Το δώρο

Σπάνια έρχομαι πια εδώ, κι αν έρθω πάντα βιαστική, και πάντα να φεύγω πριν σουρουπώσει… πάντα για λίγο.
Αλλά να σήμερα… σκαρφαλωμένη πάνω στην μάντρα της παιδικής μου μνήμης, με πήρε η ώρα, να ανασκαλεύω, να μυρίζω, να θυμάμαι… Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να πέρασαν μόνο οι νύχτες…

ΜεγαλοΣαβατιατικα απογεύματα που κυλούσαν αργά...
Τα καινούργια λουστρίνια να περιμένουν στο κουτί τους να φορεθούν το βράδυ στην Ανάσταση, οι ατελείωτες διαπραγματεύσεις με την μητρική εξουσία για να μην φορεθεί ζακέτα πάνω από το καινούργιο φουστάνι με τα δαντελένια ανάγλυφα λουλουδάκια, παρακάλια για να μην πιαστούν τα μαλλιά κοτσιδάκια, να μείνουν να ανεμίζουν στους ώμους, υποσχέσεις ότι θα προσέχεις, ότι δεν θα χαζεύεις, ότι θα κρατάς μακριά από τα μαλλιά σου, την λαμπάδα. Την λαμπάδα με τους κόκκινους φιόγκους, τα αυγά και τα αρνάκια, αυτήν την αγορασμένη από το Μινιόν.

Ναι, το βράδυ θα ντυνόσουν πριγκίπισσα, αλλά το απόγευμα, εκεί στην παραλία, με το βρώμικο μπλουτζήν και το μπουφαν αφημένο στο βράχο, θα βοηθούσες την παρέα να δοκιμάσουν τις στρακαστρουκες...
Θα καθόσουν στην βρεγμένη άμμο, να ακούς τις ιστορίες των λίγο μεγαλύτερων από εσένα, αυτούς που η γιαγιά τους έλεγε τσόγλανους γιατί της λεηλατούσαν τα τριαντάφυλλα του κήπου, της έκοβαν άτσαλα τις πασχαλιές, μόνο οι τεράστιες ορτανσίες στις μεγάλες πήλινες γλάστρες γλίτωναν, δεν τολμούσαν να φτάσουν μέχρι την βεράντα. Τους άκουγες μαγεμένη να διηγούνται τα παραμύθια τους, έσπρωχνες τον καιρό να μεγαλώσεις και εσύ, να γίνεις ισότιμη συντρόφισσα στα φοβερά κατορθώματα τους, να κολυμπάς και εσύ μέχρι απέναντι στην Μακρόνησο, να βουτάς και εσύ από εκείνα τα βράχια απέναντι, ναι εκεί που θα καρφωνόσουν και εσύ λίγα χρόνια αργότερα, σε μια επίδειξη …δεξιοτεχνίας.

Εδώ και μέρες είχες ανοίξει το κουτί που φυλούσες τα σπάνια κοχύλια σου, τα είχες κολλήσει ένα ένα και είχες φτιάξει το δώρο για τον κολλητό σου, τον Αντώνη. Ο Αντώνης που σε έπαιρνε μαζί του, στην παρέα των μεγάλων, στην παρέα των αγοριών. Ο Αντώνης που αψηφούσε τα γιουχαΐσματα των «μεγάλων αγοριών» που τον προγκούσαν γιατί «κουβάλαγε» μαζί του πάντα, την «μικρή Κατερίνα». Ο Αντώνης που χτύπησε αυτόν που σου τράβηξε τα κοτσιδάκια, για να γελάσουν. Ο Αντώνης που σε πήγε μπλαβισμένη στην μαμά σου, όταν έπεσες με την κοιλιά από την βάρκα.

