Αυτό το τόσο λευκό στα κατάμαυρα μάτια σου. Με κοίταξες εξεταστικά από την πρώτη στιγμή. Άργησα να καταλάβω ότι μιλάς Ελληνικά. Ίσως είπα και κάτι περισσότερο ...προκλητικό από όσο έπρεπε. Αλλά μου είπες «ευχαριστώ»...Να δεις θάλασσα, ήρεμη θάλασσα, μου είπες. Πάμε, σου είπα. Όχι, δεν θα σε πάω από την Αττική οδό, θα πάμε από την παραλιακή.
Χαμογελάω...Όχι, γιατί να σε φοβηθώ;
Δύσκολο να μιλήσουμε. Κάποια στιγμή, παραιτηθήκαμε και οι δυο, από την προσπάθεια. Και τι να πούμε; Δεν ξερεις τίποτα, ξέρω ελάχιστα, τα ξερουμε όλα.
Χαμογελάω... Γιατί με κοιτάς; Χαμογελάς...Ανασηκώνεις τους ώμους... Ναι, ας μην πούμε τίποτα...
Εγώ δεν μπορώ να μείνω εδώ απόψε. Μείνε εσύ, θα έρθω αύριο να σε πάρω... Καληνύχτα...
Ακόμα στη βεράντα; Δεν κοιμάσαι; Ναι ξαναγύρισα... Θα μείνω και εγώ απόψε εδω... Αύριο το πρωι θα φύγουμε μαζί... Αυριο, θα γυρίσουμε, και εσύ και εγώ, πάλι πίσω, στις ζωές μας... Απόψε όμως, η θάλασσα θα είναι ήρεμη, και για τις δυο μας... Ναι, έτσι λένε, η θάλασσα ειναι ...μία. Όχι, απόψε δεν φοβάμαι... Σε παρακαλώ, σε παρακαλώ πολύ, μη φοβάσαι και εσύ αποψε...
Απόψε, άσε ανοιχτή την μπαλκονοπορτα... κοίτα απέναντι ... Το λένε Μακρόνησο... Όχι, δεν μένει πια κανείς εκεί
Ιούνιος 2006
22 σχόλια:
Εμείς μπορούμε να θυμόμαστε, ακόμη και με προσωπικά βιώματα, την επάρατο 21/4/67, οι άλλοι λαοί τη δική τους ημερομηνία. Καμιά διαφορά επί της ουσίας.
Και για τους πολιτικούς πρόσφυγες ίδια γεύση. Διωγμός στη πατρίδα βάσανα στην υπερορία. Και η ΕΕ ευχαρίστως μετατρέπει τον πολιτικό διωγμό σε οικονομική μετανάστευση για να μη παράσχει άσυλο και προστασία, άσε που σε πολλές περιπτώσεις εκδίδει τους «εγκληματίες» για να τα έχει καλά με τα καθεστώτα και ας θυσιαστεί ο πολιτικός πρόσφυγας. Ας πρόσεχε….
Και τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο όταν και στην ίδια την ΕΕ επιτρέπεται πλέον σε χώρες – μέλη της να υμνολογούνται τα βάφεν es-es ως ελευθερωτές και οι πολιτικοί πρόσφυγες να εξετάζονται ανάλογα με την ιδεολογία τους και όχι με τη θέση στην οποία βρίσκονται.
Θα έλεγα κι’ εγώ ότι παντού υπάρχουν δικτατορίες ακόμη και εκεί που επιμελώς καμουφλάρονται.
"δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά, στην αγορά στο λαύριο, έτσι κι άλλιως τα ξέρουν όλα"..
επειδή εκτός από τη θάλασσα μία είναι και η ευχή, θα σου πω τις πιο ειλικρινείς μου ευχές μαζί με το χριστός ανέστη.
υγεία υγεία υγεία
δικτατορίες υπάρχουν παντού Κατερίνα μου γιατί παντού υπάρχουν και Δικτάτορες.
Σου εύχομαι από καρδιάς καλή Αναστάση η αν προτιμάς καλή λευτεριά από τα κάθε είδους δεσμά μας.
Καλημέρα Στεργιε,
Ναι ξέρω πολύ καλά τι κάνει η ΕΕ, ξέρω πολύ καλά τι κάνει η Ελλάδα. Ξέρω ακομα καλυτερα τι κάνουν οι ...προστατες όλων.
