Λέω να τα πουμε λίγο και για μας.
4 ερωτήματα για την κουβεντούλα μας.
Υ.Γ. Ξέρω πόσο απεχθανόμαστε όλοι τα "σεντόνια" , και έτσι τα θα τα βάλω ενα-ένα.
BLOGGERS: αλματωδώς πολλαπλασιαζόμενη ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας (Liberation, Απρίλης, πριν τις γαλλικές εκλογές)
Μας νοιάζει να ψάξουμε τι είμαστε, τι μπορούμε, τι φοβόμαστε ή εμείς καλά περνάμε και αν αρχίζουμε να ζωγραφίζουμε την Ιθάκη θα χάσουμε τη μαγεία της διαδρομής??? Άσε που μπορούμε να βρεθούμε και αλλού!
Τέλος πάντων , κουβέντα να γίνεται.......
Οι συλλογικότητες ηττήθηκαν ή οι προσωπικότητες κέρδισαν
Σε απαισιόδοξες περιόδους, η σφαίρα της πολιτικής υποχωρεί.
Η πλειοψηφία της νεολαίας 16-25 ετών δεν ανοίγουν ποτέ τους εφημερίδα, δεν πάνε θέατρο, δεν διαβάζουν λογοτεχνία, δεν ερωτεύονται, δεν χορεύουν, δεν πίνουν, δεν φεύγουν από το σπίτι, δεν γουστάρουν την πολιτική, κοροϊδεύουν τα κόμματα
Τα κόμματα με τη σειρά τους, παραμένουν θεατές αδυνατώντας να κατανοήσουν τις διαδικασίες που επιφέρουν τη γενική υποχώρηση των δημόσιων αγαθών, από την οικονομία και τα μέσα ενημέρωσης έως και την πολιτική. Αποθαρρημένα από το όλο και μειούμενο εκτόπισμά τους, τα κόμματα, χωρίς ενθουσιασμό, αντιγράφουν τους μαρκετίστες και την τηλεόραση δηλαδή απλώς αφουγκράζονται τις προκαταλήψεις ενός φανταστικού «μέσου» ανθρώπου, και τις αναπαράγουν, λέγοντάς του αυτό που αυτοί νομίζουν ότι «εκείνος» θέλει να ακούσει.
Όλοι μας ξέρουμε και βλέπουμε την ογκούμενη δυσανεξία προς τους παλιούς τρόπους της πολιτικής.
Όλοι μας βλέπουμε ένα εκλογικό σώμα βαθύτατα απογοητευμένο και δύσπιστο, που γυρίζει την πλάτη στην πολιτική και στις διαδικασίες της.
Όλοι βλέπουμε πως υπάρχει μια πραγματική, ενεργή, συχνά απελπισμένη μα όχι παραιτημένη, κοινωνική ζήτηση για μια άλλου τύπου πολιτική. Ένα πρόσφατο παράδειγμα που με εντυπωσίασε είναι ότι όταν ξεκίνησε η κουβέντα για το Ασφαλιστικό, άνοιξε ταυτόχρονα και η κουβέντα για το συνταξιοδοτικό των βουλευτών. Οι πολίτες αμύνθηκαν των κεκτημένων τους, επιτιθέμενοι στους πολιτικούς θεωρώντας τους εχθρούς και όχι συμμάχους.
Μια άλλη μεγάλη κουβέντα γίνεται για το ανοιχτό κόμμα σε αντιδιαστολή με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό που τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι το κλασικό μοντέλο λειτουργίας των κομμάτων. Βλέπουμε ότι οι bloggers προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα μοντέλο «ανοιχτού κόμματος» με όποια έννοια το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Συμμετέχουν σε ότι εκτιμούν ότι τους αφορά, παίρνουν θέση, υποστηρίζουν ή και δημιουργούν κινητοποιήσεις, αλλά δεν έχουν μετρήσιμους στόχους της αποτελεσματικότητας τους και συχνά κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους ή την επωνυμία τους μπαίνουν σε λογικές ανταγωνισμού.
