Bloggers vs TV
Πέρα από την πολιτική ερμηνεία της «μιντιοκρατίας» υπάρχει και η παράμετρος της χρήσης της τηλεόρασης. Κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Αυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό spot των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα spots τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές καμπάνιες. Είναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα spots δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.
Τα ΜΜΕ «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Υπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.
Πέρα από την πολιτική ερμηνεία της «μιντιοκρατίας» υπάρχει και η παράμετρος της χρήσης της τηλεόρασης. Κάτι που βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας για ένα εικοσιτετράωρο, γίνεται τελείως ασήμαντο (παύει να υπάρχει) ακριβώς μετά από αυτό το εικοσιτετράωρο, είτε διότι βρέθηκε είτε διότι πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο για να πάρει τη θέση του. Λατρεία του εφήμερου, η οποία καταλήγει στην πιο ακραία συρρίκνωση του χρόνου. Αυτό που στην αμερικανική τηλεόραση ονομάζεται attention span, δηλαδή ο ωφέλιμος χρόνος προσοχής του θεατή, πριν από μερικά χρόνια ήταν δέκα λεπτά. Στη συνέχεια, βαθμιαία, έπεσε σε πέντε λεπτά, σε ένα λεπτό και, τώρα, είναι μόλις δέκα δευτερόλεπτα. Tο τηλεοπτικό spot των δέκα δευτερολέπτων θεωρείται το πιο αποτελεσματικό. Tόση είναι η διάρκεια που έχουν τα spots τα οποία χρησιμοποιούνται στις προεκλογικές καμπάνιες. Είναι απολύτως κατανοητό ότι αυτά τα spots δεν περιέχουν τίποτα το ουσιαστικό, αλλά αυτό είναι το μόνο πράγμα που ο θεατής είναι ικανός να αφομοιώσει.
Τα ΜΜΕ «καλλιεργούν» - δηλαδή παραμορφώνουν με τρόπο συστηματικό - τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην είναι σε θέση τελικά να ενδιαφερθούν για κάτι το οποίο έχει διάρκεια μεγαλύτερη από κάποια δευτερόλεπτα, το πολύ κάποια λεπτά. Υπάρχει εδώ μια συνομωσία, όχι με την αστυνομική αλλά με την ετυμολογική έννοια του όρου: όλα «συν-ομνύουν», όλα τείνουν προς την ίδια κατεύθυνση, την κατεύθυνση μιας κοινωνίας στην οποία κάθε κριτική χάνει την αποτελεσματικότητά της.
2ο ερώτημα για την κουβέντα μας
Οι bloggers μεταφέρουν μικρά αγνοημένα από την κεντρική δημοσιότητα θέματα, τα ανάγουν σε μεγάλα (βλ. θέμα Αμαλίας), τα κριτικάρουν, τα κρατούν στο φως όσο τους αξίζει?? Χρησιμοποιούν δημοσιογραφική γραφή? Μιμούνται τους δημοσιογράφους? Έχουν άγραφους κανόνες δεοντολογίας?
Συχνά τα μέσα και ιδιαίτερα τα έντυπα παραπέμπουν σε blogs, φλερτάρουν μαζί τους, τα αναδεικνύουν και τα μεταχειρίζονται σαν να εκπροσωπούν την κοινή γνώμη. Δημοσιογράφοι εκτιμώντας ότι η υπόθεση έχει μέλλον ανοίγουν blogs αν και διαθέτουν στήλη στην εφημερίδα τους στην οποία αναγράφεται το e-mail τους και οι αναγνώστες μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί τους.
Δανείζομαι από το βιβλίο του Laurence Lessig (Code and other laws of cyberspace) τη φράση «Η ανατομία του blog καθιστά τη σοβαρή συζήτηση αδύνατη. Όπως θα μας θύμιζε ο Πολίτης Κέιν "ο χρόνος προελαύνει...' και οι bloggers βρίσκονται κάτω από μεγάλη πίεση να προελάσουν μαζί του"». Με άλλα λόγια: η ταχύτητα με την οποία εναλλάσσονται διαδικτυακά μηνύματα, σχόλια, παρατηρήσεις και στοχασμοί επιτρέπει την αναγκαία εμβάθυνση του διανοητικού βηματισμού, προκειμένου η σκέψη να αποτυπωθεί, να καταγραφεί ουσιαστικά??