Κουράστηκα, όμως να περιμένω να κάνουν κάτι οι άλλοι. Κουραστηκα να χαζευω, απο κοντά ή απο μακρυά, το κυνηγι ανεμομυλων. Και ναι ξέρω, μου το εχεις ξαναπει, "τι να κάνουμε εμεις";
Δεν υπάρχει «εμεις» Στεργιε. Ναι, πιο πολύ απο όλα βαρεθηκα το «εμεις» Το «εμεις», είναι μονο για εμάς… Το εμεις …βαζει απεναντι το «αυτοί»
Μονος του ο καθένας, ότι βγεί, ότι μπορεί, ότι τύχει. Ενωπιος ενωπιω με όποιον βρεθεί στον δρόμο του. Με όποιον τύχει να ακουμπήσει το χέρι και το βλέμμα του...
Ναι έτσι, ...αναποτελεσματικά.
Μεθεορτια μελαγχολία λες; Μπά, μάλλον μου σκιστηκε λίγο, να εκει στην άκρη, το χαρτί που τυλίγω προσεκτικά τις ψευδαισθησεις.
Tovene μου, και οι δικές μου οι ευχές, μαζί σου.
Γεροι, δυνατοί, όμορφοι, και πάντα ...απορώντας ...
De profoundis μου, η Ανασταση πέρασε. Όποιος προλαβε τον Κυριο οίδε...
Τώρα για τα δεσμά; Φανταζεσαι κανέναν που μπορεί να διαχειριστεί την απολυτη ελευθερία; Αντιθετα, όταν σπάς κάποια δεσμά, ξαναφτιάχνεις άλλα. Ειναι τα λουριά τα ...δεσμά, αυτά που σε κρατάνε, αυτά που σε βοηθούν να κοιμάσαι.
«Προσπαθεί να φαινεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Και ειναι στιγμές που το κατορθωνει. Όμως τις νυχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερουγες του, δεν χωράνε στον ύπνο»
"και τι να πούμε; δεν ξέρεις τίποτα, ξέρω ελάχιστα, τα ξέρουμε όλα"
και πολλές φορές αυτά που ξέρει ο άνθρωπος τα ξεχνά. τα πιο απλά. τα πιο αυτονόητα. τα πιο εύκολα. τα κάνει τόσο δύσκολα. και πάντα μένεις με την απορία. και με ένα γιατί.
καλό σου απόγευμα! χρόνια σου πολλά. καλά. αληθινά. ουσιαστικά. φιλιά.
ΠΑΣΧΑ, ΚΥΡΙΩΝ ΠΑΣΧΑ...
"Μονος του ο καθένας, ότι βγεί, ότι μπορεί, ότι τύχει.".
Οποία ευτυχία για την Καθεστηκυία Τάξη! Να μην χρειάζεται καν να πει όσα εξυπηρετούν το καθεστώς της.
Να τα λένε οι υπήκοοί της από μόνοι τους, εθελοντικά!
Γι' αυτό δεν κλονίζεται. Όχι επειδή στηρίζεται στις πλάτες μας.
Αλλά επειδή μας έχει πείσει να την στηρίζουμε με την ψυχή μας...
Βασίλη μου, τα …πολλά λόγια, συνήθως ειναι το φτυάρι που παλευει να ξεθάψει, να αναδειξει την ουσία. Μπά… τα χωματα ξαναπέφτουν στον λάκο που σκάβουν. Συνήθως λέμε πολλά, μονο με όσους ξέρουμε, αντιλαμβανόμαστε, είμαστε πεπεισμένοι, ότι δεν έχουν την δυνατότητα να δουν την ουσία, τον πυρήνα, το ένα …που είναι ο καθένας μας. Βέβαια, ανουσιος ο αγώνας και τότε…
κ. Δρακονάριε,
θεωρητικά θα μπορουσα να πω …σας ευχαριστώ για τις ευχές σας και … αντευχομαι. Φαντάζομαι όμως ότι οι ευχές ειναι εξόχως μικροαστικές…
Κι έτσι, μην χαλάσω την εικόνα σας, μην προσβάλω το επαναστατικό προφίλ σας, μένω μόνο, σε μια παράκληση…
Αρχίστε την επανασταση χωρίς εμένα. Τα φυσεκλικια, ειλικρινά, μου προκαλούν έντονη αισθηση ασφυξίας.
