Κλέβοντας τον VK

Ε, τώρα ότι και να έχεις σκεφτεί να γράψεις, τελικά θα ξεκινήσεις με το «πως πέρασα τις διακοπές μου». Προφανώς όλο αυτό μας στοιχειώνει από τα μαθητικά μας χρόνια...

Και βέβαια σιγά που θα κάνω εγώ την υπέρβαση....

Λοιπόν μια χαρά ήταν οι διακοπές, η πρώτη φάση αναμενόμενα γλυκιά, η δεύτερη ...καλυτερότερη, με σχετικά μικρές μέρες, και τεράστιες νύχτες. Και τέλειωσαν με μια υπέροχη ολονυχτία στην παραλία και στην θάλασσα, που ελπίζω να επαναληφθεί και το επόμενο Σαββατόβραδο.

Τα υπόλοιπα είναι όλα όσα χονδρικά ζήσατε ή ζείτε αυτή την στιγμή και εσείς, δηλαδή «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου» και ξέροντας ότι αυτό το όποιο μαγικό του καθενός μας, όταν πολυπεριγράφεται ξεφτίζει, δεν θα το κάνω λέξεις.

Άλλωστε μωρέ αφού όλοι το ξέρετε..... Άλλωστε αφού όλοι το ζείτε....
Μια ....εξομολόγηση, μια λέξη ....που λέει τα πάντα, ένα βλέμμα που ....εξαγνίζει το κακό, ένα γέλιο που ...χαλαρώνει, μια αγκαλιά ....για όλα.

Μήπως η μαγεία δεν είναι ότι όλοι ζούμε το ίδιο και ο καθένας μας νομίζει ότι είναι τόσο μοναδικό;;;;

Με την βαλίτσα μισοαδεισμενη, στην γύρα μου στο χωριό (καλά σας είχα ψιλοδει και σε κάτι Internet café, γιατρέ μου είμαι πολύ άρρωστη;;;) διαβάζοντας τις αναρτήσεις του VK, είδα με λέξεις αυτό που άτακτα ριγμένο είχα και εγώ στο μυαλό μου.

Λέει το τσουλουφόπαιδο «Αν με ρωτήσεις σήμερα τι θα προτιμούσα ανάμεσα σε ένα έρημο και σε ένα κοινωνικό blog, θα σου έλεγα σίγουρα το δεύτερο. Δεν χαλαλίζω αυτή την ιδιότυπη επικοινωνία που έχω κερδίσει με το χρόνο, για τίποτα.».

Έχουμε αναλώσει όλοι, πολλές ώρες στα πληκτρολόγια να αναρωτιόμαστε τι κομμάτι της ζωής μας .....οφείλουμε σε αυτήν την περίεργη νέα επικοινωνία. Το θέμα εξαντλημένο ή απίστευτα ανεξάντλητο αλλά να σας εξομολογηθώ και την αμαρτία μου δεν έχω και όρεξη για βαθυστόχαστες αναλύσεις Δευτεριάτικα.

Άλλωστε, και εγώ σε λίγο καιρό κλείνω ένα χρόνο, και ....ζηλιάρα VK μου, μπορεί να κάνω και εγώ κανένα αφιερωματάκι, αν και τώρα πια .....φοβάμαι, τρέμω την σύγκριση μαζί σου.

Σε αυτή τη φάση, αρκεί ίσως να πω, να εξομολογηθώ αυτό που ....ε, το έχω ξαναπεί, αυτό που ένοιωσα πολύ έντονα και το περιέγραψα δειλά, κυριλάτα, comme il faut, σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου τον Ιούνιο που μας πέρασε, αλλά ίσως όχι όσο ευθέως του άξιζε.

Όταν μέτρησα το τι ...ενδέχεται, το τι …ρισκάρω να χάσω, μέσα στα πολλά, που θα ήταν μίζερο να μην αναγνωρίσω ότι μου έδωσε απλόχερα αυτή η ζωή, είσαστε και εσείς. Όλοι μαζί και ένας ένας ξεχωριστά. Όλους όσους ξέρω και όλους όσους φαντάζομαι. Και κάτι αστείο, είμαι απόλυτα σίγουρη για όλα όσα ....φαντάζομαι.

Υ.Γ. Αυτό που δεν φανταζόμουνα βέβαια, είναι ότι το χωριό μας, θα μου άνοιγε και τους ....επαγγελματικούς μου ορίζοντες, αν και αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο ομολογώ με μια απίστευτη χαρά συχωριανοί, ότι ....παραείναι ανοιχτοί.
Και εντάξει το να πλησιάζεις το όνειρο σου είναι ....extraordinaire (sic!!), αλλά ρε Apos και ...εφοπλίστρια, ε, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα.... Και φίλε, I have a dream or thank you for the ...dream