Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Πίστη...

Χθες το βράδυ ονειρεύτηκα ένα ατέλειωτο μονοπάτι..
Πολύ μακρύ, πολύ μεγάλο, που από εκεί που ήμουν δεν μπορούσα να δω την αρχή του, και πολύ περισσότερο δεν μπορούσα να διακρίνω τον προορισμό του. Το μονοπάτι αυτό ....ήταν ένα μονοπάτι λέξεων και αριθμών.
Είχα βάλει, λέει, δίπλα δίπλα τα εκατομμύρια λέξεις και αριθμούς, που έχω διαβάσει, ακούσει, συζητήσει τόσους μήνες...για την ...κρίση. Και ένοιωθα άγχος για τις πόσες ακόμα λέξεις και πόσους ακόμα αριθμούς, θα διαβάσω, θα ακούσω, θα συζητήσω.

Με έπιασε ίλιγγος, ένοιωσα κουρασμένη, ένοιωσα μπουκωμένη, ένοιωσα εξαντλημένη, ζαλιζόμουνα...
Κάποια στιγμή, σήκωσα το βλέμμα από το δικό μου μονοπάτι, και αχνοδιέκρινα γύρω μου, πολλά, πολλά, πάρα πολλά μονοπάτια, με πολλούς, πολλούς, πάρα πολλούς ανθρώπους που ο καθένας ζαλισμενος, βαριεστημένος, καταπονημένος ή...ακαταπόνητος περπατούσε, χτίζοντας το δικό του.
Ένοιωσα να απλώνω τα χέρια, κάποιους έβλεπα να τα απλώνουν και αυτοί... αλλά δεν μπορούσαμε να αγγίξουμε ο ένας στον άλλον.
Όλη η εικόνα ήταν μοναχικά μονοπάτια που κι αν κάποια στιγμή τέμνονταν, ξαναχώριζαν 10 λέξεις παρακάτω, 20 αριθμούς παραπέρα.
Κατακερματισμένες κοινωνίες, που ο κάθε ένας μόνος του, η κάθε ομαδουλα, η κάθε συντεχνιούλα, ο κάθε πάραπάνω, ο κάθε παρακάτω, ο κάθε ίδιος, ο κάθε διαφορετικός, τραβούσε το δικό του μονοπάτι, τοποθετώντας ο καθένας την λεξούλα του.
Κουρασμένη, και ψάχνοντας απεγνωσμένα και ταυτόχρονα βαριεστημένα στην τσέπη του μυαλού μου, να βάλω και εγώ, την επόμενη λεξούλα μου, στο μακρύ ατέλειωτο μονοπάτι, τα χέρια μου πιάνανε συνεχεία μια λέξη. Την ξαναπέταγα στο σακουλι, και ξαναψάχνοντας, να σου πάλι...αυτήν έπιαναν τα χέρια μου...

Την λέξη ΠΙΣΤΗ....
Την απώθησα, αυτή δεν υπάρχει.
Αυτή πια έχει μηδενική τιμή, και μια αξία....που κατέρρευσε, στο χρηματιστήριο των λέξεων.
Κανείς πια δεν πιστεύει. Κανέναν. Κι αν πρόσκαιρα, κάποιος πειστεί.... κανένας δεν πιστεύει.
Κι όμως ...δεν είχα άλλη λέξη να βάλω....κι έτσι ξύπνησα.



18 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλημερα Κατερινα,
ειδες που μαγαριστηκαν οι λεξεις και αντι να μας ενωσουν μας χωρισαν τελικα; Πρεπει να την δωσουμε ξανα το παλιο τους νοημα, και να δεις που τα μονοπατια θα ξαναρχισουν να διασταυρωνονται!

katerina είπε...