Καλησπέρα ,
έτσι ακριβώς . Ο δικτάτορας του σήμερα . Ο δικτάτορας , που μπορεί να είμαστε κι εμείς , εγώ . Μα δεν γίνετε , δεν μπορεί , δεν στέκει σε καμία λογική . Αυτό ακριβώς είχα στο μυαλό μου , όταν έγραφα !
Πόσες φορές προσπάθησα να μπω στη σκέψη τους , όταν το φοβισμένο βλέμμα τους ερχόταν να συναντήσει τη δική μου ανωτερότητα . Πόσες φορές γύρισα στο πλάι , για να μην προσέξουν το ρίγος που με διαπερνούσε , σαν μου έδειχναν τσαλακωμένες φωτογραφίες και άλλα μικρά σημειώματα και ναι , γινόμουν δικτάτορας των αισθήσεων και των αισθημάτων μου .
Χτες ή προχτές , την ώρα που η Αγιοσύνη του ευλογούσε τα πλήθη , η Ιταλική κυβέρνηση μαζί με την κυβέρνηση της Μάλτας , "ήρθαν" στα χέρια , για την τύχη ενός τσούρμου !
Κατερίνα,
δεν ξέρω γιατί μου απαντάς σαν να είμαι υπέρ της «γενικής δράσης» χωρίς την ατομική. Μα φυσικά, εγώ ποτέ δεν τις ξεχώρισα. Μέσα στο «εμείς» εγώ πάντα ήμουν «εγώ». Και προσμετρούσε τι έκανα εγώ ανεξαρτήτως των άλλων αλλά πάντα σε διαλλαχτική σχέση με τους άλλους. Γιατί ο πολλαπλασιασμός των αποτελεσμάτων δεν ήταν ποτέ ατομική υπόθεση. Η ατομική δράση όμως ήταν.
Και αυτό που λες εσύ ως μόνη ατομική δράση, αν επαναλαμβάνεται και από άλλους, ακόμη και τυχαία, παύει να είναι ατομική μόνο υπόθεση, γίνεται «εμείς», γίνεται κοινωνική δράση, ανεξαρτήτως τι λέμε. Στη κοινωνία τίποτα δεν είναι απομονωμένο όσο και αν το νομίζουμε.
Και το μήνυμα σου στο «εμείς» εντάσσεται όχι στο «εγώ». Απλά το λες επιδρώντας στο «εμείς».
Τώρα τι θα κάνουμε για τους πρόσφυγες; Εγώ δεν είμαι ποτέ μοιρολάτρης για να πω «τι να κάνουμε εμείς;». Πάντα κάτι εδικό ή γενικό μπορούμε να κάνουμε. Από μια υπογραφή για να μην απελαθεί κάποιος μέχρι συμμετοχές σε οικονομικές ενισχύσεις, σε δημοσιεύματα, σε απασχόληση… Είναι εύκολο π.χ. να μαζεύεις υπογραφές για να μην απελαθεί ο Ταϋλάν; Το πόσες αρνήσεις συνάντησα δεν λέγεται. Το ήξερε και ο ίδιος αφού έχουμε φιλία και τα λέγαμε.
Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου ήταν όταν, το 1996, παρέδωσα μια εργασία για την απασχόληση και την επαγγελματική κατάρτιση των πολιτικών προσφύγων με τις ανάλογες προεκτάσεις στις μελλοντικές διεθνείς σχέσεις μας, στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ και έλαβα πολλά συχαρίκια αλλά σχεδόν κανένα από τα προτεινόμενα μέτρα δεν εφαρμόστηκε. Αθάνατη Ελλάς!
Και οι πρόσφυγες από χρυσοφόρο πρόσχωμα στη χώρα μας έμειναν και πάλι φτωχοί συγγενείς. Βλέπεις, εκεί το «εγώ» δεν αρκούσε…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά πάλι μακρηγόρησα.
Κάκο καλη σου μέρα.
Αντιγράφω απο την αναρτηση του Απος:
«Μεταξύ μας, την Εθνοσωτήριο καλύτερα να την ξεχάσεις, παρά να τη θυμάσαι από υποχρέωση.
