της στασης, του σώματος, δεδομένα. Και ξαφνικά αλλάζει, σαν να ξυπνησε, σαν κάτι να τον συγκινησε, σαν κάτι να τον ιντριγκάρησε. Παρακαλουθώ με μεγάλη περιεργεια την... αριστερά στην Ελλαδα. Καλά το ΚΚΕ, ειναι σαν το απολιθωμένο δάσος στο Συγρι, δεν εχει κανένα ενδιαφέρον, αλλά δεν κρυβω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με προκαλεί πολύ. Δειχνει ξεκάθαρα, ΑΝΑΓΛΥΦΑ, όλη την απιστευτη παθογενεια, στατικότητα, τραγικότητα της ελληνικής κοινωνίας και της ελληνικής πολιτικής. Κάνω λοιπόν ένα κλικ στην φωνή... να δω ρε παιδί μου, τι ειναι αυτό που τον έκανε να συγκινηθεί. Και μιλουσαν για ποδοσφαιρο, ανταλλαζαν τα γνωστά γαλλικά, τον γνωστό χαβαλέ μεταξυ φιλάθλων διαφορετικών ομάδων. Και τον συμπαθησα τόσο πολύ, εκεινη την ώρα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τον αγαπησα. Εκεινη την ώρα ...ας μου έφερνε κάποιος την κάλπη να τον ψηφίσω.
Η αριστερά στην Ελλαδα περιγραφεται υπέροχα απο το γνωστό... «και ελπίζουμε στο Κράτος...νικημένοι κάτα κράτος»....
Ζουμε την εποχή του Κρομγουελ Θαναση. Ενας απεραντος πουριτανισμός που εξαπλώνεται με ρυθμους λοιμού ...και λιμου. Το εχω ξαναγραψει... εγώ θα ειμαι πάντα με τους Ιπποτες.
Καλη μέρα lls. Σε ευχαριστώ πολύ. Το ειπα και παραπάνω, το blogging ειναι πολιτικά ορθή πράξη... ε, θα το συνεχίσω.
Α, Θανάση, μην μου αντιτάξεις ότι το απολιθωμενο δάσος στο Συγρι, εχει ...ενδιαφερον. Πιθανότατα για τους παλαιοντολογους.
Όταν ειχα πάει στην Μυτιληνη, που ειναι τόσο όμορφη πήγα και στο Συγρι. Ξαφνικά όλο αυτο το πρασινο, αμπελια, ελιες, αρχιζει να αντικαθισταται απο έναν ...κρανιου τόπο. Χαζευα, σαν να μεταφερασαι αλλου, σε έναν άλλο τόπο. Μου θυμιζε κάτι και έψαχνα να βρω τι. Ξερεις σαν εκεινο το deja vu... και ξαφνικάένοιωσα σαν τον Κυρο που του αναβει το λαμπάκι στο κουτελο. Μου θυμιζε το ΚΚΕ.
Αριστούργημα γραφής. Κείμενο εκπληκτικά πλασμένο.Και τόσο απόλυτα αληθινό...
Stabyzo Horn, δεν καταλαβαινω που διαφωνούμε
Από πού συμπεραίνεις ότι διαφωνούμε;
Πάντως, κι εγώ δεν αναγνωρίζω ούτε αναμονή, ούτε Γκοντό, στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα· το σχόλιό μου για ΓΑΠ και αγόρι υπήρξε αποτυχημένη μάλλον προσπάθεια πικρού χιούμορ.
γεια σας.
Το "Περιμένοντας", με τον τρόπο των ηρώων του Μπέκετ αφορά και τον καθένα μας που σχολιάζει, "περιμένοντας" ...την τύφλα του.
Κανείς δεν περιμένει τον ΓΑΠ. Δεν είναι ηλίθιος ο λαός. Ψηφίζει μόνο. Τον περιμένουν όσοι πρόκειται να κουτσοβολέψουν τη μιζέρια τους.
"ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ ΤΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ."
Από όλα τα εξαιρετικά σχόλια, κοντοστάθηκα στον Ι.Σ.:
"Θέλω να έχω μια πιο αισιόδοξη άποψη (μπορεί, ενδεχομένως, να αποδειχθεί ουτοπική). Πιστεύω δηλαδή (ελπίζω) σε μια αντίστροφη πορεία. Το blog αυτό -όπως και μερικά ακόμα- λειτουργούν προς τη δημιουργία της κρίσιμης μάζας που απαιτείται για μια τέτοια πορεία. Υπερβολικός; Αδικαιολόγητα αισιόδοξος;..."
Να μη σου χαλάσω την αισιοδοξία. Όταν αποφασίσουν οι παθητικοί θεατές-σχολιαστές να παράγουν αυτό που θα καλύψει τη θέση του "κανένα" θα έχουν οι έλληνες να περιμένουν - ελπίζουν - αγωνίζονται για κάτι.
Η "κρίσιμη μάζα" υπάρχει, αλλά αναπαύεται και στη βολή της.
Όσοι, πάντως, θέλουν να αρχίσουν μια συζήτηση για το πώς φτιάχνεται η "κρίσιμη μάζα" και πώς από αυτήν πάμε σε μια δημοκρατία
και στην δια κληρώσεως αντιπροσώπευση, ας διαβάσει το "Ημιμάθειας Εγκώμιο" του κ. Γεωργίου Παμπούκη.
Υ.Γ.Κατερινούλα, μη ρωτάς που χάθηκα. Μετά το βλογ έκλεισε και το ρημάδι που με τάιζε. Το κείμενο σου θα "αναρτηθεί" στις έντυπες σελίδες που ακούνε στο όνομα "νυστέρι".
Ε, όχι και «τίποτε δεν συμβαίνει, κανείς δεν έρχεται, κανείς δεν φεύγει». Και συμβαίνει και φεύγει και έρχεται…. Καλομελέτα…
Τελικά δεν πρόλαβε η ανάρτηση να περιμένει πολύ. Η οδός αυτοκτονίας άνοιξε και πάλι…. Εκλογές!
Η αναφορά στην "κρίσιμη μάζα" παραπέμπει στην Πυρηνική Φυσική και υπονοεί εκείνη την (ελάχιστη) μάζα που είναι απαραίτητη για να ξεκινήσει η πυρηνική αντίδραση. Δεν μπορεί λοιπόν να είναι κρίσιμη μια οποιαδήποτε μάζα όταν δεν παίζει ακριβώς αυτό το ρόλο. Μπορεί να υπάρχει μεν, αλλά ο ρόλος της είναι αυτός που την κάνει κρίσιμη.
@I.Σ.
Σωστό αυτό, όχι μόνο για την πυρηνική φυσική, αλλά και για την κοινωνία.
Η κρίσιμη μάζα πρέπει να αντιδρά, τοποθετημένη από πρόθεση, με τα περιβάλλοντα αυτήν στοιχεία, ώστε να προκληθεί αντίδραση και μάλιστα πολλών μεγατόνων.
Οι βλόγερς δεν είναι μια τέτοια μάζα. Απλώς, κάνουν αυτοθεραπεία, γράφοντας.
Χρήσιμη ατομική ενέργεια, με μηδενική κοινωνική αντίδραση.
Ημιμάθειας εγκώμιο, λοιπόν. (επιμένω)
Αφορμή για να διαταχθούν δυνάμεις και μάζες με τέτοιο τρόπο, ώστε η αντίδραση να είναι όμοια με αυτήν της έκρηξης.
Δημοσίευση σχολίου