Πρώτο ερώτημα για την κουβέντα μας
Το blogging έρχεται να καλύψει το κενό που αφήνει η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους επαγγελματίες* πολιτικούς;;;;;;;;;
Οι bloggers επιχειρούν μια πιο ευαίσθητη προσέγγιση των πραγμάτων, πιο λαϊκίστικη ή πιο τεχνοκρατική ανάλογα με το profile ή τις γνώσεις του κάθε blogger, χωρίς πολιτικό κόστος, άρα και πιο εύκολα αφομοιώσιμη;;;;;;;;;;;;;
Οι bloggers έρχονται να καλύψουν το κενό που άφησε η προβαλλόμενη από τα ΜΜΕ ανηθικότητα των πολιτικών με το σκεπτικό ότι εμείς δεν διαπλεκόμαστε, δεν καταχρόμαστε, δεν έχουμε κάποιο όφελος, αρά είμαστε ηθικοί?
Πόσο επικίνδυνη είναι η διαφαινόμενη ναρκισσιστική προοπτική ότι αφού οι bloggers δημιούργησαν (ή φαίνεται ότι δημιούργησαν) μια διακριτή κοινωνική ομάδα θα αρχίσουν να οργανώνονται με αρχηγίσκους, ομαδούλες, αντιπροσώπους, ηγέτες, κλπ;;;;;;;;;;;
*ας μου συγχωρήσουν οι πολιτικοί το ατόπημα, αλλά αν αυτή η χώρα έχει έλλειψη από κάτι, αυτό είναι ο επαγγελματισμός. Από ερασιτέχνες χορτάσαμε.
4 ερωτήματα για την κουβεντούλα μας.
Υ.Γ. Ξέρω πόσο απεχθανόμαστε όλοι τα "σεντόνια" , και έτσι τα θα τα βάλω ενα-ένα.
BLOGGERS: αλματωδώς πολλαπλασιαζόμενη ομάδα ανθρώπων που συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας (Liberation, Απρίλης, πριν τις γαλλικές εκλογές)
Μας νοιάζει να ψάξουμε τι είμαστε, τι μπορούμε, τι φοβόμαστε ή εμείς καλά περνάμε και αν αρχίζουμε να ζωγραφίζουμε την Ιθάκη θα χάσουμε τη μαγεία της διαδρομής??? Άσε που μπορούμε να βρεθούμε και αλλού!
Τέλος πάντων , κουβέντα να γίνεται.......
Οι συλλογικότητες ηττήθηκαν ή οι προσωπικότητες κέρδισαν
Σε απαισιόδοξες περιόδους, η σφαίρα της πολιτικής υποχωρεί.
Η πλειοψηφία της νεολαίας 16-25 ετών δεν ανοίγουν ποτέ τους εφημερίδα, δεν πάνε θέατρο, δεν διαβάζουν λογοτεχνία, δεν ερωτεύονται, δεν χορεύουν, δεν πίνουν, δεν φεύγουν από το σπίτι, δεν γουστάρουν την πολιτική, κοροϊδεύουν τα κόμματα
Τα κόμματα με τη σειρά τους, παραμένουν θεατές αδυνατώντας να κατανοήσουν τις διαδικασίες που επιφέρουν τη γενική υποχώρηση των δημόσιων αγαθών, από την οικονομία και τα μέσα ενημέρωσης έως και την πολιτική. Αποθαρρημένα από το όλο και μειούμενο εκτόπισμά τους, τα κόμματα, χωρίς ενθουσιασμό, αντιγράφουν τους μαρκετίστες και την τηλεόραση δηλαδή απλώς αφουγκράζονται τις προκαταλήψεις ενός φανταστικού «μέσου» ανθρώπου, και τις αναπαράγουν, λέγοντάς του αυτό που αυτοί νομίζουν ότι «εκείνος» θέλει να ακούσει.
Όλοι μας ξέρουμε και βλέπουμε την ογκούμενη δυσανεξία προς τους παλιούς τρόπους της πολιτικής.
Όλοι μας βλέπουμε ένα εκλογικό σώμα βαθύτατα απογοητευμένο και δύσπιστο, που γυρίζει την πλάτη στην πολιτική και στις διαδικασίες της.
Όλοι βλέπουμε πως υπάρχει μια πραγματική, ενεργή, συχνά απελπισμένη μα όχι παραιτημένη, κοινωνική ζήτηση για μια άλλου τύπου πολιτική. Ένα πρόσφατο παράδειγμα που με εντυπωσίασε είναι ότι όταν ξεκίνησε η κουβέντα για το Ασφαλιστικό, άνοιξε ταυτόχρονα και η κουβέντα για το συνταξιοδοτικό των βουλευτών. Οι πολίτες αμύνθηκαν των κεκτημένων τους, επιτιθέμενοι στους πολιτικούς θεωρώντας τους εχθρούς και όχι συμμάχους.