Έτσι κι αλλιώς, αυτοί που έφαγαν ξύλο έζησαν στην ανωνυμία. Ενδεχομένως να παλεύουν ακόμα και σήμερα για τα τελευταία ένσημα.
Οι άλλοι που βγήκαν να εξαργυρώσουν «αγώνες», είναι απλά χυδαίοι. Το ίδιο δικτάτορες με τον κάθε Στελλάρα και την κάθε Παγώνα.
Γιατί ο δικτάτορας ζει μέσα μας. Και τρέφεται από το ναρκισσισμό μας.»Σχολιάσα στην αναρτηση του ότι
«Χθες το βράδυ, άκουσα μια πολύ καλή ατάκα απο τον Αρζογλου στην εκπομπή του Τσιμα, για την Χουντα. Ελεγε λοιπόν ο Αρζογλου, ότι στο τότε Ελευθερο Θεατρο στο Πάρκο Παγκρατίου, δεν εκαναν σάτυρα στην Χουντα, αλλά σε όλη την μικροαστική κοινωνία που την συντηρουσε.
Αν κάτι θυμάμαι προσωπικά, ήταν η μερα που έπεσε η Χουντα, το 74.
Να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν καταλαβα τότε, γιατί ξαφνικά απο την μια μερα στην άλλη, ο κοσμος πανηγυριζε και ουρλιαζε για κάποιον Κυριο που τον έλεγαν Καραμανλή και ερχόταν στην Ελλαδα. Καλοκαιρι ήταν, τόσοι ξένοι έρχονται στην Ελλαδα,τους έβλεπα εγώ να περιφερωνται στις Καβοκολώνες στο Σουνιο, που περνουσα τα καλοκαιρια μου, τι ιδιαίτερο έχει αυτός, ρώτησα τον συγκινημένο μεχρι δακρυων μπαμπά μου που τσακωνόταν με την μαμα μου, να με πάρει μαζί του στην ...υποδοχή. Ας μην καταλάβει της έλεγε, ειναι ιστορική στιγμή, να την δεί...
Τελικά, θα πρέπει να ήταν απο τις ελάχιστες φορές που πέρασε το δικό του. Αν κάτι θυμάμαι λοιπόν απο την Χουντα, ήταν πληθη, να χειροκροτουν για το τέλος της. Δεν έμαθα ποτέ, δεν μου είπε ποτέ κανείς, που στο διαβολο ήταν όλοι αυτοί τόσο καιρό, τι έκαναν όταν δεν χειροκροτουσαν έναν κ. Καραμανλή που...ήρθε να μας σώσει. Ποιον χειροκροτουσαν;»Εμεινα πάντα σε αυτό το ερωτηματικό... ποιοι ήταν αυτοί... που πανηγυριζαν;
Τωρα πια καταλαβαίνω πολύ καλά. Ειναι οι ίδιοι, ναι ακομα και αν είμαστε τα παιδιά τους ...τι σημασία έχει... που κουβαλάμε αυτό το ίδιο γονίδιο, με τον κάθε λογής Παπαδόπουλο, Παττακό, και τους άλλους γραφικούς πια. Στυγνοί δικτατορες, που διαπραγματευομαστε με ποσοστά και σχέδια επι χάρτου...την τύχη προσφυγων, που στα μάτια τους, αν κάποιος έχει τα κότσια να δει τα μάτια τους, θα δει πέλαγα απο φρίκη.
Και κανείς δεν καταλαβαίνει, ότι αυτοί οι άνθρωποι, δεν προκειται ΠΟΤΕ να γυρίσουν πίσω. Ότι κι αν γίνει, ότι κι αν τους κάνουμε, όσο σκληροί, απανθρωποι, δικτατορες κι αν ειμαστε για αυτούς, δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού για το Κεμάλ.
Καλημέρα Στεργιε,
Η Mass είναι μια απο τις καλυτερες διαφημιστικές για πολιτική διαφημιση και ...χτυπησε διάνα. Στην αφίσα για το ελληνικό τμήμα UNHCR, λεει το μονο που πραγματικά εχει ουσία.