9 σχόλια:
Κατερίνα, για μένα όλα τα πράγματα έχει σημασία ποιός τα χειρίζεται και με ποιό μέτρο. Και απαντώ στο τελευταίο που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ερώτημά σου: η ταχύτητα με την οποία εναλλάσσονται διαδικτυακά μηνύματα, σχόλια, παρατηρήσεις και στοχασμοί επιτρέπει την αναγκαία εμβάθυνση του διανοητικού βηματισμού, προκειμένου η σκέψη να αποτυπωθεί, να καταγραφεί ουσιαστικά??" Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τρέξει, να εμβαθύνει, να στοχαστεί ή τέλος πάντων να χειριστεί το θέμα πέραν του γράφοντος. Μιλάμε για κανονική συμπεριφορά. Το μόνο "αντικανονικό" είναι ότι δεν βλέπεις και δεν ακούς τη φωνή του συνομιλητή σου. Εκεί είμαστε λίγο cartoon, είναι αλήθεια και, το διαπιστώνω αυτό, κάθε φορά που διαβάζω διαπληκτισμούς στο διαδίκτυο μεταξύ αγνώστων. Είναι σαν να κουνάει κάποιος τα χέρια του αλλά χωρίς φωνή και υπόσταση...σουρεαλισμός....Προτιμώ να το βλέπω έτσι απλά και να μην δίνω έκταση γι' αυτό και συμφωνώ με τον σχολιαστή. Αλλωστε δεν είμαι τόσο μικρή για να εντυπωσιάζομαι απο παιχνίδια ;))))
Με συγχωρείς, βρε Κατερίνα μου, αλλά τι είναι τούτο που έγραψες?
Αν μας το μεταφράσεις σε απλά ελληνικά, με χαρά μου να το σχολιάσω.... Γιατί κάνουμε τα απλά, δύσκολα, πολύπλοκα, και- κυρίως- στριφνά?....
Εκδοτες και blogoεκδοτες.
Δυναμεις επιροης διαφορετικης ποσοτητας και ποιοτητας.
Το τιραζ που ξεκλειδωνει πορτες απο τη μια και το τιραζ που ανοιγει καρδιες απο την αλλη.
Προωθημενα συμφεροντα απο τη μια, απωθημενα ζωης απο την αλλη.
Οργανα του συστηματος απο τη μια, αναπληρωση της ανθρωπιας απο την αλλη.
Blogging τα αντιβαρα της ισσοροπιας μας...
Αγαπητή Κατερίνα, αν υπάρχει κάτι το υγιές, σήμερα στον τομέα της ενημέρωσης και του σχολιασμού, προέρχεται από τους χιλιάδες ανώνυμους bloggers
Μέσα απο τον τρόπο γραφής του καθενός χωρίς να μπαίνει στά στυλιζαρισμένα καλούπια των δημοσιογράφων, βγάζει σπουδαία πράγματα (βλέπε ΑΜΑΛΙΑ, πυρκαιες,ενέργεια, action day)κ.λ.π.
Μιλάω βεβαίωσς για τούς ακηδεμόνευτους και μοναχικούς καβαλλάρηδες του διαδικτυου, και όχι τουσ κατευθυνόμενους οσφυοκάμπτες της πληροφόρησης.
Εμείς πάντως ως bloggers αποφασίσαμε να κλείσουμε 1 ημέρα την TV...Τι λέτε θα προσπαθήσουμε όσο το δυνατόν περισσότεροι; Πιο πολλά στο blog μου και συνεχίστε το, αν το πιστεύετε φυσικά!
Θα συμφωνήσω με όσους το είπαν, ότι το blog ξεπερνά σε αξιοπιστία την τηλεόραση. Στο διαδίκτυο, γενικά, βρίσκεις τις ειδήσεις που λείπουν από το εφήμερο της τιβι.
Όμως, μη ξεχνάμε ότι η χρήση του διαδίκυου δεν είναι αυτή που μπορεί, για την ώρα να ανταγωνιστεί σε μεγέθη την θεαματικότητα της τηλεόρασης.
Ο κίνδυνος ήδη έχει εντοπιστεί. Σχόλια, σκέψεις κλπ φίρδην μίγδην, όλα ατάκτως ερριμμένα, με ταχύτητες, που ακυρώνουν την ουσία.
Το blogging δεν είναι κίνημα. Είναι μέσο επικοινωνίας, μόνο που είναι ένα μέσο πολύ πιο ουσιαστικό και εύκολο από άλλα. Χρησιμοποιώντας σαν μέσο επικοινωνίας το διαδίκτυο, μπορεί να ενισχυθούν ή και να δημιουργηθούν κινήματα, αλλά σε στενή σχέση με την κοινωνία. Κινήματα που θα χρησιμοποιούν σαν μέσο επικοινωνίας το διαδίκτυο. Όπως, το είπε η τρακτάτους: Είμαι μέλος κόμματος και ταυτόχρονα γράφω εδώ. Δεν χρησιμοποιεί το blogging για το κόμμα.
Οι διαφορές είναι χαώδεις, οι προσωπικές φιλοδοξίες έρχονται στο προσκήνιο, η αναγνωσιμότητα ενός blog συνδέεται σιγά σιγά με το ανάλαφρο ύφος της τηλεόρασης. Το μέσο δεν μπορεί να γίνει υποκείμενο. Το θέμα είναι ποιοι θα χρησιμοποιήσουν τη δύναμη του, για ωραία σχέδια.