Cynical καλημέρα,
Είδα και εσύ τις έβαλες να τις μπουγαδιάσεις. Να προσέξεις πολύ στο πλυσιμο, είναι πια τόσο ευθραυστες οι λέξεις, τόσο τρύπιες, τόσο άδειες, που δεν τόχουν και σε τίποτα να σου μεινουν στα χέρια. Και δεν ξερω πια αν σηκώνουν κι άλλο μπάλωμα.
Ξέρεις, βρε Cynical, νοιώθω πια τόσο μόνη μου, τόσο να μην μοιράζομαι τίποτα, ουτε καν με τους φυσικούς μου συμμάχους, τόσο ...αντιθετη σε όλα.
Στέρησα από τα πολύ μικράτα μου, απο τον εαυτό μου, την σιγουριά για το ότιδήποτε. Την στέρησα ηθελημένα. Μεγάλωσα αναμεσα σε μια γιαγιά που όρμαγε μέσα στην ζωή, αναποδογυρίζοντας τα πάντα, με τον ενθουσιασμό ...σταυροφόρου, και σε ένα Πατέρα, που δεν πιστευε σε τίποτα. Που έμεινε να παρατηρεί τα πάντα, σε μια θέση έξω απο αυτά.
Αναμεσα τους, εγώ, λατρευοντας και τους δύο εγώ, έμαθα ότι δεν υπάρχει καμια βεβαιότητα για το αποτελεσματικό, αλλά όταν κάποιος μου έδινε μια σπίθα να πιστεψω, κάτι ελάχιστο να κρατηθώ, έβαζα την αμφισβητηση μου, στην άκρη του μυαλού, με μισαανοιχτη πάντα την πόρτα, αλλά ταισμένη, να μην μουγκρίζει, κι ορμούσα ταυρος σε υαλοπωλείο, χωρίς να μετρήσω τίποτα, να το παλέψω. Ότι κι αν ήταν. Κι ας με προδιδε. Και τώρα σαν να στέρεψε η πηγή...
Και ξάφνου... δνε εχω τίποτα πια να πιστέψω... Και ξάφνου αυτήν την αμφισβητηση δεν εχω πια να την ταίσω με τίποτα. Αχορταγη, με ξεσκίζει, με καταβροχθίζει, ολοκληρη...

Προσκυνητρια με λεει ο Πατέρας μου...
«Τυχεροί οι Θεοί σου» μου έλεγε απο παιδί, για αυτά που κατα καιρούς του ανακοινωνα ότι αποφάσιζα να πιστεψω. Πολιτικά, κοινωνικά, επιστημονικά, επαγγελματικά...
Και ξάφνου....δεν εχω να προσκυνήσω....

tovenito είπε...

άρα πιστεύεις στη μη πίστη.
(είναι μεσημέρι και είπα να πω την εξυπνάδα μου).
πάντως κι αν δεν υπάρχουν λέξεις μπορούμε να δημιουργήσουμε καινούργιες που θα ενώσουν και θα δώσουν ελπίδα.έτσι θέλω να πιστεύω..

Ανώνυμος είπε...

Κα-τερίνα αν δεν σε γνώριζα θα μπορούσα να διαγνώσω, βασιζόμενος στην συμπτωματολογία, την έναρξη της ενηλικίωσης. Γνωρίζοντας όμως έστω και εξ ακοής, το ιστορικό του ασθενούς, και κάνοντας την μικρή φυσική εξέταση, δεν θα περιπέσω σε τέτοιο επιστημονικό ολίσθημα.
Θα σου δώσω μια ελαφριά αγωγή αποχής από το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι, και θα ευχηθώ περαστικά.

τσότσος είπε...

ΤΕΡΑΣΤΙΑ λέξη η πίστη Κατερίνα...
Το θέμα είναι τί, γιατί, πότε πιστεύεις και τί περιμένεις από αυτήν...
Νομίζω ότι είναι τελείως εσωτερική του ανθρώπου διεργασία που τη βιώνεις ή όχι: συνταγές/κηρύγματα δεν χωράνε από κανένα...
Φιλιά πολλά από τους "Βούλγαρους" Άννη/Τσότσο (για αυτό το Σαββατοκύριακο)

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει και η λέξη Ελπίδα,μόνο που δεν ξέρω αν είναι κενή περιεχομένου.

Matrix είπε...

Καλησπέραααα,

που την απωθήσατε την Πίστη?

γιατί εγώ πάλι νομίζω ότι υπάρχει, το έχω ξαναγράψει εδώ, υπάρχει και είναι αρκετοί αυτοί που ακόμα και από τα λίγα που κουβαλάνε εφόδια ή οτιδήποτε, μπορούν να κάνουν ένα βήμα πίσω για την κρίση, με σκοπό να κρατηθούμε όλοι το ίδιο μέχρι να περάσει η μπόρα, όχι πάλι να αυξηθούν οι πωλήσεις στα "τζιπ" [ο όρος τζιπ περιλαμβάνει πολλά]

Ανώνυμος είπε...

Έλα ρε de profundis, βάλε και τη λέξη Θρησκεία να γίνει τρίλιζα του παρελθόντος και του μέλλοντος!

katerina είπε...

Tovene μου, λέξεις υπάρχουν, νόημα πια δεν έχουν. Και ...ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο, οι άνθρωποι έχασαν την πίστη και την εμπιστοσύνη τους στα πάντα. Και κάπου νοιώθω ότι αυτό ειναι και το μεγαλύτερο προβλημα απο όλα.
Και ψυχανεμίζομαι ότι όσα δις... και αν πέσουν... η πίστη είναι πολύ πολύ πιο ...ακριβή από όσα μπορούν αγοράσουν για να ξαναγυρίσει ο τροχός...

katerina είπε...