Φοβομαστε να τους κοιτάξουμε καταματα; Αυτό που σου απαντησα, ειναι ότι βαρεθηκα, κουραστηκα, ΣΙΧΑΘΗΚΑ, «εμεις» να τους αντιμετωπίζουμε σαν «αυτούς». Ειναι ένας ένας και ειμαι μια, είσαι ένας. Κάποτε πίστεψα και εγώ, και το πιστεψα αρκετό καιρό, ότι πρέπει να το δουμε σαν φαινομενο, σαν ποσοστό, σαν προβλημα που πρέπει να βοηθησουμε, να λυσουμε. Σημερα ξερω βαθιά μέσα μου, ότι ΟΧΙ, δεν ειναι «αυτοί», είναι ο καθένας τους. Ο ένας τους, η μια τους. Και καθενας μας, όσοι ...ενδιαφερονται, αν μπορουν, αν θέλουν, ακόμα κι αν αντεχουν, ας δουνε τον καθενα απο όσους θα βρεθεί ή ...θα επιδιώξουν να βρεθεί στον δρομο τους, ΚΑΤΑΜΑΤΑ. Μάτια με μάτια.
Προσωπικός πόνος
Καλησπέρα ξανά Κατερίνα,
Πολλές φορές όταν μιλάω γενικά ίσως σχηματίζεται, από άλλους όχι από σένα, η άποψη ελλείμματος σε ατομικές εμπειρίες ή προσωπική δράση. Όμως όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και με τη πολιτική προσφυγιά ομοίως δεν είμαι καθόλου άσχετος.
Πως είναι να είσαι πολιτικός πρόσφυγας διωγμένος από τη πατρίδα σου, με χαμένα όλα τα δικαιώματα; Δεν ξέρω, μόνο το νοιώθω. Το νοιώθω από μικρός και δεν περίμενα τον Αφγανό και τον Κούρδο φίλο για να το μάθω.
Σήμερα κηδεύουμε ένα από τα πολλά πρώτα μου ξαδέλφια, δυστυχώς σε ξένη χώρα και είμαι λυπημένος γιατί δεν μπορούσα να πάω. Η ιστορία του είναι όπως πολλών πολιτικών προσφύγων. Γεννήθηκε εδώ αλλά έφυγε διωγμένος μαζί με την οικογένεια και άλλους 200 συγγενείς και συγχωριανούς… Τους πήραν τα σπίτια και τα χωράφια, τους αφαίρεσαν την υπηκοότητα και την ιθαγένεια, τους διαγράψαν από τα μητρώα, απαγορεύτηκε στους γονείς δια βίου η επιστροφή στον τόπο που γεννήθηκαν και στα παιδιά τους για 40 χρόνια… ποτέ δεν ξαναδόθηκε η ιθαγένεια και πεθαίνουν με τον καημό στη ξένη.
Αφάνταστα τα βάσανα της ζωής τους. Κάποιες άλλες πατρίδες τους έδωσαν υπηκοότητα, σπίτια, και όνομα. Ανταμώνουμε συχνά και ποτέ δεν έχουν ξεπεράσει το σοκ του διωγμού και τη σκληρότητα της καταδίκης τους σε αφάνεια. Πληγώνονται ακόμη και όταν ακούνε υπουργούς να λένε πως δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν και πως δεν υπήρξε ποτέ μια πέτρα τους που κατασχέθηκε... Όχι, η Ελλάς ποτέ δεν δημιούργησε πρόσφυγες, μόνο δέχτηκε! Αυτό και αν είναι ψεύδος αλλά το ξέρουν μόνο όσοι το έχουν υποστεί.
Οι δεκαετίες κύλησαν, οι φασισμοί κάθε είδους υφέρπουν. Πώς να μη καταλαβαίνω τους πρόσφυγες; Και πώς να μη τους κοιτάζω στα μάτια όταν εκεί είναι ο χάρτης των βασάνων τους; Και μπορώ να δω και το δάσος τους, και το δέντρο τους.
Κάτι για τα σχόλια περί αντιδικτατορικού αγώνα… Είμαι ειλικρινής, ορισμένες φορές θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί βλέποντας παρελάσεις «αντιστασιακών» που εξαργυρώνουν αγώνες άλλων. Οι ατέλειωτες νύχτες των βασανιστηρίων μας, έγιναν για κάποιους χρυσοφόρο εμπόρευμα. Όταν εσύ Κατερίνα πήγαινες να «υποδεχτείς» κατάπληκτη κάποιον κύριο Κ., σωτήρας και αυτός, εγώ ακόμη δεν είχα βγει από τις φυλακές. Και την πρώτη μέρα της 21/4, ότσν συτός ήτα νστο Παρίσι, πάλι φυλακή ήμουν.