Μια άλλη μεγάλη κουβέντα γίνεται για το ανοιχτό κόμμα σε αντιδιαστολή με το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό που τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι το κλασικό μοντέλο λειτουργίας των κομμάτων. Βλέπουμε ότι οι bloggers προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα μοντέλο «ανοιχτού κόμματος» με όποια έννοια το αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Συμμετέχουν σε ότι εκτιμούν ότι τους αφορά, παίρνουν θέση, υποστηρίζουν ή και δημιουργούν κινητοποιήσεις, αλλά δεν έχουν μετρήσιμους στόχους της αποτελεσματικότητας τους και συχνά κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία τους ή την επωνυμία τους μπαίνουν σε λογικές ανταγωνισμού.
Πρώτο ερώτημα για την κουβέντα μας
Το blogging έρχεται να καλύψει το κενό που αφήνει η έλλειψη εμπιστοσύνης των πολιτών στους επαγγελματίες* πολιτικούς;;;;;;;;;
Οι bloggers επιχειρούν μια πιο ευαίσθητη προσέγγιση των πραγμάτων, πιο λαϊκίστικη ή πιο τεχνοκρατική ανάλογα με το profile ή τις γνώσεις του κάθε blogger, χωρίς πολιτικό κόστος, άρα και πιο εύκολα αφομοιώσιμη;;;;;;;;;;;;;
Οι bloggers έρχονται να καλύψουν το κενό που άφησε η προβαλλόμενη από τα ΜΜΕ ανηθικότητα των πολιτικών με το σκεπτικό ότι εμείς δεν διαπλεκόμαστε, δεν καταχρόμαστε, δεν έχουμε κάποιο όφελος, αρά είμαστε ηθικοί?
Πόσο επικίνδυνη είναι η διαφαινόμενη ναρκισσιστική προοπτική ότι αφού οι bloggers δημιούργησαν (ή φαίνεται ότι δημιούργησαν) μια διακριτή κοινωνική ομάδα θα αρχίσουν να οργανώνονται με αρχηγίσκους, ομαδούλες, αντιπροσώπους, ηγέτες, κλπ;;;;;;;;;;;
*ας μου συγχωρήσουν οι πολιτικοί το ατόπημα, αλλά αν αυτή η χώρα έχει έλλειψη από κάτι, αυτό είναι ο επαγγελματισμός. Από ερασιτέχνες χορτάσαμε.
7 σχόλια:
Ηδη οι bloggers εξαργυρώνουν τις απόψεις τους με θέσεις ευθύνης σε συγκεκριμενα κόμματα.
Τώρα αν αυτό είναι καλό ή κακό θα σε γελάσω.
Προσωπικά είμαι αντίθετος.
Προτιμώ την αυτονομία της σκέψης που μπορεί να διαθέτει κάποιος,μόνο όταν είναι στην απ'έξω.
Να μπορείς να τα χώνεις χωρίς να φοβάσαι για την θεσούλα σου.
Αν και οι bloggers αρχίσουν να εξαργυρώνουν τη φωνή τους και να στοιχίζονται κάτω απο μέντορες ή αρχηγίσκους, προωθητές γραμμής και απόψεων, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο και το ξέρουμε. Προσωπικά γράφω γιατί είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω και περιμένω και σχόλια για να γίνομαι καλύτερη και για να προβληματίζομαι χωρίς ομίλους....;-)). Δεύτερον το blogging είναι ένα είδος ημερολογίου και ανοιχτού διαλόγου για θέματα που με προβληματίζουν. Αν θέλω να υποστηρίξω κάτι ή κάποιον θα το κάνω μόνο γιατί το πιστεύω και όχι ως γραμμή. Πιστεύω στο συλλογικό γι' αυτό και είμαι μέλος κάποιων ομάδων bloggers γιατί έτσι ομαδικά πολλές φορές γίνεται πιο δημιουργικό το παιχνίδι.
