Το ...πρώτο της χρονιάς

Πρέπει να γράψω....

Πριν λίγο κοίταξα τις παλιές μου αναρτήσεις.

Πως στο διάβολο σκαρφίστηκα, 167 αναρτήσεις, δυο σελίδες πες, να είναι η κάθε μια, περίπου 300 σελίδες. Αξιοπρεπέστατος όγκος βιβλίου.
Και σήμερα, που ο νέος Χρόνος, κοντεύει πια να γίνει παλιός, εγώ κοιτάω το ρόδι μου, ανεπίκαιρο πια για τα bloggικα, αλλά δεν υπάρχει τίποτα, που να αξίζει τον κόπο να το κάνει, μια παλια αναρτηση.

Καλά την βγάλαμε με μια ...εξέγερση, ήρθαν και οι γιορτές, κάναμε τα Κατερινίστικα, άντε το κρατήσαμε άλλες 10 μέρες. Τώρα;;

Είχα κάτι αναρτήσεις που είχα ...φοβηθεί να πατήσω τελικά εκείνο το publish, αλλά όχι, όχι πανικούς ....
Χτίσαμε ένα προφίλ Κατερίνα, κοίτα το counter εδώ δίπλα, δεν θα του δώσουμε μια να τσακιστεί, έτσι επειδή δεν αντέχουμε την αγωνία του άσπρου χαρτιού...

Η επικαιρότητα πάλι είναι τόσο τραγική απο μόνη της και τόσο συνηθισμένη ταυτόχρονα, έτσι όπως συνηθίζουμε τα απολυτα τραγικά, που καμία σύνθεση λέξεων, όσο και να παλευτεί, δεν μπορεί να αναδείξει περισσότερο την τραγικότητα της.
Ιστορίες- μνήμες- παιδικές, εφηβικές, νεανικές αναφορές.... στο χρονοντούλαπο, όχι απόψε.
Κάτι από το you tube, που είχαμε δει, κι είχαμε πει, για αυτό κάποτε θα γράψουμε...
Μπα, ακόμα και εκείνο το χταπόδι, που ονειρεύτηκα να γίνω, το βρήκα και το έχασα. «This video is no longer available due to a copyright claim by Talantis Films»
Η Talantis Films, ζήλεψε το όνειρο μου.

Κι έτσι δεν έχω θέμα. Και έτσι δεν έχω ανάρτηση.

Το ...πρώτο της χρονιάς, συχωριανοί, λέει το αυτονόητο. Φοβάμαι ότι τα είπα όλα.
Εξάντλησα ακόμα και το απόθεμα μιας ανάρτησης που κράταγα για τις δύσκολες μέρες...αυτή του «δεν έχω να πω τίποτα», αλλά φαίνεται ότι είμαι πια τόσο πωρωμένη, τόσο ψώνιο, τόσο junky μιας ανάρτησης, που δεν διστάζω να σας το καταθέσω και αυτό.
Καληνύχτα.

Υ.Γ.Ο πίνακας της φωτογραφίας εξωφρενικά ...άσχετος... αλλά πάλι....