Μετά είδα πολλές χιλιάδες να υπερίπτανται στα ουράνια της αντιδικτατορικής δόξας.
Ας είναι, μένω με τη χαρά ότι δεν με ξέρει ούτε ο θυρωρός και τώρα καταλαβαίνω πόσο καλύτερα είναι.
Καλησπέρα Κατερίνα.
..Κάπου εκεί που σου σκίστηκε το χαρτί που τυλίγεις τις ψευδαισθήσεις σε συνάντησα κι απόψε..Και παρ'ότι στο μυαλό μου φράσεις όπως αυτή την ..γεμίσαμε παραιτησίες..του Ελύτη, με γραπώνουν εμποδίζοντας με να παραδεχθώ την ήττα,αφήνω μια βαθιά ανάσα να ακουστεί και σκέφτομαι φωναχτά..Ναι, παντού υπάρχουν δικτατορίες!!Κάποτε πίστευα πως οι πιο επικίνδυνες είναι οι εύκολα αναγνωρίσιμες, οι ντυμένες με ρούχο πολιτικό.Μεγαλώνοντας θαρρώ πως με ανησυχούν περισσότερο οι άλλες, οι αθέατες, οι καθημερινές..Χρόνια Πολλά Κατερίνα.Να είσαι καλά
Καλημερα Στεργιε,
Πραγματικά ζούμε σε μια πολύ περιεργη χώρα. Στην Ελλάδα, ...κανεις δεν ειναι Δεξιός, αλλά η Ελλαδα, ειναι απο τις πιο Δεξιές χώρες(και δνε εννοώ μόνο με την τρεχουσα πολιτική εννοια του όρου, αλλά περισσότερο με την κοινωνική και την πνευματική έννοια του όρου Δεξιά).
Και βέβαια σιγά που όλοι οι Ελληνες, δεν ήταν αντιστασιακοί. Σιγά που όλοι οι Ελληνες δεν ήταν ακριβώς πίσω απο την πορτα του Πολυτεχνείου, ακριβώς την ώρα που έπεφτε. Ακομα και οι αγεννητοι. Στην Ελλαδα, άλλωστε ειμαστε η μονη χώρα στον κόσμο, που ...μεριμνουμε ώστε να κανουμε τα παιδιά των αντιστασιακών δημοσίους υπαλληλους...
Αν δεν ήταν απεραντα γελοια όλα αυτά, θα μπορουσαν να ειναι απεραντα τραγικά.
Carpe diem, πολλες φορές έχω σκεφτεί, αν αξίζει το blogging, μονο για κάτι.
Υπάρχουν στιγμές ...λίγες στιγμές ...που τον άλλον... λίγους άλλους, τον βλέπεις, τον διακρινεις, πίσω απο το ψευτοφως της οθόνης του laptop. Καλη σου μέρα.
Υ.Γ. Γαμώτο, θα τολμήσουμε άραγε ποτε, να τραβηξουμε την σχισμή, αυτού του χαρτιου περιτυλιγματος, που τακτοποιησαμε, τυλιξαμε, τις ψευδαισθησεις μας ή θα το διπλώνουμε τακτικά, με τον φόβο ότι αυτό που έχει μεσα, δεν αντεχουμε να το δουμε...
Υ.Γ.1 Και όμως η ...ήττα, ειναι γλυκεια και απεραντα καθησυχαστική. Αφου ξέρω... βαριέσαι και εσύ τα ταρατατζουμ στην μεση του δρόμου, οσο και εγώ. Αφου ξερω ότι προτιμάς, το χάζεμα απο το πεζοδρομιο...
ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΠΕΣΑΝ,
ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΟΜΩΣ ΣΤΕΚΟΥΝ!
Ήρκεσαν δυό-τρία λόγια μου κατά του ατομοκεντρικού κοινωνικού μοναχισμού και η καλή μου φίλη και οικοδέσποινα με ειρωνεύτηκε. Δεν χάλασε ο κόσμος. Ας με ειρωνεύτηκε. Ένας είμαι, μικρό το κακό.
Αλλά μαζί ειρωνεύτηκε και την Επανάσταση.