Γιατρέ μου, αν και από ότι θυμάμαι δεν είσαι ο θεράπων ιατρός μου, θα μελετήσω και την διάγνωση και την αγωγή.

Αν και εσένα δεν σε βλέπω να ακολουθείς την συμβουλή σου... Μάλλον υπερκαταναλώνεις και πολιτικά και κοινωνικά....για να μην μιλήσω και για ...ντολμάδες...

katerina είπε...

Τσότσο, Αννη, τσιγγάνοι μου, πως τα περνάτε εις την αλλοδαπήν;
Ζόρικες εποχές για εκσυγχρονισμούς ε;;;

Μιλάω για την πίστη των ανθρώπων στην πολιτική, στην κοινωνία, στους θεσμούς.
Για όλο αυτό το κενό περιεχομένου μπλα μπλα που κανείς δεν ακούει, που κανείς δεν πιστεύει. Μιλάω για την πολιτική μοναξιά των ανθρώπων. Μιλάω για την έλελιψη εμπιστοσύνης...στα αυτονοητα...

katerina είπε...

De profundis σε τι να ελπίσουμε; Και μπορείς να ελπίζεις και μάλιστα πολιτικά και κοινωνικά ...αν δεν πιστεύεις...την ελπίδα σου.
Μόνο μεταφυσικά...έχει έννοια η ελπίδα χωρίς την ορθολογική πίστη. Κάπου να πατήσεις. Μια σπίθα έστω...και άντε μετά να την κάνεις φλόγα

katerina είπε...

Matrix,
Αν ήμουν επικοινωνιολόγος ενός κόμματος...και μάλιστα κόμματος εν αναμονή...σε μια λέξη θα στηριζα το πολιτικό μου μηνυμα.
Στην λέξη Πιστη.
Εκει είναι το μεγάλο ελλειμα.
Και εκει είναι και το μεγάλο στοιχημα.
Αυτό μόνο μπορεί να σου δώσει, το πάθος, την ελπίδα, την νίκη. Η Πίστη των πολιτών... Και εγώ δεν την ...διακρίνω Matrix.
Και ναι..θα αλλάξει λίγο το τοπίο...μετά...αλλά για λίγο...

katerina είπε...

Στεργιε,
Ευτυχισμένε θνητέ...άραγε πιστευεις όσο δείχνεις ....ή πειθεις τον εαυτό σου να πιστεψει...
Ρε Στεργιε, τόσα χρόνια σε ξέρω και ... ειλικρινά δεν ξέρω.

Κοντολάμπρος Ηλίας είπε...

Κατερίνα μου ανάμεσα στην πίστη και την απιστία υπάρχει και το "μέχρις αποδείξεως του εναντίου".

katerina είπε...

Ηλία καλώς ήρθες.
Ναι η ...αποδειξις του εναντιου...είναι πια κοινός τόπος...
Κοινως... δεν εχουμε πια κανένα λόγο για Πίστη...αλλά έλα μου ντε, που η ...άπιστη ..η Πίστη...κινεί τα νηματα...

Ανώνυμος είπε...

…τόσα χρόνια Κατερίνα και δεν με κατάλαβες… ίσως έχεις δίκιο γιατί άμα είσαι μαρξιστής Κατερίνα, δεν πιστεύεις ούτε στον Μαρξισμό, το είπε και ο Μαρξ: «Δεν είμαι Μαρξιστής»!

Κάποιοι Μαρξιστές δεν το κατάλαβαν και έκαναν την ιδεολογία Θρησκεία, και όλοι οι άλλοι κατάλαβαν ότι είναι Θρησκεία και έτσι τον πολεμάνε εύκολα με ταμπέλες και μαζί σαβουριάζουν και πολεμάνε και μένα που «Δεν είμαι Μαρξιστής»! Τι βολικό από το να σκέφτονται!

Αν είσαι απλά μαρξιστής χωρίς «Μ» και λειτουργείς μαρξιστικά, αντί να Πιστεύεις, τοτε ερευνάς, αιτιολογείς, μάχεσαι και ανατρέπεις καθημερινά ακόμη και το χθεσινό σου πιστεύω. Και μπορείς άνετα να δώσεις και τη ζωή σου για τα απλά ιδανικά που πρεσβεύεις. Αυτό πίστη λέγεται; Μπορείς τότε να είσαι δήθεν;

Βλέπεις πόσο δύσκολα και περίπλοκα είναι τα πράγματα; Τώρα πίστεψε ό,τι θέλεις.

Ανώνυμος είπε...

Ας ξεκινήσουμε καθένας μας να έχουμε πίστη στον εαυτό μας και στις ικανότητές μας, βάζοντας καθημερινά το λιθαράκι μας, για να κτίσουμε όσα οι άλλοι μας αρνούνται ή μας απαγορεύουν.
Τη χαμογελαστή μου καλημέρα.