Σουρούπωσε, η παρέα τα μαζεύει…
Ξέρει πως φοβάσαι να περάσεις μόνη σου από τις σκοτεινές φιστικιές για να φτάσεις στο σπίτι, και θα σε πάει εκεινος. Χωρίς να σε ρωτησει "φοβάσαι;". Χωρίς να σε βάλει να απαντησεις με κατεβασμένο κεφάλι "ναι". Χωρίς να μετρησει ότι η μαμα του πάλι θα του φωνάζει πάλι γιατί αργησε. Μόλις βλέπεις την άκρη του μαντρότοιχου του σπιτιού σου, βάζεις μια τρεχάλα, τον προσπερνάς … περίμενε, περίμενε με μισό λεπτό, του φωνάζεις…
Τρέχεις στο μικρό σπιτάκι του κήπου, εκεί που φυλάνε όλες τις παλιατσαρίες, όλα τα εργαλεία, και πίσω από εκείνη την αρχαία μηχανή που κουρεύει το γκαζόν, βρίσκεις το «δώρο», το δώρο σου στον Αντώνη. Αυτό που έχεις φτιάξει κολλώντας ένα ένα τα πιο όμορφα κοχύλια της συλλογής σου. Ναι, ναι και εκείνο, εκείνο που μοιάζει με ροζ, ναι, αν το δεις στο φως …είναι ροζ, ....κολλημένο και εκείνο ...στην κορυφή.
Αναψοκοκκινισμένη τον βρίσκεις να σε περιμένει στην μάντρα, μετρώντας τις στρακαστρουκες και τα τρίγωνα, που παλεύει να χώσει στις τσέπες του.
«Το Δώρο σου» του λες…

Σε κοιτάζει, πάει να απλώσει τα χέρια του να το πάρει, πας να του το δώσεις, μαζεύει τα χέρια του… και το Δώρο, με τα κολλημένα κοχύλια, με το ροζ κοχύλι, ναι αλήθεια, αν το δεις στο φως...είναι ροζ, κολλημένο προσεκτικά στην κορυφή, πέφτει κάτω… και σπάει…
-Συγνώμη λέει ο Αντώνης, αλλά εγώ δεν μπορώ να σου δώσω από τα τρίγωνα μου…
-Μα δεν ήθελα, λες, δεν ήθελα τίποτα… Να στο χαρίσω ήθελα, δεν ήθελα να το ανταλλάξω, δεν ήθελα να σου πάρω τίποτα, δεν ήθελα τα τρίγωνα σου...

Το βράδυ, γυρνώντας από την Ανάσταση, ντυμένη με τα στραφταλιστά λουστρίνια, με την ζακέτα ανάρριχτη πάνω από το γαλάζιο φουστάνι με τα ανάγλυφα δαντελένια τριανταφυλάκια, με τα μαλλιά πιασμένα μισή αλογοουρά, με την λαμπάδα σου σβηστή αλλά το χάρτινο φαναράκι σου να φεγγοβολά, η άκρη του ματιού σου πιάνει, εκεί έξω από τον μαντρότοιχο, το βουναλάκι με τα σπασμένα κοχύλια.
Μισό λεπτό…
Αφήνεις την λαμπάδα και το αναμμένο φαναράκι στην μάντρα, σπρώχνεις τα σπασμένα κοχύλια με το λουστρίνι στην άκρη, με τα χέρια σπρώχνεις λίγο χώμα να τα σκεπάσεις και τρέχεις να προλάβεις τον μπαμπά σου. Τον μπαμπά σου, που θα ξανανάψει την λαμπάδα με τον κόκκινο φιόγκο, που θα σε σηκώσει ψηλά στα χέρια του, για να φτάσεις πάνω πάνω την πόρτα και να κάνεις έναν ακόμα σταυρό με την κάπνα της…

Σε πήρε η ώρα...έβαλε κρύο… σε λίγο θα σουρουπώσει, καλύτερα να μην σε βρει το σούρουπο εδώ, όχι ακόμα. Κατεβαίνεις από την μάντρα, παλεύεις να κόψεις ένα τριαντάφυλλο με το χέρι, γλύφεις την σταγόνα το αίμα από το αγκάθι, κλειδώνεις πίσω σου την βαριά καινούργια εξώπορτα, το ακουμπάς στο κάθισμα του συνοδηγού και βάζεις μπροστά το αυτοκίνητο…
Αλλάζεις γνώμη, σταματάς, παίρνεις το τριαντάφυλλο και το αφήνεις πάνω στον μαντρότοιχο...
Κάπου εκεί απο κάτω, στο πεζοδρόμιο, θα είναι θαμμένο και το ροζ κοχύλι... Ναι, αλήθεια, όταν το έβλεπες στο φως, γινόταν ροζ...