Πόσο θα καμάρωνε στο Δημοτικό, ντυμένη Μπουμπουλίνα σε κάποια σχολική γιορτή της 25ης Μαρτίου!... Σαν να την βλέπω! Κι αργότερα, φοιτήτρια πιά, θα συγκινήθηκε σίγουρα βλέποντας τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ ως φλεγόμενο Δαντών στον κινηματογράφο...
Τώρα ειρωνεύεται την Επανάσταση. Ίσως και πάλι να είναι μικρό το κακό. Εδώ την ειρωνεύονται πολλοί αριστεροί, με την Κατερίνα θα τα βάλω;
Απλώς αυτό: Όσοι δυσκολεύονται να καταλάβουν τι θα είναι η Αριστερά χωρίς το όραμα της Επανάστασης, ας αναρωτηθούν τι θα ήταν ο Χριστιανισμός, χωρίς την υπόσχεση της Ανάστασης...
Δικτατορίες, προσφυγιά, μετανάστευση, αλληλένδετα και τώρα και στο παρελθόν. Μόνο που τώρα δεν χρειάζεται να είσαι πρόσφυγας, για να είσαι υπό διωγμόν. Αρκεί να μη συναινείς, να μη βολεύεσαι, να μην κοιμάσαι ήσυχος, να μη λαδώνεσαι.
Αυτό όμως δεν συνεπάγεται αυτομάτως και...αντιστασιακή δράση. Για μένα ετούτο είναι το στοίχημα των καιρών, Κατερίνα. Ποιος, πώς, τι, θα μετατρέψει τους μη συναινούντες σε αντιδρώντες.
κ. Δρακονάριε,
κάποιος έλεγε ότι «When the gods wish to punish us, they answer our prayers»...
Πολύ αργότερα ο Σαβόπουλος τραγουδησε... το «τα όνειρα σου μην τα λες, γιατί μπορεί μια μερα κρυα, ακομα και οι φρουδιστές, να ‘ρθουν στην εξουσία»
Έχυμε πολλά ιστορικά παραδειγματα, ανθρωπων που ειχαν την ατυχία ...τα όνειρα τους να εισακουστουν απο τους Θεούς.
Υ.Γ. Δυστυχώς καμμία δασκάλα δνε μου εμπιστευτηκε ποτέ τον ρόλο της Μπουμπούλινας, συνήθως μου ανεθεταν τον ρόλο της ...πρωτης στο χορό του Ζαλογγου. Όσο για τον Δαντών... να σας εξομολογηθώ την αμαρτία μου, περισσότερο με εντυπωσιασαν οι ...σφαγές του Σεπτεμβρη...
Γυριστρουλα καλη σου μέρα,
Το Πασχα, μου φέρνει πολύ έντονες παιδικές και εφηβικές μνήμες. Θυμάμαι λοιπόν, πόσο σιγουρη ήμουν τότε για το «εμεις». Ήθελα να ανήκω, πιστευα ότι το ...εμεις έχει μια απιστευτη δύναμη, μπορεί να ξεθεμελιώσει τα πάντα, να παρασυρει τα πάντα, να αλλάξει τα πάντα. Σιγα σιγά, χρόνο τον χρόνο, μέρα τη μερα, ανακαλυπτα ότι το «εμεις», κρυβει πισω του τραγικά, υπερτροφικά εγώ, κρυβει βρωμερά μέσα που παλευουν να εξαγιάσουν σκοπούς, συνειδητοποιησα ότι αυτό το «εμεις» δεν με χωρουσε, άλλαζα, και άλλαξα τόσο πολύ.
Και κάποια μέρα, έτσι απροσμενα, έτσι... χωρίς να το καταλάβω, συνειδητοποιησα, ότι αυτό που εγώ πρέπει να κάνω ειναι να διαφυλάξω ως κόρην οφθαλμού, αυτό που εγώ πιστευω, αυτό που εγώ μπορώ, αυτό που εγώ πρέπει να κάνω. Συνειδητοποιησα, ότι ο δρόμος της αξιοπρέπειας ειναι αδιανοητα μοναχικός.
Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο φοβάμαι, πόσο δειλιάζω, να το πω αυτό στο παιδί μου...
Τι βολικό, τι ζεστό κουκούλι το ...εμεις...
Δημοσίευση σχολίου