Δεν είμαι σε κανένα κόμμα ως blogger δηλαδή με αυτή την ιδιότητα. Είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ και συμμετέχω ως μέλος και τίποτα παραπάνω....(Η απολογία του Σωκράτη...αστειεύομαι...;))
Αν και οι bloggers αρχίσουν να εξαργυρώνουν τη φωνή τους και να στοιχίζονται κάτω απο μέντορες ή αρχηγίσκους, προωθητές γραμμής και απόψεων, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο και το ξέρουμε. Προσωπικά γράφω γιατί είναι κάτι που μου αρέσει να κάνω και περιμένω και σχόλια για να γίνομαι καλύτερη και για να προβληματίζομαι χωρίς ομίλους....;-)). Δεύτερον το blogging είναι ένα είδος ημερολογίου και ανοιχτού διαλόγου για θέματα που με προβληματίζουν. Αν θέλω να υποστηρίξω κάτι ή κάποιον θα το κάνω μόνο γιατί το πιστεύω και όχι ως γραμμή. Πιστεύω στο συλλογικό γι' αυτό και είμαι μέλος κάποιων ομάδων bloggers γιατί έτσι ομαδικά πολλές φορές γίνεται πιο δημιουργικό το παιχνίδι.
Δεν είμαι σε κανένα κόμμα ως blogger δηλαδή με αυτή την ιδιότητα. Είμαι μέλος του ΠΑΣΟΚ και συμμετέχω ως μέλος και τίποτα παραπάνω....(Η απολογία του Σωκράτη...αστειεύομαι...;))
Και για τα ερωτήματα:
To blogging καλύπτει κάτι που δεν καλύπτει η κοινωνία όσο θα έπρεπε μέσα απο τους θεσμούς της και όχι αναγκαστικά το κόμμα γιατί τελικά ποιοί εκφράζονται μέσα απο το κόμμα για να αφήσουν το κενό;
Δεν ξέρω αν συνολικά επιχειρούν όλα όσα ονοματίζεις Κατερίνα γιατί υπάρχουν και πολλά άλλα που δεν ονοματίζεις χωρίς να είναι κατ' ανάγκη ευαίσθητα ή λαϊκίστικα κ.λ.π. γιαυτό απάντησα προσωπικά πιο πάνω.
Οσο για το κενό των ΜΜΕ πρόκειται για μια ανακύκλωση μέσα απο το διαδίκτυο πληροφοριών που ο άλλος τις διαβάζει έτοιμες χωρίς να ψάχνει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι καλύπτει το κενό. Το κενό κάλύπτεται μέσα απο τη ποιοτική δουλειά των ΜΜΕ όταν αυτή βέβαια γίνεται. Τα άλλα περι ηθικής μου φαίνονται υπερβολικά και μάλλον σκοπτικά. Οταν ακούς για πολύ ηθική κάτι δεν πάει καλά...Το να λές τα πράγματα με το ονομά τους...ε! αυτό φαίνεται σε κάποιους bloggers ειδικά θα έλεγα σε εκείνους που δεν αναπαράγουν όλα όσα γίνονται στα ΜΜΕ!
Στα άλλα για αρχηγούς κ.λ.π. έχω ήδη απαντήσει αλλά όποιος θέλει να δεί -βλέπει....;-)
Ας μην γενικεύουμε και, κυρίως, ας μην εξιδανικεύουμε.
Θεωρώ ότι οποιοδήποτε και αν ηταν το πολιτικό επίπεδο στην χώρα μας -εστω, το καλύτερο δυνατό- πάλι το blogging θα υπήρχε... και αυτό γιατί δεν έρχεται να καλυψει απολύτως τίποτε, εκτός από την ανάγκη έκφρασης κάποιων ανθρώπων, ετερογενών όσο και η κοινωνία, στους οποίους δόθηκε το "μέσο", εύκολο, προσιτό, ανώνυμο και... δωρεάν. Η εκμετάλλευση του Internet γιά την ελεύθερη έκφραση του οποιουδήποτε, ήταν μοιραίο να γίνει και αναπόφευκτο. Κάποτε, γιά να έχεις άποψη και να μπορείς να την δημοσιοποιήσεις, πέρναγες από "κόσκινο" των όποιων εκμεταλλεύονταν το "μέσο" -εντυπο, περιοδικό, εφημεριδα, βιβλίο, τηλεόραση, πολιτικό βήμα κλπ. κλπ. Και, μην το ξεχνάμε, έπρεπε να έχεις και κάποιο ταλέντο και κάτι να πεις...
Ποιό "μοντέλο ανοικτού κόμματος", "διακριτή κοινωνική ομάδα" κλπ. κλπ. Οι bloggers ασχολούνται με οτιδήποτε: από αυτοκίνητα, ανέκδοτα, κριτική των πάντων, πολλές αννοησίες... ε..και με την πολιτική, ορισμένοι...
