Ο μέσος όρος

Συχνά, για πράγματα που μου κινούν το ενδιαφέρον κρατάω σημειώσεις, κάνω προσχέδια αναρτήσεων και τα καταχωνιάζω. Τα τελειώνω σπάνια. Με γοητεύει όμως, καιρό μετά, όταν ξαναπέσουν στα χέρια μου, να ξαναβρίσκω τη οσμή εκείνης της στιγμής.
Γενικά σ’ αυτή τη ζωή με χαρακτηρίζουν οι ανολοκλήρωτες προσπάθειες. Ο αρχικός ενθουσιασμός, η σκληρή δουλειά και μετά …..η ανία. Κάποτε εγκλωβισμένη και εγώ, σε ένα μικροαστικό μοντέλο τελειομανίας, η μη ύπαρξη «τέλους» (με την αρχαιοελληνική έννοια της λέξης) με άγχωνε.
Ζώντας τη μεγάλη περιπέτεια της καθημερινότητας, έμαθα να απολαμβάνω το άσκοπο. Έμαθα να μην μετρώ το μπόι μου με το μέσο μπόι, τα «θέλω» μου με το μέσο «θέλω», την ευτυχία μου με την μέση «ευτυχία» και ακόμα περισσότερο το «μπορώ» μου με το μέσο «μπορώ».
Η Μαλβίνα Κάραλη έλεγε «Αγαπάω πια, τους ανθρώπους που έχουν πάρει διαζύγιο από το μέσο όρο, από την κοινή γνώμη. Κοινή γνώμη. Κοινό, μέσο γούστο. Προβλέψιμο. Γειτονικό. Με την κοινή γνώμη, τα πράγματα έχουν μόνο ένα δρόμο: ή θα τη θάψεις ή θα σε θάψει αυτή. Πρόλαβα. Της έφτιαξα έναν ωραίο τάφο, απέριττο.»
Ο Νόελ Καουάρντ υποσχόταν στον εαυτό του ότι θα ταξιδεύει πρώτη ή τρίτη θέση. Ποτέ δεύτερη…..
Αυτή τη στιγμή παρατηρούμε εμείς, οι επιβάτες της τρίτης θέσης, ή ακόμα καλύτερα όσοι ταξιδεύουμε πεζοί, ανθρώπους που προορίζονταν σ’ αυτή τη ζωή να ταξιδέψουν τρίτη θέση και δειλοί, άβουλοι, μοιραίοι, κατόρθωσαν να ανέβουν στα βαγόνια της δεύτερης. Κάποια δε στιγμή, μη υπάρχοντος ελεγκτή, νόμιζαν ότι θα σκαρφαλώσουν και στην πρώτη. Όμως από το τραίνο τους δεν έλειπε μόνο ο ελεγκτής, έλειπε και ο μηχανοδηγός και όπως πάντα συμβαίνει έλειπαν και οι ράγες. Αντί να μας χαιρετούν εμάς τους πεζούς καβαλικεύοντας στο «μέσο» τραίνο, το τραίνο συνέχισε την πορεία του, περνώντας από πάνω τους.
Μιας που δεν με βιάζει πια η έννοια μου να τελειώσω τίποτα, επιτρέπω την χρονοβόρα αλλά και μεγάλη πολυτέλεια στον εαυτό μου, να απομονώνω τις μικρές ανθρώπινες ιστορίες από τον μεγάλο καμβά, της πολιτικής, της διαφθοράς, των ΜΜΕ και άλλων βαρύγδουπων.
Κάνω σενάρια για την εφηβεία, τα νιάτα, του κάθε Ζαχόπουλου, Αναστασιάδη, Τριανταφυλλόπουλου, Αδριανού, Κλαδά, Τσέκου, κ.ο.κ.
Τι περίμεναν, ποια πράγματα θεωρούσαν μεγάλα, τι ονειρεύονταν, τι τους συνάρπαζε, τι αγαπούσαν, τι;;;;;
Όλοι αυτοί, που σήμερα ένα κουβάρι, ανταλλάσσουν κατηγόριες, μηνύσεις, απειλές, είναι οι εραστές του μέσου όρου και της κοινής γνώμης. Ολοκλήρωναν τις προσπάθειες τους και έκαναν καριέρα με κριτήριο το μέσο όρο και την κοινή γνώμη.. Οι ευτυχισμένοι του μέσου όρου. Οι επιτυχημένοι της κοινής γνώμης.
Κάπου στο δρόμο, δεν βρήκαν το χρόνο και ακόμα περισσότερο δεν βρήκαν το κουράγιο, να αναρωτηθούν που θέλουν να πάνε και ακόμα περισσότερο γιατί. Και πολύ κοινότυπα, όταν δεν βλέπεις που θέλεις να πας, πας εκεί που βλέπεις. Λίγο πιο ψηλά από το μέσο όρο…..
Αυτή είναι η δική μου εκδοχή για τα όσα «συναρπαστικά» συμβαίνουν σήμερα.
Κ αυτό το σήμερα είναι τόσο εφήμερο αλλά και τόσο διαχρονικό.