Για την ώρα δεν υπάρχει σχέδιο, που να έχει τεθεί προς διάλογο, εκτός από το σχέδιο του ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει, όμως, αυτοσχεδιασμός και είναι όμορφο κι αυτό.
Είμαι χαρούμενος που βρίσκω ανθρώπους και μιλάω. Θα ήταν περισσότερο γκρίζα και μελαγχολική η πραγματικότητα μου.
Ζήτω το blogging.
Τι θα λεγατε για κλεισιμο της TV στις 11 Φεβ 08;
Για να τσεκαρουμε τη δυναμη και την επιρροη μας.
Σχετικη αναρτηση στο blog μου και σε πολλα αλλα σιγα-σιγα
Το έτυμον της λέξης: [we]b+log = ιστο+[ημερο]λόγιο.
Ένα ημερολόγιο σε κοινή θέα. Ένα ημερολόγιο που δεν αντέχει τη μοναξιά του, και γίνεται πόρνη.
Γράφουμε τάχα για τον εαυτό μας, τις σκέψεις μας, επιθυμώντας διακαώς να μας διαβάσουν οι άλλοι. Ναρκισσισμός, αλληλοκολακίες και τηλε-χειροκροτήματα. Και το μάτι πάντα στις μετρήσεις τηλεθέασης. Που εδώ λέγονται "επισκεψιμότητα". Η επιβεβαίωση του μικρού-μεγαλείου μας.
Η εφημερίδα -χωρίς ευθύνες- του φτωχού και του μοναχικού. Το "Τι θα ήθελα να ήμουν αν δεν με εμπόδιζε η πραγματικότητα". Διαμαρτυρίες και "θέσεις" που συχνά δεν τολμούν ούτε το ονοματεπώνυμο τους.
Η αναζήτηση του "Τι θα ήθελε να ήταν αν δεν τον εμπόδιζε η πραγματικότητα"-Άλλου. Σε χώρο και με έξοδα πληρωμένα από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, που καταγράφουν ΚΑΘΕ κλικ του ποντικιού, και σερβίρουν ακριβώς αυτό που επιθυμούμε, σχεδόν πριν το επιθυμήσουμε. A Brave New World.
Η γκρίζα και μελαγχολική πραγματικότητά μας στο νυχτερινό φως μιας οθόνης. Με τον Άλλον σε απόσταση ασφαλείας, μακριά από την μυρωδιά του, τη φωνή του, τη ματιά του. Η ασπίδα του Άλλου πολίτη-οπλίτη (μα τί αναγραμματισμός κι αυτός) που κάποτε μας έσωζε, τώρα μας βαραίνει. Κι ονειρευόμαστε επαναστάσεις, ανταλλάσσοντας λέξεις γυμνωμένες από ό,τι προσωπικό θα μπορούσαν να έχουν: την ανορθογραφία (αυτόματος διορθωτής), την κακογραφία (έτοιμοι ηλεκτρονικοί, όχι χειρόγραφοι χαρακτήρες) τον αυθορμητισμό. Ready Made λέξεις εκτεθειμένες στη γκαλερί του εφήμερου, με λάμψη προδιαγεγραμμένη μέχρι την επόμενη ανάρτηση.
Νομίζουμε ότι αυτό που λείπει απ' τον κόσμο για να στρώσει, απ' τον αδικημένο για να δικαιωθεί, απ' τον πεινασμένο για να φάει, από τον παγιδευμένο για να σωθεί, είναι "να ακουστεί κι η δική μας φωνή", "να φανεί κι η δική μας εικόνα". Ψελλίζοντας κοινοτοπίες και επαναλαμβάνοντας, με δικά μας λόγια, το έργο που παίζεται στη μεγάλη σκηνή, στα διαλείμματα της φριχτής καθημερινότητάς μας και σε τιμή ευκαιρίας, χανόμαστε στο θόρυβο που δημιουργούμε οι ίδιοι. Αλλά βλέπουμε οράματα προσφοράς. Βλέπουμε ήδη τον κόσμο να γυρίζει γύρω μας, να μας κυνηγά, να θέλει να μας μοιάσει.
Προσπαθούμε να μη συνηθίσουμε. Αλλά το τέρας είμαστε ήδη εμείς.
dzach δεν έχεις άδικο...αλλά προκειμένου να αποδείξεις γίνεσαι κάπως ακραίος. Αν χαλαρώσεις θα δείς ότι μπορεί και να είναι μια απλή επικοινωνία που δίνει μια δόση χαράς έτσι χωρίς λόγο και χωρίς όλο αυτό το βαρύ υποσυνείδητο που περιγράφεις και το οποίο είναι αξιόλογο δηλαδή άξιος ο λόγος σου κι ας γράφτηκε για να το δούμε κι οι άλλοι....Στον γραπτό λόγο ο άλλος μπορεί να είναι και ο αντιφωνητής...(!)
Δημοσίευση σχολίου