"Οι bloggers επιχειρούν..." -εγώ δεν τους βλέπω να έχουν κανένα απολύτως κοινό χαρακτηριστικό, που θα τους έδινε τον χαρακτήρα "ομάδας", "συνόλου" διακριτού και -κυριως- με κοινούς στόχους. Είναι διαφορετικοί, καλοί, κακοί, ενδιαφέροντες, βαρετοί, όπως όλοι οι άνθρωποι που δεν εντάσσονται σε κάποιο σύνολο με κοινά χαρακτηριστικά (κόμα με κοινή αντίληψη πολιτικής, ομάδα με οπαδούς κλπ).
"...μια πιο ευαίσθητη προσέγγιση " Προς θεού! Τις μεγαλύτερες "χοντράδες" τις έχω δει γραμμένες σε blogs! (ξεπερνούν και τον "δάσκαλο" Τριανταφυλλόπουλο...)
Το blogging δεν είναι τίποτε παραπάνω από την τάση μας γιά συμμετοχή, έκφραση, μέσα από ένα νέο, πιό μαζικό μέσο. Και μην ξεχνάμε ότι το μέσο μεταμορφώνει παλιές τάσεις ή ανάγκες.
Σήμερα, όλοι εμείς οι ατάλαντοι στην γραφή και τις ιδέες, χωρίς -τις περισσότερες φορές - να έχουμε να πουμε ή να σχολιάσουμε απολύτως τίποτα, δημοσιοποιούμε χωρίς "κόστος" αυτό το "τίποτα" μέσα από τα Blogs. Ναι... δεν λέω... κάποιοι και ιδέες έχουν, και κριτική σκέψη και έκφραση, και γραφή... αλλά είναι η μειοψηφία... οι υπόλοιποι περνάμε καλά, ξεδίνουμε, κρίνουμε και επικρίνουμε (εκ του ασφαλούς λόγω ανωνυμίας- του γράφοντος μη εξαιρουμένου-)
Αλλά, πάλι... μήπως αυτό είναι η απόλυτη δημοκρατία? Μήπως η δυνατότητα έκφρασης από τον καθένα ξεπερνά ακόμα και την αρχαία αγορά? Μήπως αποτελεί τον πρόδρομο των όσων πρόκειται να έλθουν σε θέματα συμμετοχικής δημοκρατίας,έκφρασης γνώμης, ψηφοφορίαςκαι δημοψηφισμάτων?
Θα δείξει...
Κατερίνα εγώ δεν μπόρεσα να αποφύγω το σεντόνι, για να μην καταχραστώ τον χώρο σου την άποψη μου για το θέμα την δημοσιεύω στο δικό μου blog
Συνυπογράφω τα όσα λέει ο σχολιαστής.
Άνθρωποι που μιλάμε και βήκαμε ένα τρόπο να μιλήσουμε. Μέσο επικοινωνίας είναι. Σα να λέμε αρθρογράφοι.
Και μια ελάχιστη μειοψηφία, από αυτούς που γράφουν, ασχολείται με την πολιτική.
Σίγουρα, κάποιοι αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους, σαν κάτι ξεχωριστό. Ε, δεν πειράζει. Συμβαίνουν κι αυτά.
Όμως, υπάρχει και μια αλήθεια. Είναι από τους ελάχιστους χώρους, που συζητούν πολιτικά. Ο άλλος, που ξέρω, είναι το καφενείο.
Κι αν μιήσουμε, για το κόμμα, που ανήκουμε κάποιοι από μας; Κι αν μιλήσουμε, γενικά, για τα κόμματα, που πάνε για συνέδριο αυτόν τον καιρό; Το ΠΑΣΟΚ συζητά μόνο εδώ. Στις Οργανώσεις από ελάχιστα έως καθόλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε εδώ συζητά. Κάνει εκλογές μόνο. Μόνο που τις κάνει με λιγότερη φασαρία, από αυτή που έκανε το ΠΑΣΟΚ. Xωρίς διάλογο και στην πραγματικότητα χωρίς πολιτική προχω΄ρα η πολιτική στην Ελλάδα.
Από ανάγκη, βλέπω τα κόμματα να τραβούν προς το διαδίκτυο.Αυτά που θα έχουν ανάκη το διάλογο. Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ανάγκη το διάλογο. Έχει αποφασίσει να ακολουθήσει μια συντηρητική πολιτική, όταν οι πολίτες πάνε αριστερά.
Δημοσίευση σχολίου